Η Ρεβέκκα μπήκε στο γραφείο και έκλεισε αθόρυβα την πόρτα πίσω της. Ο Άγγελος Αναστασίου την κοίταξε από πάνω ως κάτω, με ενδιαφέρον. Από μέσα του παραδέχτηκε πως ήταν όντως μια πολύ ωραία γυναίκα, όχι περισσότερο από τριάντα πέντε χρονών.
Ρεβέκκα Θεμιστοκλέους, η αδερφή της Λήδας., σκέφτηκε.
-Καλησπέρα, αστυνόμε. Πως πάει η υπόθεση;
-Προσπαθούμε να βρούμε τον ένοχο. Κάνουμε έρευνες...
-...αυτό εμένα δεν μου αρκεί! Κάντε τα πάντα για να τον βρείτε σύντομα. Αυτός ο "άνθρωπος", αν αξίζει να λέγεται έτσι, πρέπει να τιμωρηθεί άμεσα, να... να φτύσει αίμα για αυτό που έκανε!, απάντησε απότομα και επιθετικά η Ρεβέκκα.
-Το ξέρω κυρία μου. Όπως επίσης ξέρω ότι είστε πολύ ανήσυχη και έχετε θυμό μέσα σας. Αλλά πρέπει να παραμείνετε ψύχραιμη, εμείς κάνουμε ότι μπορούμε.
-Συγγνώμη κύριε αστυνόμε για τον τρόπο μου, όμως δεν αντέχω στη σκέψη ότι ο βιαστής κυκλοφορεί εκεί έξω, ανενόχλητος, μετά από αυτό που έκανε! Μου φαίνεται πως να το πω... σαν αδικία!, απάντησε εκείνη. Σίγουρα ο τρόπος που μιλούσε δεν ταίριαζε στον ήρεμο και πράο χαρακτήρα της μα αυτή τη στιγμή τίποτα άλλο δεν την ενδιέφερε. Μόνο να βρεθεί "αυτός".
-Ναι, το ξέρω. Για αυτό πρέπει να είστε συνεργάσιμη και να μας απαντήσετε με ακρίβεια στις ερωτήσεις μας, έτσι ώστε να βρούμε μια άκρη. Ξεκινάμε;
-Σας ακούω.
-Λοιπόν. Πρώτα-πρώτα: ποια η σχέση σας με τη μικρή Ερωφίλη;
Του Άγγελου, ξαφνικά, του φάνηκε σαν να δάκρυσε η γυναίκα απέναντι του. Τι στο καλό; Συγκινήθηκε;
-Σαν δεύτερη μητέρα της είμαι. Από τότε που έγινε εκείνο το φοβερό ατύχημα, η Λήδα κλείστηκε στο κόσμο της, μας ξέχασε όλους. Και το παιδί της μαζί. Έτσι, εγώ στάθηκα δίπλα στην Ερωφίλη αλλά και στην αδερφή μου. Πάντα, ήμουν το στήριγμα της κι ας είχαμε διαφορά δύο χρόνων. Δεν μπορούσα να την βλέπω να καταρέει, δεν μου πήγαινε η καρδιά, ούτε και νοιάζομαι μόνο για τον εαυτό μου.
-Μάλιστα. Είχατε λοιπόν, στενές σχέσεις με την Ερωφίλη.
-Ναι. Ειδικά από τότε που..., η φωνή της ράγισε. Της ήταν δύσκολο να το ξεστομίσει αυτό.
-Που; Συνεχίστε.
-Κύριε αστυνόμε, εγώ πριν λίγο καιρό, έμαθα κάτι που άλλαξε τη ζωή μου. Είναι ακόμα βαρύ για μένα, δεν το έχω αποδεχτεί μέσα μου.
-Ποιο πράγμα;
-Δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Το έχουν δείξει εξετάσεις αυτό, πριν από πέντε μήνες το έμαθα.
-Ω! Λυπάμαι πολύ.
-Όπως καταλαβαίνετε, από εκείνο το σημείο και μετά, δεθήκαμε περισσότερο με την Ερωφίλη. Σας είπα, την έχω σαν παιδί μου. Σαν το παιδί που δεν θα κάνω ποτέ...
-Ας συνεχίσουμε, κυρία Θεμιστοκλέους. Αφού λέτε πως την νιώθετε σαν παιδί σας, τότε σίγουρα πρέπει να σας ανοίγετε πιο πολύ. Κι εδώ έρχομαι τώρα εγώ, για να θέσω το εξής ερώτημα: την απασχολούσε κάτι αυτό το διάστημα;
Η Ρεβέκκα έδειξε να το σκέφτεται πολύ πριν απαντήσει. Όταν όμως τον κοίταξε φαινόταν απόλυτα σίγουρη.
