1 week later...
It's been a week since the car accident happened but the memory is still fresh in my mind like it just happened yesterday. Abby was running away after she heard mine and Amanda's conversation. I wanted to tell her that it wasn't true. I ran after her, I called her name but she didn't listen.
Sinundan ko siya noon. I was on the verge of crying that time. I don't want Abby to leave me. Hindi ko kayang maghiwalay kami. I promised her that I will never hurt and leave her. Mahal na mahal ko siya kaya di ako papayag na mawala siya sa akin.
But my whole world almost shattered when I witnessed how her car crashed on an approaching truck. I shouted her name while crying. We already lost our baby and I couldn't afford to lose her, too. I ran as fast as I could towards her car.
I didn't know what to do. My mind was panicking while I was carefully taking her out of her wrecked car. Nanginginig ako habang karga-karga ko siya papunta sa kotse ko. Iyak ako nang iyak habang karga ko siya.
"Huwag mo ako iiwan, Abby. Hold on, honey. Please fight! Hindi ko kayang pati ikaw ay kuhanin pa sa akin. I love you so much, honey! Please fight, okay?" umiiyak na pagmamakaawa ko sa kanya habang nanginginig ang boses ko.
I drove my car fast going to the nearby hospital. Wala pa rin siyang malay at puno na ng dugo ang damit niya. As I reached the hospital, itinakbo ko agad si Abby sa emergency room, sinalubong naman kami agad ng nurses and doctor. Ipinahiga nila si Abby sa stretcher at agad siyangl itinakbo sa loob. Susunod na sana ako pero agad akong pinigilan ng isang nurse saying I'm not allowed inside and I need to wait at the waiting area. They let me sign the papers para sa patients information. After signing those papers, the nurse immediately run inside the emergency room leaving me breathless and nervous for Abby's situation.
Habang naghihintay ako, pakiramdam ko ay unti-unti akong pinapatay. Hindi ako makahinga ng maayos dahil sa pag-aalala kay Abby.
After many hours of waiting, a doctor came out from the Emergency Room.
"Sino ang kaanak ng pasyente?" the doctor asked.
"I'm the husband, doc! How is she? Ayos lang naman po ang lagay niya, right?" sunod-sunod na tanong ko but the doctor didn't answer me directly kaya niyugyog ko siya.
"Doc, answer me...what happened to my wife?! How is she?! Save her! Kahit gaano pa kamahal ang babayaran wala akong pakialam! Just do everything you can to save her!" I said in a desperate voice, tumutulo pa ang mga luha ko pero wala akong pakialam. All I want is my wife to be safe.
"Mister, calm down please. We already stopped the bleeding but your wife is still unstable and we need her to undergo further tests to confirm if she has an internal hemorrhage. She needs to undergo CT Scan. Once it's confirmed, she has to undergo immediate surgery. Let's just hope and pray na sana ay wala because it would be very critical. 50/50 ang chance for the patient to survive. We will do everything we can to save the patient."
Para akong tinakasan ng lakas sa mga sinabi nito. Kakagaling lang namin sa isang problema at eto na naman ang panibago.
"And another thing, I'm so sorry, Sir, we did everything but..." the doctor paused.
Lalo pang lumakas ang kabog ng dibdib ko. "But what doc?! What?! Damn it! Tell me, what is it?!" Hysterical na ko. Sobrang worried na ako para kay Abby. Hindi ko na alam kung ano'ng iisipin ko. Pero nagimbal lalo ang mundo ko sa sumunod na sinabi ng doktor.
"We did everything, Sir, but we are not able to save the baby. Masyadong malala ang tinamo ng asawa mo at masyadong mahina ang kapit ng bata. She was six weeks pregnant but sorry again, hindi namin siya nailigtas," saad pa ng doctor before tapping my shoulder then he left.
I felt my knees weakened while my heart is breaking again. Halos napaupo ako sa sahig habang umiiyak. Pinagtitinginan na ako ng mga tao pero wala akong pakialam. I felt like my whole body was being stabbed. Ang sakit. We lost our baby again for the second time because of my negligence. And worst, Abby is still inside fighting for her life.
Hindi ko alam kung paano ko haharapin si Abby kapag nagising na siya. I already witnessed how she suffered when we lost our first baby. Paano kung hindi na niya ako mapatawad ulit this time? Baka hiwalayan na niya ako nang tuluyan. I don't want to lose Abby.
******
After three days ay saka pa lang ako nagkaroon ng lakas para ayusin ang mga gulo na nangyari. Hinanap ko ang kasamahan ni Amanda sa trabaho dati na siyang nakakaalam sa mga tunay na nangyari sa amin to testify about the truth.
Four months ago, kasama ko sila Travis, Gomer at Calix noon sa isang bar. I drunk a lot that time dahil sa frustrations ko sa mga nangyayari sa buhay ko at sa amin ni Abby.
