Οσο για το τραγούδι.....απλά ταξιδέψτε....
Ο Τζόναθαν ένιωσε μια άγρια χαρά να τον κυριεύει μόλις την είδε να στέκεται στο κατώφλι του διαμερίσματός του, ξέροντας πως είχε ανησυχήσει που δεν πήγε στο ραντεβού τους. Πως αντί να τον πάρει τηλέφωνο, αντί να κάνει σκηνές ζηλοτυπίας, αντί να χρησιμοποιήσει όλα εκείνα τα τεχνάσματα που χρόνια τώρα έκαναν οι γυναίκες μαζί του προκειμένου να τον φέρουν στα νερά τους ή στο κρεβάτι τους, γιατί όχι, εκείνη είχε τρέξει να τον βρει, ανήσυχη για την απουσία του μήπως και κάτι του είχε συμβεί....Και μεμιάς, μονάχα κοιτώντας το καθαρό της βλέμμα, ένιωσε κάθε δική του έννοια να εξαφανίζεται και να χάνεται και πάλι άθελά του σ'ένα κόσμο ολότελα διαφορετικό, που κατάφερνε να τον ταξιδεύει μόνο εκείνη....
Είδε το φλογισμένο πρόσωπό της, το σκοτεινιασμένο βλέμμα της, τα προκλητικά μισάνοιχτα χείλη, το στήθος που ανεβοκατέβαινε λαχανιασμένο και ένιωθε την ανάσα του να κόβεται απ'την ένταση που τον κυρίευσε ξαφνικά, κάνοντάς τον να θέλει σαν τρελός να την πάρει εδώ και τώρα! Χωρίς καν να της μιλήσει, την τράβηξε απότομα κοντά του και την φίλησε μανιασμένα μ'ένα τρόπο που δεν είχε κάνει ποτέ ξανά, θέλοντας να νιώσει όλο το σθένος, την ενέργεια και την δύναμη που έκρυβε μέσα της.
Μα όχι, δεν έπρεπε να βιαστεί.... Ηθελε να την κάνει να λιώσει στην αγκαλιά του, προσφέροντάς της έστω τα μισά απ'ότι άξιζε.... Γιατί χωρίς εκείνη, αυτή τη στιγμή δεν θα είχε καμία αντοχή πια να συνεχίσει! ένιωσε την καρδιά του να σφίγγεται και μόνο στην σκέψη όσων είχε μάθει σήμερα και απόδιωξε βιαστικά τον πόνο που ένιωσε να τρυπάει σαν σουβλιά τώρα την ψυχή του.
Όχι! Ποτέ ξανά δεν θα γυρνούσε πίσω! Δεν θα κοιτούσε πια το παρελθόν και δεν θα σκάλιζε κάτι που είχε ήδη τελειώσει και δεν μπορούσε να φέρει πίσω! Μόνο εκείνη υπήρχε στη ζωή του, μονάχα εκείνη γέμιζε κάθε κομμάτι του και εκεί θα έμενε όσο τον είχε ανάγκη! έστρεψε το βλέμμα του στο δικό της πνιγμένος από συναισθήματα που ήθελε σαν τρελός να εκφράσει, μα υποσυνείδητα έκρυψε, φοβούμενος μην την τρομάξει... Γιατί ποτέ μέχρι τώρα δεν του είχε δείξει κάτι παραπάνω, πέρα από την σωματική της ανάγκη για εκείνον....
Μα εκείνος είχε την τρελή ανάγκη να την νιώθει, να την αγγίζει, να την αισθάνεται δίπλα του και να είναι δική του μονάχα, κανενός άλλου! Και ζήλευε παράφορα κάθε άντρα που την κοιτούσε, κάνοντάς τον αυτόματα θανάσιμο εχθρό του, όπως ο Χιρόσι λίγες μέρες πριν, που τόλμησε να την πλησιάσει και να χορέψει κιόλας μαζί της και που, αν δεν ήταν καλεσμένος στη δική του ολότελα εκδήλωση, ήταν σίγουρος πως θα τα έκανε όλα λίμπα εκεί μέσα! Η εκείνος ο γλυκανάλατος Ιρο που τον είχε βάλει κιόλας πρώτο στη λίστα των επισκεπτών στο πιο σημαντικό ναυάγιο της σύγχρονης ιστορίας της Ιαπωνίας μονάχα επειδή επέμενε εκείνη!Γιατί δεν μπορούσε να της αρνηθεί χωρίς ν'αποκαλύψει το μέγεθος των συναισθημάτων που τον κατέκλυζαν στην δική της παρουσία....
