***
Chapter 12: Quarantine
I'm still looking at my watch. 10 minutes more at papasok na kami sa eroplano.
My 1 week there will be boring, I guess. Well I have still time to discover my Father's secret. At isa pa, walang alam si Miss Jenny tungkol sa kwintas na ibinigay ni Vence sa kanya, her boyfriend. Wala siyang alam kung saan ito binili o pinagawa o may kinalaman ba siya sa Underground Business. Dahil ang alam lang niya, Vence was an old gangster before in his high school days.
And that was make me intrigue at nagtulak sa napupukaw kong karimlan. Vence might know about the Mafia or should it say Underground Business. Sometimes gangster are connected to mafia specially when it comes to their what we call needs. Kaso wala raw siya sa Pilipinas, nasa ibang bansa ito na hindi alam ni Miss Jenny kung saang lupalop ng bansa nagbakasyon ito.
Bakit hindi niya alam na may karapatan naman siyang malaman since girlfriend siya ng lalaki?
Mmmm. Kasi may itinatago nga si Vence.
"Let's go, Charity."
Napalingon naman ako sa tumawag sa akin. Kasabay ng tunog ng bell at ang pagtawag ni Kuya sa akin ay hudyat na ng paglisan namin sa bansa.
All my bags are packed
I'm ready to go
I'm standin' here outside your door
I hate to wake you up to say goodbye
But the dawn is breakin' its early morn
The taxi's waitin', he's blowin' his horn
Already I'm so lonesome I could die
So kiss me and smile for me
Tell me that you'll wait for me
Hold me like you'll never let me go
'Cause I'm leaving on a jet plane
I don't know when I'll be back again
Oh, babe, I hate to go
I'm leaving on a jet plane
Ah ah ah ah
Leaving on a jet plane
Ah ah ah ah
Leaving on a jet plane
I am sitting on my passenger seat on the window side while watching the rain starts to fall as the clouds were darker than ago, and the day was gettin' dark too.
Bakit ba ang meany ng music rito sa plane, magpapatugtog na nga lang ganito pa. Hindi naman ako aalis dahil sa mahal ko ah. Well, I will miss Gyeong for 1 week.
And yeah, as well as Min.
Naku kapag nandito si Gyeong sigurado akong kukutyain ako na naman ako non kapag nalaman niyang namimiss ko si Min.
I looked at my watch. 6:30 na pala. Lumingon ako sa direksiyon ni Kuya na nakatulog na pala.
Kung hindi ko siya kapatid, magkakagusto ako sa kanya, kung titignan mo ng maigi lalo't sa malapitan napakaperfect ang tangos ng kanyang ilong, ang maamo niyang mukha at kissable lips nito. Hahaha. That was really funny. Pero I'm pretty sure, kung hindi kami magkapatid he would be my special someone. Especially that my brother will take care of you no matter what.
Kahit napakamisteryoso ni Kuya, napakabait naman niya pagdating sa pag-aalaga sa akin. Hindi ko nga alam eh kung bakit hanggang ngayon wala pa siyang pinakikilalang girlfriend sa akin o wala man lang nakuwentong natitipuhan.
Well, base kasi sa school performance niya, Kuya was not interested in love life and I think his first love is studying. And that he is.
Naalala ko tuloy si Min, may pagkapareho kasi sila ni Kuya. Maamo ang mukha ni Min, may matangos na ilong, manipis na labi at maputi. And the one really attracts him was his tantalizing eye.
"Charity, matulog ka na. 2 days pa ang biyahe natin."
Nanlaki ang aking mata. Akala ko nakatulog na si Kuya eh. Pero bakit naiiihi ata ako?
"Punta lang ako sa cr Kuya."
He nodded kaya naman tumayo na ako papuntang comfort room.
Nasa harapan na ako ng comfort room nang may narinig akong ingay sa loob nito. Inilapit ko ang aking tainga sa pintuan at ramdam na ramdam ko ang malamig na pinto.
