"ถ้ามันช่วยบรรเทาอาการได้บ้างก็รบกวนคุณหมอด้วยครับ"
ชาร์ลอมยิ้มน้อยๆกับประโยคอนุญาตทางอ้อม ไม่รอช้าที่จะดึงคอเสื้อของคนไข้ให้ลุกขึ้นเดินตามตนเองไปยังห้องพักส่วนตัวด้านหลังห้องตรวจ จัดการล็อคประตูให้เรียบร้อย ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเปิดสวิทซ์ไฟ ในเมื่อแสงแดดยามบ่ายที่ส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างก็สร้างบรรยากาศได้ดีกว่าหลอดไฟบนเพดานเป็นไหนๆ
ดังนั้น ภายในห้องพักขนาดเล็กจึงมีเพียงร่างของผู้ขายสองคนยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดสีส้มนวลละมุนที่ยิ่งขับให้ใบหน้าหวานดูมีเสน่ห์และโดดเด่นมากขึ้นเป็นเท่าตัว
"ว่าไงครับคุณเลนเชอร์ ถ้าเป็นห้องนี้เหมือนเดิม คุณจะยอมให้หมอรักษาคุณใช่ไหม?"
"นี่ยังอยู่ในเวลาทำงานนะครับ แล้วคนไข้คนอื่นล่ะ" สาบานได้ว่าอิริคไม่ได้มีเจตนนาที่จะปฏิเสธคุณหมอ แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วจนเขาเองตั้งตัวไม่ทัน คุณหมอกระตุกยิ้มมุมปาก ออกแรงผลักให้ร่างสูงนั่งลงบนโซฟาตัวยาวก่อนจะตามไปนั่งคร่อมบนตักกว้าง
"วันนี้หมอไม่รับเคสไหนนอกจากคุณ หมออยากเจอคุณ แค่คุณคนเดียว"
"มันจะได้ผลหรอครับถ้าไม่กายภาพบำบัดก่อนเวลานอนจริงๆ"
อิริคไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาพูดอะไรออกไป ระยะห่างเพียงแค่คืบเดียวบังคับให้ภาพตรงหน้าคือใบหน้าหวาน อิริคไม่สามารถจะขยับตัวไปไหน ทำได้เพียงมองนัยน์ตาคู่สวยสลับกับกลีบปากนุ่มนิ่มที่เขายังคงจำได้ดีว่ารสชาติมันหอมหวานติดตรึงใจขนาดไหน และก็เป็นอีกครั้งที่หัวใจของอิริคมีอันต้องเต้นโครมครึกด้วยไม่ชินสักครั้งกับการรุกล้ำของคุณหมอร่างเล็ก
"รู้ไหมว่ากายภาพแบบไหนที่กล้ามเนื้อจะได้ออกกำลังกายทุกส่วน" คุณหมอเอ่ยถามขณะที่โน้มใบหน้าลงไปแนบชิดจนปลายจมูกทั้งสองแตะกัน รู้ดีว่าดวงตาคู่คมจดจ้องอยู่ที่ริมฝีปากของตนไม่วางตาจึงแกล้งเฉียดริมฝีปากสีแดงสดเข้ากับเรียวปากหยักทุกครั้งที่พูด
"ผมไม่รู้ เอ่อ... หมอช่วยบอกผมได้ไหม"
ดูก็รู้ว่าตนไม่มีทางที่จะหนีพ้นจากการยั่วยวนของคุณหมอชาร์ลเป็นแน่ ยอมรับว่าเพราะความขี้อายทำให้อิริคไม่สนใจเรื่องความสัมพันธ์ทางกายสักเท่าไหร่ แต่เมื่อคนตรงหน้ากระตุ้นความกลัดให้มันตื่นขึ้น ก็ยากจะทำให้มันสงบลงอย่างเก่า อิริคไม่มีท่าทีปฏิเสธหรือถอยห่างอย่างในห้องตรวจอีกต่อไป ได้แต่ปล่อยให้คุณหมอได้รักษาตามต้องการ
