Ylize (POV)
Shet my head hurts,tapos feeling ko may nakabara sa ilong at lalamunan ko. Tapos ang bigat bigat pa ng katawan ko.
Tinatamad akong pumasok ngayon but ngayon namin pag-uusapan ng board yung tungkol sa mga investor and other companies na gustong makiventure sa RGC.
My god ang sakit,piling ko sasabog ang ulo ko sa sobrang sakit.
Dahan dahan akong pumunta sa CR and do my daily ritual.
~~~
Pumunta na ako sa kusina and nakita ko si Papa as usual nagkakape na naman sya.
"Baby are you okay? you look pale."nag-aalalang sabi sakin ni Papa.
"Yes pa Im Okay.By the way pa Tell Mang Ando to pick up my car at Aquino st. Nagloko po kasi yung Car ko kagabi thats why i decided na iwanan na lang don."sabi ko sabay kuha ng bread sa harap ko.
"Nasiraan ka kagabi and you did'nt tell me.What if may nangyari masama sayo,gabi pa naman."
"Theres nothing to worry about besides wala namang nangyaring masama sakin and na low bat kasi yung phone thats why i did'nt bother to call you."
"But baby you should be careful next time.Bumili ka na lang ng bagong Car mo para hindi na ulit magloko once na umuwi ka ng gabi."Tumango na lang ako at pinagpatuloy ang pagkain ko.
"May masakit ba sayo? sabihin mo lang at pupunta tayo ng hospital ngayon."napaka maalagain talaga ni papa kaya mahal na mahal ko to eh.
"Im okay Pa medyo masakit lang ang ulo ko but i can manage."
"Hayaan mo na muna akong mangmanage sa company ngayon,you also need a rest."
"No pa.Kaya ko to,your the one who need rest."
"Baby mahaba na ang pahinga ko.I think i can manage now."
"No pa yo----ouch."napahawak ako bigla sa ulo ko bigla kasing kumirot yung ulo ko.
Tumayo bigla si Papa at lumapit sakin.
"I told you we should go to the hospital.Baka kung napano ka na."
"Im okay pa.Siguro epekto lang to ng pagkakabasa ko sa ulan kagabi."
"You should take a medicine before you go."utos sakin ni Papa.
"Pa dont worry.Im okay now."
"No your not.Wag ka ng pumasok kailangan mong magpatingin sa doktor."
"Ok na talaga ako.Sige Pa una na ko."Tumayo na ko at nagsimula ng lumabas.Ang sakit talaga ng ulo ko feeling ko umiikot ang buong bahay. I continue walking until all went black.
~~~
Unti unti kong minulat ang mata ko.Until now nararamdaman ko pa rin ang pamimigat ng ulo at katawan ko.
Where Am I? bakit halos puti ang nakikita ko from my clothes up to the walls.
~eeeecccckkkk~
Tumingin ako sa pintuan and i saw my father walking towards me.
"Pa what happened?" i ask him while trying myself to get up.
"Baby dont force yourself."suway nya sakin,kaya bumalik ulit ako sa paghiga.
"Pa what happened to me earlier?"
"Nahimatay ka kanina. Thats why tinakbo ka na namin dito sa hospital."paliwanag ni Papa.
"Almost 5 hours."tagal ko na palang walang malay.
"Pa how about the meeting with the board?" naalala ko kasi may meeting pala ako kanina.
"I talk to them they agree to postponed the meeting."tumango tango na lang ako.
"Pa maybe I can go home now.I think Im okay."pero di totoo yun.Masakit talaga yung ulo ko but ayokong magstay dito sa hospital kasi I feel weak pa nandidito ako.
"Hindi pa natin masasabi yan.We are waiting for the results of your examination.Pag okay then we can go home but if not..."
"Dont worry pa wala akong sakit trangkaso lang siguro yun."
Pagpapalakas ko sa loob ni Papa.Ayoko kasing mag-alala sya,kahit kasi may masakit sakin hindi ko sinasabi kay Papa because I know mag aalala ng sobra and i dont want that to happened.
