Για την WitchAthina που ήθελε πιο νωρίς κεφάλαιο xD ;)
--------------------
Η Τζασμίν γέλαγε. Έριχνε την μία κατάρα μετά την άλλη. "Crucio" η φωνή δεν προερχόταν από την Τζασμίν, η οποία πλέον είχε πέσει στο πάτωμα και ούρλιαξε από τον πόνο. Η κατάρα είχε έρθει από τον Ντράκο. "Δεν γίνεται αυτό. Μα πώς" διπλώθηκε ξανά από τον πόνο. "Σου άνοιξα το σπίτι μου". Κατάρα. "Σου έδωσα δουλειά". Κατάρα. "Σου έσωσα την ζωή". Κατάρα. "Και αυτό είναι το ευχαριστώ σου;". Κατάρα. "Αυτό;".
Ο Νέβιλ είχε πλησιάσει την Ερμιόνη και της έδινε ένα βότανο να μασουλήσει. Η Ερμιόνη έτρεμε. Τα μάτια της ήταν πρησμένα. Έτρεμε. Ο Ντράκο την κοίταξε. Τα μάτια του βούρκωσαν. "Γαμώ το μου Τζασμίν" ένιωσε τα δάκρυα του καυτά να τρέχουν στο μάγουλο του. "Avada Kedavra" ψιθύρισε. Η Τζασμίν ξέσπασε σε ένα τρομερό τρέμουλο και γέλαγε. Ναι γέλαγε. Δεν ούρλιαζε. Δεν φώναζε. Απλά γέλαγε. "Μαύρισε η καρδιά σου Πρίγκηπα ή όχι ακόμα;" εξαφανίστηκε σπάζοντας σε χίλια κομμάτια, το οποία αιωρήθηκαν για λίγο και μετά εξαφανίστηκαν. Ο Ντράκο γκρεμίστηκε πέφτοντας στα γόνατά του. Άρχισε να κλαίει. Έκλαιγε με λυγμούς. Ο Νέβιλ άφησε την Ερμιόνη στον Φρεντ να την πάει στο δωμάτιο της και έτρεξε στον Ντράκο. Ο Ντράκο τον πήρε αγκαλιά. "Όχι κι άλλος Νέβιλ... όχι κι άλλος.. Δεν αντέχω άλλο" ο Νέβιλ τον έσφιξε πάνω του. Ο Σείριους πλησίασε τρέμοντας. "Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να αντεπιτεθούμε" είπε γονατίζοντας μπροστά στον Ντράκο. "Πρώτα θα επαναφέρουμε την Ερμιόνη" είπε ο Νέβιλ αποφασισμένα. "Μα αυτό μπορεί να πάρει μέρες" αναφώνησε ο Όλιβερ. "Δεν έχει σημασία, πρέπει να γίνει. Τέλος". Όλοι σώπασαν μπροστά στα λόγια του Νέβιλ. Πήρε τον Ντράκο και απομακρύνθηκαν από την τραπεζαρία.
Όλοι πήγαν στα δωμάτια τους. Ο Νέβιλ προχώρησε προς το δωμάτιο του Ντράκο βαστάζοντας τον στον ώμο του. Τον έβαλε να ξαπλώσει. Έκανε μεταβολή να φύγει. Ένα χέρι γραπώθηκε στο δικό του. "Μην φύγεις σε παρακαλώ" η φωνή του Ντράκο τον ακινητοποίησε. Έκατσε στο κρεβάτι. "Ξέρεις όταν ανακοίνωσε το καπέλο ότι ήμουν Γκρίφιντορ ένιωσα ότι οι γονείς μου θα ήταν περήφανοι για μένα. Επιτέλους κάποιος θεώρησε ότι είμαι αρκετά γενναίος, αρκετά άξιος. Η γιαγιά μου θα έσκαγε από το κακό της. Τελικά όμως, στην πραγματική ζωή, δεν έχει σημασία τι κοιτώνας είσαι....". "Νέβιλ είσαι γενναίος και άξιος. Δεν χρειάζεται ένα καπέλο να σου το πει. Σου το λέω εγώ" τον διέκοψε ο Ντράκο "στο κάτω κάτω της γραφής ο Χάρι ήταν Γκρίφιντορ και είδες τι έπαθε" . Ο Νέβιλ χαμογέλασε αλλά το χαμόγελο ήταν αρκετά αδύναμο. "Ντράκο πρέπει να ξεκουραστείς. Αύριο θα έχουμε πολύ δουλειά". "Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω αλλά η ώρα είναι έξι το πρωί, είναι ήδη αύριο" ο Ντράκο κοίταξε τον Νέβιλ προσπαθώντας να αστειευτεί. "Άρα έχεις έναν λόγο παραπάνω να κοιμηθείς" του έκλεισε το μάτι και απομακρύνθηκε.
