Δεν μπορώ να μην αφιερώσω ένα κεφάλαιο σ'αυτό το φαινόμενο της "γκέισας" που κυριαρχεί εδώ και αιώνες στην Ιαπωνία....Έτσι, στο παραπάνω βίντεο, μπορείτε να δείτε πώς προετοιμάζονται οι γκέισες....Βασισμένο στο καταπληκτικό βιβλίο και την ομώνυμη ταινία "Αναμνήσεις μιας γκέισας". Απλά απολαύστε το....
"**********************"
Οι επόμενες μέρες για την Λίζα ήταν σκέτος εφιάλτης.....Έχοντας αναλάβει μια διοργάνωση μαμούθ για την διαφήμιση της εταιρείας, με βοηθό της την Αναστασία και την Σιμόν, οι οποίες ήταν πια απαραίτητες βοηθοί της, δεν είχε χρόνο ούτε να φάει αφού τα πάντα, μικρές ή μεγάλες λεπτομέρειες έπρεπε να περάσουν πρώτα από τα δικά της χέρια.
Μα δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, αφού δεν προλάβαινε ούτε να παραπονεθεί να πάρει! σκεφτόταν, ενώ στεκόταν στην μέση του μεγάλου γραφείου της με τρία τηλέφωνα να χτυπούν ταυτόχρονα και κανέναν να τα σηκώσει, αφού όλο το προσωπικό εκείνη τη στιγμή, έκανε διάλειμμα ......Εκτός από την ίδια φυσικά που οικειοθελώς -έπρεπε να το αναγνωρίσει- δεν ήθελε ούτε αυτό να εκμεταλλευτεί.
Μα δεν ήταν και λίγη η σωστή οργάνωση ενός τέτοιου γεγονότος! Έπρεπε όλα να είναι στην εντέλεια, αν ήθελε αυτή η διαφημιστική καμπάνια να πετύχει και να δημιουργήσει νέους ορίζοντες γι'αυτήν την εταιρεία μα και την δική της υστεροφημία.....Ήταν καινούρια στο επάγγελμα, που της δινόταν πρώτη φορά μια τόσο σημαντική θέση, πράγμα που από μόνο του την καθιστούσε ευάλωτη σε κάθε κριτική και, επιπλέον όλων, ήταν γυναίκα σε μια πλέον ανδροκρατούμενη χώρα. Πόσο πιο σαφές ήταν το ότι έπρεπε να είναι απλά τέλεια;
Σήκωσε εκνευρισμένη την τηλεφωνική συσκευή που χτυπούσε σαν τρελή τόση ώρα, απρόθυμα, βαριεστημένα, περιμένοντας να ξεφυτρώσει κάποιο πρόβλημα από το πουθενά που θα έπρεπε και πάλι να επιλύσει ως δια μαγείας. Μα αντί γι'αυτό μια μπάσα ανδρική φωνή τάραξε το θολωμένο μυαλό της....
"Γεια σου Λίζα......" παρατήρησε εκείνος απλά βάζοντας φωτιά στο μυαλό της....Δεν μπορεί, για να έπαιρνε εδώ ο Μπεν κάτι σοβαρό συνέβαινε! Ένιωσε την καρδιά της να σφίγγεται ασυναίσθητα και δυο λέξεις μπόρεσε μονάχα να αρθρώσει, πριν πέσει σαν άδειο σακί πάνω στην πρώτη καρέκλα που βρήκε μπροστά της.
"Είναι καλά;" μουρμούρισε ξέπνοη κρατώντας και την ανάσα της ακόμα για ν'ακούσει την απάντησή του...
"Ο Τζόννυ; Ναι, καλά είναι......" δίστασε τώρα ο Μπεν, σταμάτησε λίγα δευτερόλεπτα πριν συνεχίσει με φωνή αρκετά προβληματισμένη.