Lumayo ako kila Calix at nagsolo sa bar counter. That's when I met Amanda. Lumapit siya at nagpakilala sa akin. Waitress siya sa bar na iyon. I was too drunk that time kaya di ko na masyadong alam ang mga nangyayari sa paligid ko. But I can still remember when I told her my frustrations about Abby and our relationship though hindi na masyadong clear sa utak ko ang mga itinakbo ng usapan namin. Dahil nga lasing ako, hindi ko na alam ang mga ginagawa ko. Nagising na lang ako kinabukasan na katabi ko na siya sa isang kama sa isang mótel room.
Gulong-gulo ang utak ko noon dahil hindi ko maisip na magagawa ko iyon because ever since I took Abby's vírginity when we were in college, even despite the fact that I learned about the pictures ay never pa rin akong nakipag-séx sa ibang mga babae.
Oo, sinubukan ko dati na makipag-séx sa iba para makaganti sa akala kong panloloko ni Abby sa akin, pero kahit humawak ng ibang babae ay di ko na magawa. Parang nandidiri ako sa kanila. Hindi ko alam kung bakit pero kahit galit na galit ako kay Abby that time, I know that only her could satisfy me in bed. Siya lang talaga ang gusto kong nakakasama sa kama. I lost interest with other girls ever since I beddéd her.
Mabuti na lang at nilapitan ako ni Jenna, kasamahan ni Amanda sa trabaho that morning sa parking lot ng mótel habang naglalakad ako pabalik sa bar to fetch my car at sinabi sa akin ang lahat ng totoong pangyayari. Siya ang tumulong kay Amanda para madala ako doon to set me up because that time, Amanda already knew that she's pregnant at ayaw siyang panagutan ng ama ng ipinagbubuntis niya. Nasa loob ng mótel room si Jenna the whole time at lumabas lang bago ako nagising. She told me na wala naman talagang nangyari sa amin ni Amanda. Nakokonsensiya daw siya dahil ako na ang pangatlong biktima ni Amanda kaya sinabi niya sa akin ang totoo.
Nakahinga ako ng maluwag that time. Pinalagpas ko na lang ang mga nangyari dahil para sa akin ay wala naman iyong silbi. Pero dahil sa tànginang Amanda na iyon ay naaksidente ang asawa ko at nag-aagaw buhay sa ospital and until now ay hindi pa rin gumigising. Pati anak ko ay nadamay sa ginawa niya. Kaya ipinahanap ko siya sa isang private investigator dahil nagtago si Amanda when she knew about what happened to Abby.
Patung-patong na mga kaso ang isinampa ko sa kanya. Inamin naman niya ang totoo sa mga pulis at nagmakaawa pa sa akin na iurong ang mga kasong isinampa ko sa kanya, pero galit na galit ako dahil habang ginagawa niya iyon ay ang itsura ni Abby sa loob ng wasak niyang kotse ang nagfa-flash sa isip ko. Hinding-hindi ko siya kayang patawarin. Sa ibang panahon siguro, oo. Pero hanggang hindi nagiging maayos ang lahat sa amin ni Abby ay hindi ko siya kayang patawarin.
Wala na akong pakialam kung buntis pa siya ngayon. Tàngina lang, muntik nang ikamatay ng asawa ko ang ginawa niyang panghihimasok sa buhay namin na ikinamatay din ng magiging anak na sana namin. Sobra-sobrang sakit ang nararamdaman ko ngayon dahil sa nangyari sa mag-ina ko. Kaya dapat lang na pagbayaran niya ang lahat ng damage na ginawa niya sa buhay namin ng asawa ko.
******
I woke up when somebody tapped my shoulder. I turned to my side and I saw Abby's mom. She smiled at me kahit alam kong sa loob niya ay nalulungkot siya.
We're inside the ICU because Abby is in coma at isang linggo na pero di pa rin siya gumigising. According to her doctors, nagkaroon siya ng Intracranial Hemorrhage and she's still under observation after she'd undergone a surgery. Maraming mga tubo ang naka-attach sa kanya at maraming bruises sa buong katawan niya especially sa mukha at sa mga kamay. Nakabenda rin ang ulo niya.
I'm hoping everyday that she will wake up anytime soon. Na sana ay maging stable na ang kalagayan niya. Alam kong hindi niya ako iiwan. I still have a lot of dreams for the two of us with our future children together.
"Gab, umuwi ka na muna. Magpahinga ka. Ako na muna ang bahala kay Abby," sabi ni Mama. Halos dito na ako nakatira sa hospital. Hindi na ako pumapasok sa kompanya simula nang maaksidente si Abby at naiintindihan naman iyon nila Daddy. Halos hindi na rin ako umuuwi sa bahay namin. Ano pa ang halaga ng bahay namin kung wala naman si Abby doon? I'm just going to miss her presence there.
