Προσπάθησα αρκετά να το ανεβάσω νωρίτερα και το κατάφερα YAYYYY *.*
Θέλω να ευχαροστήσω τους γονείς μου και την μητέρα μου και το ότι είμαι άρρωστη και....
Οκέι σταματάω >.<
Σας ευχαριστώ πολύ για την υπομονή και για το ότι είστε αναγνώστες αυτής της ιστορίας!
Σας αγαπάω ♡♡♡
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Ας φάμε" είπε ενθουσιασμένος και σήκωσε το ποτήρι του στον αέρα. Ακολούθησε ο Ντράκο σηκώνοντας το δικό του. Η Ερμιόνη αντέγραψε τον Ντράκο και τελευταία η Τζίνι σήκωσε το ποτήρι της. "Ας πιούμε για την επανένωση της παλιάς παρέας! Στην υγειά μας!" τσούγκρισαν τα ποτήρια. Η Ερμιόνη ήπιε λίγο από το κρασί πριν αρχίσει να τρώει το κομμάτι με το χοιρινό που είχε μπροστά της. Ένιωσε την πικρίλα να πλημμυρίζει το στόμα της και να κατεβαίνει στο λαιμό της. "Αυτό το κρασί είναι από την Γαλλία" ήπιε ο Χάρι άλλη μία γουλιά "μου το χάρισαν και ήθελα να το δοκιμάσω". Μόλις ο Ντράκο αντίκρισε το μπουκάλι όλα πάνω του σκλήρυναν. Τα μάτια του πάγωσαν. Την κοίταξε και στο βλέμμα του διέκρινε έναν πόνο. Της χαμογέλασε και ήπιε άλλη μία γουλιά.
Η Ερμιόνη αποφάσισε να μην πιει κι άλλο. Ο Ντράκο φερόταν πλέον σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Γέλαγε. Έτρωγε. Έπινε. Ήταν σαν να είχαν γυρίσει πίσω στον χρόνο. Οι τρεις τους εναντίον του κόσμου. Οι τρεις τους... Νιώθει σαν να ήταν εκείνη η τρίτη αλλά δεν ήταν. Η τρίτη ήταν η άλλη η Ερμιόνη. Δεν είναι καν 2 μέρες σε αυτόν τον κόσμο και αρχίζει να σχετίζεται με αυτήν την περίεργη παρέα. Όμως δεν ήταν η τρίτη. Δεν ήταν ποτέ η Ερμιόνη αυτού του κόσμου. Όμως όλα της φαίνονται τόσο γνώριμα. Αυτό το γεύμα της θυμίζει κάτι. Μια εικόνα έρχεται στο μυαλό της. Ένα τεράστιο τραπέζι γεμάτο φαγητά. Και κόσμος. Πολύ κόσμος. Δίπλα της ο Χάρι. Ένα δείπνο πολύ παλιά. Απέναντι της ο Ντράκο. Τραγούδια και γέλια. Εκεί ήταν και ο Ρον ανάμεσα στην Λούνα και την Τζίνι. Η μυρωδιά στον αέρα ενός γλυκού. Του αγαπημένου της γλυκού. Τάρτα καρυδόπιτα. Ο Τζέιμς μίλαγε με τον Σείριους και τον Ρέμους. Η ζεστασιά του τζακιού την αγκάλιαζε. Ένιωθε χαρούμενη. Τόσο χαρούμενη. Όλα όμως σκοτείνιασαν αμέσως. Η παγωνιά την περικύκλωσε. Παράφρονες παντού. Έκλεισε τα μάτια της.
Ήταν ξανά στο μουντό δωμάτιο με τον αμυδρό φωτισμό. Ένα ρίγος την διαπέρασε και τα μάτια της έπεσαν πάνω στην Τζίνι η οποία την κοίταζε με μίσος. Δεν ακούμπαγε το φαγητό της. Έτσι η Ερμιόνη αποφάσισε να μην φάει άλλο κι εκείνη. Απλά κοίταζε τον Χάρι να τρώει. Πόσο ίδιος και πόσο διαφορετικός ήταν από τον δικό της Χάρι. Τα χαρακτηριστικά του ήταν τόσο αυστηρά, που φαίνονταν πολύ ξένα πάνω του, και το χαμόγελο του ποτέ δεν παρέσυρε τα μάτια του. Δεν φορούσε γυαλιά. Τώρα το πρόσεξε. Τα μάτια του φώτιζαν μέσα στο σκοτάδι. Και το σημάδι... Το σημάδι έλειπε. "Κοιτάς επίμονα" ο Χάρι την κοίταζε. "Εμμ... Συγνώμη απλά.. εμμμ.." προσπαθούσε να βρει τα λόγια της. "Λοιπόν εμείς πρέπει να φύγουμε σιγά σιγά" ο Ντράκο την διέκοψε αμέσως, σηκώθηκε από την καρέκλα κάνοντας νόημα και στην Ερμιόνη. "Μα μόλις ήρθατε" το βλέμμα του Χάρι σκοτείνιασε. "Μας περιμένουν" πέρασε το χέρι του στο χέρι της Ερμιόνης. Μια ζεστασιά την διαπέρασε.