"Μην ανησυχείς. Απλά σε πήρα να σου πω πως σήμερα ίσως αργήσει λιγάκι...... Εδώ οι εργασίες συνεχίζονται πυρετωδώς και πρέπει να επιβλέψει λίγο την δοκιμή για την ανάσυρση του πλοίου που θα γίνει την επόμενη εβδομάδα. Όχι πολύ όμως.... Θα είναι έγκαιρα εκεί και να είσαι έτοιμη να τον περιμένεις στην εκδήλωση. Αυτό μου είπε να σου μεταφέρω" κατέληξε τώρα ξεροβήχοντας θαρρείς και του ήταν δύσκολο να κανονίζει την διαπροσωπική τους επικοινωνία.... Και εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και η πιο άνετη κατάσταση να μιλάει με την ερωμένη του φίλου του και μάλιστα μερικούς μόνο μήνες μετά που έχασε την γυναίκα του εκείνος....
"Μπεν.....εντάξει. Πες του πως όλα είναι καλά και θα τον περιμένω! Μα......μια και σε βρήκα τώρα, θέλω να σε ρωτήσω κάτι άλλο. Να.... όλη αυτή την εβδομάδα, οι δύτες που κατεβαίνουν κάτω μαζί σας..... βρήκαν κάτι; Θέλω να πω.....κάτι που να επηρεάσει τον Τζόναθαν, που θα τον κάνει να μην έρθει στην εκδήλωση, οτιδήποτε τελοσπάντων που θα τον στεναχωρήσει γιατί, ξέρεις, είμαι υπεύθυνη για την διαφημιστική καμπάνια και θέλω όλα να πάνε καλά" είπε τώρα την πρώτη δικαιολογία που της ήρθε στο μυαλό στην προσπάθειά της να μάθει αυτό που την έκαιγε εδώ και μερικές μέρες, αναφερόμενη φυσικά σε κάτι σχετικό με την Μύριαμ.
Και εκείνος το κατάλαβε και απέραντη σιωπή απλώθηκε τώρα στην άλλη γραμμή κάνοντας την καρδιά της να χτυπάει σαν τρελή από την αγωνία.... Τον άκουσε να παίρνει βαθιά ανάσα και έπειτα με φωνή σπασμένη της μίλησε γοργά, βιαστικά, θαρρείς και φοβόταν πως θα πει κάτι παραπάνω....
"Αν εννοείς αυτό που φαντάζομαι.....ε, όχι.... δυστυχώς όχι.... Όμως εδώ η κατάσταση είναι απελπιστική! Ειλικρινά, δεν είναι κάτι που θα ήθελα να θυμάμαι! Έχω χρόνια σ'αυτή τη δουλειά μα ποτέ μου δεν χρειάστηκε ν'ανασύρω πτώματα....Και δεν ξέρω αν μπορέσω ποτέ να το ξεπεράσω.... Και η Μύριαμ........" σταμάτησε απότομα τώρα, κόβοντας την συζήτηση σε τέτοιο σημείο, λες και λίγο ήθελε τώρα να του ξεφύγει κάτι που δεν έπρεπε...Χριστέ μου! Είχε ή δεν είχε βρει κάτι; ήταν το ερώτημα που θα την βασάνιζε από τώρα και στο εξής, καθώς η συμπεριφορά του κάθε άλλο παρά στο ότι δεν είχε βρει παρέπεμπε....
Ωστόσο, δεν είχε και πολύ χρόνο να το σκεφτεί, καθώς άνοιξαν τώρα διάπλατα οι πόρτες και μια ομάδα ανθρώπων -η δική της- ξεχύθηκε και πάλι σαν στρατός μέσα στο γραφείο ανακατεύοντας, ψάχνοντας, φωνάζοντας, τηλεφωνώντας, κανονίζοντας ό,τι χρειαζόταν μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια....
"Ετσι μπράβο! Τώρα μάλιστα! Επιστρέψαμε στο φυσιολογικό!" μουρμούρισε πειραχτικά και χαμογέλασε ναζιάρικα καθώς η δράση έμπαινε και πάλι στη ζωή της. "Ευτυχώς!" μουρμούρισε καθώς κατευθυνόταν προς την Αναστασία και την Σιμόν, στις οποίες είχε αναθέσει την διακόσμηση και το φαγητό..... Και φυσικά εκείνες είχαν ήδη δυο μεγάλα προβλήματα να της μεταφέρουν που έχριζαν άμεσης λύσης. Έτσι, ανασκουμπώθηκε και έκανε μια μοιρολατρική γκριμάτσα καθώς η μέρα μέχρι την στιγμή της εκδήλωσης είχε ακόμη πολλές ώρες δουλειάς, άγχους και αγωνίας......
