"Τι έγινε αργότερα; Θέλω να μάθω τα πάντα." Του είπα, νιώθοντας σίγουρη. Ξέσπασα. Έκλαψα. Και όλα αυτά για ποιο λόγο; Για μία απλή ανώριμη απερισκεψία, που μπορεί να σου κοστίσει την ελευθερία σου. Να καθορίσει την μοίρα σου. Μόνο από μία απόφαση.
Διότι, όταν είσαι νέος δεν σε νοιάζει τίποτα. Είσαι ξέγνοιαστος. Δεν μπορείς να καταλάβεις τις συνέπειες που θα ακολουθήσουν, αφού ζεις στη στιγμή. Ύστερα, έπεται η τιμωρία των πράξεών σου. Εκεί καταρρέεις, συνειδητοποιείς τι έκανες. Το κακό, που προκάλεσες, ενώ εσύ απλώς ήθελες να ξεσπάσεις. Να ξεφύγεις.
Τώρα καταλαβαίνω τον αδερφό μου. Ένας δεκαπεντάχρονος ήταν τότε. Δεν σκέφτηκε πως υπέγραφε την καταδίκη του. Έβλεπε από την προοπτική της οργάνωσης. Όχι της λογικής. Τον αποβλάκωσε η χλιδή και η διασκέδαση. Δεν έβλεπε ότι κατέστρεφε περιουσίες ανθρώπων.
Μα όταν το κατάλαβε ήταν πλέον αργά. Του αφαίρεσαν τη ζωή. Κι εγώ; Δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Κατηγορούσα τον εαυτό μου.
Στο αμάξι, όταν είμασταν την τελευταια φορά, καυγαδίζαμε. Κι όμως, πάντα τα βρίσκαμε. Το τέλος, θα γελούσαμε και θα τραγουδούσαμε τραγούδια του ραδιοφώνου. Ούτε το γέλιο του δεν πρόλαβα να ακούσω. Τότε συγκρουστήκαμε με το αμάξι. Ούτε τον οδηγό πρόλαβα να δω.
Ο Σαμ δεν μιλούσε. Κατάλαβα πως με συμπονεί. Οχι από τα λόγια του, αλλά από το τρόπο που το δείχνει. Καθόταν δίπλα μου, δίνοντάς μου χρόνο. Σιχαίνομαι τη λύπηση των άλλων.
"Θες να ξαναζήσεις αυτή τη νύχτα Εμιλι; Δε θα το αντέξεις." Μου ψιθύρισε ο Σαμ.
"Το έζησα ήδη. Καταλαβαίνεις πώς είναι να μαθαίνεις μετά από τρία χρόνια, πως ο ίδιος σου ο αδερφός δολοφονήθηκε και δεν σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα;" Του είπα. Δεν απάντησε.
"Οπως έλεγα, ο Ελιοτ, θα ερχόταν να σε πάρει από το πάρτι. Ηθελε να σου μιλήσει. Ηταν αποφασισμένος να σου μιλήσει για την ομάδα. Θα σου διηγόταν πώς τον πλησίασαν. Φοβόταν πως θα σε πλησίαζαν κι εσένα. Μου είπε, ότι θα ζητούσε απ'τους γονείς σου, να φύγετε. Ευρώπη. Εκεί δεν υπήρχε ομάδα. Είναι διασκορπισμένοι στην Αμερική. Οχι Ευρώπη. Στην οργάνωση, νόμιζαν πως ο αδερφός σου θα τους πρόδιδε σε άλλη ομάδα. Η " Κασσιόπη" δεν είναι η μόνη οργάνωση. Υπάρχει στον Καναδά ο "Ωρίωνας", στο Νιού Τζέρζι ο " Πολυδεύκης " ενώ στο Κεντάκυ, η "Αφροδίτη". Ο Ελιοτ ήθελε να πάτε στη Γαλλία. Ηξερε πως ακόμη δεν θα κινδύνευες. Οι γονείς σας δεν τον άφησαν. Σας ήθελαν κοντά τους. Επειτα συναντηθήκατε. Σωστά;" Του έγνεψα.