"ก็..." คุณหมอชาร์ลลากเสียงยาวทิ้งกระตุ้นความอยากรู้พลางกรีดปลายนิ้วลากตั้งแต่หน้าอกแกร่งไล่ลงไปยังกล้ามหน้าท้องที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มจนไม่หยุดอยู่เหนือเข็มขัดหนังสีน้ำตาล ช้อนสายตาหวานขึ้นมองอย่างที่รู้ว่าจะปลุกอารมณ์เบื้องล่างของอีกฝ่ายขึ้นมายังไง
"ก็?" คิ้วสีน้ำตาลเข้มเลิกขึ้นอย่างต้องการคำตอบจากปากคุณหมอจอมซุกซน อิริคตะปบมือเข้ากับมือของอีกฝ่ายก่อนจะบังคับให้มือเล็กเลื่อนลงต่ำกว่าเดิม
"บอกผม"
"เซ็กส์" คำตอบสั้นๆมาพร้อมกับฝ่ามือที่กุมลงไปบนเป้ากางเกง บีบเคล้นลงไปสัมผัสกับบางอย่างที่เริ่มแข็งขืนดันสู้มือ
"หมอทำให้ผมอยากออกกำลังกาย ไม่ใช่ความผิดผมนะ หมอดื้อที่จะรักษาเอง" อิริคปลดเข็มขัดออกรวมถึงรูดซิปกางเกงลง เปิดสิ่งที่อยู่ใต้ร่มผ้าให้อีกฝ่ายได้เห็น สายตาจดจ้องอยู่กับดวงตาคู่สวย อยากจะรู้ว่าคุณหมอจะทำอะไรต่อไป
คุณหมอตัวเล็กกระตุกยิ้มน้อยๆกับท่าทางที่เริ่มเปลี่ยนไปของคนไข้ที่ตนแอบหมายปอง เคลื่อนตัวลงมาคุกเข่าลงตรงหน้า ประคองแก่นกายขึ้นมาก่อนจะแนบแก้มเข้ากับส่วนร้อนผ่าว
"ไม่เขินผมแล้วสินะคุณเลนเชอร์"
"ผมจำเป็นต้องให้ความร่วมมือนการรักษา ไม่งั้นคืนนี้ผมคงนอนไม่หลับอีก ไม่ไหวหรอก" ข้ออ้างที่ดีที่สุดเท่าที่จะคิดได้มาพร้อมกับปลายนิ้วเรียวที่ไล้กับกรอบหน้าหวาน มองพินิจใบหน้าคุณหมอก่อนคลี่ยิ้มบาง
"มาถึงขนาดนี้แล้วคงถอยกลับไม่ได้"
"หึ..." คุณหมอแค่นหัวเราะในลำคอ เผลอริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย แตะปลายลิ้นเข้ากับส่วนปลายที่เริ่มชูชัน
"อึก.. หมอ.." สัมผัสเปียกร้อนที่ได้รับส่งผลให้อิริคเผลอครางในลำคอ จ้องมองการกระทำของอีกฝ่ายไม่วางตา
มากกว่านี้ มากกว่านี้อีก
ร่างเล็กขยับตัวขึ้นมาเล็กน้อย ก้มลงให้ริมฝีปากครอบครองส่วนใหญ่โต ห่อริมฝีปากดูดเม้มลงไปหนักๆ กระตุ้นความทรงจำของอีกฝ่ายให้จินตนาการไปถึงเวลาที่ได้ถูกร่างกายของตนโอบรัดแน่นเช่นเดียวกับที่ริมฝีปากกำลังปรนนิบัติอยู่
"หมอ.. ปกติหมอรักษาคนไข้คนอื่นแบบนี้หรือเปล่า" อิริคเอนหลังพิงโซฟา ปิดเปลือกตาลงปล่อยร่างกายให้ผ่อนคลายยอมรับสัมผัสที่เริ่มหนักหน่วงขึ้น
คนที่ถูกถามแกล้งเงียบไม่ตอบแล้วขยับริมฝีปากเข้าออกเร็วขึ้นสลับกับใช้ฝ่ามือรูดรั้งท่อนเนื้อส่วนที่เหลือที่ไม่สามารถดูดกลืนได้หมด
"หมอครับ... ให้ผมมั่นใจได้ไหมว่าหมอ อืม.. ทำแบบนี้กับผมคนเดียว" เอ่ยถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เมื่อถูกกระตุ้นปลุกเร้าความกระสันให้ลุกโหม การนั่งเฉยๆจัดว่าเป็นเรื่องยากไม่น้อย มือใหญ่ค้ำยันกับเบาะนุ่มขณะที่ยกสะโพกสวนช่องปากอุ่นตามสัญชาติญาณดิบ