"Ahhhh!"
Anong ingay ito? Tila nasasaktan. Maya-maya'y napagdesisyunan kong katukin ang pinto.
"Hey, is anybody here?" mahinahon kong bigkas. Pero walang sumasagot.
"Hey, may tao po ba rito?" muli kong bigkas pero wala talagang sumasagot.
Bubuksan ko na sana nang may humawak sa balikat ko.
"Ah! Shit."
Agad naman akong napalingon sa tong humawak sa balikat ko. Grabe naman siya kung makahawak parang gusto na niyang baliin ang balikat ko.
"May problema ba bata?"
Base sa suot nito, she is a Stewardess. May mukha rin naman siya. I mean maganda rin siya kahit di masyadong kataasan ang ilong niya, but she has a small red lips and perfect shape of face. Sobrang taas nito kaya para akong nakatutok sa tore.
"Ah. Mag-ccr sana ako kaso may narinig akong boses sa loob, parang nasasaktan.x pangangatwiran ko.
Tila napukaw naman ang babae sa impormasyong sinabi ko at pinatabi ako sa gilid ng pinto.
"Siguro'y nagkamali ka lang bata, close ito. Sa kabila ka na lang magcr." usad nito.
Alam kong may itinatago siya dahil halatang-halata sa kanya.
Tumango na lang ako at pumunta sa kabilang CR. Sino kaya yung nasa loob? May tao nga kaya doon? Anong nangyari sa kanya kung meron nga?
Aish! Paglabas na paglabas ko ng CR wala na ang babae pero may nakalagay na na out of order. Wala naman ito kanina ah. Tumingin ako sa paligid, walang tao, walang nakabantay.
Tsk. Sometimes, curiosity can make you live and help you though curiosity kills the cat. And yeah, but I'm not the cat so I always can live this kind of shit. Tsk.
I slowly open the door.
"Charity."
Napalingon ako sa nagsalita. Si Kuya! Aish, it was failed. Nakakunot ang noo nito na nakatingin sa akin ng masama.
"Halos 5 minutes ka na dito. What is the problem?" nagdududa nitong bigkas.
Sasabihin ko ba sa kanya?
"Uh, it is nothing. Bumalik na po tayo." pangangatwiran ko.
"Make sure you are telling the truth."
2 days of sleep.
2 days of staring at the window.
And 2 days of waiting. At ilang oras na lang ay lalanding na kami.
Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako sa upuan until a scream wake me up. Pagbukas ko ng aking mata, nagkakagulo na ang mga pasahero. Lumingon ako sa direksiyon ni Kuya pero wala siya.
Napagawi uli ang tingin ko sa paligid, nakita ko ang isang babae na nangingisay na.
Gosh. What's happening? End of the world na ba? O baka eto na yung nakikita ko sa TV na may mga zombies o we are part on a quarantine?
This was really insane. Pero, paano kung totoo? Ano ito? Parang qarantine ganon? Train to Busan na naging Plane to Berlin, Germany? World War?
Tsk. Ewan!
Nagising na lang ako sa katotohanan nang dumating si Kuya Ki na pawis na pawis na. Hinawakan nito ang aking balikat habang hinahabol ang kanyang hininga.
"May unidentified virus sa kabilang room. And people think it was a Zombie."
Ano raw? V-Virus? Zombie? So, tama ang hinala ko? Mmmm. I'm really swear may kinalaman ang narinig ko kanina sa nangyayari ngayon. At isa pa, hindi ako naniniwalang may ganon. Maybe, acting as a zombie. Like duh. People nowadays are exaggerated like a hyperbole.
"Anong gagawin natin? Nasa ere tayo Kuya!" tanging sigaw ko na lang sa kapatid kaya napalingon ang mga pasahero sa gawi namin.