Η αίθουσα στην οποία γινόταν η σημερινή δεξίωση ήταν ένα μέρος καταπληκτικό, βγαλμένο κατευθείαν από τους θρύλους, τις δοξασίες και τις μυστηριακές παραδόσεις της Ιαπωνίας, με αρχιτεκτονική ίδια μ'εκείνη των Ιαπωνικών ναών και παλατιών και με διακόσμηση που σε ταξίδευε μέσα στο χρόνο τόσο, ώστε νόμιζες πως από ώρα σε ώρα θα συναντούσες τον άρχοντα Σογκούν με όλες του τις παλλακίδες....
Και σαν να μην έφτανε αυτό, στο χώρο διαχεόταν παντού μια απαλή μουσική με τα παραδοσιακά όργανα σακουχάτσι, σαμιζέν, κότο και τάικο να μαγεύουν τους πάντες, αφού υπήρχε από ώρα εδώ ένα διάσημο ιαπωνικό συγκρότημα, ντυμένο με τις πανέμορφες παραδοσιακές στολές του.
Μα το πιο όμορφο κομμάτι της βραδιάς, ήταν οι αληθινές, απαστράπτουσες γκέισες που περιφέρονταν ανάμεσα στο πλήθος, μαγεύοντάς τους όλους με τις κινήσεις, τους εκλεπτυσμένους τρόπους και την μυστηριώδη παράδοση που τις συνόδευε φυσικά....
Θυμόταν ακόμα το αυστηρό μάθημα που της είχε κάνει η Χάριετ όταν προσπαθούσε να τις βρει και τις έψαχνε παντού στην Ιαπωνία. Έμαθε τότε πως μονάχα στο Κιότο κυκλοφορούν αληθινές πλέον, πως ονομάζονταν"γκέισες" από το gei = τέχνη και το sha = άτομα (δηλαδή άτομα που υπηρετούν ή ασκούν τις τέχνες) και πως ψυχαγωγούσαν τους άνδρες τηρώντας αυστηρά το τελετουργικό πρωτόκολλο, με χορό, μουσική και συζήτηση μαζί τους, ενώ βασικός τους στόχος ήταν η ενίσχυση του ανδρικού 'εγώ'.
Πως επίσημα απαγορευόταν η σεξουαλική πράξη, ωστόσο, η παράδοση της "παρθενίας" μιας νεαρής γκέισας κόστιζε ακριβά και ήταν μέρος του ρόλου της. Πως είχε το δικαίωμα να δεχτεί την πρόταση ενός ευεργέτη-αφέντη (danna) και να γίνει μόνιμη ερωμένη του, ότι έδιναν όλες έναν όρκο... σιωπής με τους πελάτες τους αφού η εχεμύθεια γι' αυτές ήταν άγραφος νόμος. Στα μέρη που γίνονταν συγκεντρώσεις, τα τεϊοποιία, γινόντουσαν οι πλέον σημαντικές πολιτικές συζητήσεις, οικονομικές και στρατιωτικές με άκρα μυστικότητα.
Μια γκέισα που ξεκινούσε την εκπαίδευση, ονομαζόταν maiko, δηλαδή μαθητευόμενη. Τα έξοδα για την πενταετή εκπαίδευση αυτή (που ήταν αρκετά) τα πλήρωναν οι πελάτες, με την επίβλεψη πάντα κάποιας παλιότερης και έπρεπε αρχικά να απαρνηθεί και να περιφρονήσει τον αληθινό έρωτα, όπως και την οικογένεια της. Διδασκόταν παραδοσιακές τέχνες, κλασικούς παραδοσιακούς χορούς, στο κατ'εξοχήν μουσικό όργανο της γκέισας, το έγχορδο shamisen, σε είδη τραγουδιού και στην τελετή του τσαγιού.
