Bölüm tekrar yüklenmiştir.
Wattpad ve benim hatam sonucu silindi bölüm. Taslağı silerken bölüm silindi. Nasıl olduğunu bende merak ediyorum.
Kendi kendimi yiyorum şuan. Bölüm yazayım derken elimdeki bölümden oldum! Sizden ricam tekrar oylamanız. Beni anlayacağınızı umuyorum.
Ayrıca silinen bölüm yorumları içinde teşekkür ederim.
Zeynep'in ağzından
O günden sonra eve dönmüştük ve mertin söylediği gibi köpek gibi pişman olmuştum. Kerem yanlış yapmış olabilirdi ama bu benimde yanlış yapacağım anlamına gelmezdi. Ben aşkıma sahip çıkmalıydım. Saçma sapan duygular yüzünden ona oyun oynamamalıydım!
Bu kadar tepki vereceğini de düşünmemiştim. Daha olaysız bir tepki verir sanıyordum ama verdiği tepki büyüktü. Sonuçta suçlu olan o idi. Bense sadece benim çektiklerimi çekmesini istemiştim. Sonucun da bu kadar kötü olacağını tahmin edememiştim. Şimdiyse tek başıma kalmıştım. Kerem beni istemediğini söylemişti. Bebeğim kayıp gitmişti ellerimden . Ama belki de bu da bir oyundu. Kafamda deli sorular dönüp dolaşıyordu..
"zeytiniiiim" ayla odama kelimenin tam anlamıyla daldı. Ayağa kalkıp sarıldım ona hemen. Hem özlemiştim hem de dizinde ağlayacak yakın bir arkadaşa ihtiyacım vardı.
"neler gelmiş başına! Neden aramıyorsun yaa?" göz yaşım yanağıma düşünce burnumu çektim. Bu daha çok ağlayacağıma işaretti.
"kim söyledi?"
"Alp anlattı. Çok pişman zeynep. Gel oturalım şöyle" başımı sallayıp yatağıma çıktım. O da yanımdaki yerini almıştı hemen. Başımı omzuna yaslayıp ağlamaya devam ettim. Durduramıyordum kendimi. Duygularıma sahip çıkamadığım için üzülüyordum. Bir yandan da onun bana oyun oynadığı geliyordu aklıma. Niye oyun oynamıştı ki? Zaten beni kırmıştı. Parçalarımı yapıştırıp tekrar kırmaktan zevk mi alıyordu?
" pişman olması gereken daha önemli bir kişi var. Ama o pişman olmak yerine bir daha beni görmeyi istemediğini belirtti. "
"zeyneep, bence keremin burada bir suçu yok"
"ayla sen ne kadarını biliyorsun? Onlar benim üzerime iddiaya girdi. Sence iddia kimin başının altından çıkmıştır? Alp'in yapacak hali yok herhalde" başımı omzundan kaldırıp dizlerine yattım. Saçımla oynamaya başladı. Rahatlıyordum böylelikle.
"bak o çocuktan hiç haz etmiyorum ama mesele senin düşündüğün gibi değil bence"
"ne demek o?"
"iddia konusu. Alp, kendinin teklif ettiğini söyledi. Bu yüzden de bayaa pişman. Ka"
"ne dedin sen?! Alp mi atmış beni ortaya"
"zeyneep atmış olarak düşünme. Sadece kimi seçecek meselesi" ne yani ben boşu boşuna mı keremi suçlamıştım? Ama suçluydu. Beni kullanacağını söylüyordu telefonda! Yattığım yerden kalkıp üzerime birşeyler geçirdim hızla.
"kalk çabuk ayla. Alp'e gitmeliyiz. Neler olduğunu anlatmalı bana"
"tamam yavaş deli'm. Sakinleş önce"
"ne yavaş olabilirim ne de sakinleşebilirim! Eğer onun saçmalığı yüzünden yeşilimi kaybetmişsem onu asla affetmem!"
Çantamı alıp koşmaya başladım. Alpin neden böyle bir şey yaptığı hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Kerem suçsuzsa.. Bunu düşünmek bile istemiyordum. Bir yanım delice bunu isterken diğer yanım düşünmek bile istemiyordu.
"zeynep yavaş ol yaa!"Aylayı dinlemeyip koşmaya devam ettim. Alpin evine geldiğimde hızla kapısına vurmaya başladım.
"Allpp! Kapıyı aç.! "
"güzelim sakin ya. Çocukta çok kötü. Gitme üstüne"
Bir açsın göstereceğim ben ona kötüyü!
"Allpp!"
"Allpp!"
"zeynep" dağılmış bir şekilde açtı kapıyı. Ev bile öyle pis kokuyordu ki.
"içtin mi sen?!"
"ben özür dilerim zeynep" sarılmaya çalıştı. İzin vermeyip ittim onu. Yaptıklarından sonra bana sarılması bu kadar kolay olamazdı.
İçeriye geçip koltuğa oturdum. Onlarda peşimden geldi.