"Θες να συνεχίσεις τι σου είπε;" Με ρώτησε.
"Μου είπε πως θέλει να μιλήσουμε. Εγώ τρόμαξα. Νόμιζα, πως κάτι έγινε σπίτι. Θυμάμαι έδειχνε αγχωμένος. Περνούσαμε από κάποια μαγαζιά γνωστά και μου'χε ζητήσει να σταματήσουμε, να μου μιλήσει. Ο μπαμπάς είχε βάρδια εκείνο το βράδυ και η μαμά περίμενε σπίτι. Η μαμά θα κοιμόταν ούτως ή άλλως. Μετά περάσαμε από λεωφόρους. Μαλώναμε για κάτι τελείως ασήμαντο. Δεν θυμάμαι καν. Μετά του ζήτησα συγγνώμη και ως συνήθως μου πείραξε τα μαλλιά." Είχα κλείσει τα μάτια μου. Προσπαθούσα να θυμηθώ την αίσθηση. Μου λείπει. Οσο τίποτε άλλο. Ηταν ο μόνος που με καταλάβαινε.
"Χαμογελούσε. Τότε έγινε η σύγκρουση." Ανοιξαν τα μάτια μου. Δεν ήθελα να το φαντάζομαι.
"Ολα σκοτείνιασαν. Θυμάμαι αμιδρά μετά απ'αυτό. Πανικοβλήθηκα. Πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου, οδειρόμουν. Ο Ελιοτ είχε πεθάνει. Ηρθε η αστυνομία. Από εκεί και πέρα τα ξέρεις." Είπα.
"Ναι γνωρίζω." Είπε και άπλωσε το χέρι του, να σφίξει το δικό μου.
"Τον έπαιρνα τηλέφωνο συνέχεια. Δεν απαντούσε." Η φωνή της Βανέσσας με εξέπληξε.
"Θυμάμαι εκείνο το βράδυ, είμασταν μαζί. Για τελευταία φορά. Μου είχε πει, πως θα έφευγε. Το ήξερα. Δεν γνώριζα για την Κασσιόπη, αλλά ήξερα πως κάτι συνέβαινε. Είχε αλλάξει. Ξέρεις πόσο κοντά ήμασταν. Ηταν ο πρώτος μου έρωτας. Ηξερα τα πάντα για εκείνον ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Τον αγαπούσα τόσο πολύ, μα εκείνος απομακρυνόταν με τον καιρό." Συνέχισε η Βανέσσα.
"Εμιλι, σε είχα σαν τη μικρή μου αδερφή. Ξέρεις πόσο σε αγαπώ. Πόνεσα που δεν μας μιλούσες. Με τον Κόρι αγαπηθήκαμε, μα δε σημαίνει πως ξέχασα τον αδερφό σου. Αλλά αυτό συνέβη. Δεν μπορείς να το ελέγξεις. Θα δεις. Οταν ερωτευθείς κι εσύ, πόσο θα με καταλάβεις. Τέλοσπάντων, ελπίζω να μας ξαναμιλήσεις, γιατί μου λείπεις πολύ Εμι. Μας λείπεις." Σταμάτησε με ένα λυγμό.
"Ναι.. Μετά το θάνατο του Ελιοτ, έφυγα. Παρατήθηκα από την οργάνωση. Μου στέρησε τον αδερφό μου. Τα είπα όλα στη Βαν και φύγαμε από τη Νέα Υόρκη. Ακόμη με ψάχνουν." Αναφώνησε ο Κόρι.
"Να ρωτήσω εγώ τώρα κάτι; Τι σχέση μπορεί να έχω εγώ με όλα αυτά; Αυτό αφορά μόνο την Εμιλι. Εγώ; Εγώ τι ρόλο παίζω; Γιατί τα έμαθα και εγώ αυτά;" Ρώτησε ο Σαμ. Δίκιο είχε, για ποιο λόγο να ξέρει για τον αδερφό μου;
"Θα σου εξηγήσω αμέσως. Εσύ κι αν σχετίζεσαι με την ομάδα. Απλά δεν το γνώριζες και καλύτερα έτσι. Αλλά εδώ που φτάσαμε, πρέπει να τα μάθετε όλα. Εσύ δεν έχεις άμεση σχέση, η οικογένειά σου σχετίζεται." Αποκρίθηκε ο Κόρι.