Bakas sa mga mukha nito ang pagkabahala at takot. Tila nagising sila sa katotohanang nasa ere kami at maaaring maubos kaming lahat rito.
"It is impossible Kuya. Zombie does not exist!" puna ko but he just shrugged.
"That's what I thought at first. Habang natutulog ka kanina, nagising ako sa isang sigaw sa kabilang room kaya pumunta ako doon. When I was there, nasa sahig ang isang babae na nangingisay na habang ang mga pasahero ay pinagguguluhan ng mga katulad ng babaeng nasa sahig. What do you think about it? Most symptoms na maaaring sa zombie ay nakita ko sa kanila."
Zombie symptoms are very unusual according to Max Brook.
Pain and discoloration of the infected area. Immediate clotting of the wound. Fever na may 99–103 degrees F, has a chill, slight dementia, vomiting, and acute pain in the joints. But how come?
Naramdaman ko na lang na naglalakad na ako and Kuya was dragging me!
"Saan tayo pupunta?"
"Wag ka na lang magtanong Charity. Hahanapin natin kung sino ang puno't dulo ng lahat."
Napatigil ako at pwersang inalis ang aking kamay sa pagkakahawak niya.
"Ano ang i-ibig mong sabihin? Do you believe in me that they are not Zombies, right?"
Huminga siya ng malalim.
"Tama ka. Zombie does not exist. At maaaring nandito lang sa loob ang kasagutan sa tanong natin." seryoso nitong bigkas.
Tama nga siya.
Umikot ang tingin ko sa paligid at ang mga pasahero ay hindi na alam kung ano ang gagawin. Maghintay lang sila at patutunayan naming hindi totoo ang zombie.
Lumapit ako sa isang lalaki na medyo inch lang ang lamang nito sa height sa akin, siguro'y nasa 13 taong gulang na ito nang nahagip ng aking mata. He was crying. Wala ba siyang kasama?
"Wag kang matakot, okay? Hindi totoo ang Zombie." mahinahon kong sabi sa kanya habang hinahaplos ang balikat nito.
Lumingon naman sa akin ang bata.
"Natatakot po ako. S-Si Mama, s-si Mama." utal-utal nitong bigkas habang pinupunasan ang nabasa na nitong pisngi dahil sa kakaiyak.
"Ano bang nangyari sa Mama mo?"
"C-Cr! C-Cr!"
Sinundan ko ang itinuro nito at nakaturo ito sa cr na kung saan may narinig ako kaninang hiyaw ng kapighatian ng isang babae. At natitiyak kong Mama niya yon.
"Kuya, pupunta muna ako don!"
"Sasama ako."
Napatango na lang ako bilang sagot.
Dahan-dahan kaming pumunta sa cr. And my heart beat fast as I hold the doorknob and open it slowly.
Bakit naman titibok ng ganitong kalakas ang puso ko? Unless, totoo talaga ang Zombie. Tsk. But we are not on a fiction or a novel, we are on a reality.
Nang nabuksan ko na ang pinto, may nakita kaming dugo.
"Hindi yan dugo ng tao, I swear." turan ni Kuya.
Yeah, sa tingin ko rin hindi ito dugo ng isang tao base sa kulay at amoy nito.
Lumapit ako sa dugo nang biglang gumalaw ang eroplano. Narinig kong nagsisigawan na naman ang mga pasahero. Naramdaman ko ring nahihilo na ako but my brother was holding my hands tightly.
"All passengers, please fasten your seatbelts for our fasting landing. Please fasten your seatbelts for our fasting landing. Again, please fasten your seatbelts for our fasting landing." sabay ng sigaw ng mga pasahero ay ang pagsalita ng piloto nitong eroplano na lalanding na kami.
"Let's go Charity!"
Bago pa man ako nakasagot sa sigaw ni Kuya ay nahila na ako nito palabas ng CR.