"başından itibaren anlat herşeyii"
"zeynep"
"anlat"
"özür dilerim"
"dinliyorum alp"
"plaja gittiğimiz gün. Hani siyah şeyi giymiştin. O adam apar topar almıştı seni plajdan" başımı salladım.
"fatih amcanın tatile onu da çağırmasına çok sinirlenmiştim. Üstelik aynı arabayla gitmiştik. Üzerine bir de seni öyle apar topar plajdan çıkartınca dayanamadım daha fazla. Özür dilerim gerçekten"
"devam, dinliyorum"
"ona senden uzak durmasını söyledim sadece. O da durmayacağını, benim uzak durmam gerektiğini belirtti. Ben gerçekten çok sinirlendim. Belki de kıskandım bilmiyorum. Onun gitmesi için bile olabilir, ona senin onu istemeyeceğini söyledim. O ise ister dedi sadece. Benim yerime onu isteyecek olma düşüncen çıldırttı beni. Onu, sana zarar veren birini istemeyeceğini düşündüm. Ona o teklifi yaptığım için kendimden nefret ediyorum. Hem de vaz geçme şansım varken" son cümlesi mırıltı şeklinde çıkmıştı ağzından ama duymuştum. Alpin bunları yapmış olmasına inanamıyordum hala.
"vazgeçme şansı?"
"teklif ettiğimde kabul etmedi önce, bi şey söylemedi. Sonra tamam dedi. Sana bunları nasıl anlattı bilmiyorum ama yemin ederim her şey anlattığım gibi oldu"kerem bana bir şey anlatmadı ki. Suçsuzdu ama kendini savunmadı bile.
"ne üzerine iddiaya girdiniz?"cevabını net bir şekilde almak istiyordum. Buna göre keremin bana olan davranışlarını değerlendirebilirdim.
"kime git diyeceğin üzerine. Bana git dedin. O haklı çıktı onu yanında istedin"
"Ona vurdun! Ne yapmamı bekliyordun?! Bende salak gibi seni üzdüğüm için üzüldüm!" özür diledi yine başını eğdi. Onu kolay kolay affetmeyecektim.
"keremin davranışları? Onlarda mı oyunun içindeydi?"
"ben.. Sen bana git dediğinde bitti zaten. O çoktan kazanmıştı. Sadece telefonda konuştuğumuzda senin her dediğin yaptığını, seninle eğleneceğini söylemişti bana alay eder gibi"
"gaza getirmiş seni, sazancığım " ikimizde Aylaya baktık. Ne oldu gibisinden ellerini açıp omuz silkti.
"sanırım" diye mırıldandı. Şimdi kerem suçsuzdu değil mi? Suçsuzmuydu? O suçsuzsa ben suçlu oluyordum burada. Evet ben suçluydum. Aşkına sahip çıkamayan, oyun peşinde dolaşan gerizekalı, çocukluk yapan salağın tekiydim.!
O bana oyun oynamıyordu. Bu yüzden o kadar sert bir tepki vermişti. Şimdi nasıl yaklaşacaktım ona?
O sabahlara kadar elimi tutup beni izlerken, onunla dalga geçmiştim. O hareketine ne kadar içim erise de intikam almaya çalışmıştım. Tam bir gerizekalıydım.
Ayağa kalkıp kenara fırlattığım çantamı aldım elime .
"uzun bir süre konuşmayalım alp. Kestirip atmamamın tek sebebi çocukluğum" deyip çıktım evden. Aylanın nereye sorularına da aşkıma diye cevap verdim.
Bundan sonra asla peşini bırakmayacağım aşkıma gidiyordum.
Koşarak pastaneye geldiğimde bahçe tarafındaki masalarla ilgileniyordu. Aynı hızla koşarak dış kapıdan içeri girdim. Ulaşmama bir kaç metre kala göz göze geldik. Karşı karşıyaydık ve onun sert bakışlarından korkuyordum.
Gözlerim doldu. İstemsizce başımı yana eğdim. Belkide deneyelim derken gerçekten denemek istemişti. Başka da açıklaması yoktu zaten. Bana bir şans vermişti ve ben bu şansı elimin tersiyle ittirmiştim. Suratına alaylı küçük bir sırıtış yerleştirdi.
"pişman oldun küçük kız" dedi sessizce. Başımı salladım. Gözlerimden yaşlar akıyordu, umursamıyordum ama.
Aramızdaki mesafeyi hızla kapatıp ona sarıldım. Karşılık vermedi. Kımıldamadı bile. Sadece kendinden itti beni. Gözlerim buğulu bir şekilde ona baktım. Şu an beni affetmesi için ayaklarına bile kapanabilirdim.
"biliyormusun küçük kız, aşkına güvenmiyordum bu yüzden seninle mesafemi koruyordum. Yaptığımın doğru olduğunu, aşkının güvenilmez olduğunu bana gösterdiğin için teşekkür ederim." bu muydu? Pes mi edecektim yani? Hayır! Aşkıma güvenmiyorsa en dipten öre öre çıkacaktım ama kesinlikle aşkımı ona gösterecektim.!