Αυτή τη φορά βρισκόμουν στο δωμάτιό μου. Η ώρα περνούσε αρκετά γρήγορα, και για να πω την αλήθεια, δεν το ήθελα αυτό. Σύντομα η ώρα θα σήμαινε δέκα και έντεκα το βράδυ, πράγμα που σήμαινε πως πριν έντεκα λεπτά έπρεπε να ήμουν έτοιμη. Αντίθετα, είμαι έτοιμη από τις οχτώ. Απλά κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου και σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να αδυνατίσω τρώγοντας παγωτό.
Φυσικά και υπήρχε κάτι άλλο που με απασχολούσε. Ο Ed. Ως συνήθως, δεν μου άρεζε που ήταν στο μυαλό μου, αλλά αυτή τη φορά, μετά από πολλή συζήτηση με τον εαυτό μου, κατέληξα στο γεγονός ότι βρισκόταν στο μυαλό μου, γιατί ο ίδιος ήθελε να είναι στο μυαλό μου.
Κάθε φορά που φυσούσε, έστω και λίγο, μου ερχόταν στο μυαλό η στιγμή που η ανάσα του χτυπούσε τον λαιμό μου. Ήταν μια γλυκιά αίσθηση, την οποία ήθελα να βγάλω από το μυαλό μου για πάντα. Ήταν περίεργο. Μόνο στη σκέψη του ονόματός του ήθελα να με χαστουκίσω που έκανα τη σκέψη εξ αρχής.
Είχε πολύ ζέστη εδώ μέσα και είχα το παράθυρο και τη μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Φορώντας το μαγιώ μου, ένα σορτσάκι και ένα τρυπητό μακρυμάνικο μπλουζάκι -γιατί όλοι ξέρουμε πως θα παγώσω στη παραλία-, έβαλα τις σαγιονάρες μου και άνοιξα τη πόρτα για πρώτη φορά μετά από δύο ώρες.
Και που την άνοιξα, το μετάνιωσα αμέσως.
Την ίδια στιγμή που βγήκα από το δωμάτιό μου, περνούσε ο Ed. Μου χαμογέλασε. Μου χαμογέλασε. Έκανα μια ξινή φάτσα και τον προσπέρασα. Δεν έμεινε όμως στο μυαλό μου απαρατήρητο η πόλο μπλε μπλούζα που τόνιζε το σώμα του. Ή η λευκή βερμούδα που έδειχνε τα γυμνασμένα πόδια του.
Κατέβηκα τις σκάλες και κατευθύνθηκα προς τα έξω, με το σπέρμα του διαβόλου να με ακολουθεί. Στις σκάλες της βεράντας περίμεναν η Anna με τον Jason και συζητούσαν, με εμένα να τους κοιτώ αμήχανα. Αν τα φτιάξουν σήμερα το βράδυ όταν τους αφήσουμε σε ένα απομονωμένο και ρομαντικό σημείο, ίσως αύριο το πρωί έχουμε ένα νέο ζευγάρι.
Ίσως.
Το πάρτι της Liv Roberts ακουγόταν από το σπίτι μας, και ας η παραλία ήταν μερικά μέτρα μακριά. Κατεβήκαμε όλοι μαζί τα βράχια και περπατήσαμε κατά μήκος της θάλασσας, μέχρι το σημείο που έκαιγε η φωτιά. Όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρχαν κάθε λογής ηλίθιοι άνθρωποι όπως ο Nelson Riggs από το λύκειο του St, Jude's, αλλά και άνθρωποι με μερική ευφυΐα όπως η Natalie Mason, η οποία πριν λίγες μέρες έγινε αποδεκτή στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης.
Τα ερωτοχτυπημένα Anna και Jason περπατούσαν μπροστά, έτσι βρήκα την ευκαιρία μου να αποδράσω. Περπάτησα με τη πλάτη προς τα πίσω μέχρι που συγκρούστηκα με ένα γυμνασμένο σώμα. Δεν χρειάστηκε καν να δω ποιος είναι. Ήρθε από δίπλα μου, και με έσυρε από τη μέση προς τον κακό χαμό.
"Είναι πολύ αργά για να αλλάξεις γνώμη." είπε ο Ed χαμηλόφωνα για να μη μας ακούσουν.
Ήταν τόσο κοντά μου, που ήθελα να κάνω εμετό. "Σε μισώ τόσο πολύ."
"Τι σύμπτωση, και εγώ." ανταπάντησε.
Δεν απάντησα, όχι γιατί δεν είχα κάποια καλή βόμβα, αλλά γιατί με πρόλαβε η Liv Roberts. Η καστανομάλλα θεά της ομορφιάς, μας καλωσόρισε χαμογελώντας. Έδωσε στον καθένα από εμάς από μια μπύρα και μας ευχήθηκε να περάσουμε καλά.
Γρουσούζα.
