Εκείνος την γλίτωσε με σπασμένο χέρι και σπασμένα πλευρά. Εκείνη όμως δεν στάθηκε τόσο τυχερή. Το τροχαίο της προκάλεσε κατάγματα σπονδυλικής στήλης και τραυματισμό του νοτιαίου μυελού, πράγμα που την οδήγησε στην παραπληγία.
Πέρασαν μήνες, κλεισμένη σ' ένα νοσοκομείο, να βλέπει γιατρούς να πηγαινοέρχονται, να ρωτάει τι της συμβαίνει. Γιατί άραγε δεν ένιωθε τα πόδια της και δεν μπορούσε να τα κουνήσει;
Ο Αλέξανδρος ήταν αυτός που στάθηκε με όσο θάρρος του είχε απομείνει, δίπλα στο νοσοκομειακό κρεβάτι. Εκείνος της απάντησε τελικά, σε αυτό που την βασάνιζε.
Όταν έμαθε ότι θα έμενε για πάντα καθηλωμένη σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, τον κοίταξε με παράπονο. Μ' ένα γιατί στα μάτια. Γιατί τώρα; Γιατί εξαιτίας του; Σε τι έφταιξε εκείνη, να πληρώνει για όλη της τη ζωή;
Τα όνειρα εξανεμίστηκαν και στο τέλος έμεινε η πίκρα. Το γεγονός αυτό, αντί να τους φέρει πιο κοντά, τους χώρισε. Ίσως επειδή η Λήδα, ενδόμυχα, του καταλόγιζε τις ευθύνες για την κατάσταση της. Κι εκείνος δεν σταμάτησε στιγμή να κατηγορεί τον εαυτό του, δεν σταμάτησε στιγμή να της ζητάει συγγνώμη. Τι νόημα είχε όμως; Μπορούσε να ξαναγυρίσει πίσω ο χρόνος και να αναστρέψει αυτά τα κρίσιμα λεπτά, που είχαν καθορίσει τις ζωές τους; Θα ήταν ουτοπικό, να πιστεύει ο Αλέξανδρος, ότι μια συγγνώμη μπορούσε να αλλάξει τα πάντα. Γιατί, το αποτέλεσμα παρέμενε το ίδιο: η Λήδα είχε καταδικαστεί, θα έμενε ανάπηρη για το υπόλοιπο της ζωής της...
Όταν γύρισε ξανά πίσω στο σπίτι, τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Τους πρώτους μήνες, κοιμόταν με ηρεμηστικά και στα όνειρα της έβλεπε να τρέχει σ' ένα χιονισμένο δάσος. Πάντα όμως ξυπνούσε το ίδιο απότομα και πάντα μα πάντα δεν μπορούσε να σηκωθεί, να περπατήσει. Τι είχε κάνει πια, για να το πληρώνει έτσι;
Ήταν τότε που απομακρύνθηκε από όλους και απ' όλα. Η Ρεβέκκα έγινε δεύτερη μάνα για την Ερωφίλη και υπήρξε στήριγμα για όλους. Όμως το χάσμα Λήδας-Αλέξανδρου μέρα με τη μέρα μεγάλωνε έτσι που μετά από δύο χρόνια φαινόταν αδύνατο να γεφυρωθεί. Το μόνο που τους συνέδεε πλέον ήταν η κόρη τους...
Μάρτιος 2012
Ο αστυνόμος Α', Άγγελος Αναστασίου, ένας γοητευτικός, μελαχρινος άντρας που πρόσφατα έκλεισε τα σαράντα του χρόνια, τράβηξε από το πακέτο ένα ακόμα τσιγάρο. Τούτη εδώ η υπόθεση ήταν για γερά νεύρα. Επρόκειτο για έναν βιασμό και συγκεκριμένα για τον βιασμό της Ερωφίλης Θεμιστοκλέους. Και μόνο το όνομα σου προξενούσε δέος, καθώς η οικογένεια Θεμιστοκλέους είχε μια διόλου ευκαταφρόνητη θέση στην κοινωνία της Λεμεσσού.
Εκείνος πάλι, είχε μόλις παντρευτεί την Κατερίνα του και πριν τρεις μήνες απέκτησαν το πρώτο τους παιδί, τον Γρηγόρη. Η Κατερίνα, συνεχώς παραπονιόταν για το επάγγελμα του, που την φόβιζε όλο και πιο πολύ, καθώς υπήρχαν μέρες που δεν γυρνούσε καν στο σπίτι.
