"Τι θες τόσο αργά;". "Πρέπει να μιλήσουμε τώρα". "Ποιος ο λόγος που δεν μπορεί να περιμένει μέχρι αύριο;". "Αφορά την Ερμιόνη".
Το χέρι του Ντράκο ήταν ακόμα ματωμένο και είχε λερώσει το άσπρο πουκάμισό του. Ο άντρας σηκώθηκε και έτρεξε να δει το χέρι του Ντράκο. "Εκείνη στο έκανε αυτό;" ρώτησε με λαχτάρα και τρόμο στα μάτια του. "Όχι! Εγώ το έκανα αυτό..." τράβηξε το χέρι του αμέσως. "Πρέπει να το κοιτάξουμε αυτό. Άσε με να σου το κάνω καλά" τράβηξε το ραβδί του. "Άστο χέρι μου Νέβιλ. Θα το τυλίξω". "Πως και θα προτιμήσεις του τρόπους των Μαγκλ; Αν μολυνθεί όμως μην τρέχεις σε μένα" εξαφάνισε το ραβδί στον αέρα σαν να ήταν καπνός. "Το θέμα μας δεν είναι το χέρι μου αλλά η Ερμιόνη". "Τι έγινε;". "Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο". "Ντράκο η απόφαση ήταν μία για το καλό όλων! Δεν γίνεται να κάνουμε κάτι άλλο". Ο Ντράκο κοίταξε τριγύρω στο δωμάτιο για λίγο. Ήταν όπως όλα τα άλλα δωμάτια της έπαυλης Μαλφόι. Απλό, άσπρο με ξύλινα έπιπλα. Στηρίχθηκε πάνω στην ντουλάπα, που όπως σε όλα τα δωμάτια ήταν απέναντι από το κρεβάτι. Ο Νέβιλ τον κοίταζε. Ο Ντράκο κατέρρευσε. Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάγουλά του.
"Δεν αντέχω άλλο Νέβιλ. Δεν μπορείς να καταλάβεις. Δεν αντέχω να με κοιτάζει αλλά να μην με βλέπει. Να μην με αναγνωρίζει. Δεν αντέχω αυτό το βλέμμα στο οποίο λείπει όλο το συναίσθημα, για το οποίο είχα παλέψει τόσο πολύ. Δεν αντέχω να μην θυμάται τίποτα, να μην θυμάται εμάς. Τι κάναμε. Πως μεγαλώσαμε. Αυτή με έκανε αυτόν που είμαι σήμερα. Βλέπω αναλαμπές συναισθήματος στα μάτια της αλλά αμέσως κρατιέται. Απομακρύνεται. Γιατί στο μυαλό της πιστεύει ότι είναι αρραβωνιασμένη με τον Ρον, πιστεύει ότι αγαπάει εκείνον" ο Ντράκο πλέον έκλαιγε αλλά προσπαθούσε να σταθεί στητός για να μην δείξει αδύναμος. Τίποτα σε όλη την στάση του δεν έλεγε ότι ήταν αδύναμος. Ήταν πολύ δυνατός. "Ντράκο της αφαιρέσαμε τις αναμνήσεις για ένα συγκεκριμένο λόγο και....". "Της πήραμε τις αναμνήσεις για να μην τις αλλοιώσει το δηλητήριο. Της κάναμε το ξόρκι του ύπνου για να μην προχωρήσει το δηλητήριο" τον διέκοψε ο Ντράκο "της φτιάξαμε ένα ολόκληρο κόσμο διαφορετικό από αυτόν για να έχει έναν 'ύπνο' ήρεμο. Με στείλατε να την ξυπνήσω ήρεμα. Έφτιαξα ένα ολόκληρο παραμύθι για παράλληλους κόσμους ενώ στην πραγματικότητα βρισκόταν σε αυτό το δωμάτιο, σε αυτό το κρεβάτι τα τελευταία πέντε χρόνια. Δεν μπορεί να ζει πλέον στο ψέμα. Πρέπει να μάθει όλη την αλήθεια". Το χέρι του έτρεμε. Όλο το κορμί του έτρεμε.
"Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τον καλέσουμε" ο Νέβιλ τον πλησίασε. "Το ξέρω". "Κανένας όμως δεν τον έχει δει τα τελευταία πέντε χρόνια" έπιασε το χέρι του Ντράκο και άρχισε να το τυλίγει με έναν επίδεσμο το οποίο εμφάνισε καθώς προχωρούσε προς τον Ντράκο. "Ντράκο πραγματικά δεν ξέρω που είναι". "Είναι ο μόνος που μπορεί να της επαναφέρει τις αναμνήσεις;" κοίταζε το χέρι του που ήταν πλέον δεμένο και το αίμα δεν έτρεχε, αλλά έτσουζε ολόκληρη η παλάμη του. "Δεν χρειάζεται απλή επαναφορά Ντράκο. Πρέπει να την επαναφέρουμε στην κατάσταση πριν τον ύπνο". "Και το δηλητήριο;". "Το δηλητήριο που της έβαλε η Τζίνι νομίζω ότι δεν έχει πλέον δράση αλλά πρέπει να είμαστε προσεχτικοί, γι'αυτό τον χρειαζόμαστε. Γι'αυτό χρειαζόμαστε τον Ντάμπλντορ". "Νέβιλ σε ευχαριστώ πολύ" έσφιξε την γροθιά του. "Μην με ευχαριστείς ακόμα Ντράκο, αλλά όταν τον βρω. Όπως σου είπα δεν ξέρει κανείς που έχει εξαφανιστεί. Ωστόσο μην πεις τίποτα στην Ερμιόνη". "Δεν νομίζω να μου μιλάει αύριο αδερφέ" πλησίασε το κρεβάτι και κάθισε. Του εξήγησε τι έγινε και ο Νέβιλ άρχισε να γελάει. "Τα γάμησες όλα, αδερφέ" κάθισε δίπλα του γελώντας. Ο Ντράκο του έριξε μια δολοφονική ματιά. "Ευχαριστώ ρε Νέβιλ για τα καλά λόγια". "Έλα μωρέ η γοητεία σου θα την ξαναρίξει" ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο απλώθηκε στα χείλια του Νέβιλ.
"Πρέπει να μιλάς περισσότερο στις συναντήσεις. Ως αρχηγός δεν πρέπει να μένεις σιωπηλός" και οι δύο σοβάρεψαν αμέσως. "Δεν χρειάζεται να μιλάω περισσότερο, απλά να ακούω. Και...... και δεν είμαι αρχηγός. Δεν νομίζω να είμαι φτιαγμένος για αυτήν την θέση. Δεν είμαι ο Χάρι". "Ναι δεν είσαι ο Χάρι. Είσαι ο Νέβιλ και είσαι πολύ καλύτερος. Είσαι καλός και έντιμος και δυνατός και ένας από τους καλύτερους νεαρούς μάγους όλων των εποχών. Ποτέ μην ξαναπείς ότι δεν είσαι φτιαγμένος αρχηγός. ΠΟΤΕ" ο Νέβιλ έπεσε στην αγκαλιά του. "Μην με παρεξηγήσεις αλλά σε αγαπάω ρε Ντράκο" άρχισαν πάλι να γελάνε. "Τώρα άδειασε μου την γωνιά γιατί νυστάζω" ένα μαξιλάρι προσγειώθηκε στην μούρη του Ντράκο. "Άι στο διάολο" με μία κίνηση του χεριού του εξαφανίστηκε από το δωμάτιο.