Άφησε με φόρα το ποτήρι του κάτω, το οποίο έσπασε στα χέρια του. "Όχι δεν θα φύγετε άμα δεν σας το πω εγώ" οι φωτιές στους πυρσούς γύρω τους φούντωσαν. Τα μάτια του κοκκίνισαν. Ένα ρυάκι αίμα έτρεξε από το χέρι του. Η Τζίνι χαμογέλασε. "Χάρι έτσι φέρεσαι στους καλεσμένους σου; Άμα θέλουν να φύγουν φεύγουν" ο Ντράκο έσφιξε το χέρι της Ερμιόνης. Ο Χάρι πλησίασε τον Ντράκο "τι είπες;". "Λέω ότι είναι η ώρα να φύγουμε γιατί έχω δουλειές" η φωνή του δεν έτρεμε. Ένα χαστούκι ήχησε στο σιωπηλό δωμάτιο. Το μάγουλο του Ντράκο κοκκίνισε. Εκείνος δεν κουνήθηκε από την θέση του. Δεν ανταποκρίθηκε. Ο Χάρι άρχισε να γελάει. "Κοίτα τον. Δεν κάνει τίποτα" τον ξαναχτύπησε. Τα γέλια του ήχησαν στο δωμάτιο. "Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα! Με ακούς; Τίποτα!". "Είμαι ο Άρχοντας της Μαγείας! Είμαι... Είμαιιιι ο Εκλεκτός. Με ακούς; Ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ". Η Ερμιόνη μαζεύτηκε πίσω από τον Ντράκο. "Apparition" ψιθύρισε εκείνος και εξαφανίστηκαν με τις βλαστήμιες του Χάρι να ακούγονται.
Ήταν ξανά έξω από το Bistro ξανά. Η Ερμιόνη κοίταξε παραξενεμένη γύρω της. "Γιατί εδώ;" η Ερμιόνη ρώτησε. "Πάμε γρήγορα πριν..." οι σκιές που τους είχαν ακολουθήσει πριν, εμφανίστηκαν δίπλα τους. "Τρέξε" άρχισαν να τρέχουν. "Γιατί δεν μας εμφάνισες κάπου κοντά στην εταιρία ή στο σπίτι σου;" λαχανιασμένη η Ερμιόνη προσπαθούσε να ρουφήξει όσο περισσότερο αέρα μπορούσε. "Το σπίτι μου είναι καλυμμένο με μαγεία που μπλοκάρει τις τηλεμετακινήσεις. Θα σκοτωνόμασταν άμα το προσπαθούσα." η Ερμιόνη τον κοίταξε σαστισμένη. Εκείνος χαμογέλασε περιπαιχτικά. "Εξάλλου μπορούν να εντοπίσουν την γραμμή μαγείας και θα μας ακολουθούσαν. Δεν μπορώ να θέσω σε κίνδυνο τους υπαλλήλους μου. Στρίψε δεξιά". Στρίψανε και οι σκιές ενώ μείνανε πίσω συνέχισαν να τους ακολουθούν. "Τι μπορούν να εντοπίσουν;". "Κάθε μαγεία αφήνει ένα ίχνος πίσω της, μία γραμμή. Ο Χάρι μπορεί να την εντοπίσει και να την ακολουθήσει. Όταν λέγανε ότι ήταν ο πιο δυνατός μάγος μετά τον Ντάμπλιντορ και τον Βόλντεμορτ δεν κάνανε πλάκα" άρχισαν να γελάνε. Οι πνεύμονές τους ήταν έτοιμη να σκάσουν. Έτρεχαν για πολλή ώρα. Σταμάτησαν έξω από ένα μαγαζί με κατοικίδια για μάγους. Την έσπρωξε μέσα.