Hanggang sa naupo kami sa upuan namin nang biglang may nakapasok na hindi ko alam kung ano ang dapat ipangalan sa kanya dahil punong-puno ito ng dugo sa katawan, mula ulo hanggang paa.
Can it be a zombie? No way.
Nahagip naman ng aking mata ang bata kanina na lalapit sana sa babae habang umiiyak ito nang tumakbo ako sa bata.
Sobrang bilis ng pangyayari. The unidentified woman was about to bite my neck when a guy dragged me and the child.
"Charity!"
Kasabay ng paghawak sa akin ay ang pagsigaw rin ng kapatid ko.
Lumingon ako sa lalaki. His eyes was light brown, makapal ang kilay at matangos ang ilong.
"What is your problem, Miss? Gusto mong magpakamatay?!" sigaw nito sa akin.
"Anong gusto mong gawin ko, huh?! Pabayaan na lang ang batang ito?" sigaw ko rin at itinuro ang batang umiiyak.
Hindi na muli pang sumagot ang lalaki at sinipa ang babaeng apektado ng "Unidentified Virus."
Napasigaw ito sa sakit ngunit nagpupumilit paring tumayo. Tila wala na itong sariling pag-iisip kung kaya at hindi alam ang ginagawa.
Tumayo itong muli at akmang lalapit sa lalaki nang nahagip ko si Kuya na itinusok nito ang hawak na ballpen sa kamay ng babae at sinipa sa tiyan. Nang nakatayo muli ang babae ay ang mismong bata na ang sumipa muli sa ina nito at tinatadyak tadyak habang umiiyak pa rin.
Nakakaawa.
I remember Mom again. It is hard to lose your mother. It was really hard.
Hindi na muli pang tumayo ang babae dahil nanghihina na ito. But the problem is, may nakapasok na namang katulad niya sa room namin.
Gaano ba sila karami?
At tulad kanina lang, that guy who helped me kicked the man who went near on him on his stomach habang binabalian naman ng buto ni Kuya ang lalaki sa paa at leeg nito na nasa likod niya.
But before they could kill the guys, bigla itong natumba. Anong nangyari? Hindi naman sila agad agad na namamatay ah? Mmmm. They are not really a zombie.
Napadako naman ang tingin ko sa mga bags na nakalagay sa ibabaw ng mga upuan ng pasahero.
"Hey! We can use our bags and things to close the door between the first room and ours too!" sigaw ko.
Sumunod naman sila bilang pagsang-ayon at binuhat na ang mga gamit nila. Napalingon naman ako sa lalaki kanina na kaedad ko lang at nagsimula itong magsalita na may paturo-turo pa sa akin.
"Hey, can you please get my bag too? I will be covering the door." nasa owtoridad nitong sabi.
Ano pa nga ba?
"Saan dito ang bag mo?"
"That grey-pink bag na may teddy bear na chain." sagot nito habang itinuro ang bag.
Hindi na lang ako sumagot pa at pumunta kaagad sa itinuro niya. As I get the bag, bumaling kaagad ang tingin ko kay Kuya na kasalukuyang sinusuntok ang ilang nakapasok na sa room namin. Gaano na ba sila karami ang infected ng unidentified virus?
Saan ba galing ang unidentified virus na yan?
Lumapit na ako sa may pinto at sinimulan ng ilagay ang bag gayon rin ang ibang pasahero. Buti na lang kung lalanding na ito ay dalawa lang ang pinto para lumabas. Aside sa pinto ng Piloto at Assistant Pilot ng Captain.
Tumingin ako sa relo, halos segundo na lang. Ramdam na ramdam kong papalapit na kami sa runway since kitang-kita sa bintana ang kabuuan ng daan dito sa paliparan ng Germany.
Nang nailagay na namin ang lahat ng bag, nagsibalikan na ang ilang pasahero sa upuan nila to wear their seatbelt. Halos lahat ng lalaki maliban sa bata at matanda ay nakaabang sa pinto na namamagitan sa amin at sa kabilang room.
ing*
We almost hit the other airplane na kapareha lang ng sinasakyan namin. I can feel the intensity.