"อื้อ..!" คุณหมอตัวเล็กครางอู้อี้ในลำคอเมื่อโดนสวนเข้ามาจนแทบหายใจไม่ออก ท่อนเนื้อร้อนจัดที่คับแน่นเต็มลำคอทำให้ไม่สามารถพูดอะไรได้ ชาร์ลทำได้เพียงช้อนดวงตาที่คลอเบ้าไปด้วยหยาดน้ำสีใสขึ้นมอง
อิริคขยับตัวลุกขึ้นเต็มความสูงถอดถอนความเป็นชายออกจากช่องปากอุ่น กอบกุมรูดรั้งสุดความยาวพลางกวาดสายตามองไล้ร่างคุณหมอที่ยังนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น ดวงตาคู่คมแฝงไปด้วยความต้องการแตกต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ
"ถอดเสื้อผ้าออกสิครับหมอ แบบนี้จะรักษาผมไม่สะดวกนะ"
"แต่... ผมอยากให้คุณเป็นคนถอดให้มากกว่า" โดยไม่รู้ตัว ฟันคมของคุณหมอขบลงไปบนริมฝีปากด้วยความประหม่า ช่วงขาเรียวบีบเข้าหากันเพราะเริ่มมีความรู้สึกแค่เพียงอีกฝ่ายออกคำสั่งกับตนเอง
"มีใครเคยบอกหมอไหมครับ หมอโคตรยั่วเลย" อิริครั้งตัวอีกฝ่ายให้ยืนขึ้นเสมอตนก่อนจะกดจูบลงไปบนกลีบปากนุ่ม บดเบียดและแนบลึกละเลียดลิ้นเก็บเกี่ยวตักตวงลมหายใจ คุณหมอคงไม่รู้ตัวว่าการขบริมฝีปากเมื่อครู่ช่างยั่วยวนให้เขากระทำแบบนี้มากแค่ไหน
ระหว่างที่ริมฝีปากตระโบมจูบ มือทั้งสองข้างของอิริคก็ปลดเปลื้องอาภรณ์ของคุณหมอหล่นลงพื้นทีล่ะชิ้น เขาไม่ได้รีบร้อนแต่อย่างใด ท่าเมื่อรู้ตัวอีกทีร่างตรงหน้าก็เปลือยเปล่าไร้ซึ่งสิ่งใดปกปิด
คุณหมอเชิดใบหน้าขึ้นรับรสจูบ ดูดดึงเรียวลิ้นร้อนข้ามาอย่างไม่ยอมแพ้ พยายามหอบหายใจเข้าไปแม้จะทำได้ยากเพราะริมฝีปากของตนกำลังโดนครอบครองอยู่ กระชากสาบเสื้อเชิ้ตสีเข้มออกจากกันจนเม็ดกระดุมหลุดไปไม่รู้ทิศทาง ชาร์ลไม่รอช้าที่จะบดเบียดร่างเปลือยเปล่าของตนเข้าไปแนบชิด
เมื่อปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างเล็ก อิริคก็จัดการปลดกางเกงยีนส์สีเข้มมพร้อมกับชั้นในของตนลงไปกองกับพื้นตามไปติดๆ วงแขนแกร่งโอบกระชับรั้งอีกฝ่ายเข้ามาเสียดสี เรียวปากหยักเคลื่อนมาดูดเม้มพลางสูบดมกลิ่นกายหอมจากต้นคอขาว ความกระสันในกายพุ่งทยานขึ้นสูงจนไร้การเหนี่ยวรั้ง ความเขินอายที่เคยมีมลายหายสิ้น อยากกลืนกินความหอมหวานนี้ไม่ต้องการให้ตกทอดไปถึงใครอีก มือข้างหนึ่งบีบเคล้นสะโพกกลมเต็มฝ่ามือ ฟาดรอยแดงลงไปแกล้งให้คุณหมอร้องเสียงหลง
"อ๊ะ..! คุณ.. คุณเลนเชอร์"
ได้ผล คุณหมอหลุดเสียงครางสั่นๆออกมา มือเล็กสอดเข้าไปโอบรอบลำคอแกร่งและกรีดเล็บลงไประบายอารมณ์เสียวซ่าน พึงพอใจที่อีกฝ่ายหมดสิ้นซึ่งความเขินอายเสียที จึงตอบแทนด้วยการยกขาข้างหนึ่งเกี่ยวรัดรอบเอวสอบ ขยับร่างกายท่อนล่างของตนเข้าไปแนบชิดกับความร้อนผ่าวที่กำลังดุนดันอยู่บริเวณหน้าท้องของตน