"I told you baby that you should take care of yourself."
"Pa Im perfectly fine,so dont worry too much."
~eeeeecccckkkkk~
Napatingin kaming dalawa ni Papa sa pintuan pumasok pala yung doktor kasama ang isang nurse nya.
"Doc. siguro pwede na kong umuwi. Wala naman po akong sakit di ba? Epekto lang po siguro ng pagkakabasa ko sa ulan kagabi kaya po siguro ako nawalan ng malay kanina."pagbungad ko sa doktor.
Tumingin muna sya kay Papa bago nagsalita.
"Matagal ka na bang nakakaramdam ng pananakit ng ulo at pananakit ng katawan?" kumunot ang noo ko sa tanong ng doctor.Bakit ganon ang tanong nya?
"Yes doc. but its a part of my job na makaramdam ako ng ganon." syempre pag palagi kang nakatutok sa computer or mga papers talaga namang sasakit ang ulo mo.
"Do you feel very tired and weak?".tanong nya ulit.Ano ba yan kailangan ba ng may question and answer portion pa, hindi ba pwedeng pauwiin na nya ako.Gusto ko na kasing umuwi sa bahay.Feeling ko kasi ang hina-hina ko.
"To tell you the truth doc. Medyo napapansin ko matagal-tagal na parang ang bilis kong mapagod,yung tipo bang konti lang ang ginagawa ko pero parang nanghihina na ko."3rd year college ako nong makaramdam ako ng ganon.
"Kumakain ka ba sa tamang oras?"
"No,minsan kasi hindi naman po ako nakakaramdam ng gutom minsan naman nakakaligtaan ko."
Lumungkot ang mukha habang binabasa nya yung hawak hawak nya na papel.
Ano bang meron?Kala mo naman serious yung sakit ko,eh naulanan lang naman ako.
Huminga sya nang malalim saka tumingin sakin."Ms. Reymundo you should stay here for some examination." seryosong saad nya.
"But why doc.? Im Okay now. Wala naman siguro akong malubhang sakit para magtagal pa dito."naiinis ko na sabi saa kanya.
"Baby calm down,Just do what the doctor said."sabi ni Papa sabay hawak sa kamay ko.
"But pa, di ko naman kailangang magtagal dito.Wala naman akong sakit."
"Im sorry Ms. Reymundo pero kailangan nyo pong maexamined."
"Para saan?Eh magaling na ko."
"Gusto lang namin makasiguro kong tama yung findings namin."
"Tama?? bakit ano ba ang nakalagay dyan?"
"Do you want to know?" seryoso nyang tanong.
"Yes."sagot ko.Pero kinakabahan ako sa malalaman ko.
"Base on our findings, you have a Chronic Leukemia."
leukemia
leukemia
leukemia
Halos mabingi ako sa narinig ko. Ako may leukemia?
"Doc. Are you kidding?Tatawa na ba ako?"
"Sana nga nagbibiro lang ako,Thats why i told you to stay here so that we can examine you for the second time."
Medyo naguguluhan ako,papano ako nagkaroon ng ganong sakit eh wala naman akong nararamdaman na kahit anong sintomas.
"Doc. are you sure? baka naman hindi sa anak ko yan.Walang sakit ang anak ko." hinawakan ko naman sa balikat si Papa.Alam ko ang nararamdaman nya,parehas lang kami na natatakot.
"30% siguro ang chance na mali ang findings namin." 30% ibig sabihin totoo nga.Pero pano?
"Doc. How come nagkaroon ako ng ganitong sakit eh wala naman po akong nararamdaman na sintomas?"
"Because this disease get worse slowly and may not cause symptoms for years.Kaya wala kang naramdaman na kahit anong sintomas nito."
Ang hirap talaga paniwalaan ang lahat lahat.Hindi ko alam kong maniniwala ba ko o hindi.
Nanghihina ako sa mga nalaman ko ngayon. Napaka bata ko pa para magkaroon ng leukemia.
"Ok doc. payag na ko na magpaexamine ulit."