Αμέσως ο Νέβιλ πήγε από το δωμάτιο της Ερμιόνης. Εκείνη την στιγμή έβγαινε ο Φρεντ από το δωμάτιο της. "Μόλις κοιμήθηκε. Πρόσεχε μην την ξυπνήσεις". "Φρεντ πιστεύεις ότι δεν πρέπει να την επαναφέρω;". "Νέβιλ δεν ξέρω... Της διέγραψε ο Ντάμπλντορ το μυαλό και την βάλαμε σε αυτόν τον ονειρικό κόσμο για να μην μπορεί να την βλάψει το δηλητήριο. Τώρα δεν ξέρω τι θα γίνει. Η επιλογή είναι δική σου" ο Φρεντ άρχισε να απομακρύνεται. "Θα ήταν καταπληκτικό άμα είχαμε την παλιά Ερμιόνη πίσω" είπε σιγανά καθώς απομακρυνόταν. Αν και το είπε σιγανά, ο Νέβιλ το άκουσε. Ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του. Κοίταξε την Ερμιόνη που κοιμόταν. "Προσπάθησα να σε προστατέψω" ψιθύρισε.
Έκλεισε την πόρτα και πήγε στο δωμάτιο του. Εμφάνισε ένα τετράγωνο κουτί το οποίο στόλιζε μια παλιά κλειδαριά. Ψαχούλεψε τον λαιμό του και τράβηξε μια αλυσίδα. Στο τέλος της αλυσίδας κρεμόταν ένα κλειδί. Φαινόταν παλιό. Η απόληξη του ήταν μυτερή, περίεργο για ένα κλειδί, αλλά ταίριαζε τέλεια με την στρογγυλή κλειδαρότρυπα. Μέσα στο κουτί υπήρχε ένα βιβλίο και μία πένα, η οποία κατέληγε σε ένα μαύρο φτερό. Το βιβλίο ήταν κενό, σαν τετράδιο. Πήρε προσεχτικά την πένα και την βούτηξε στο μαύρο, πηχτό υγρό που βρισκόταν σε ένα μπουκαλάκι μέσα στο κουτί. 'Που είσαι;' έγραψε. Αμέσως τα γράμματα εξαφανίστηκαν. Το καφέ, σκληρόδετο βιβλίο άρχισε να εμφανίζει γράμματα μόνο του. 'Γιατί μου γράφεις;' εμφανίστηκε η φράση από το πουθενά. 'Σε χρειαζόμαστε. Η Ερμιόνη είναι εδώ' τα καλλιγραφικά, προσεγμένα γράμματα του Νέβιλ απορροφήθηκαν μέσα στο χαρτί σαν το νερό σε σφουγγάρι. 'Δεν γίνεται να το κάνω Νέβιλ' εμφανίστηκε πάλι από το πουθενά. 'Πρέπει' απάντησε ο Νέβιλ. 'Από κοντά τότε' τα στριφογυριστά γράμματα όπως εμφανίστηκαν έτσι εξαφανίστηκαν αμέσως. Ο Νέβιλ τοποθέτησε προσεχτικά το βιβλίο στο κουτί. Το έκλεισε. Το κλείδωσε και το εξαφάνισε. Κουρασμένος πλησίασε το κρεβάτι του και ξάπλωσε. Έκλεισε τα μάτια του και τον πήρε ένας ύπνος χωρίς όνειρα.