Επιτέλους μπόρεσαν να πάρουν κανονικές αργές ανάσες. Την κράταγε μέσα στις σκιές, κρυμμένοι από τους θανατοφάγους και τα αδιάκριτα μάτια του μαγαζιού. "Πρέπει να βρω τον ιδιοκτήτη" της χάιδεψε το μάγουλο "περίμενε εδώ". Μία κουκουβάγια, η οποία βρισκόταν σε ένα κλουβί δίπλα της, την κοίταζε επίμονα. "Τι;" η Ερμιόνη απευθυνόταν στην κουκουβάγια. "Μην με κρίνεις... Δεν μου αρέσει ο Ντράκο" η κουκουβάγια συνέχιζε να την κοιτάζει. "Σταμάτα να με κρίνεις παλιοπτηνό" η κουκουβάγια έκραξε. "Ναι έχει ωραίο κώλο αλλά... ώχ θεέ μου τρελαίνομαι. Άρχισα να μιλάω με κουκουβάγιες" η κουκουβάγια γύρισε την πλάτη της στην Ερμιόνη. "Α μήπως σου πλήγωσα τα συναισθήματά σου τώρα;" η κουκουβάγια δεν την κοίταξε. "Καλά κάνε μούτρα εσύ". "Σε ποιόν μιλάς;". "Άμα σου πω σε κανέναν θα με πιστέψεις;". "Στην κουκουβάγια μίλαγες έτσι;". "Ναι στην κουκουβάγια μίλαγα". Ο Ντράκο έβαλε τα γέλια. "Και μου κρατάει μούτρα επειδή την είπα παλιοπτηνό" ο Ντράκο την κοίταζε με ευθυμία. "Τι; Δεν τρελαίνομαι αλλά αυτή η κουκουβάγια έχει κάτι πάνω της" η Ερμιόνη κοίταξε με ψεύτικο μίσος την κουκουβάγια. "Έλα πάμε" ο Ντράκο της έκανε νόημα να τον ακολουθήσει. Η κουκουβάγια την κοίταξε. "Και αυτή; Δεν μπορούμε να την αφήσουμε σε αυτό το βρώμικο μέρος". "Και τι να κάνουμε, Ερμιόνη;". "Να μην την αφήσουμε εδώ;". "Ερμιόνη!" είπε αυταρχικά ο Ντράκο. "Κοίτα πως σε κοιτάει! Μπορείς να αφήσεις αυτό το ζωντανό εδώ;" η Ερμιόνη τον κοίταξε ικετευτικά. ο Ντράκο ποτέ δεν μπορούσε να πει όχι σε αυτά τα μάτια και εννοούσε τα μάτια της Ερμιόνης και όχι της κουκουβάγιας. "Καλά φέρε το κλουβί" άρπαξε το κλουβί "τώρα έλα". Η Ερμιόνη πέταξε από ευτυχία και τον ακολούθησε χαμογελαστή.
Στο βάθος του μαγαζιού βρήκαν έναν ανθρωπάκο κοντό, χοντρό περίεργο. Η Ερμιόνη τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. "Χμμμ.. βρήκατε κατοικίδιο κύριε Μαλφόι;" η φωνή του ήταν σαν σφυρί που κοπάναγε ένα καρφί. "Βεβαίως κύριε Γκλουμπς. Τώρα μου δείχνετε που είναι;". "Βεβαίως κύριε Μαλφόι ακολουθήστε με". Κατέβηκαν στο υπόγειο και σταμάτησαν μπροστά σε μία ντουλάπα. Έβγαλε ένα χρυσό κέρμα ο Ντράκο και το έδωσε στον κύριο Γκλουμπς. "Κύριε Μαλφόι και η κουκουβάγια;" δείχνοντας την κουκουβάγια άνοιξε ξανά το χέρι του. Ο Ντράκο έβγαλε άλλο ένα ασημένιο κέρμα και του το έδωσε. "Είναι αρσενική κύριε Μαλφόι και αξίζει κάτι παραπάνω". Ο Ντράκο πήρε πίσω το ασημένιο νόμισμα και του έδωσε ένα χρυσό. Ο κοντόχοντρος άντρας φαινόταν ευχαριστημένος με αυτήν την ανταλλαγή. Ο κύριος Γκλουμπς, που ο Μέρλιν να τον κάνει κύριο γιατί ο αυτό ο λωποδύτης