"หมอจะตอบผมได้เมื่อไหร่ครับ... หมอทำแบบนี้กับผมคนเดียวหรือเปล่า"
เอ่ยถามซ้ำอีกครั้งพร้อมกับอุ้มกระชับเรียวขาทั้งสองข้างให้เกาะสะโพกตนไว้ก่อนจะพาทั้งสองร่างนั่งลงบนโซฟาตัวเดิม ฝ่ามือสากไล้สัมผัสต้นขาด้านใน เคลื่อนสูงขึ้นตรงเข้าไปสัมผัสแก่นกลางลำตัวของคุณหมอที่ชูชันสู้สายตา ทั้งรูดรั้งสลับกับกดส่วนปลาย เขาอยากจะได้ยินเสียงคุณหมอร้องออกมาดังๆอย่างที่เคยเป็น
"เลน.. เลนเชอร์.. อื้ออ หมอทำกับคุณแค่คนดียว" ชาร์ลตอบกกระท่อนกระแท่นสลับกับครางออกมา แผ่นหลังบางแอ่นโค้งลอยหวือไม่ติดกับเบาะ สะโพกบิดเร้าไปมาตอบรับสัมผัส
"ผมดีใจนะที่ได้เป็นเคสพิเศษ" อิริคกระซิบแหบพร่าข้างใบหูก่อนขบเม้มหยอกล้อ เขาดันร่างขาวจัดของคุณหมอให้พลิกไปนั่งอยู่เหนือร่าง เรียวขาถูกเปิดออกกว้างรับมือใหญ่ที่รูดรั้งส่วนอ่อนไหว มืออีกข้างที่ว่างโน้มท้ายทอยอีกฝ่ายลงมารับรสจูบร้อนแรงอีกครั้ง
เมื่อโดนจูบปิดปากแนบสนิท คุณหมอไม่สามารถครางออกมาได้เต็มเสียง มือเล็กยันเอาไว้บนหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามพยุงร่างตนไม่ให้ทรุดลงไป ฝ่ามือใหญ่ที่ชักรูดไม่หยุดหย่อนเร่งเร้าอารมณ์ให้ทะยานขึ้นสูง สัมผัสหนักหน่วงทำให้ต้องสวนสะโพกขึ้นไปตามจังหวะขยับมือ ก้นนุ่มบดเบียดลงไปบนหน้าขากว้างยิ่งเป็นตัวกระตุ้นอารมณ์ของตนและร่างสูงให้กระเจิดกระเจิง
"ชู่ว ห้ามร้องดังนะครับ เดี๋ยวพยาบาลได้ยิน"
อิริคพูดพร้อมกับคลี่ยิ้มอ่อนโยน ทว่าดวงตากลับฉายชัดถึงแววเจ้าเล่ห์ กลีบปากหยักไล่ดูดเม้มทั่วแผ่นอกบางสร้างรอยรักประปราย มือใหญ่ช่วยรูดรั้งถี่เร็วขับกระตุ้นให้สิ่งที่เก็บกักข้างในขับเคลื่อนออกมา
เขาอยากให้คุณหมอถึงสวรรค์ก่อน
จากกนั้นค่อยดิ่งลงนรกสำหรับการเยียวยาโรคนอนไม่หลับเป็นลำดับถัดไป
"เลนเชอร์คนเจ้าเล่ห์ อ๊ะ..!" แม้คุณหมอจะครางป่นก่นด่า แต่สะโพกก็ขยับเข้าหาไม่หยุด อารมณ์ที่ถูกปลุกปั้นขึ้นมาจนถึงจุดสุดยอดทำให้ในท้องน้อยเสียววูบวาบเหมือนเล่นรถไฟเหาะตีลังกา และในที่สุดชาร์ลก็ปลดปล่อยความต้องการออกมาเลอะฝ่ามือที่ช่วยชักรูด ชาร์ลขบฟันกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนแทบจะห้อเลือดเพื่อสะกดกั้นเสียงคราง สองขาที่คุกเข่าคร่อมบนร่างสูงสั่นระริกไปตามแรงอารมณ์
"เจ้าเล่ห์ไม่เท่าคุณหมอหรอกครับ รักษาอะไรให้ผมก็ไม่รู้"
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้า เขาจัดแจงคุณหมอให้ยกสะโพกขึ้น มือที่ชุ่มจากของเหลวเสียดสีกับช่องทางด้านหลัง ใช้คราบเหนียวหนืดเป็นตัวหล่อลื่นในการสอดนิ้วกลางเข้าไปเบิกทาง สัมผัสอุ่นร้อนตอดรัดนิ้วแน่นจนแทบขยับไม่ได้ ทว่าหากไม่เตรียมพร้อมให้คุณหมอเสียก่อน อิริคกลัวว่าความใหญ่โตอาจทำให้อีกฝ่ายได้เลือด เขาไม่อยากให้คุณหมอต้องบาดเจ็บ