Unti-unti akong nahihilo due to the impact sa ulo ko na nauntog sa bintana. Ang sakit.
Pero nabigla ako nang may naramdaman akong may humawak sa beywang ko nang bigla akong natumba pagkatapos kong tumayo mula sa kinauupuan ko. Lumingon ako sa pinanggalingan nito and it was the guy.
"Are you okay, Miss? Dumudugo ang ulo mo." mahinahon nitong bigkas
"I am okay, thank you."
Napatango naman siya sabay bitaw sa pagkakahawak sa beywang ko.
Lumingon ako sa mga lalaking nasa may pinto, nandoon si Kuya habang nakabantay sa may pinto. Nang tuluyan ng nakaparada ang eroplano, the door suddenly opened.
Teka, wala bang alam ang piloto sa nangyayari?
The doors will be open. Crap! Makakalabas sila. Umikot ang tingin ko sa paligid, I saw a flight attendant na mukhang isang German. Lumapit ako rito.
"Hey, can you tell the pilot to close the first door? Since those what you so-called "zombies" can go out and it is really dangerous for the people outside."
"Okay Ma'am!" sagot nito at dali-daling tinawagan ang piloto.
Napalingon ako muli sa direksiyon ng pintuan, nagsilabasan na ang mga pasahero. Ang iba dala-dala pa nila ang mga gamit nila.
Habang yung isa, briefcase ang dala. Mukhang businessman siya na may appointment rito sa Germany pero nauwi sa ganitong pangyayari.
This was really insane. Naramdaman kong lumapit sa akin ang babae na flight attendant.
"I called the Pilot and he said if he'll close the first door, this door will also be close. They are both connected." paliwanag nito habang itinuro ang pinto namin.
"If that so, we must go out quickly!" sigaw ko.
Pinagsabihan ko na ang mga natira na lumabas na hanggang sa kaming apat na lang ni Kuya at ng lalaki kanina at nung bata. Chineck muna ni Kuya kung may natira pa ba sa kabila.
"Hey, ano po pangalan mo Ate?"
Napalingon ako sa bata na nakahawak sa kamay ko, nginitian ko naman siya.
"Selene Charity Martin. Ikaw?"
Ngumiti rin ang bata.
"Hans Zel."
"Nice name bata, ikaw rin Miss Martin." singit naman ng lalaki.
Bumaling naman ang tingin ni Hans sa lalaki at bago pa man nakapagsalita si Hans sumingit na siya.
"I am Owen Yuan, at your service."
Base sa galaw at pananalita nito, he is strict and optimist na may pagkabaliw. Bago pa man ako nakasingit lumapit na samin si Kuya.
"Wala ng tao."
"It means nakalabas na silang lahat." usad ko.
This is sucks. Madadamay ang ibang tao sa airport. But before we will leave this plane, I must keep the evidence.
"Wait. May kukunin lang ako."
"Saan ka ba pupunta?"
"Bilisan mo."
Sabay na bigkas ng dalawang lalaki. Hindi ko na lang sila pinansin at pumunta sa CR. Buti na lang may dala akong bottle.
Dali-dali kaming lumabas hanggang sa narating namin ang terminal 2.
Wala atang tao. Ang tahimik ng paligid.
"Bakit wala atang tao?" narinig kong tanong ni Yuan.
"Maybe this terminal was closed or has been closed." sagot ni Kuya.
"Bakit naman nila isasara kung marami ang nagbabakasyon ngayon since it was semestral break? At isa pa kung tungkol ito sa nangyari sa plane, they will not close the terminal quickly. Tila ang bilis naman ata ng pangyayari." puna ko.
"Or maybe we were being quarantined." narinig kong singit ni Yuan.
Napalingon ako kay Hans na nakatutok sa bintana which is he was staring at the plane.