Όλοι μαζί, προχωρήσαμε προς τη φωτιά. Κάποιοι πετούσαν πράγματα που έκαναν τη σχολική τους χρονιά δυσάρεστη. Η Anna πέταξε ένα παλιό κολάν της, που σκίστηκε την ώρα της γυμναστικής, δείχνοντας σε όλη τη τάξη το ροζ σλιπάκι της.
Ο Ed δεν πέταξε τίποτα.
Εγώ πέταξα ένα μπλουζάκι που μου είχε κάνει δώρο ο Max. Όσο και αν μου άρεσε, μύριζε σαν εκείνον, και αυτό ήταν ενοχλητικό.
Η παρουσία του Jason είχε γίνει αισθητή από όλους και μπορούσες να δεις αρκετά βλέμματα να στρέφονται πάνω του, αλλά εκείνος δεν έκανε τίποτα. Το συμβάν με τη Stephanie ακόμη συζητιόταν από πολλούς. Ίσως γιατί δολοφόνησε δύο αθώα άτομα. Ίσως πάλι γιατί έβαλε τον αδελφό της να δολοφονήσει αυτά τα άτομα. Ίσως πάλι γιατί σκότωσε τον Adrian Reynold, τη αγάπη πολλών -να καεί στη κόλαση ο μαλάκας. Ίσως πάλι επειδή πήρε δύο χρόνια στην αστυνομία για να τη πιάσουν.
Κανείς δεν ξέρει γιατί. Απλά είναι ένα θέμα που πλήγωσε πολλούς και έκανε άλλους να ανοίξουν τα μάτια τους και να επανέλθουν στη πραγματικότητα. Όσο και αν τους πονούσε.
Παρ'όλα αυτά, λίγα άτομα ήξεραν όλη την ιστορία. Δυστυχώς ήμουν εγώ ένα από αυτά τα άτομα.
Κουνώντας το κεφάλι μου για να ξεχαστώ, παρακολούθησα τον Jason να πετάει στη φωτιά ένα δαχτυλίδι από καουτσούκ, που είχε ανταλλάξει με τη Stephanie, ως σημάδι αιώνιας αγάπης. Εγώ το λέω μαλακίες, αλλά κανείς δεν με ακούει.
Αφού έγινε και αυτό, τότε ήταν που τα πράγματα έγιναν κάπως πιο ενδιαφέροντα. Μουσική των '90 και των αρχών του 2000 ακουγόταν από τα ηχεία που είχαν στήσει, τραγούδια που είχαν κάνει επανάσταση εκείνη την εποχή στον κόσμο. Η ώρα περνούσε, και όλο και περισσότερος κόσμος μεθούσε.
Εγώ προσωπικά είμαι με δύο μπύρες μόνο.
Μπορούσες να δεις, αγνώστους να συζητούν διάφορα θέματα και να ακούν απόψεις. Ήταν λες και βρισκόμουν όχι με ηλίθια άτομα, αλλά με άτομα που ήξεραν τι τους γίνεται. Που το μυαλό τους δεν χωνόταν κάτω από το χώμα, αλλά έμενε πάνω στην γη. Αυτό ήταν και το πράγμα που μου έκανε περισσότερο έκπληξη. Δεν περίμενα οι μαλάκες του σχολείου και οι περίεργοι να μπορούν να συζητήσουν τόσο ήρεμα. Λες και ήταν ενήλικες.
Κάτι είχε η μπύρα μέσα.
Σε μία από αυτές τις συζητήσεις βρισκόμουν και εγώ. Απ'ότι φαίνεται η υποψηφιότητα του Τραμπ στις εκλογές στο τέλος του 2016 απασχολεί πολύ κόσμο. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως μόνο οι μαζοχιστές θα τον ψηφίσουν.
Ένα απαλό χτύπημα που με ηλέκτρισε, με έκανε να αναπηδήσω. Ο Ed βρισκόταν από πίσω μου και μου έκανε νόημα. Μάλλον ήταν η ώρα να οδηγήσουμε την Anna και τον Jason προς τον αληθινό έρωτα. Όπως έλεγε και το σχέδιο, ο καθένας θα έπαιρνε από έναν και θα τους πήγαινε στο σημείο μετά τα βράχια.
Ο Ed επέλεξε πρώτος και όπως ήταν αναμενόμενο, άφησε τα δύσκολα για τη πάρτη μου.
Όσο εκείνος πήγαινε στην Anna, εγώ εντόπιζα τον Jason. Τον βρήκα να μιλάει με κάποια αγόρια κοντά στη θάλασσα. Πήγα προς το μέρος του με αργά βήματα. Θα είχαμε τη δεύτερη συζήτηση που κάναμε ποτέ στις ζωές μας, και αυτό με άγχωνε περισσότερο και από το να μου έρθει περίοδος και να φοράω λευκά.
"Jason, έρχεσαι λίγο μαζί μου;" οι λέξεις βγήκαν από το στόμα μου και πριν προλάβω να με μουτζώσω, είχε γυρίσει και ένευσε θετικά.