Tumango na lang sya at lumabas kasama ng nurse nya.
"Baby dont worry.Magpapa second opinion tayo. Hindi totoong may sakit ka.Wala kang sakit baby,naniniwala ako don." ngumiti na lang ako ng mapakla kay Papa. Alam ko naman na pinapalakas nya lang ang loob ko. Ayokong ipakita kay Papa na mahina ako, baka kasi mag-alala pa sya pag. nagkataon.
"Pa umuwi ka muna at magpahinga kailangan mo ring magrest."sabi ko kay Papa.Sa totoo lang gusto kong mapag-isa,gusto ko munang makapag-isip isip.
"But baby,walang magbabantay sayo dito."
~eeeccccckkk~
Pumasok si Ji-An at may dala dalang prutas.
"Bessy ano bang nangyari sayo?" nag-aalala nyang sabi sabay lapag ng mga prutas sa side table.
"Pa nandito na si Ji-An.Pwede ka ng umuwi para magpahinga."sabi ko kay Papa.
"Are you sure Baby?"
"Yes Papa." humalik muna sya sa noo ko bago umalis ng silid.
Umupo naman si Ji-An sa gilid ng kama ko.
"Bessy what happened?"
Hindi ko alam pero bigla na lang tumulo ang luha ko.Kanina ko pa pinipigilan na umiyak kasi nandyan si Papa.Ayoko pa naman na makita nya akong umiiyak.
Niyakap naman ako ni Ji-An.Kahit umiiyak ako,kinuwento ko lahat lahat sa kanya hanggang sa sakit ko na leukemia.
"Shhhh. Bessy stop crying,di ba sabi sayo ng doctor may 30% chance pa na hindi totoo yung result.Kaya may pag-asa pa."pagpapalubag loob sakin ni Ji-An.
"Pero bessy,30% na lang.Buti pa sana kung 50 dahil mas malaki pa ang chances ko."
"Bessy please just bear this in mind." sabi nya sabay kalas sa pagkakayap sakin at tumingin sa mga mata ko."30% or what so ever number is just a percentage.Kaya wag kang mawalan ng pag-asa."
Hindi na lang ako umimik.Pero sa loob loob ko nawawalan na ako ng pag-asa.
Nang medyo nahimas masan na ako.Humiga ulit ako at nagpahinga na.
~~~~
Namumugto na ang mga mata ko sa kaiiyak kaya halos hindi ko na maimulat.
Nasaan kaya si Ji-An bakit wala sya dito
Unti unti akong bumangon kahit medyo sumasakit pa ang mga kasu-kasuan ko.
Naghilamos muna ako.Sana matanggal ng tubig ang pamumugto ng mga mata ko.
~Krrrruuuu~
Di pa pala ako kumakain mula ng dinala ako dito sa hospital kaya pati yung tyan ko nagrereklamo na.
Nasanna ba kasi si Ji-An?Kainis naman yung babaeng yun ngayong kailangan ko sya saka pa sya wala.
Nang matapos na akong maghilamos kinuha ko ang wallet at celpon ko.Punta muna akong canteen,gutom na talaga ako.
Medyo asiwa ako sa damit ko,di kasi ako sanay na magsuot ng hospital suit.
Habang naglalakad ako sa hallway nadako ang mata ko sa isang kwarto.Medyo kasi nakaawang kaya pinuntahan ko.
Hindi ko mapigilang di umiyak sa nasaksihan ko,nakita kong nag-aagaw buhay ang isang matandang lalaki habang ang mga kaanak nya ay nasa gilid at umiiyak.
Bigla na lang pop up sa utak ko, pano kong ako ang nasa lagay ng matandang iyan?Pano na lang si papa?Di ko kayang makita si Papa na umiiyak at nasasaktan.
Bakit kasi ako pa ang dinapuan ng pesteng sakit na ito eh.Kahit na wala pang kasiguraduhan ang sakit ko hindi ko pa rin maalis na hindi mag-isip ng maaring mangyari.
