CHAPTER 20.2.2
ADISON
Last day namin ngayon sa school and yeah, sem break na. Who would have thought na gan'un kadali lilipas ang dalawang linggo? Two weeks that seemed two years for me. Hindi rin ako kinakausap ni Ate nang patungkol kay Sebastian. Natatakot pa rin akong magtanong at baka kasi masaktan lang ako sa kanyang isasagot at gan'un din siguro ang pakiramdam niya sa akin.
"So, tuloy bang pag-uwi ninyo?" tanong pa ni Matt na kasabay kong naglalakad sa kahabaan ng campus.
"Oo..." Bahagya pa akong tumango.
Malapit kami ni Ate sa isa't-isa, pero parang ang layo rin namin at the same time.
"Will you be okay?" Inakbayan niya ako sabay pinisil ang aking ilong.
"I think so..." I bit my lower lip and sighed. "Thank you, huh... For cheering me up lately."
Mapait lang siyang ngumiti at matamang tumitig sa aking mukha.
"Aside from the fact that you're my friend," seryoso aniya. "I love you, okay? I'll always be here for you when you needed me."
Tumango ako at yumakap na lang sa kanya. Marahil kung hindi nga siguro siya nagpakatorpe noon ay baka naging kami na lang at hindi ako nasasaktan nang ganito ngayon. Pero ano pa nga bang magagawa ko? Si Sebastian pa rin ang pinakamagandang pangyayari sa buhay ko...
Inihatid ako ni Matt hanggang sa apartment. Five o'clock ang alis namin ni Ate pauwi ng Bataan. Excited na rin siyang makita ang Nanay.
"Ate..." pukaw ko pa sa kanya na noo'y halos kakatapos lang mag-impake ng mga gamit namin.
"Oy, Beh!" masayang bati naman niya sa akin sabay tingin kay Matt. "May kasama ka pala..."
"Si Matt, Ate, kaibigan ko," pakilala ko rin naman sa kanya. Tamang kilala lang niya si Matt at Nicole sa pangalan dahil noong napapatawag pa siya ay tamang naikukuwento ko silang dalawa.
"Oh, hi! Nice to finally meet you, Matt," masiglang sabi pa niya. Ipinunas pa ni Ate ang kanyang kamay sa suot na short bago abutin ang kamay ni Matt. "I'm Brianna, but you can call me Ate, too, if you want." Nakangiti pa siyang kumindat. Lumalabas pa rin ang pagiging playful niya.
"Nice to meet you too, Ate Brianna," nakangiting sagot naman din ni Matt. Obviously, mesmerized din siya sa beauty ng kapatid ko. Hindi ko naman siya masisi dahil captivating naman talaga ang beauty niya.
"Magmerienda ka muna, Matt. May niluto akong pancit canton," alok pa niya.
"H-hindi na po. Kakamerienda lang din namin ni Adeng." Kumindat pa siya sa akin. Iyon din kasi ang tawag niya sa akin para raw mabawasan naman ang kasosyalang tunog ng aking pangalan.
"Adeng, huh... interesting," nanunukso pang sabi ni Ate.
Seriously? Itinutukso ba niya ako kay Matt? Ugh!
"Ehermm..."
Halos sabay-sabay kaming napalingon sa pinagmulan ng boses...
Si Sebastian!
"Hi..." seryosong bati pa niya sabay titig sa kamay ni Matt na nakapatong sa balikat ko.
Nang bumaling ang tingin niya sa akin ay kumalabog ang puso ko. Nag-iwas ako nang tingin at hindi sumagot sa kanyang pagbati.
Ano bang ginagawa niya rito ngayon after two weeks nang pananahimik at pagsama-sama niya kay Ate Brianna?
"Sebastian, hey!" Si Ate Brianna na all smiles pang bumati.
I can't believe this!
Tumango lang siya sa Ate ko, pero alam kong sa akin pa rin niya ibinalik ang tingin.
"Are you going to be okay, Ady?" bulong pa sa akin ni Matt. Nakaakbay pa rin siya sa akin at hindi ko na rin siya binawalan.
"I will. Thank you." Tinanguan ko siya at pilit na umiwas nang tingin kay Sebastian na alam kong nanonood sa aming dalawa.
"Have a safe trip okay? Text mo ako kaagad pagdating ninyo roon."
"Sige. Thanks ulit." Ngumiti ako at noon na niya inalis ang pagkaka-akbay sa akin. "Ate Brianna, tuloy na po ako," paalam pa niya kay Ate na agad namang nakatango.
"Sige, Matt. Ingat ka!" masiglang paalam pa ni Ate.
I wonder kung bakit sobrang feisty yata niya ngayon? Dahil ba alam niyang darating si Sebastian ngayon?