Απόγευμα, ξεκινούσε η προετοιμασία της γκέισας που για να ντυθεί και να μακιγιαριστεί χρειαζόταν τουλάχιστον ένα τρίωρο! Το μαύρο κιμονό το φορούσαν σε μια εξαιρετική περίσταση, το ροζ άνοιξη ή καλοκαίρι, το πορτοκαλί το φθινόπωρο ενώ το πράσινο το χειμώνα. Εμαθε επίσης με μεγάλη έκπληξη πως η γκέισα δε φορούσε ποτέ εσώρουχα γιατί χαλούσαν τη γραμμή του μεταξωτού κιμονό και πως το όμπι, η φαρδιά ζώνη, δενόταν σφιχτά πίσω στην πλάτη, και στήριζε τη μέση της. Οσο για τα αψεγάδιαστα μαλλιά της, η κομμώτρια έπιανε γερά τα μαλλιά της, προσθέτοντας κόκκινη κορδέλα, που ήταν σύμβολο ερωτισμού, ενώ στήριζε σε ξύλινο προσκέφαλο το λαιμό της για να κοιμηθεί, ούτως ώστε να διατηρηθεί σωστά το χτένισμά της. Και εντέλει, παρότι είχε δαπανήσει αρκετό χρόνο ψάχνοντάς τες, τα είχε καταφέρει με την πολύτιμη βοήθεια του Ιρο φυσικά και της οικογένειάς του, που είχε βαθιά παράδοση και πορεία στις τέχνες και τα γράμματα τούτης της χώρας....
Στεκόταν στην άκρη του μπουφέ τώρα, παρατηρώντας σαν γεράκι ακούραστο κάθε λεπτομέρεια, κάθε κίνηση, κάθε καλεσμένο που έμπαινε μέσα στην τεράστια σάλα, σαρώνοντας με το βλέμμα της κάθε γωνιά της προσπαθώντας να γίνουν όλα στην εντέλεια, μέχρι τουλάχιστον να εμφανίζονταν όλοι οι καλεσμένοι και να ερχόταν ο Τζόναθαν, ώστε ν'αρχίσει κανονικά και επίσημα τούτη η εκδήλωση....Και μέχρι τότε, με τη Χάριετ δίπλα της ακούραστη βοηθό της, συναντούσε έναν έναν καλεσμένο, μια και μονάχα από τις φωτογραφίες και τα βίντεο που είχε μελετήσει για τον κάθε ένα ξεχωριστά, δεν μπορούσε να βγάλει ασφαλές συμπέρασμα για το ποιος ήταν. Μερικούς μάλιστα τους είχε μπερδέψει και ήταν η Χάριετ που την επανέφερε στην πραγματικότητα.
Μα ετούτος ο άντρας που έμπαινε τώρα στην αίθουσα επισκιάζοντας τους πάντες και παρακολουθώντας τριγύρω με βλέμμα αετίσιο, δυστυχώς ήξερε πολύ καλά ποιος ήταν....Θεέ μου! Οι φωτογραφίες τον αδικούσαν! Δεν ήταν όμορφος, μα επιβλητικός και επικίνδυνα γοητευτικός σίγουρα! ψιθύρισε αποσβολωμένη στην Χάριετ τώρα, που τον παρακολουθούσε και εκείνη με βλέμμα μαγεμένο. Γιατί ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής τους, ο Κεν Χιρόσι, είχε μόλις περάσει το κατώφλι με ύφος αγέρωχο, περήφανο και βλέμμα μυστήριο και γοητευτικό.