Ναι, ήταν καλύτερα έτσι! είχε αποφασίσει....Γιατί δεν ήταν παρά 2 μήνες μονάχα που ήταν ζευγάρι και κοντά 6 μήνες που είχε χάσει την Μύριαμ! Και δεν ήξερε και ο ίδιος πώς στην ευχή να δικαιολογήσει το γεγονός πως είχε καταφέρει να προχωρήσει στη ζωή του...Τόσο, που ούτε η αναγγελία εκείνου του φοβερού γεγονότος από τον Μπεν δεν τον είχε απομακρύνει από κοντά της.... Αντίθετα, τον είχε κάνει να καταλάβει πόσο πολύτιμη είναι η ζωή και πως δεν πρέπει να σπαταλάμε ούτε λεπτό της! Πως η ευτυχία δεν μας ανήκει και ξεγλιστρά μέσα από τα χέρια μας ότι ώρα θελήσει, μέσα σε δευτερόλεπτα....
Ένιωσε μια σουβλιά πόνου και πάλι να τον κυριεύει και μόνο στη θύμηση της εγκυμοσύνης... Και μόνο στη σκέψη πως τώρα θα μπορούσε να είναι πατέρας ενός νεογέννητου βρέφους .... Όχι! Απόδιωξε αποφασισμένος αυτή την θλιβερή σκέψη ξέροντας πως δεν θ'άφηνε πια τίποτε να τον γυρίσει πίσω. Μόνο μπροστά έπρεπε να κοιτάει πια, μονάχα το μέλλον ν'ατενίζει με ότι και αν του έφερνε ηθελημένα ή άθελά του...
"Τζόννυ;" τον κοίταξε τώρα ερωτηματικά η Λίζα, περιμένοντας με κομμένη την ανάσα μια κίνησή του και όταν τον είδε να την κοιτά μ'εκείνο το απίστευτο βλέμμα του, ένιωσε την ανάσα της να κόβεται ξέροντας πια τί την περιμένει. Και ένιωσε την καρδιά της να χτυπά ξέφρενα, καθώς το χέρι του άρχισε να περνάει αργά, βασανιστικά πάνω από τα ρούχα της, αγγίζοντάς την σκόπιμα σε ένα ένα σημείο που ήξερε καλά πως την έκανε τρελή για εκείνον.
"Τζόναθαν! Σε παρακαλώ!" σφύριξε ξέπνοη τώρα.
"Τί; Πες μου! " την κοίταξε με βλέμμα σκοτεινιασμένο και έπειτα άρχισε να την φιλάει έντονα, διψασμένα, διεκδικώντας το στόμα της θαρρείς και ήταν κάποιος πολύτιμος θησαυρός, ενώ το σώμα της πισωπατούσε καθώς τα βήματά του την οδηγούσαν έντεχνα πάνω στο μεγάλο δρύινο τραπέζι.....
Την χρειαζόταν! Τώρα πιο πολύ από ποτέ! Να διώξει τα σκοτάδια του, τους φόβους και τους εφιάλτες που τον τύλιγαν και πάλι, να γίνει το φως μέσα απ'την χαραμάδα της καρδιάς του που θα τρυπώσει και θα φέρει και πάλι την λήθη και την ξενοιασιά στην ζωή του! Σκεφτόταν πυρετικά ενώ ανέβαινε πάνω της με μια κίνηση, ανυπόμονα, θέλοντας να διώξει μακριά όλες τις σκέψεις....Και εκείνη έγειρε το σώμα της πίσω, τεντώνοντάς το σαν τόξο έτοιμο για εκείνον, ενώ το ένα του χέρι έβρισκε κάθε ευαίσθητό της σημείο εκλιπαρώντας για όλο και περισσότερα....