Nang tuluyan nang makaalis si Matt ay tsaka ako nagdiretso paakyat sa kwarto at hindi na nag-abalang tapunan pa nang tingin si Sebastian. Kahit pa sobrang miss na miss ko siya ay hindi pa rin maganda sa pakiramdam na bigla na lang niya akong binalewala nang ganun-ganon lang.
Mabilis lang ako nag-shower at nagpalit na rin kaagad ng damit. Isang simpleng short at chiffon blouse lang ang isinuot ko at rubber shoes para sa aking mga paa. Itinali ko nang mataas ang aking buhok bago nagpulbos at naglagay nang kaunting lip gloss. Wala rin naman akong balak na makipagpatalbugan pa sa porma ni Ate. Hindi na rin naman na ako nagpa-importante pa at bumaba na rin nang makagayak. Naabutan ko sila ni Sebastian na malapit na nag-uusap sa sala.
I can't deny. Sobrang nagseselos ako.
Pero alam ko ring ang daming problemang pinagdadaanan ni Ate. Ayoko na lang din makadagdag pa sa mga dalahin niya.
"Let's go!" sabi pa ni Ate sabay kapit sa braso ni Sebastian.
Hindi ko na lang din tiningnan pa ang reaksyon ni Sebastian at kinuha ko na lang ang knapsack kong iginayak ni Ate. Nagpatiuna na ako sa paglabas dahil naaalibadbaran ako sa kanila.
Paglabas ko sa apartment ay agad ko ring naabutan si Spencer na naghihintay.
Seriously? Ihahatid pa niya kami sa Port? This is just great!
"Hi Spencer," bati ko rin naman kaagad.
"Hi, Ma'am Adison," nakangiting bati rin naman niya at pinagbuksan na ako ng pintuan ng sasakyan.
"Sa likod daw po kayo, Ma'am," instruct pa sa akin ni Spencer.
Of course...
Tumango ako at ibig ko yatang mainis nang wala sa oras.
May seating arrangement pa talaga?! Jeez...
Nang lumabas ng apartment sina Ate at Sebastian ay nakaangkla pa rin talaga ang kamay ni Ate sa braso ni Sebastian. Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa utak niya. Alam naman niyang kami pa rin ni Sebastian! Wala pa nga kaming formal break-up! Napaka-insensitive na ba niya? Kung puwede lang sana akong magwalk-out ay ginawa ko na.
Sumalubong din kaagad si Spencer kay Sebastian na bitbit ang maleta namin ni Ate. Siya na lang din ang nagbitbit at naglagay sa likuran. Nanguna rin si Ate sa pagsakay at doon naupo sa likuran ng driver.
"Tabi na tayo rito," sabi pa ni Ate na nakapagpairap sa akin sa hangin.
Grabe... Ang sarap talaga magwalk-out!
Hindi ko narinig sumagot si Sebastian, pero gan'un na lang ang gulat ko nang sa akin siya tumabi! Agad na nalungkot si Ate, pero hindi na rin naman siya nag-react pa.
My heart is pounding so hard. Nagkunwari akong walang nakikita at ibinaling na lang ang tingin sa labas. Wala akong balak na kausapin siya. Pero gan'un na lang ang gulat ko nang bigla niyang hawakan ang kamay ko at hinalik-halikan iyon. Parang hinaplos ang puso ko sa kanyang ginawa.
Nangingilid ang luha kong bumaling kay Sebastian na noo'y malamlam ang mga matang tumitig sa akin.
"I'm sorry, Baby," malambing pang aniya. As if wala siyang pakialam kahit pa nand'un ang Ate ko. "I promise we'll talk about this, okay?"
Hindi ko alam kung bakit at papaanong tumango na lang ako sa sinabi niya. Parang napawi lahat nang sama ng loob ko sa isang iglap lang. Baliw na nga yata ako at ang bilis kong magpaamo sa kanya.
Pero sobrang miss na miss ko na siya.
"I miss you so much..." Umusad siya palapit sa akin at mahigpit akong niyakap.
Agad na naglandas ang luha sa aking mga mata nang wala sa oras. Kung nalalaman lang niya kung gaano ko namiss ang lahat-lahat sa kanya. Sobrang miss na miss ko siya.
"I-I miss you t-too..." nanginginig pang sabi ko.
He tugged my chin and wiped my tears using his thumb.
"Ssssh..." Hinagod ng kanyang hinlalaki ang labi ko bago banayad iyong hinalikan. He kissed me with all his gentleness and love.
He love me and I felt it.
"S-si Ate..." bulong ko pa. Hindi ko pa rin maiwasang makaramdam nang pagka-ilag.
"I don't care..." sagot din naman niya at muli akong hinalikan.