"Τι; Τι λες τώρα; Μα πώς;" Αναρωτήθηκε ο Σαμ.
"Πριν αρχίσω, Σαμ, θες να μάθει η Εμιλι για τον Πάρκερ;" Τον ρώτησε.
"Δεν νομίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή." Είπε και στα λόγια του η έκφρασή μου άλλαξε. Εγινε θλιμμένη. Μα δεν το έδειξα.
Νομίζω είναι δίκαιο να ξέρει. Εφόσων εσύ έμαθες για τον αδερφό της." Είπε ο Κόρι.
"Οχι δεν χρειάζεται αν δε θέλει. Μπορείς να του πεις τι θέλεις, εγώ μπορώ να περιμένω σε ενα δωμάτιο με την Βανέσσα." Είπα. Δεν θέλω να αναγκάσω κανένα να μου ανοιχτεί δίχως την θέλησή του.
"Οχι. Εχει δίκιο. Σε χρειάζομαι Εμ." Μου είπε στο αυτί μου. Ανατρίχιασα στο άκουσμα του ονόματός μου. Αμέσως, το γνωστό ροδοκόκκινο χρώμα σχηματίστηκε στα μάγουλά μου. Ως απάντηση προς αυτό, του έσφυξα το χέρι.
"Ωραία. Ο Σαμ όπως ξέρεις είναι 17 στα 18. Στα δέκατα χρόνια του συνέβη κάτι τραγικό. Οι γονείς του πέθαναν σε αεροπορικό δυστύχημα. Εκείνος δεν ήταν μαζί τους. Τώρα ζει με την γιαγιά του, φαντάζομαι γνωρίζεις την Κάθριν και την ξαδέρφη του, Μαρίσσα. Επειτα από το δυστύχημα, ο Σαμ ήταν μόνος. Αδέρφια με συγγενικό αίμα δεν έχει. Μόνο δύο ανθρώπους θεωρούσε αδέρφια του. Τον Πάρκερ και τον Λι. Φιλοι απο τριών χρονών. Ειδικότερα με τον Πάρκερ. Ο Λι ήρθε στην πόλη δύο χρόνια αργότερα. Με τον Πάρκερ ήταν μαζί σε όλα. Ολοι τους θαύμαζαν και ζήλευαν την φιλία τους. Εφτασαν δεκαέξι χρονών. Ιούλιος του 2010. Πέρυσι. Ο Πάρκερ έδειχνε μια τελείως αλλόκοτη συμπεριφορά. Ο Σαμ μπορεί να την περιγράψει καλύτερα νομίζω."
"Οχι. Προτιμώ να μιλήσεις εσύ." Είπε. Με το βλέμμα του σκεπτικό κοιτούσε τα πόδια του.
"Ο Πάρκερ εκείνη την εποχή κατηγορήθηκε για κλοπή ενός μικροκαταστήματος. Μπήκε στο κρατητήριο για ένα βράδυ. Επειτα πλήρωσε πρόστιμο και έφυγε. Πέρασε ο Ιούλιος. Ο Πάρκερ και ο Σαμ θεωρούνταν από τα δημοφιλέστερα παιδιά της πόλης. Ηταν γνωστοί για τα καθημερινά πάρτυ στην παραλία και είχαν τον τρόπο τους με τα κορίτσια. Το βράδυ της δεκάτης εβδόμης Αυγούστου, ξημερώματα της δεκαοκτώ, οι δύο φίλοι γυρνούσαν από ένα πάρτι. Ο Πάρκερ οδηγούσε παράνομα ένα αυτοκίνητο, υπό την επήρεια αλκοόλ. Και ο Σαμ ήταν μεθυσμένος. Παιδιά ήταν ακόμη. Διασκέδαζαν τη ζωή. Ο Λι τότε είχε επιλέξει να πάει με τη μηχανή σπίτι." Ο Σαμ τραντάχτηκε. Αμέσως, ένωσα τα δάκτυλά μου με τα δικά του και τον κρατούσα δυνατά. Ηξερα ένα τρόπο να ηρεμώ τους άλλους. Το έκανα στον αδερφό μου. Αρχισα να χαϊδεύω τις άκρες των μαλλιών του Σαμ. Εκείνος χαλάρωσε γρήγορα και μου χαμογέλασε.