Όμως ο Άγγελος μπορούσε να την καταλάβει. Ε, δεν ήταν εύκολο να είσαι γυναίκα αστυνομικού.
Μόλις τελείωσε και αυτό το τσιγάρο, πήρε στα χέρια του τον φάκελο. Αρχικά είχε να μελετήσει τα στοιχεία του θύματος.
Επώνυμο: Θεμιστοκλέους
Όνομα: Ερωφίλη
Όνομα Πατρός: Αλέξανδρος
Όνομα Μητρός: Λήδα
Γεννηση: 12 Οκτωβρίου 1997
Τόπος γέννησης : Λεμεσός-Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού
Τόπος κατοικίας : Λεμεσός
Ημερομηνία εύρεσης: 4 Μαρτίου
Ώρα εύρεσης: 2:43
Τόπος εύρεσης: Παλιό Λιμάνι Λεμεσού
Σύμφωνα με το πόρισμα της Σήμανσης, δεν είχαν βρεθεί στην περιοχή δακτυλικά αποτυπώματα και σ' αυτό έφταιγε το πέτρινο έδαφος και ο παλιοκαιρός που εξαφάνισε κάθε στοιχείο. Όμως κατάφεραν να εντοπίσουν DNA και ίχνη σπέρματος στο θύμα.
Στοιχεία θύματος:
Ίχνη από δερμάτινο υλικό (ένδυση) στους όνυχες του θύματος
Εκχυμώσεις εγκεφαλικού ιστού, λόγω εγκεφαλικής θλάσης.
Εκδορές στον δεξιό μηρό του θύματος
Κυάνωση ονύχων
Μυικοί μώλωπες
Τρίχα, δύο εκατοστών στον κόλπο του θύματος
Ο Άγγελος έτριψε κουρασμένος τα μάτια του. Αύριο θα ξεκινούσαν οι ανακρίσεις.
Αρχικά, θα έδιναν κατάθεση τα μέλη της οικογένειας Θεμιστοκλέους και ύστερα με το σχολικό περιβάλλον της. Δεν ήταν λίγες οι φορές που θύματα bullying, μετατράπηκαν σε θύματα βιασμού. Έπρεπε να εξετάσει το θέμα από όλες τις παραμέτρους. 'Εγειρε πίσω στην καρέκλα του, ενώ ταυτόχρονα έκλεισε τα μάτια.
Άλλη μια μέρα που δεν θα επέστρεφε σπίτι...
***
Αγίος Αντώνιος, Λεμεσός, το άλλο πρωί
-Αντρέα! Πόφκαλες με! Πορνο-πορνον ο σιεηττάνης σε ήβρεν; (=Αντρέα! Με κούρασες! Πρωί-πρωί ο σατανάς σε βρήκε;)
-Μη φωνάζεις ρε μάνα! Στις τέσσερις έπεσα να κοιμηθώ.
-Ρε τσιενκένη, εποζούρτησα να σωρόφκο τα ππουρτού σου! Ω, παρθένα Μαρία, ήντα πον τουτον; Ωρε ξιμαρισμένε, λαλώ σε! Σαντανοσιά, παντού. (=ρε τεμπέλη, κουράστηκα να μαζεύω τα πράγματα σου. Ω Παρθένα Μαρία, τι είναι αυτό; Άτιμε, σου μιλάω. Ακαταστασία παντού.), φώναξε η Μάρω στον δεκαεφτάχρονο γιό της, καθώς άρχισε να μαζεύει τα πράγματα νευρικά.
-Άρχισες πάλι; Αν είναι έτσι, φεύγω, δεν αντέχω ν' ακούω τη γκρίνια σου.
-Που πάεις; (=που πηγαίνεις;)
-Όπου γουστάρω!
-Έλα δα, ωρε χτηνό! Έπιασε σε η πελλάρα σου;(=έλα 'δω ρε ζώον! σ' έπιασε η τρέλα σου;)
-Άντε γειά...
Ο Αντρέας βγήκε βιαστικός από το σπίτι τους. Τι σπίτι δηλαδή; Χαμόσπιτο καλύτερα, έτοιμο να καταρρεύσει ήταν. Από τότε που πέθανε ο πατέρας του, ο κυρ- Μανώλης, πριν έξι χρόνια είχε ερημώσει για τα καλά.