Oh God, na-missed kong halik niya. Pero kahit gusto kong tumugon sa halik ay naunahan ako nang hiya. Alam kong nakikita kami ni Ate sa front mirror at pati na rin ni Spencer.
Nang maramdaman niya ang pagka-ilang ko ay niyakap na lang niya ako nang mahigpit na mahigpit. His warm body calmed my hurting and jealous heart.
Hindi na kami nag-usap matapos noon. Kahit si Ate ay nananatiling tahimik lang at miminsan ring nagsasalubong ang tingin namin sa front mirror, pero siya rin ang umiiwas. Nanatiling nasa tabi ko lang si Sebastian at yakap-yakap ako. Tila ba ayaw akong pakawalan kahit na saglit.
Nang makarating kami sa Roxas Port ay hindi ko inaasahan na sa personal yacht pala kami ni Sebastian sasakay!
"Sasama ka sa amin?" hindi ko na rin napigil ang magtanong.
"Yes," nakangiting sagot lang bago kinagat ang kanyang labi.
Oh gosh, he looked so hot when he did that. Two excruciating weeks kong hindi nakita ang smile niyang iyon.
"How about work?" Tiningala siya at matamang tinitigan.
"I own the company."
"You're confusing. Noong nakaraan lang ganyan din ang alibi mo para iwasan mo ako. Then iyan pa rin ang alibi mo to be with me... or Ate..."
Now, I am jealous again...
"Only with you, Baby," seryoso pang aniya. "We'll talk about it kapag tayo na lang," bulong pa niya. "And yes, I am confusing at times, but I love you."
Hindi na ako nakakibo sa kanyang sinabi. Ang dami pa ring gumugulo sa aking isip. I still needed answers...
"You really own this yacht, Sebastian?" Si Ate na noon na lang din nakuhang magtanong with bewilderment in her eyes.
"I do," tila wala namang interest na sagot niya. I wonder kung gan'un lang din ba ang reaksyon niya kay Ate kanina? Hindi kasi ako nakatingin. Parang iritado na ewan.
"Wow..." naibulong na lang niya habang inaalalayan siya ni Spencer makasakay.
Si Sebastian naman ay hindi na ako inaalisan nang tingin kanina pa. Ni hindi rin niya binibitiwan ang kamay ko. Para bang sinasabi niyang don't-you-dare-walk-out-on-me.
"Travel time, Sir, one hour," sabi pa n'ung lalaki sa kanya. "Destination will be Orion Port, Sir."
"Any arrangements made for land transportation?" tanong pa ni Sebastian with all his authoritative voice.
Damn, he's so hot!
"Yes, Sir." Tumango pa ito. "Enjoy the ride, Sir, though the sea will be a little choppy by this hour..." Sumulyap pa ito sa suot na relo.
"I'll keep that in mind. Thank you," he dismissed. Inakay niya ako sa pinakamataas na part ng yacht.
Nahiya tuloy ako kay Ate dahil hindi siya kinayag ni Sebastian. Nanatili lamang siya sa tabi ni Spencer sa loob ng air-conditioned part noong yacht.
Agad na rin namang naglayag ang kanyang yacht palayo sa port.
"You're cool with the sea, right?" tanong pa niya sa akin habang nakapaloob ako sa pagitan ng kanyang mga braso.
"I am... pero may tendency rin akong mag sea sick depende sa alon..."
"Mmm..." Tumango siya at hinalikan ako sa may sentido. "I am here. I'll take care of you."
Hindi ko naman nakuhang mag-react sa kanyang sinabi habang ang buhok ko ay hinahangin sa kanyang mukha. He leaned closer to me at iniiwas ang mukha niya sa buhok ko. I could feel the warmth of his skin beneath his clothes. He smelled divine.
"I am really sorry for hurting you," bulong pa niya. His lips touching my skin.
"You should be..." naisagot ko lang. Agad ko na naman tuloy naramdaman ang sakit sa ginawa niyang pag-iwas sa akin.
"I just can't take everything in my head..." He sighed. "It's just too much to bear."
"In love ka pa rin ba sa Ate ko?"
Hindi siya nakasagot kaagad at aaminin ko, it hurts like hell again.
"Ang daming nangyari sa akin noong iwanan niya ako, Ady... I became a person I never imagined I would be..." Napatingala ako sa kanya at nakatingin siya sa malayo. Punung-puno nang lungkot at bahid nang sakit ang kanyang mga mata. "My past isn't something I can be proud of."
"Pero ako ang naging dahilan kung bakit nagkahiwalay kayo." Hindi ko na naman napigil ang maiyak. Kahit na hindi ko naman ginusto ang nangyari sa kanila ay hindi ko pa rin maiwasan makaramdam nang guilt.