"Hey, maaayos rin ang lahat." pangungumbinsi ko sa batang halos bahag na ang buntot sa pangyayari.
"I don't believe in z-zombies." usad nito habang nakatutok pa rin sa bintana.
I smiled.
"So do I."
"Hey Hans, hindi ba bawal magdala ng mga hayop rito sa Airport ng Germany unless it was approved by their Government, right?" puna ko.
Naisip ko kasi, can it be that the unidentified virus was gotten through an animal?
Napatango naman ang bata. And this is really an interesting case!
Naghanap pa kami ng kasama hanggang sa napunta kami sa terminal 3. Nasa likod kami ng isang pader na napapagitnaan ng salamin kaya kami lang ang nakakakita sa labas. Inikot ko ang tingin sa paligid at shoot! Nakita ko ang stewardess sa eroplano na nakaupo sa mga passenger seats sa kanang bahagi ng airport.
Fudge! Bakit walang tao sa airport? Isinarado ba nila ngayon?
Tinignan ko muna sina Kuya at nang busy sila sa pag-uusap ay napagdesisyunan kong lumapit sa babae. May katawag ito sa phone.
I slowly went near her without her even noticing my presence.
"Yes. Mmmm, I threw it to the storage room at susunugin na ito mamaya. No! No! I swear walang ibang nakakita."
Ano ang ibig niyang sabihin? Can it be it was the mother of the child kanina na nakita ko sa CR?
I decided na bumalik sa kinaroroonan namin and obviously, my brother was wearing that "confused" look as well as Yuan.
"Saan ka galing?"
"Saan ka na naman ba nagsusuot?"
Sabay na tanong ng dalawa. May usapan ba sila at pati pagsasalita ay magkasabay? Tsk.
"I think the stewardess na tinanong ko kanina ay may kinalaman sa nangyayari sa airport." diretso kong wika.
Bakas naman sa eksprisyon ni Yuan ang pagkabigla at pagkamangha sa mukha ni Hans. While my brother was still the same.
"Paano mo naman nasabi yan?" paninimula ni Yuan.
Bago pa man ako nakasagot ay sumingit na si Kuya.
"Because she is a Detective."
I was stunned. Mas umiba naman ang eksprisyon sa mukha ni Yuan while Hans was still amazed.
Inirapan ko si Kuya. Ano ba naman siya, confidential ang pagiging detective ko eh. Nalintikan na talaga.
"Ano?! Ikaw D-Detetive? Weh? Hindi nga?" hindi makapaniwalang bigkas ni Yuan at tinuro-turo pa ako. Tsk.
Bagkus na sagutin ko ang tanong ng lalaki ay tumango na lamang ako at bumaling ang tingin kay Hans.
"Hans, alam mo ba kung nasaan ang storage room rito?" panimula ko.
Bakas pa rin sa mukha nito ang pagkamangha kaya ginulo ko ang buhok niya.
"Ah, o-opo Ate. Bakit po?" wika nito habang nakahawak sa kamay ko.
"I will find some shreds of evidence."
Naramdaman kong kinalabit ako ni Yuan.
"Maghahanap ka ng ebidensiya? Bakit?" naguguluhan nitong wika.
Tumingin ako kay Kuya at ito na ang sumagot sa nagtatanong na si Yuan.
"She thinks that– wait! Bakit nga ba naisipan mong maghanap sa storage room ng ebidensiya?"
Napairap na lang ako, maging siya rin pala ay naguguluhan.
"Narinig ko sa babae." wika ko at itinuro ang babae pero wala na ito sa kinauupuan.
Suck! Bigla naman akong naalerto.
"Let's go. Baka maunahan pa tayo ng babae sa storage!" puna ko at tumakbo na.
"Hay, ano pa nga ba!" narinig ko pang sigaw ni Yuan.
I hope my semester break will be exciting like this.
***