Ήταν γύρω στα 45, αλλά με τρόπο περίεργο, του πήγαινε η ηλικία του που απλά του πρόσδιδε περισσότερο κύρος, δυναμικότητα και φυσικά γοητεία. Ε, όχι Λίζα! Ε, όχι και εσύ θύμα του! σκέφτηκε ενοχλημένη, καθώς η διαφορά ηλικίας θα έπρεπε να την είχε ήδη αποτρέψει για οποιαδήποτε περαιτέρω σκέψη. Μα είναι ορισμένοι άντρες, γεννημένοι να σαγηνεύουν τις γυναίκες άσχετα από ηλικία να πάρει! σκεφτόταν ενώ τον παρακολουθούσε να κινείται με άνεση μέσα στην αίθουσα, χαιρετώντας έναν έναν τους εξέχοντες καλεσμένους, χαμογελώντας μ'ένα ελαφρύ μειδίαμα πάντοτε και μάτια που μαρτυρούσαν πόσο επίμονος, πειστικός και παρατηρητικός μπορούσε να ήταν..... Και έτσι έμεινε να τον παρατηρεί σαγηνευμένη από την παρουσία του, την δυναμικότητα και την αυτοπεποίθησή του, δικαιολογώντας απολύτως την μέχρι τώρα επιτυχία του, εν τη απουσία του Τζόναθαν όλους αυτούς τους μήνες.
Πράγμα που της θύμισε πως εκείνος είχε αργήσει! Εγληματικά όμως! σκεφτόταν ενώ έψαχνε το κινητό της για να δει πού επιτέλους βρισκόταν.... Μα τότε, δυο μαύρα καλογυαλισμένα παπούτσια στάθηκαν δίπλα στα δικά της και σήκωσε το βλέμμα της να δει τον κάτοχό τους που διαισθανόταν ωστόσο ποιος μπορεί να ήταν....
"Και εσύ.....είσαι η δεσποινίς Λίζα Παπαγεωργίου.....Μάλιστα! Δεν περίμενα τίποτε λιγότερο αλήθεια....." κατέληξε τώρα περισσότερο σαν παρατήρηση και λιγότερο σαν ερώτηση, τείνοντάς της το χέρι του σε ένδειξη χαιρετισμού και φυλακίζοντας το δικό της που είχε σηκωθεί από μόνο του, εντελώς ασυναίσθητα.....Το έφερε στα χείλη του τώρα και φίλησε απαλά την ράχη του καρπού της, μια χειρονομία απλή μα συνοδευμένη μ'ένα βλέμμα θανατηφόρο, που την έκανε να χαμογελάσει άθελά της σαν χαζοχαρούμενο κοριτσόπουλο που του τάζουν τον κόσμο όλο...
Χριστέ μου! Αυτός ξέρει τί κάνει να πάρει! την προειδοποίησε μια πανικόβλητη φωνούλα μέσα της και έκανε να μετακινηθεί αμήχανα, τραβώντας το χέρι, μα τίποτε πάνω της δεν κινήθηκε ούτε εκατοστό....
"Λοιπόν; Δεν μου απαντήσατε όμορφή μου δεσποινίς.....Κάνω λάθος;" βύθισε το βλέμμα του στο δικό της ερωτηματικό, έντονο, επίμονο μαγνητίζοντάς την και κάνοντάς την ανίκανη να πει το παραμικρό. Εδώ καλά καλά δεν θυμόταν ούτε την ερώτηση! Μα τί είχε πάθει επιτέλους; Σύνελθε Λίζα! Τώρα! διέταξε επιτακτικά τον εαυτό της και ευτυχώς αμέσως ανασκουμπώθηκε....
"Ε, ναι, έχετε απόλυτο δίκιο κύριε Κεν Χιρόσι! Χαρά μας να σας έχουμε συμπαραστάτη στο νέο ξεκίνημα της J & G Corporations που ελπίζουμε πως θα συμφωνήσετε ότι είναι μοναδικό και πρωτοπόρο...."ψέλλισε μερικά τυπικά λόγια ξέροντας ωστόσο πως το μόνο που θα έκανε αυτός σήμερα ήταν κατασκοπία....
"Ω ναι, είναι σίγουρα μοναδικό και πρωτοπόρο, γι'αυτό να είστε σίγουρη δεσποινίς μου! Και αν για κάτι μετανιώνω οικτρά, είναι που δεν πρόλαβα να σας έχω πρώτος εγώ..." μίλησε διφορούμενα τώρα, ενώ έσκυβε ελαφρά το κεφάλι σε ένδειξη χαιρετισμού και μην χάνοντας λεπτό το βλέμμα του απ'το δικό της ....