"Don't blame yourself, Ady. None of these are your fault." He tightened his grip on the hand rails and buried his face on my neck. "It was probably the best decisions she made for you to live. And Brianna's right... I have nothing. And your life is at stake."
"Kung hindi siguro ako nagkasakit... baka kayo sana—" Hindi ko na naituloy ang sanay sasabihin ko dahil agad niya akong ipinaling sa kanya at mariing hinalikan.
"It's all in the past, Baby... Don't." Bahagya pa niyang inilayo ang kanyang mukha at hinaplus-haplos ang pisngi kong nabasa na naman ng luha. "Kung hindi ginawa ng Ate mo 'yun, baka hindi kita nakilala..."
"P-pero—"
"No, Ady. Ikaw ang pinakamagandang nangyari sa buhay ko. I would go through the same pain again kung ikaw naman ang magiging kapalit nang lahat nang ito." He looked at me with reassuring eyes. He kissed me passionately. He gently parted my lips and thrust his tongue deep on my mouth. I welcomed him with all the love I have. As if kissing each other would erase all the pain we're both feeling deep inside.
"God, I missed you... All of you, Ady..." he said almost dramatically. Hinaplus-haplos niya ang aking batok habang magkadikit ang aming mga noo.
"Mayroon bang namiss na hindi man lang nagparamdam sa akin?" nanghihinampo pang sabi ko.
He smiled bitterly as he kissed me lightly on the lips.
"Even if you don't see me, I was always around, Baby..."
I frowned and he snuggled me closer while smiling.
"You don't know anything, Adison..."
"Yes, I don't know anything about you." Umirap lang ako.
"I missed you terribly and I needed to see you. Palagi lang akong malapit sa'yo. Hindi lang ako nagpapakita."
"You're stalking me?"
"Yes, I am a stalker in love with you," nangingiti niyang sagot. "Though there were times that I wanted to come out and beat the shit out of that friend of yours."
"You always see me?" Manghang napatitig lang ako sa kanya.
"I do," mabilis namang sagot niya. "I hate to see you cry... It kills me."
"Pero bakit tiniis mo ako?"
"I just give myself sometime alone. I am really fucked up you know. Knowing the truth from Brianna after all these years... It's not easy." He deeply sighed. "I am really sorry for hurting you and I know that I am too naïve for doing so. I am really sorry..."
"Akala ko nagkabalikan na kayo ni Ate..."
"No," umiling lang siya. "Look, Baby. I am so entwined to you. My story with Brianna ended a long time ago. And mine was just starting with you." Umaapaw ang pagmamahal sa kanyang mga salita maging sa kanyang mga mata. I knew that he's being sincere. "I love you... Please, tell me I haven't lost you yet..." pagsusumamo pa niya.
"You always have me, Sebastian..." I replied reassuringly.
Muli siyang yumuko at ginawaran ako nang halik na punung-puno nang pagmamahal. He pinned me on the hand rails pressing himself against me, intensely thrusting his tongue on my mouth, invading me, sensually caressing and loving me.
"Oh God, I missed you..." he said in between kisses. I smiled with the thought of what was actually going on with his mind. "I missed being inside you..."
"We're not doing it here with my sister around, Sebastian," nagbabantang ani ko pa sabay tampal sa kanyang balikat. I can feel his hardness on my tummy.
"You should have worn a dress, Baby. It's easier to access you with that," pilyo pang sabi niya.
"Hindi ko naman alam na sasama ka..."
Napangiti lang siya at lumayo ulit nang bahagya.
"I never intended to come, Baby..." Medyo napangiwi pa siya. "But I missed you so much..."
"You came for me?"
"Yes." Tumango pa siya. "I might stay with you for a few days, pero mauuna pa rin akong bumalik sa inyo."
"As if makakapagsolo tayo with my parents around."
"I don't care. All I wanted was just to be with you. Nothing else matters," he said as he brushed the back of his knuckles on my cheeks.
"Dumadami na ang kasalanan mo sa akin." Umirap pa ako at ngumuso.
"You can punish me all you want, Baby. You can take me across your knees," natatawa pang sabi niya.
"I might do that one time, Sir. You need a lot of spanking." Muli ay umirap ako, pero hindi ko mapigilan ang paglalaro nang ngiti sa aking labi.
"I'll surrender to you," nakangiti pa ring sabi niya at muli akong hinapit sa baywang. "But since I can't take you here, we can consummate the entire travel kissing."
"Nandito si Ate..." Muli ko siyang pinalo sa braso.
"You're not sixteen, Ady." He smirked. "I'd rather kiss you than having sea sick."
"We'll be sea sick, anyway..." I curled my hand on his nape.
"Yeah, sickly in love with each other," nakangising dugtong pa niya bago muli akong gawaran nang halik sa labi. Ignoring all the worries we had.
Feeling each other with our own world.
Just the two of us.