κύριος δεν ήταν, τους μπλόκαρε για άλλη μια φορά τον δρόμο. Ο Ντράκο τον κοίταξε αγανακτισμένος. "Είμαι έναν νομοταγής πολίτης κύριε Μαλφόι. Ο άρχοντας Πότερ θα μου έκλεινε την επιχείρηση άμα μάθαινε ότι σας βοήθησα κύριε Μαλφόι. Εγώ σκέφτομαι την επιχείρησή μου, η οποία φέρνει το ψωμί στο μεσημεριανό μου τραπέζι κύριε Μαλφόι. Δεν μπορώ να παρακούω τον νόμο ακόμα και για εσάς" είχε σκυμμένο το κεφάλι του ως μία ένδειξη ψεύτικη υποταγής. Που και που κοίταγε τον Ντράκο να δει άμα έκανε κάποια κίνηση αλλά συνέχιζε να έχει χαμηλωμένο το κεφάλι του. Ο Ντράκο έβγαλε ένα τρίτο χρυσό νόμισμα και του το έδωσε. "Ω! Κύριε Μαλφόι είστε ένας πολύ γενναιόδωρος άντρας! Μακάρι ο Μέρλιν να σας έχει πάντα καλά" έκανε στην άκρη και έφυγε τρέχοντας προς τον πάνω όροφο δοκιμάζοντας άμα τα νομίσματα ήταν πραγματικά ή κάλπικα.
"Πόσο με εκνευρίζουν αυτοί οι άνθρωποι" είπε ο Ντράκο μέσα από την ανάσα του. "Και ήθελες να αφήσουμε τον Νόρι μαζί με αυτόν τον αγριάνθρωπο" η Ερμιόνη τον ακολούθησε μέσα στην ντουλάπα. Ο Ντράκο ξανάνοιξε την πόρτα και πλέον βρίσκονταν στην εταιρία του. "Τον ποιον;" ο Ντράκο ξαναμπήκε στην ντουλάπα. "Έτσι ονόμασα την κουκουβάγια! Νόρι! Γιατί ξαναμπαίνουμε μέσα;". "Και την μισείς την κουκουβάγια; Μόνο αυτή η ντουλάπα συνδέεται με το σπίτι μου". "Μην τον ακούς Νόρι απλά ζηλεύει!". Ο Νόρι έκραξε. "Σε έβρισε! Απλά για να ξέρεις". "Πρέπει να στεναχωρηθώ τώρα δεσποινίς Γκρέιντζερ;" άνοιξε ξανά την πόρτα και βρέθηκε στην έπαυλη του. Η Ερμιόνη αναγνώρισε τους πίνακες του διαδρόμου και το κόκκινο χαλί. Κατάλαβε ότι από εδώ ευθεία έβγαιναν στο δωμάτιό της. "Ναι να παρεξηγηθείτε κύριε Μαλφόι" χάιδεψε το πτηνό. "Φέρατε και πουλί αφέντη Μαλφόι;" μία φωνή ήρθε από πίσω τους. "Ναι κύριε Μπριτς φέραμε και πτηνό. Κουκουβάγια πιο συγκεκριμένα". "Γνωρίζω το είδος κύριε Μαλφόι" ο Ντράκο κοίταξε δήθεν πληγωμένος τον κύριο Μπριτς. Η Ερμιόνη έτεινε το χέρι της προς τον κύριο Μπριτς και ο κύριος Μπρίτς 'κόλλησε πέντε'. "Πότε προλάβατε να γίνεται κολλητοί εσείς οι δύο;" αναρωτήθηκε ο Ντράκο. "Αφέντη Μαλφόι. Δεν χρειάζεται να τα ξέρετε όλα" ο Ντράκο φαινόταν έκπληκτος από την απάντηση του κυρίου Μπριτς. Η Ερμιόνη γέλαγε. "Μην χαίρεστε δεσποινίς Γκρέιντζερ! Δεν είμαστε κολλητοί. Ακολουθήστε με τώρα γιατί έφτασαν όλοι και βρίσκονται στην κεντρική αίθουσα" άρχισε να περπατάει. Ο Ντράκο της έβγαλε γλώσσα και το γέλιο της δυνάμωσε.
Έφτασαν στην κεντρική αίθουσα και η διπλή πόρτα άνοιξε κάτω από τα χέρια του κύριου Μπριτς. "Επιτέλους ήρθες" είπε μια αντρική φωνή από το βάθος του δωματίου.