"WAT is er gebeurd?!!" schreeuw ik naar mijn vrienden. "En jullie hebben haar laten gaan?" Remus kijkt me hysterisch aan en James ijsbeert.
"We dachten dat ze... Nina zou terug zou komen," zegt James. "Ik bedoel, als ze iets wil zeggen, dan laat ze ook wel echt weten!"
"Het hele plan kan de goot in!" vloekt Remus. "We gaan haar nu zoeken!" Hij wil naar het portret gat rennen, maar ik houd hem tegen.
"Laten we eerst Lily halen, zij weet er ook van. Dan zijn we met iets meer," zeg ik.
"EVERS!!" gilt James naar de meisjesslaapzaal. De deur daarvan vliegt open en Lily kijkt James geïrriteerd aan.
"Wat moet je, Potter?" snauwt ze.
"Jackson heeft Nina," antwoord ik, voor iemand anders het doet. Lily wordt bleek en sleurt ons mee de leerlingenkamer uit.
Al snel staan we buiten. "Wat gaan we doen?" vraagt Remus.
"We gaan het bos in, met stok in aanslag," zegt Lily strijdlustig. "Weten jullie waar dat veld is?"
Ik en Remus halen onze schouders op. "Volgens mij weet ik wel waar," zegt James. We kijken hem verbaasd aan.
"Als jij dan voorop gaat, geven wij je rugdekking," zeg ik. De andere knikken. Wij zijn eigenlijk bijna nooit zo serieus. Dus dit is een erg zeldzaam moment. Al geven we er weinig aandacht aan.
Zoals gezegd, loopt James voorop. Ik loop naast hem en Remus en Lily achter ons. Stiekem ben ik best wel bang, maar ik laat het niet zien. Niet waar mijn vrienden bij zijn.
"Zullen we haar vinden, Sluipvoet?" vraagt James aan mij.
"Natuurlijk. We moeten haar vinden!" antwoord ik. "Levend."
"Ja, inderdaad! Maar loop een beetje door, anders vinden we haar nooit!" zegt Remus. We lopen gelijk een tandje harder.
"Weet je honderd procent zeker dat we goed gaan?" vraagt Lily na een tijdje.
"Natuurlijk! Nina had mij al eens verteld waar dat veld was," zegt James zeker. "Het moet niet ver meer zijn."
We lopen nog wat en dan komen we bij een heel groot veld uit. Er staan twee donkere schaduwen op het veld te ruziën. De een houdt de andere vast bij de keel. Ook schelden ze tegen elkaar, alleen hoor ik niet wat ze zeggen.
"NINA!?" schreeuwen Remus en ik tegelijk. De gedaanten stoppen met praten en ze kijken -zo als ik vanaf hier kan zien- deze kant op. Degene die bij de keel vast gegrepen was, wurmde zich los en komt op ons af. Als die dichterbij komt, horen we de stem van Nina. Ze valt snel in onze armen.
Als we elkaar weer loslaten, zien we dat ze een bloedneus heeft en een hoop blauwe plekken.
POV Nina.
"Kom je nog of niet?" vraagt Jackson met een lach. Hij staat vijf meter bij me vandaan op het veld en ik sta aan de rand van het Bos.
"Nee, ik wil terug," zeg ik. "Je hebt me net mee gesleept, ik ben gevallen, heb takken in mijn gezicht gekregen, en ben zelfs tegen een boom aan geknald!" Goed, ik overdrijf een beetje, maar ben wel een paar keer gestruikeld... en tegen een boom aan geknald. Niet om lachen, het deed pijn, hoor!
"Wat maakt dat uit? Kom nou, gewoon!" roept Jackson ongeduldig. Ik veeg wat bloed van mijn wang en schud mijn hoofd. Hij loopt op me af en ik voel mijn wang branden op de plek waar hij me sloeg. Jackson grijpt mijn pols en sleurt me het veld over. Zijn nagels drukken in mijn huid.
"Au! Jackson, laat me los!" roep ik boos en probeer me los te wurmen. Hij knijpt zowat mijn hand eraf! Als ik net wil gaan gillen, laat hij me los. "Ik wil terug!"
"Blijf gewoon. Nog heel even wachten, oké?" zegt Jackson boos. Hij kijkt ongeduldig om zich heen.
"Nee, ik wil weer naar Zweinstein!" zeg ik wanhopig. Zo meteen komen de Dooddoener en nemen ze me mee. Dan ga ik dood. En ik wil nog niet dood! En als ik nou.... Jackson grijpt mijn bovenarm stevig beet, zo kan ik niet weg. Plan mislukt. "Laat me gaan!" Dan een ander plan, hè, hè. Ik geef Jackson een knietje.
Hij duikt ineen. Ik glimlach, dat het me gelukt is. Alleen is Jackson er niet heel erg blij mee.
"Crucio!" sist hij. Ik kreun en laat me op de grond vallen.
"Stop, Jackson!" pers ik eruit. Ik laat een pijnkreet horen en grijp mijn hoofd vast. Waarom wil hij eigenlijk mij hebben? Wat is er zo bijzonder en anders aan mij, waardoor Voldie mij moet hebben? Oké, ik kan het Element lucht besturen, ik ben een soort Weerwolf en verder... ja, wat nog meer? Het voelt alsof ik iets ben vergeten... neh. Ik zou echt niet weten waarom Voldie mij zo nodig moet 'ontvoeren'. Ik ben een Half-bloed, dus hij zou me niet vermoorden, omdat ik een Dreuzel-telg ben. Waarvoor -in Merlijns naam- zou hij me moeten vermoorden?