"Οπως έλεγα, ήταν μεθυσμένοι. Ο Πάρκερ δυστυχώς δεν κατάλαβε έγκαιρα πως το αμάξι κατευθυνόταν προς ένα δέντρο. Οταν συνειδητοποίησε τι θα συνέβαινε, πάτησε φρένο. Μα δεν υπήρχαν φρένα. Ηταν κομμένα. Το αμάξι καταστράφηκε. Ο Σαμ είχε χάσει τις αισθήσεις του. Ενώ ο Πάρκερ ήταν ακόμη ζωντανός." Είπε ο Κόρι.
"Τι λες; Ο Πάρκερ πεθανε κατευθείαν μετά τη σύγκρουση. Ετσι είπε ο ιατροδικαστής." Φώναξε ο Σαμ.
"Σαμ. Ο ιατροδικαστής είχε πληρωθεί. Ο Πάρκερ ήταν ζωντανός. Επειδή επέζησε, τον μαχαίρωσαν μέλη της ομάδας. Στη συνέχεια έβαλαν τα αποτυπώματα του χεριού σου στο μαχαίρι. Για να κατηγορηθείς εσύ." Είπε ο Κόρι.
Ο Σαμ δεν μίλησε. Σηκώθηκε από την καρέκλα.
"ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ; ΜΟΥ ΛΕΣ ΨΕΜΑΤΑ. ΔΕΝ ΜΑΧΑΙΡΩΘΗΚΕ! ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΣΟΥ. Ο ΠΑΡΚΕΡ ΠΕΘΑΝΕ ΚΑΙ ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ. ΔΕΝ ΜΑΧΑΙΡΩΘΗΚΕ, ΕΓΩ ΕΣΤΡΙΨΑ ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ. ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ." Δάκρυα κιλούσαν σαν το κρύο δροσερό νερό ενός ποταμιού. Τον πλησίασα. Ανοιξα τα χέρια μου να τον αγκαλιάσω. Εκείνος έπεσε στην αγκαλιά μου και ξέσπασε. Βουβά. Σιγανά.
Πόσο άδικη μπορεί να γίνει η ζωή τελικά;
"Σαμ. Αγόρι μου, θέλω να μείνεις ψύχραιμος. Ο Πάρκερ.. Οσο κι αν τον γνώριζες. Δεν ξέρεις κάποια πράγματα." Είπε.
Ο Σαμ τον κοίταξε περίεργα. Σκουπίζοντας τα μάτια του, μου κράτησε το χέρι.
"Είναι και οι γονείς σου." Είπε.
Ο Σαμ έκανε νόημα να συνεχίσει.
"Σαμ, ο Πάρκερ ήταν στην οργάνωση. Και η Κασσιόπη ανατίναξε το αεροπλάνο. Ο πατέρας σου. Ηταν στην οργάνωση και ανάμεσα στους ισχυρούς. Απλά με την εξουσία που διαθέτουν, το κάλυψαν." Τελείωσε ο Κόρι.
"Τι πράγμα;" Είπαμε ταυτόχρονα.
___________
Τέλος για σήμερα. Επιτέλους.
Η αλήθεια είναι πως έσβησα τα 2/3 του κεφαλαίου. Ελπίζω να ήταν ικανοποιητικό το αποτέλεσμα.
Από 5.000 έγραψα μόνο 2.000.
Το νήμα αρχίζει σιγά σιγά να ξετυλίγεται.
Καημένε Σαμ.😔
Είναι φοβερό πώς από μία σκέψη μπορεί να ανατραπεί ολόκληρη η ζωή κάποιου. Να είστε προσεκτικοί λοιπόν.
Ηθικό δίδαγμα: Μην εμπιστεύεστε κανέναν.
Τα λέμε σύντομα,
Starstruck✨