"Θα τα ξαναπούμε στην διάρκεια της βραδιάς δεσποινίς μου, να είστε σίγουρη γι'αυτό! Μα τώρα, πρέπει να φύγω, καθώς ένας εκλεκτός συνάδελφος μόλις μπαίνει μέσα στην αίθουσα....." παρατήρησε σαρκαστικά τώρα και εκείνη, γύρισε γεμάτη περιέργεια να δει ποιον εννοούσε. Και έμεινε έκπληκτη να κοιτάζει τον άντρα που είχε επισκιάσει τώρα όλη την αίθουσα με την εμφάνισή του..... Ή μήπως έτσι φαινόταν σ'εκείνη;
"Τζόναθαν!" ψέλισσε γεμάτη έκπληξη και προσμονή και λίγο έλειψε να τους αγνοήσει όλους, να τρέξει και να χωθεί στην ζεστή αγκαλιά του μια για πάντα! Μα το βλέμμα του έντονο, αυστηρό, θολό, στάθηκε για λίγο στον Χιρόσι και έπειτα προσπέρασε και βρήκε το δικό της πύρινο, διεκδικητικό καθηλώνοντάς την. Μωρό μου.....σκέφτηκε και μάλλον το σχημάτισε με τα χείλη της καθώς τον είδε τώρα να την πλησιάζει γοργά, μην αφήνοντάς την λεπτό από τα μάτια του. Προσπέρασε τον Χικόσι που άπλωνε τώρα το χέρι του να τον χαιρετίσει, αγνοώντας τον κυριολεκτικά και ήρθε και στάθηκε μπροστά της γίγαντας ολόκληρος.
"Γεια! Άργησα λίγο...Είσαι καλά;" μίλησε τώρα τραχιά και τα μάτια του στένεψαν σε δυο λεπτές γραμμές, καθώς επεξεργάζονταν κάθε της κίνηση,κάθε της βλέμμα θαρρείς και ήθελε να τ'αποκρυπτογραφήσει....Μα δεν την ένοιαζε τίποτα πια! Αρκεί που ήταν εκεί, κοντά της, δίπλα της να την κοιτάει μ'εκείνα τα μεγάλα υπέροχα γαλάζια του μάτια....Και μπορεί να βρίσκονταν σ'ένα μέρος κατάμεστο από κόσμο, μα εκείνη, στον μικρόκοσμό της, έβλεπε μονάχα εκείνον, πανέμορφο και εντυπωσιακό μέσα στο καλοραμμένο μπλε - γκρι κουστούμι του....
Συγγνώμη παιδιά! Θα σας κρατήσω λίγο ακόμα σε αγωνία μα μου βγαίνει μεγάλο το κεφάλαιο και δεν μπορώ να προσθέσω όλα αυτά που θέλω...Λοιπόν, έχουμε ένα Μπεν που μιλάει σαφέστατα με μισόλογα, (γιατί άραγε;;;;), έναν καζανόβα ανταγωνιστή άκρως γοητευτικό που γυροφέρνει την Λίζα (ποιος ξέρει γιατί)- και έναν Τζόναθαν που μόλις βλέπει την Λίζα πάει κοντά της με βλέμμα θολό και όχι μόνο!!! Χμ, έχουν να γίνουν πολλά στο επόμενο, το μόνο σίγουρο...Στο μεταξύ αν σας άρεσε το σημερινό κεφάλαιο please, please πολλά αστεράκια και πολλά, πολλά σχόλια! Ευχαριστώ.....
"Μερικές πληροφορίες για τις γκέισες τις δίνω, γιατί έχω διαβάσει μονορούφι το βιβλίο "οι αναμνήσεις μιας γκέισας" , το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα αφού με μάγεψε η ιστορία της γκέισας γενικότερα σαν όρος, μα και ειδικότερα, της συγκεκριμένης πρωταγωνίστριας της ιστορίας....Όσο για τον ανταγωνιστή του Τζόναθαν, Κεν Χιρόσι, δεν είναι άλλος από τον Κεν Γουατανάμπε τον πρωταγωνιστή της ομώνυμης ταινίας.... την οποία επίσης συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους δεν έχουν δει!"