'Zo is het genoeg, zoon,' sist een stem. Jackson heft de vloek op. Hij kijkt om zich heen, maar ziet zijn vader nergens. Ik zie hem ook nergens, gelukkig.
"Waarom moet je nu perse mij hebben?" vraag ik gebroken en sta op. Ik wil mijn stok trekken, maar die ligt nog in de leerlingenkamer.
"Jij hebt iets wat mijn vader en ik heel graag graag willen," zegt Jackson. Hij kijkt me aan tot aan mijn ziel. Ik huiver een beetje. "Daarvoor zal je helaas dood moeten," zegt hij.
"En dat vindt je jammer?" vraag ik verbaasd. Serieus, vindt hij nu degene die hij een soort van gijzelt, leuk?! Dafuq.
"Ja," zegt hij. Jackson legt een hand op mijn wang, maar ik duw hem weg. "Zo'n mooi meisje als jij, moet toch niet dood?" Hij grijnst gemeen. "Maar ik maak mijn vader trots en zal hem laten zien, dat ik een ware Dooddoener ben!"
"Voordat ik sterf, heb ik nog een vraagje," zeg ik. Jackson kijkt me aan. "Hoe kan het -ik gok het, hè- dat je volbloed Zwadderaar bent, terwijl je in Griffoendor zit?"
"Dat is een goede vraag," zegt hij en zet een vinger aan zijn kin. "Ik heb de Sorteerhoed bedreigd, dat als ik niet in de zelfde afdeling als jou zat, dat ik er voor zou zorgen dat hij nooit meer kon sorteren," zegt Jackson. Ik knik bewonderend. Tot ik merk wat hij echt gezegd heeft, stomme ik.
"Je hebt WAT!?" roep ik. Hoe durft hij?!
"Ja, dat heb ik," sist Jackson. Hij sluit zijn handen om mijn keel en ik word van de grond getild.. Ik begin scheldwoorden te mompelen en hij schreeuwt dingen naar me.
"NINA!?" horen we een paar mensen schreeuwen. We kijken om en ik zie vier gedaantes. Ik wurm me los en ren biddend naar de Marauders, plus Lily. Ik val ze in de armen.
We laten elkaar los.
"Laat me nooit meer zo schrikken, Fontaine," zegt Lily quasi-boos. Ik knik gehoorzaam en glimlach. Ze omhelst me nog even kort.
"Voldie komt zo. Ik hoorde zijn stem al," zeg ik, terwijl ik mijn tranen afveeg. Waarom zeg ik telkens Voldie?
"Laten we eerst Vilijn-junior uitschakelen," zegt Remus kwaad. Ik lach weer als een maniak in mijn gedachten. En waarom lach ik als een maniak? Ik doe rare dingen als ik nerveus ben. Nee, gewoon altijd eigenlijk.
"Animal-power," fluistert James hard. Ik juich kort en word weer serieus. Ik had wel zin om even lekker in een been te bijten of zo. Wat had ik vandaag? Ik word gewoon moordlustig!
"Wat bedoelen jullie da-..." begint Lily, maar ze wordt overstemd door een paar knallen. Ik kijk om en zie Voldie staan. Met een paar Dooddoeners. Ugh.
"Zo," zegt Voldemort sloom. Ik kan me niet inhouden om een kleine opmerking te maken.
"Is dit in slowmotion?" fluister ik tegen Sirius. Hij moet een lach onderdrukken. Voldie kijkt meteen naar mij en Sirius.
"Een Zwarts? Het verbaasd me dat een jongen uit een zuivere familie zo laag kan zakken," zegt Voldemort tegen Sirius.
Als ik mijn hand niet voor mijn mond had gedaan, had ik gezegd dat zijn niveau nog lager was dan mijn moeders naaldhakken. Dus het is niet vreemd dat iedereen me raar aankijkt.
"Laat maar, niet opletten," zeg ik en laat mijn hand zakken. "Ga verder me uw verhaal, Heer," vervolg ik met een deftige stem. Voldie kijkt me razend aan en ik haal alleen mijn schouders op.
"Nina, serieus," zegt James. Ik gniffel inwendig, zodat niemand het ziet.
"We zetten de aanval in op drie," fluistert iemand in mijn oor. Ik knik lichtjes. Ondertussen is Voldemort alweer aan het praten, maar ik heb geen flauw idee, wat hij zegt. Ik versta namelijk geen Vervelends. Waarom zeg ik dat?
"Een, twee, DRIE!" schreeuwt Remus en ik verander in een panter. Er rennen een hert en een hond achter me aan. We ontwijken een hoop spreuken en ik bijt hard in het been van een Dooddoener. Remus en Lily zijn zelf ook in gevecht. Remus staat volgens mij met de vader van Lucius Malfidus te duelleren. En Lily met iemand die ik niet herken. Voldemort staat in het midden van het gevecht en kijkt zoekend om zich heen. Waarschijnlijk weet ik wie hij zoekt. Ondertussen is Sirius alle stokken aan het afpakken en James is Jackson aan het beuken met zijn gewei.
Ik kijk even om en zie dat Voldemort heeft gevonden, wat hij zocht. Mij. Die zoekt langzaam zeg, ik sta gewoon achter hem.
"AVADA KEDAVRA!!!!" klinkt het over het hele veld.
Hey lezertjes, ik wil nog even zeggen (hoort totaal niet bij het verhaal) dat ik enorm veel van jullie houw, omdat jullie mijn boek lezen. LY, akketje❤.