Nagdesisyon akong pumunta sa garden,ewan ko ba bigla na lang nawala ang gutom ko sa nasaksihan ko kanina.Umupo ako sa isang bench malapit sa ilalim ng isang mayabong na puno.Maggagabi na pala,kaya lumalakas na rin ang hangin dito sa labas.
Pinikit ko ang mga mata ko at hinayaang tangayin ng hangin ang buhok ko.
Sana nga ganito na lang ang buhay yung tipo bang wala kang problema, wala kang inaalala,wala kang pinapangambahan na maaring mangyari.
Sana nga mali ang resulta,sana wala akong sakit,sana nagkamali lang sila.Puro sana.
"Ms. Reymundo?" napamulat ako ng di oras. Hinanap ko kong kaninong boses yung narinig ko.Di ko kasi masyadong makita dahil madilim dilim ang paligid.
"Sino yan?" tanong ko dahil di ko pa rin makita kung sino yung tumawag sakin.
"Its me Errvin." napalingon naman ako sa likod ko, nakita kong nakatayo sa likuran ko si Errvin.
"Kanina ka pa ba dyan?" baka kasi nakita nya ang pagdradrama ko dito.
"Nope kararating ko lang." Tumango naman ako at tumabi naman sya sa upuan ko.
"Anong ginagawa mo dito?"
"Ah ako,may bibisitahin lang.Ikaw anong ginagawa mo dito? Bakit ganyan ang damit mo?" sunod sunod nyang sabi.
"Nilagnat kasi ako eh sila Papa naman tinakbo kaagad ako dito sa hospital masyadong mga OA." sinabayan ko ng tawa para naman magmukhang totoo ang sinabi ko.Syempre ayokong malaman nya ang tungkol sa sakit ko,hindi naman kami close para malaman nya.
"Concern lang sya sayo.Kaya nya ginawa yun."
"Tama ka.Kaya nga sobrang thankful ako dahil nandyan lagi si Papa para sakin eh." nakangiti kong sabi. okay naman palang kausap to eh,magaan yung pakiramdam ko yung para bang okay lang na sabihin ko ang lahat lahat.
"So wheres your Mom?" tanong nya.Bigla na lang nawala ang ngiti ko.Ayaw na ayaw ko na pinag-uusapan ang tungkol sa kanya.Dahil para sakin hindi sya deserve para maging ina ko.
~tenentenentenenten~
Napatingin naman ako sa celpon ko.
BESSY calling...
Nag excuse naman ako kay Errvin at sinagot ang tawag.
"Hello."
"Bessy San ka?" bungad nya.
"Nandito ako sa Garden.Bakit?"
"Sige punta ako dyan."
"Wa----"
*toot toot*
Walang hiyang babae binabaan ako.
"Ylize you should take a rest and bumalik ka na sa room mo masyado ng malamig dito sa labas.Kagagaling mo pa naman sa sakit baka mapano ka pa." napangiti naman ako sa sinabi ni Errvin.
"Thank you,sige una na ko." paalam ko sabay tayo.
"Sige,pagaling ka ha."
Tumango naman ako at umalis na.Nakasalubong ko naman si Ji-An.
"Bakit ka ba umalis sa kwarto mo.Mamaya kung mapano ka pa."sita nya sakin.
"Nagutom kasi ako eh kaya naghanap ako ng makakain.Teka nga lang san ka ba galing?"
"Tumawag kasi sila Papa uuwi daw sila next week."
"Ah Ganon ba.May dala ka bang pagkain nagugutom na ko eh."
"Bruha ka akala ko ba kumain ka na."
"Hindi pa.Nagpahangin kasi ako kanina sa garden eh."
"Oh sya halika na ng makakain ka na."
Nag-aasaran lang kaming dalawa habang papunta sa kwarto.Thankful talaga ako dahil kahit papano may kaibigan akong nandidyan lang sa tabi ko kahit sa ganitong sitwasyon.
--------
thankie po sa lahat ng bumasa ng story ko..Dedicated pala to kay @Risalinda,,thankie sistaah sa comment..:))