Η ατμόσφαιρα ψυχράθηκε. Ο Νέβιλ κοίταξε την σόμπα σκεφτικός. Ήξερε το τι ζητούσε ο Ντράκο αλλά δεν ήξερε άμα μπορούσε... άμα έπρεπε να του το δώσει. Σε όλους έλειπε η Ερμιόνη. Η ζωηρή, ενθουσιώδης, οριακά ενοχλητική, χαρούμενη προσωπικότητα της. Το πως τα έκανε όλα να φαίνονται ανεκτά. Τα πέντε χρόνια τα πέρασε πάνω από το προσκεφάλι της διαβάζοντάς της τα αγαπημένα της βιβλία, εναλλάξ με τον Ντράκο, και να της βάζουν την αγαπημένη της μουσική ώστε να έχει έναν καλό ύπνο. Μερικές φορές καθόντουσαν και έβλεπαν τι γινόταν στο "όνειρό" της και γελούσαν με το πως χειριζόταν τα πράγματα. Ήταν ακόμα στην ζωή τους αν και έλειπε από αυτή. Είδε πόσο χάλια ήταν ο Ντράκο αυτά τα πέντε χρόνια. Είχαν περάσει πολλά και πάλι έμειναν χωριστά. Ακόμα και τώρα που η Ερμιόνη είναι εδώ, συνεχίζει να είναι σαν να λείπει. Έπρεπε να γίνει αυτό αλλά πρέπει τώρα να την επαναφέρουν. Θα κάνει τα πάντα για να βρει τον Νταμπλντόρ.
Ο Ντράκο εμφανίστηκε στο δωμάτιο του. Δεν έμοιαζε με όλα τα υπόλοιπα. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι μαύροι εκτός από τον κεντρικό πίσω από το υπέρδιπλο κρεβάτι του, ο οποίος ήταν πράσινος. Το ταβάνι ήταν άσπρο και κρεμόταν ένας τεράστιος πολυέλαιος. Το κρεβάτι του είχε πράσινα και ασημί σεντόνια, τα οποία είχε διαλέξει η Ερμιόνη γιατί πρέπει να είναι όλοι περήφανοι για τον κοιτώνα στον οποίο βρίσκονται. Παντού είχε κορνίζες με φωτογραφίες από όλη την ζωή του στο Χόγκουαρτς και έπαθλα από τους αγώνες Quidditch τα οποία έχει κερδίσει ως Seeker. Κάτι κουνήθηκε στο κρεβάτι του. Ένα κοκκινομάλλικο κεφάλι ξεπρόβαλε. "Ήρθες επιτέλους;" η Τζασμίν αναφώνησε καθώς τον είδε. "Γιατί είσαι ακόμα εδώ;" ο Ντράκο είπε θυμωμένα. "Γιατί μου είπες να φύγω;" του απάντησε προσπαθώντας να τον σαγηνεύσει. "Φύγε τώρα" φώναξε δυνατά. "Αγάπη μου και να φύγω τώρα η ζημιά έγινε. Πρέπει να προσέχεις περισσότερο" πήρε την μαύρη ρόμπα της και την έριξε πάνω στο γυμνό κορμί της. Πλησίασε τον Ντράκο και το χέρι της χάιδεψε το στέρνο του Ντράκο. Ήταν αρκετά ψιλή ώστε να κάνει εύκολα την επόμενη κίνηση χωρίς να σηκωθεί στις μύτες των ποδιών της. Χάιδεψε τα χείλια του με τα δικά της. Το κοίταξε στα μάτια. "Πάντως εγώ θα είμαι στο δωμάτιο μου άμα με θες" του έκλεισε το μάτι και έφυγε από το δωμάτιο περπατώντας με χάρη. Ο Ντράκο κατέρρευσε στο κρεβάτι του. Ήξερε ότι η επόμενη μέρα θα ήταν δύσκολη. Όμως η νύχτα δεν είχε τελειώσει ακόμα. Καθώς έκλεινε επιτέλους τα μάτια του, ένα χτύπημα στην πόρτα τον έκανε να σηκωθεί.