I gently shook my head at her. "I'm fine, Ma. Gusto ko pag gumising si Abby, ako ang una niyang makikita, I miss her so dàmn much." May kung anong bumara sa lalamunan ko. Si Abby ang buhay at lakas ko. Hindi man nagsimula sa maganda ang relasyon namin pero kaya kong baguhin iyon. We will start anew. A marriage full of love until eternity.
"Matapang si Abby. Alam kong lumalaban siya, hindi niya tayo iiwan," naiiyak na sabi ni Mama.
I was holding Abby's hand. I kissed it at inihaplos sa mukha ko.
Sabi nila kahit comatose daw ang isang tao ay nakakarinig ito kaya palagi kong kinakausap si Abby. Halos araw-araw kong ginagawa iyon. Kinikwento ko sa kanya ang lahat ng mga nangyayari sa araw-araw, and I'm not getting tired of doing it. I want Abby to know that I'm always by her side. Hindi ko siya iiwan kahit anong mangyari.
"Honey, please wake up. Lumaban ka. I really need you. Please, Abby, wag mo akong iwan. Hindi ko kakayanin. I love you so much." Tuluyan nang tumulo ang mga luha ko. Wala akong pakialam kahit nasa harap pa ako ng Mama niya. I want to tell her what my heart wants to say.
I suddenly felt her body move. Akala ko ay nagising na siya pero nagulat na lang ako nang biglang nanginig ang buong katawan niya. Napatayo ako bigla. Pati si Mama ay nagsimula na rin mag-panic. Nanigas na lang ako sa kinatatayuan ko habang takot na takot sa nangyayari.
Biglang pumasok ang mga nurses at ang doktor niya. Pinalabas nila kami ni Mama at mabilis na isinara ang curtain ng window kaya hindi na namin nakita kung ano ang nangyayari sa loob.
Napahagulgol na lang si Mama habang ako naman ay nanginginig ang buong katawan dahil sa takot habang tahimik na lumuluha. Niyakap ko si Mama habang sabay naming ipinagdadasal na sana ay maging okay si Abby.
Maya-maya pa ay lumabas na ang doctor.
"Nag-stop na ang seizure niya but she still has to undergo some tests para makita ang bleeding sa brain niya."
******
Three months have passed but Abby's still in coma. Although stable na ang kalagayan niya ay malaki na rin ang inihulog ng katawan niya. Lahat kami ay naghihintay sa muling pagdilat ng mga mata niya.
I was on my way home. Magbibihis lang ako at pupunta rin agad ako sa hospital. I miss my Abby already kahit kaninang umaga lang nang iwan ko siya kasama ng mama niya sa hospital suite niya. Kinailangan ko na kasi pumasok sa opisina ulit dahil nagkakaroon ng mga problema lately at kailangan nila Dad at Papa ng tulong ko.
Biglang nag-ring ang phone ko. I swiped the answer button. "Ma?"
"Hello, Gab!" It was Abby's mom. Her voice sounds so happy. "Gab, pumunta ka na dito sa hospital immediately. Abby's awake already!" masayang saad niya.
Dàmn! Pakiramdam ko ay nagliwanag ang lahat ng bagay sa paligid ko dahil sa balita na iyon. I ended the call immediately and hastily make a u-turn. Muntik pa akong mabangga dahil sa excitement, but I don't care basta makarating ako agad sa hospital.
Pagkarating ko doon ay halos di na sumasayad ang mga paa ko sa sahig dahil sa pagmamadaling makarating sa suite ni Abby. I've never felt this excited in my whole life. Napangiti ako.
I got in her room. Nandoon ang parents niya at pati na rin si Monique na mangiyak-ngiyak sa isang tabi. I saw Abby embracing her mom while Mama is crying.
Unti-unti akong lumapit sa kanya. I wanted to cry because of so much happiness. I finally saw Abby's smile again. God knows how much I missed her.
I saw Papa tapped Mama's back kaya kumalas si Mama sa yakap niya. I was slowly walking towards her direction nang biglang dumako ang mga mata niya sa akin. Her forehead creased na para bang nagtataka siya kung bakit nandito ako ngayon.
I gently smiled at her. When I finally reached her, I immediately kissed her lips and embraced her so tightly.
"Oh Abby, I missed you so much, honey. Thank God you woke up already. I love you so much," I said excitedly, pero bigla ko na lang naramdaman ang pagtulak niya sa akin. Napabitaw ako sa kanya. I looked at her confusedly. She looked puzzled kaya nagtaka na ako.
"Gabriel Joaquin Montreal, are you for real? Last time I checked girlfriend mo daw 'yong si Carmela. Now why on earth did you kiss me and tell me that you love me?"
******