Άκουσε την πόρτα να ανοίγει και ο Ντράκο πετάχτηκε από το κρεβάτι του. Στην πόρτα στεκόταν η Ερμιόνη. "Να μπω;". "Ναι βεβαίως". Η πόρτα έκλεισε πίσω της καθώς τον πλησίασε. Έκατσε στο κρεβάτι. "Νιώθω ότι κάτι μου κρύβετε" τα μάτια της έλαμπαν μέσα στο σκοτάδι του δωματίου. "Θα τα μάθεις όλα πολύ σύντομα" της χάιδεψε το μάγουλο. Έσκυψε και τα χείλη της χάιδεψαν τα δικά του. Έστρεψε τα μάτια της στα δικά του. Μέσα στο σκοτάδι φαίνονταν μαύρα αλλά συνέχιζαν να είναι πανέμορφα. "Κάτι με ελκύει πάνω σου και δεν ξέρω γιατί" του χαμογέλασε. "Εμένα με ελκύουν όλα πάνω σου" της έκλεισε το μάτι. Την κόλλησε πάνω του και άρχισε να την φιλάει. Ανέβηκε εκείνη από πάνω του. Τον φίλησε. Την αναποδογύρισε και βρέθηκε από πάνω της. "Δεν είσαι η Ερμιόνη" ψιθύρισε. "Ούπσι! Μας έπιασαν" η Ερμιόνη άρχισε να χαμογελάει.
Το πρόσωπο της Ερμιόνης άρχισε να αλλάζει μορφή και να μεταμορφώνεται σε κάποιον άλλο.Το χαμόγελο που ερωτευόταν κάθε μέρα και περισσότερο αντικαταστάθηκε με το διαβολικό χαμόγελο που σκότωσε τους φίλους του. "Τι θες Τζίνι;" ο Ντράκο σηκώθηκε από το κρεβάτι. "Ήρθα απλά να σου πω ότι σε λίγο θα τελειώσουν όλα" η Τζίνι ψηλαφίζοντας το κρεβάτι βρήκε την μπλούζα της και την φόρεσε. "Ο Χάρι έφτασε στην τελική ευθεία. Θα σας καταστρέψει". Η μπλούζα της είχε το σύμβολο του Γκρίφιντορ. Τα μαλλιά της ήταν πιο κόκκινα από ποτέ. "Και ήρθες απλά εδώ να μου το ανακοινώσεις;" την κοίταγε με μίσος. "Όχι χαζούλη μου. Ήρθα να σου πω ότι μπορείς ακόμα να αλλάξεις στρατόπεδο" το χέρι της πέρασε από το στέρνο του προκαλώντας του ανατριχίλες. Φόραγε την στολή του Χόγκουαρτς. Τον κοίταγε στα μάτια. Έβαλε τα χέρια της στους ώμους του. "Το ξέρω ότι σου λείπω" χάιδεψε τα χείλη του με τον αντίχειρα της. Την έσπρωξε μακριά. "Φύγε τώρα" φώναξε. "Εσύ χάνεις" απάντησε η Τζίνι καθώς γινόταν σκιά και πέταγε προς τα πάνω του.
Πετάχτηκε από το κρεβάτι. Εφιάλτης. Ω Μέρλιν, αυτές ήταν οι πιο κουραστικές δύο μέρες της ζωής μου σκέφτηκε. Κοίταξε την ώρα. 12:00 το μεσημέρι. Η πόρτα χτύπησε."Αφέντη Μαλφόι το τραπέζι στρώθηκε ας πούμε για πρωινό. Αν και είναι τρελό να τρώτε πρωινό στις δώδεκα το μεσημέρι. Τώρα θα μου πείτε ότι στρώσαμε το τραπέζι και στις τέσσερις το βράδυ ή τι ώρα ήταν δεν έχω ιδέα. Το έχετε παρακάνει. Έχουμε ένα πρόγραμμα να ακολουθήσουμε δεν μπορείτε συνέχεια να....". "Κύριε Μπριτς είμαι πολύ κουρασμένος σας παρακαλώ σταματήστε. Συγνώμη που ξεφεύγουμε από το πρόγραμμα. Τώρα πήγαινε και κατεβαίνω". Ο κύριος Μπριτς δεν περίμενε να του το πει δεύτερη φορά, έκανε μεταβολή και έφυγε. Ο Ντράκο σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπο του. Φόρεσε ένα άσπρο πουκάμισο και ένα μαύρο παντελόνι. Φόρεσε παπούτσια και βγήκε από το δωμάτιο. Άρχισε να προχωράει προς την τραπεζαρία όταν πέρασε μπροστά από το δωμάτιο της Ερμιόνης. Άκουσε ομιλίες από μέσα.