Και εκείνη αναστέναζε, τεντωνόταν, στριφογύριζε πυρετικά σε κάθε άγγιγμα του χεριού του, δείχνοντάς του έτσι το μέγεθος του ερεθισμού που της προκαλούσε, κάνοντάς τον να επιμένει ολοένα και πιο πολύ, αγγίζοντας ξανά και ξανά και παίζοντας έντεχνα σ'όλα εκείνα τα σημεία που ήξερε πόσο αύξαναν την διέγερσή της. Και όταν άρχιζε να φωνάζει δυνατά τ'όνομά του και η ανάσα της να βγαίνει εντελώς βαριά και ακανόνιστη, με πιο γρήγορες, πυρετικές κινήσεις την οδήγησε στην απόλυτη κορύφωση κάνοντάς την να βγάλει μια δυνατή, άναρθρη κραυγή πριν καταλαγιάσει για λίγο, πριν γυρίσει γεμάτη πάθος και ικανοποίηση και τον κοιτάξει βουρκωμένη.
"Τζόννυ.....εσύ....."
"Εγώ έχω όλη νύχτα μπροστά μου να σου κάνω έρωτα μέχρι να μην έχεις άλλη αντοχή!" κατέληξε βραχνά τώρα εκείνος στην παρατήρησή της και έπνιξε ένα μικρό γέλιο μόλις είδε την αντίδρασή της, εκείνο το ελαφρύ κοκκίνισμα που πάντα κατάφερνε να τον εκπλήσσει, θαρρείς και ήταν κάποια μικρή, άβγαλτη παιδούλα.
"Οχι, δεν τέλειωσα μαζί σου και έχουμε μακρύ δρόμο ακόμη μέχρι το ξημέρωμα γλυκιά μου...." της έκλεισε το μάτι πονηρά ενώ την σήκωνε στα δυο του χέρια σαν πούπουλο, κατευθυνόμενος μ'ένα φλογισμένο βλέμμα μέχρι το κρεβάτι όπου την απόθεσε πάνω απαλά κοιτάζοντάς την για λίγο γεμάτος ένταση. Και έπειτα, όρμησε πάνω της σαν πειρατής που βρίσκει την λεία του μανιασμένος και δεν την άφησε ξανά να πάρει ανάσα, αφού ό,τι της έκανε ήταν πέρα και πάνω από την αντοχή της....
Την πήρε ξανά και ξανά με τέτοια ορμή, ένταση και πάθος που δεν είχε ξανανιώσει, ενώ τα χέρια του, το στόμα του, το κορμί του δούλευαν όλα σαν καλογυαλισμένη μηχανή μονάχα με ένα σκοπό, να ικανοποιήσουν κάθε φλόγα του κορμιού της, να τρελάνουν τις αισθήσεις της, να φλογίσουν τον κορμί της και να την οδηγήσουν στην απόλυτη έκσταση και ηδονή μέχρι που δεν θα άντεχε άλλο!
Και τα κατάφερε! Ω, πόσο τα κατάφερε αφού εκείνη, ξημέρωμα πια, δεν είχε άλλη ανάσα, άλλη αντοχή για οτιδήποτε άλλο, πέρα από τον γλυκό, ανάλαφρο ύπνο που ήρθε τώρα και σφάλισε λυτρωτικά τα βλέφαρά της αποκαμωμένη από το φλογερό, παθιασμένο, απόλυτα ικανοποιητικό ταξίδι που της είχε χαρίσει στον κόσμο της ηδονής....
Μικρό κεφάλαιο μα σήμερα ήθελα να τους αφήσω να χαρούν τον έρωτά τους στο έπακρο. Νομίζω το αξίζουν, ε, τί λέτε;Επίσης νομίζω πως απάντησα στα ερωτηματικά σας για το πώς θα αντιδράσει ο Τζόναθαν στα νέα που του έφερε ο Μπεν...
Ας τους αφήσουμε λοιπόν λιγάκι μόνους να χαρούν ακόμα περισσότερο! Χμ και εμείς το ίδιο! Χαχα!
Αν σας άρεσε το κεφάλαιο, θέλω πολλά σχόλια και αστεράκια! Ευχαριστώ και πάλι που με διαβάζετε και τιμάτε τόσο και τις δυο μου ιστορίες "Τα Καλοκαίρια του Ερωτα" και φυσικά αυτό εδώ το "Μόνο Μαζί Σου Μπορώ....."! Φιλιά σε όλους!