Μόνο Μαζί Σου Μπορώ....

Θάλασσά μου σκοτεινή....

Απλά βάλτε την μουσική.....Μαγεία σκέτη......

Στεκόταν στην πρύμνη με τον αέρα να χτυπάει πάνω του δυνατά και την θάλασσα να βρέχει  ασταμάτητα  τα πάντα τριγύρω, καλύπτοντάς τα  με μικρές, ατίθασες,  θαλασσινές δροσοσταλίδες. Είχε αδειάσει το μυαλό του από όλα τώρα και το μόνο που έβλεπε ήταν αυτή η υπέροχη απεραντοσύνη που απλωνόταν μπροστά του, εκείνη που είχε στερηθεί τόσο καιρό έχοντας μείνει μακριά, την μεγάλη του λατρεία από τα μικρά του χρόνια, την θάλασσα.... Με την απέραντη ελευθερία που του χάριζε, την αίσθηση ότι όλα ήταν παντοτινά, την λύτρωση από κάθε σκέψη, ήταν πραγματικά ο πολυτιμότερός του σύντροφος....Γιατί ναι, αυτό ήταν η θάλασσα για εκείνον! Η αιώνια, αυθεντική, αληθινή αγάπη της ζωής του! Έκλεισε τα μάτια, άνοιξε διάπλατα τα χέρια, τέντωσε το κορμί του ενάντια στον άνεμο και πήρε βαθιά ανάσα αναπνέοντας την γνώριμη μυρωδιά της, αυτή τη γεμάτο αλάτι, ιώδιο και απίστευτες θαλασσινές μυρωδιές.....

Η καρδιά του αγαλλίαζε πάντοτε σ'αυτή την πανδαισία συναισθημάτων που τον τύλιγε κάθε φορά που ήταν εδώ.....Μα το μυαλό του, ερχόταν τώρα τροχοπέδη να τον ξυπνήσει, να τον  βασανίσει, να του θυμίσει τον ρόλο που είχε κληθεί πλέον να παίξει σε τούτο το θέατρο που λεγόταν "ζωή"....Γιατί ήταν πλέον  ο πρωταγωνιστής  σ'ένα έργο, με το οποίο ερχόταν να ανασύρει το τραγικότερο ναυάγιο της ζωής του....Εκείνο που είχε πάρει μαζί του στα βάθη του ωκεανού  τη ζωή της γυναίκας του  μια για πάντα. Με αυτό το "ναυάγιο" έπρεπε τώρα να αναμετρηθεί, να παλέψει, να ματώσει μα στο τέλος, να βγει νικητής  αν ήθελε επιτέλους να ζήσει αυτό που όλοι αποκαλούσαν Ζωή.....

Έσφιξε τις γροθιές του αποφασιστικά, άνοιξε τα μάτια και κοίταξε μπροστά του όπου δεκάδες κύματα αναμετριούνταν με το πλοίο που είχε ανακατασκευάσει γι'αυτό το σκοπό και είχε ρίξει σήμερα μέσα της, παλεύοντας με τους εφιάλτες του.....Και ήταν θαρρείς και κανείς δεν υπήρχε τριγύρω, θαρρείς και δεν ένιωθε τα βλέμματα όλων στραμμένα πάνω του, ξέροντας πως αυτή ήταν η μεγαλύτερη μάχη της ζωής του. Γιατί, πόσοι άνθρωποι σ'αυτόν τον κόσμο αναλαμβάνουν να ανασύρουν το ναυάγιο που σκότωσε τη γυναίκα τους να πάρει;;;  Πόσοι;;; ξεφύσηξε αγριεμένος τώρα, επιστρέφοντας βίαια σε μια πραγματικότητα που απλά έπρεπε να διαχειριστεί. Με όποιο τρόπο, με όποιο κόστος, μα να τη διαχειριστεί!

"Τζόναθαν.....Είσαι καλά;" η φωνή του φίλου του, εδώ και χρόνια, Μπεν Αντερστορμ αντήχησε βαριά και ανήσυχη στ'αυτιά του, μα για λίγα δευτερόλεπτα έκανε πως δεν τον άκουσε.