รอยยิ้มของเหม่ยเหรินก็แสนเย้ายวนใจ

เรื่องบางเรื่องระหว่างต้าเฉินและเว่ยเว่ย

รอยยิ้มของคนงามก็แสนเย้ายวนใจ

ตอน2 เรื่องบางเรื่องที่เกิดขึ้นกับต้าเฉินและเว่ยเว่ย

ช่วงเวลา : หลังจากที่โม่จาทาและเคโออาศัยอยู่ร่วมกันแต่ยังไม่มีอะไรเกินเลยกัน

วันหนึ่งโม่จาทาแอบไปกระซิบกระซาบกับเว่ยเว่ยว่า "น้องสะใภ้ ในที่สุดพี่ชายผู้นี้ก็รู้แล้วว่าเคโอได้เงินเดือนเท่าไหร่?"

เว่ยเว่ยถามกลับด้วยความสงสัยใคร่รู้ "เท่าไหร่เหรอ?"

โม่จาทาตอบกลับไปด้วยความหงุดหงิด "เชี่ยเอ้ย! เยอะกว่าชั้นอีก"

เว่ยเว่ยจ้องมองเขาอย่างเงียบงันพร้อมกับคิดในใจ นั่นมันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่รึไง?

โม่จาทารู้สึกเหมือนโดนดูถูกอย่างรุนแรง "ทำไมเธอถึงจ้องมองชั้นด้วยสายตาแบบนั้น?"

เว่ยเว่ยกระแอม "ฮ่าๆ ไม่มีอะไร โอ้ ใช่สิ รุ่นพี่คนสวย แล้วพี่รู้ได้ไงว่าเขาได้เงินเดือนเท่าไหร่?"

โม่จาทาอธิบายอย่างภาคภูมิใจ "เขาต้องจ่ายเงินค่าเช่าห้องน่ะ อ้อ ชั้นบอกเขาไปแล้วนะว่าไม่ต้อง เหม่ยเกอผู้นี้ไม่ได้ยากจนถึงขนาดต้องคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องแบบนั้นหรอก แต่เขาก็ยังยืนยันที่จะจ่าย รวมไปถึงค่ากินค่าอยู่ของเขาด้วย ดังนั้นเขาก็เลยทิ้งบัตรเอทีเอ็มไว้ที่ชั้น ฮ่าๆๆ"

คนบางคนลืมตัวจนถึงขนาดกับหัวเราะเยาะแล้วถามเว่ยเว่ยด้วยความใจแคบ "น้องสะใภ้ เงินค่าฝึกงานของเธอยังอยู่ในมือของเหล่าซานใช่มั้ย?" (เหล่าซานในที่นี่คือเซียวไหน พระเอกของเรา แฟนของเว่ยเว่ยนะคะ)

"................." เว่ยเว่ยหันศีรษะไปตอบ "รุ่นพี่คนสวย การที่ผู้ชายคนนึงได้ถือบัตรเอทีเอ็มของผู้ชายอีกคนนึง นั่นเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจงั้นหรอ?"

โม่จาทาแข็งเป็นหิน

เว่ยเว่ยเดินกรีดกรายจากไป

ช่วงเวลา : หลังจากอาศัยอยู่ร่วมกันได้ไม่นาน

เรื่องแปลกอย่างหนึ่งของจื่ออีคอมปานีนั้นก็คือ ที่นี่ไม่มีแผนกต้อนรับ ความจริงมันก็เคยมีอยู่แหละ แต่เป็นเพราะที่นั่งหนุ่มน้อยพนักงานต้อนรับผู้น่าสงสารมักจะถูกคนอื่นยึดครองไปอยู่เสมอ มันจึงค่อยๆกลายเป็นที่นั่งของฝ่ายบริหารแทนที่จะเป็นแผนกต้อนรับไป