-Όχι. Τίποτα, δεν την απασχολούσε, έτσι μου είχε πει τουλάχιστον. Γιατί την ρώτησα. Αλλά, αστυνόμε, δεν πίστεψα λέξη. Όντως, έδειχνε ταραγμένη τον τελευταίο καιρό, όμως μάλλον είχε τους λόγους της να μην μας πει τίποτε. Πιστεύω, ότι γνώριζε από πριν τον βιαστή, μάλλον κάτι της έκανε, την ενοχλούσε, δεν ξέρω...
-Χμ, σημαντικό αυτό που μας λέτε. Πως θα χαρακτηρίζατε την Ερωφίλη σαν παιδί;
-Ήρεμη, με καλλιτεχνικές τάσεις. Της άρεσε να γράφει στίχους, είχε και μια κιθάρα. Τραγουδάει κιόλας. Γλυκιά, όχι κακομαθημένη, σαν τ' άλλα κοριτσάκια της ηλικίας της. Είχε διάθεση για ζωή, μπορεί να μην ήταν η ψυχή της παρέας, όμως έκανε εύκολα φίλες και έβγαινε συχνά έξω.
-Άρα ήταν κοινωνικο παιδί.
-Ναι.
-Με τον Δημήτρη Δεμερτζή, τον αρραβωνιαστικό σας, επισκεπτόσασταν συχνά το σπίτι του Αλέξανδρου και της Λήδας Θεμιστοκλέους;
-Βέβαια, σχεδόν μέρα παρά μέρα. Έχουμε πολύ καλές σχέσεις με την αδερφή μου και με τον γαμπρό μου.
-Ο Δημήτρης Δεμερτζής; Τα πήγαινε καλά με την ανιψιά σας;
-Γιατί ρωτάτε; Μη μου πείτε ότι υποψιαζεστε τον αρραβωνιαστικό μου!
-Απαντήστε στην ερώτηση μου, δεσποινίς Πετρίδη.
-Δεν πολυμιλούσαν, αλλά εντάξει, μπορώ να πω ότι τα πάνε καλά. Όταν ερχόμαστε στο σπίτι τους, η Ερωφίλη είναι όλο χαρές.
-Ωραία. Στην οικογένεια; Όλα καλά;
-Τι θέλετε να πείτε;
-Μήπως υπήρχαν προβλήματα; Παρατηρήσατε κάτι ανυσηχυτικό;
-Κοιτάξτε, δεν ξέρω αν αυτό έχει σχέση με την υπόθεση, αλλά θα το πω. Από τότε που συνέβη το ατύχημα της Λήδας, πριν δυο χρόνια, οι σχέσεις του ζευγαριού έχουν κλονιστει, δηλαδή δεν είναι όπως παλιά. Φοβάμαι, ότι μπορεί να χωρίσουν.
-Μάλιστα. Δεσποινίς Πετρίδη, σας ευχαριστούμε πολύ, δεν θα σας χρειαστούμε άλλο.
-Αν συμβεί κάτι...
-Θα σας ενημερώσουμε πάραυτα.
-Ευχαριστώ.
---------------
Ο Ερνέστος και η Αννέτα, οι γονείς της Λήδας και της Ρεβέκκας βρισκόντουσαν στο αστυνομικό τμήμα. Μόλις ο πατέρας είδε την κόρη του να βγαίνει από το γραφείο, σηκώθηκε απότομα και προχώρησε προς το μέρος της.
-Ρεβέκκα, παιδί μου, τι έγινε;
-Τίποτα, σπουδαίο. Μου έκαναν μερικές ερωτήσεις για την Ερωφίλη. Όλα καλά, πατέρα θα τον βρούνε τον ένοχο, θα το πληρώσει. Ήδη κάνουν ότι μπορούν.
-Παιδί μου, δεν με νοιάζει τίποτε άλλο. Πρώτα να γίνει καλά η εγγονή μου και μετά να τιμωρηθεί το κάθαρμα! Αυτό να δω κι ας πεθάνω.
-Μαμά, μπαμπά, να είστε δυνατοί. Μη ξανακούσω τέτοια λόγια, παρακαλώ. Αυτό που προέχει τώρα είναι το παιδί μας. Ο Δημήτρης, που είναι;
Στο άκουσμα αυτού του ονόματος, ο Ερνέστος φάνηκε να δυσφορεί.
-Έξω, σε περιμένει στο αυτοκίνητο.