Σύντομα βρήκα τον εαυτό μου να περπατάει παράλληλα με τον αδελφό μου. Υπήρχε μια αμήχανη σιωπή ανάμεσά μας, κάτι που με έκανε να θέλω να φύγω όσο πιο γρήγορα από εδώ.
"Συγνώμη." ήταν αυτός που έσπασε τη σιωπή. "Για αυτά που σου είπα το πρωί. Είσαι αδελφή μου και δεν σε ξέρω καν καλά, δεν ήταν ευγενικό να σε κρίνω. Συγνώμη."
"Ω δεν πειράζει." πέταξα νευρικά γρήγορα.
"Τουλάχιστον μου μίλησες για μερικά λεπτά. Κάτι είναι και αυτό."
Στη τελευταία πρόταση γέλασε. Μου άρεσε που γελούσε. Μου άρεσε που εγώ ήμουν αυτή που τον έκανε να γελάσει. "Ίσως θα έπρεπε να μιλάμε περισσότερο."
"Δεν χρειάζεται, έτσι και αλλιώς τώρα θα φύγεις για φοιτητής με σκοπό να γίνεις συγγραφέας. Πιθανών να με ξεχάσεις." απάντησα με ένα αμήχανο χαμόγελο.
"Ήμουν ο χειρότερος αδελφός του κόσμου Mae, δεν χρειάζεται να προσποιείσαι." απάντησε χαμογελώντας.
Τον κοίταξα και αφού κατάπια μερικά μόρια νευρικότητας, άνοιξα τον καταραμένο στόμα μου. "Είσαι ο χείριστος αδελφός του κόσμου. Δεν γνώριζες καν την ύπαρξή μου μέχρι που άρχισα να μιλάω. Σε μισώ, λάθος, σε μισούσα, μα μετά το συνήθισα."
Εκείνος με κοίταξε χαμογελώντας, μα ξέρω πως τα λόγια μου τον πλήγωσαν. "Να και μια δόση αλήθειας, κάνουμε πρόοδο."
"Γιατί μου μιλάς. Δεν θα έπρεπε να μην υπάρχω;" ρώτησα με νεύρα να χτυπάνε κόκκινο, χωρίς λόγο.
"Πάντα υπήρχες Mae. Κάθε φορά που περπατούσες στους διαδρόμους, κάθε φορά που με έβλεπες με τους φίλους μου. Απλά εγώ πίστευα, πως είμαι ανίκανος να είμαι καλός αδελφός. Εδώ όλοι πιστεύουν πως είμαι ένα χαζοχαρούμενο ουράνιο τόξο, οπότε δεν περίμενα να πετύχει αυτή η σχέση αδελφού αδελφής." πήρε μια βαθιά ανάσα. "Ίσως αύριο να θες να μου μιλήσεις. Να υπάρξεις."
Δεν ήξερα τι να σκεφτώ, τι να πω, πώς ακριβώς να αναπνεύσω μετά από όσα μου είπε. Και δεν πρόλαβα ιδιαίτερα. Βήματα ακούστηκαν από πίσω και η Anna με τον Ed ήρθαν κοντά μας.
"Τώρα άσε με να προσπαθήσω να πω στη φίλη σου πόσο ερωτευμένος είμαι μαζί της, πριν είναι αργά." μουρμούρισε διαβολικά και μου έκλεισε το μάτι.
Τρομαγμένη μήπως κάποιος δαίμονας κατέκτησε το σώμα του αδελφού μου, απομακρύνθηκα. Ο Ed με τράβηξε μακριά από το μελλοντικό ζευγάρι, και απομακρυνθήκαμε αρκετά. Μπορούσα να δω την Anna με τον Jason να μιλάνε, να χαμογελάνε, Θεέ μου ήταν τόσο ίου.
"Τελικά ήταν πιο εύκολο απ'όσο περίμενα." άκουσα τον Ed να λέει από δίπλα μου. "Του είπες τίποτα;"
"Όχι ακριβώς." απάντησα σιγανά.
"Θες να γυρίσουμε πίσω στο πάρτι;" ρώτησε στον ίδιο τόνο.
Πλέον ο ένας κοιτούσε τον άλλον. Μέσα στο φως του φεγγαριού και της φωτιάς, μπορούσα να διακρίνω το μικρό, μικρό χαμόγελό του. Εκείνη τη στιγμή είχα παγώσει. Πριν μερικές ώρες δεν ήθελα να μείνω μόνη μαζί του, σε περίπτωση που με πετάξει στη θάλασσα, αλλά τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι μπορούσε να διαβάσει το μυαλό μου, ή αν κολλούσε μονίμως εκεί, αλλά ήθελα να μείνω μόνη μαζί του.
Και όχι, δεν μου επιτέθηκαν εξωγήινοι.
"Όχι, δεν θέλω να επιστρέψουμε." απάντησα τελικά. "Πήγαινέ με κάπου να είμαστε μόνοι."
______________________________________________
Α/Ν Τραγούδι : Queen - Don't Stop Me Now