"Ερμιόνη πρέπει να καταλάβεις ότι όλα αυτά γίνονται για να σε προστατέψουμε" είπε η ανδρική φωνή από το δωμάτιο. Την αναγνώρισε αμέσως, άνηκε στον Νέβιλ. "Ερμιόνη έπρεπε να γίνει αυτό. Η Τζίνι σου έριξε ένα ξόρκι που δηλητηρίαζε αργά αργά το μυαλό σου. Χάνοντας οι αναμνήσεις σου. Τρελαινόσουν. Έπρεπε να δράσουμε και αυτό ήταν ο μόνος τρόπος" μίλησε μια άλλη ανδρική φωνή. Η φωνή ήταν οικεία. Μια φωνή που δεν είχε ακούσει πολύ καιρό τώρα. Μα δεν ήταν δυνατόν. "Δηλαδή με κοιμίσατε. Μου κλέψατε τις αναμνήσεις. Με πετάξατε σε έναν ονειρικό κόσμο... για το καλό μου;" η φωνή που άνηκε στην Ερμιόνη ακουγόταν εκνευρισμένη. "Έχασα πέντε χρόνια από την ζωή μου; ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ!". "Ερμιόνη δεν μπορούσαμε να σε χάσουμε" ο Νέβιλ ακουγόταν ανήσυχος. "Ερμιόνη παιδί μου. Έκανα αυτό που έπρεπε" η γνωστή φωνή ακούστηκε ήρεμη. "Και τώρα τι;" η Ερμιόνη αναστέναξε. "Τώρα θα σε επαναφέρω". "Και το δηλητήριο;". "Θα το πολεμήσεις μόνη σου. Ο Νέβιλ βρήκε τον τρόπο". Στο άκουσμα της τελευταίας φράσης ο Ντράκο πάγωσε.
Έσπρωξε την πόρτα και μπήκε μέσα στο δωμάτιο. Τα τρία άτομα που βρίσκονταν μέσα τον κοίταξαν περίεργοι. "Τι εννοείς βρήκες τον τρόπο;". Ο Νέβιλ στριφογύρισε άβολα στην θέση του. "Τα τελευταία πέντε χρόνια το έψαχνα και βρήκα τον τρόπο. Πάει πακέτο με την επαναφορά αλλά είναι επώδυνο και όχι σίγουρο ότι θα πετύχει" τον κοίταξε ο Ντράκο τρομαγμένος. "Όχι σε παρακαλώ δεν μπορώ να την ξαναχάσω" ψέλλισε. "Δεν γίνεται αλλιώς Ντράκο. Δεν αντέχω άλλο να νιώθω ότι κάτι μου λείπει. Ας το κάνουμε" η Ερμιόνη ακουγόταν σίγουρη. "Ωραία αρχίζουμε τώρα τότε" ο άλλος άντρα είπε. Τον παρατήρησε ο Ντράκο. Φαινόταν πιο μεγάλος από την τελευταία φορά που τον είδε. Ήταν ο Ντάμπλντορ. Τα μάτια του Ντράκο τον ερεύνησαν από πάνω μέχρι κάτω αλλά αυτήν την στιγμή δεν τον ένοιαζε ο γέρος που έβλεπε μπροστά του αλλά η Ερμιόνη. "Είσαι σίγουρη;" κατάφερε να πει. "Ναι" απάντησε εκείνη. "Ωραία ας αρχίσουμε. Νέβιλ έχεις το φίλτρο;" ο Ντάμπλντορ κοίταξε τον Νέβιλ εξεταστικά. Εκείνος ένευσε 'ναι'. Ο Νταμπλντορ πλησίασε το ραβδί του ανάμεσα από τα μάτια της Ερμιόνης. Κάτι ψιθύρισε που προερχόταν από μια πολύ παλιά γλώσσα την οποία κανένας τους δεν κατάλαβε. Το ραβδί φώτισε. Όλα μαύρισαν για την Ερμιόνη.
------------------------
Ξύπνησα το πρωι και είδα ότι η ιστορία μου έφτασε στην #43 θέση στα Fanfiction και μου ήρθε να κλάψω! Σας ευχαριστώ όοοοολους πάρα πολύυυυυυ♡♡♡♡♡