-Φεύγω, θα πάω μια στιγμή στη Λήδα, να δω πως είναι.
-Να πας παιδί μου. Να της πεις πως όλοι την αγαπάμε και πως θα είμαστε πάντα δίπλα της. Αυτό μόνο. Να προσέχετε., είπε η Αννέτα, η μητέρα τους.
-Θα της το πω, μαμά. Ευχαριστώ.
Καθώς έβγαινε από το αστυνομικό τμήμα, έπεσε πάνω στον Αλέξανδρο.
-Ήρθες για να δώσεις κατάθεση;
-Ναι.
-Ωραία. Εγώ, φεύγω, θα πάω να δω τι κάνει η Λήδα., απάντησε και πήγε να φύγει.
-Ρεβέκκα, στάσου! Μείνε μαζί της σε παρακαλώ, φοβάμαι ότι μπορεί να τρελαθεί κι εγώ πρέπει να πάω στη δουλειά. Μείνε να την προσέχεις.
-Θα το έκανα έτσι κι αλλιώς.
-Ευχαριστώ.
Η Ρεβέκκα άνοιξε τη πόρτα του αυτοκινήτου και κοίταξε τον Δημήτρη. Εκείνος, για μια ακόμα φορά, απέφυγε το βλέμμα της.
-Έδωσες κατάθεση;
-Έδωσα.
-Ωραία, που πάμε τώρα;
-Θα με πετάξεις στη Λήδα κι εσύ θα πας στη δουλειά σου, μη σε καθυστερώ άλλο.
Ο Δημήτρης είχε δικηγορικο γραφείο.
-Δεν με καθυστερείς Ρεβέκκα, μπορούμε να πάμε όπου θέλεις.
Εκείνη πλησίασε πιο κοντά, τον τράβηξε και τον φίλησε στο στόμα. Ο Δημήτρης ανταπέδωσε το φιλί, κάπως χλιαρά.
-Κάτι έχεις εσύ.
-Όχι, αγάπη μου δεν έχω τίποτα. Απλά τώρα τελευταία νιώθω κουρασμένος.
-Θα φταίει η πολλή δουλειά., του απάντησε με παράπονο, σχεδόν.
-Μπορεί.
-Έλα, βάλε μπρος τώρα, μη καθυστερήσεις κι άλλο.
-Ναι...
***
Λίγες ώρες αργότερα
Ο Ανδρέας περπατούσε μέσα στο σκοτάδι. Ήταν σχεδόν τέσσερις το πρωί. Μετά από έξοδο με τους φίλους του, εκείνος αποφάσισε να αποχωρήσει πιο νωρίς από το κανονικό, καθώς ένιωθε αδύναμος και κουρασμένος. Τώρα γυρνούσε στη γειτονιά του.
Η κυρα-Μάρω τον είχε πάρει πριν λίγα δευτερόλεπτα τηλέφωνο, για να μάθει που στην ευχή βρισκόταν. Ήταν μεθυσμένος, αλλά όχι τόσο ώστε να μη καταλαβαίνει τι του γίνετε. Της είπε τη περιοχή κι αφού έφαγε στη μάπα τη γκρίνια της, την άκουσε να κλαίει σαν υστερική.
Έστριψε σ' ένα στενό προσπαθώντας να μη δίνει σημασία στη ζαλάδα που τον ταλαιπωρούσε. Σίγουρα το είχε παρακάνει με το ξενύχτι. Τι να πεις...
Καθώς έστριβε, μια σκιά εμφανίστηκε μπροστά του. Στην αρχή, το βλέμμα του γέμισε με απορία. Ένας άνθρωπος τέτοια ώρα, να κόβει βόλτες; Πήγε να προσπεράσει, μα η σκιά δεν τον άφηνε. Στεκόταν μπροστά του και τον κοιτούσε με τα ψυχρά της μάτια. Ένιωσε τον φόβο σαν κρύο αέρα, να τον χαιδευεί απαλά στο σβέρκο. Η σκιά άρχισε να του μιλάει, σαν να τον ήξερε χρόνια. Λίγα λεπτά αργότερα, η απορία εξαφανίστηκε από το βλέμμα του και τη θέση της πήρε ο θυμός, το μίσος.
-Εσύ; Πως τολμάς να εμφανίζεσαι μπροστά μου; Μετά από τόσα χρόνια; Τι ήρθες να κάνεις εδώ;, φώναξε με οργή.
Σχεδόν ταυτόχρονα ψαχούλεψε κάτι στο σακάκι του. Είχε έρθει επιτέλους η ώρα να λογαριαστούν...