Τώρα έμενε μόνος με την κύρα-Μάρω, μια πενηντάρα νοικοκυρά, που ξενόπλενε για να μπορεί να βγάζει το μεροκάματο. Δεν είχε πάει στο λύκειο, μόνο και μόνο για να δουλέψει. Έλα όμως που τον τελευταίο καιρό περισσότερο έβγαινε βόλτες με τους φίλους του.
Όλα κι όλα. Εκείνος ήταν για τα μεγάλα πράγματα, όχι για να γίνει λιμενεργάτης ή να δουλεύει σε κανένα συνεργείο. Ονειρευόταν βίλες, ακριβά αμάξια, εξοχικά δίπλα στο κύμα. Και πολλές γυναίκες φυσικά. Όλα αυτά όμως δεν μπορούσαν να γίνουν από τη μια στιγμή στην άλλη, έτσι ξαφνικά, ούτε με έντιμο τρόπο. Γιατί ο Αντρέας από μικρός είχε μάθει ότι οι τίμιοι άνθρωποι, με τον σταυρό στο χέρι, δεν πάνε μπροστά. Αν ήθελες να προκόψεις στη ζωή σου, υπήρχε και ο άλλος ο δρόμος, αυτός της απατεωνιάς, που ήταν και πιο εύκολος μάλιστα.
Χαμογέλασε και φόρεσε το σακάκι του. Ήταν το μόνο καλό ρούχο που είχε, όλα τα άλλα ήταν τρύπια ή λερωμένα ή πολυκαιρισμένα.
Καθώς προχωρούσε είδε μερικά κεφάλια να στρίβουν. Ήταν το ομορφόπαιδο της γειτονιάς. Ψηλός, με πυκνά μαύρα μαλλιά, καστανοπράσινα μάτια και μπάσα φωνή, που μαγνήτιζε τις κοπέλες. Όμως όλοι οι γονείς απαγόρευαν στους γιους τους να κάνουν παρέα μαζί του ή στις κόρες τους να γυρίσουν να του ρίξουν έστω ένα βλέμμα. Γιατί ο Αντρέας, εκτός από ομορφόπαιδο, ήταν και ο "αλήτης" της γειτονιάς. Συνήθιζε να "παίζει" με τα κορίτσια, κάπνιζε, πολλές φορές δεν γυρνούσε στο σπίτι του, παρά μόνο τα ξημερώματα, που και που μεθυσμένος.
Η Μάρω δεν ήξερε πια τι να κάνει. Είχαν γίνει ο περίγελος της γειτονιάς, όλοι απαξιούσαν ακόμα και να τους πουν ένα "καλημέρα". Κι όμως όσο ζούσε ο συγχωρεμένος ο άντρας της, που ήταν μπογιατζής και έβαφε τα σπίτια για ένα μεροκάματο-ξεφτίλα, οι γείτονες τους σέβονταν και τους εκτιμούσαν. Μόλις πέθανε, ο Αντρέας άρχισε να συμπεριφέρεται περίεργα. Το άλλοτε ήσυχο παιδί, έγινε επιθετικο, έβγαζε γλώσσα σε όλους, πάτωνε στα μαθήματα.
Τώρα, περπατούσε στους δρόμους, για να πάει ως το σπίτι του φίλου του, του Ιάσονα. Σήμερα θα κατέβαιναν στη Παλιά Πόλη, μήπως βρουν καμιά δουλειά.
Καθώς προχωρούσε όμως, δεν είδε τη σκιά, πίσω του. Εκείνη τον ακολουθούσε αργά, σαν να δυσκολευόταν να κινηθεί. Δυο ψυχρά μάτια τον παρακολουθούσαν, δυο μάτια που μέσα τους δεν έκρυβαν κανένα απολύτως συναίσθημα. Μόνο θυμό και πίκρα. Για τα χρόνια που πέρασαν, για τα λάθη που έκανε. Αυτά τα λάθη, τα μετάνιωνε κάθε μέρα πιο πολύ. Ήταν εκεί... ο κίνδυνος ήταν εκεί...
Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην καλή μου @irnnnn που πραγματικά νιώθω ότι της χρωστάω πολλά. Πως σας φάνηκε; Περιμένω σχόλια από κάτω...