"ไม่ ไม่เป็นไร หมอไม่เป็นไร"
คุณหมอคว้าข้อมือแกร่งให้หยุดการกระทำที่เสียเวลาเปล่า ใบหน้าหวานส่ายไปมาปฏิเสธการเตรียมพร้อมร่างกาย
"หมอต้องการคุณ ....ได้โปรดอิริค" คำสุดท้ายเอ่ยอ้อนวอนพร้อมกับหยาดน้ำเอ่อล้นดวงตาด้วยความรู้สึกเสียวกระสัน ช่องทางด้านหลังบีบกระชับเข้าหากันแน่นเรียกร้องยางสิ่งที่ใหญ่โตกว่านิ้วเรียว
"งั้นช่วยอะไรบางอย่างได้ไหมครับ ช่วยรักษาผมด้วยตัวของหมอ...." มือใหญ่จับสะโพกกลมกลึงและค่อยๆกดกลืนแก่นกายขยายเต็มขนาดเข้าไปในร่างกายอีกฝ่าย ความคับแน่นเข้ามารุมเร้า บีบรัดและเชิญชวนให้กระทำรุนแรง แต่จำเป็นต้องทิ้งค้างไว้รอให้ร่างเล็กได้ปรับตัว
"อ๊ะ.. ซ.. อ๊า..!" เสียงครางหวานดังก้องไปทั่วห้องพัก ช่องทางที่ถูกรุกรานทำให้รู้สึกจุดเสียดในช่องท้องไม่น้อย ทว่าความเสียวซ่านย่อมมีมากกว่า คุณหมอจึงกัดฟันกลั้นใจกดกระแทกกายลงไปทีเดียวให้ช่องทางอ่อนนุ่มกลืนกินส่วนใหญ่โตทีเดียวมิดลำ ร่างกายที่ถูกสอดแทรกเข้ามาบีบกระชับสิ่งแปลกปลอมเอาไว้แน่นจนแทบขยับไม่ได้ กิจกรรมร้อนๆที่ไม่ได้ทำมานานหลายอาทิตย์ทำให้ร่างกายยังคงไม่คุ้นชิน
"ไหวไหมครับหมอ รักษาผมต่อได้ใช่ไหม...?" เอ่ยถามพลางผ่อนลมหายใจหนัก การติดรัดทีได้รับกระตุ้นความเสียวกระสันให้เขาได้ไม่น้อย เอวสอบลองขยับสวนขึ้นทดสอบปฏิกิริยาจากร่างเล็ก ยากเหลือเกินที่อิริคจะต้องสะกดกลั้นความกลัดไม่ให้พลั้งเผลอบดขยี้จนทำให้คุณหมอชาร์ลต้องบอบช้ำ
"อิริค ฮื่อ... อิริค"
ร่างเล็กเอนตัวลงไปนอนราบ คลอเคลียใบหน้าเข้ากับช่วงลำคอพลางเปล่งเสียงครางเรียกชื่อคนไข้ของตนไม่หยุด มือสองข้างปัดป่ายไปทั่วแผ่นอกกว้างสลับกับกรีดเล็บลงไปจนปรากฎเป็นรอยแดงจางๆ
"อย่าอดทนกับหมออิริค แสดงให้หมอเห็น... ว่าคุณเองก็ต้องการหมอเหมือนกัน" ชาร์ลกระซิบร้องขอ ตั้งใจจะทำลายความอดกลั้นในใจอิริคให้หมดสิ้นไป
"หมอน่าจะรู้นะครับว่าผมก็ต้องการหมอ ต้องการจนนอนไม่หลับถึงต้องมารักษา 'ครั้งแล้วครั้งเล่า' " มือทั้งสองยกสะโพกกลมขึ้นพร้อมแยกก้นนุ่มออกกว้างบีบคลึงเย้าแหย่ เขากดแก่นกายเข้าลึกสวนเป็นจังหวะกึ่งเนิบนาบเพราะความคับแน่น ข้างในร่างกายคุณหมอยังเป็นที่โปรดปรานของอิริคเสมอ
คุณหมอตัวสั่นเล็กน้อย เป็นอีกครั้งที่ชาร์ลจำต้องสะกดกั้นเสียงครางด้วยการฟันคมกัดลงไปบนลาดบ่ากว้าง ปัดป่ายมือไปทั่วอย่างทำอะไรไม่ถูกกับความรู้สึกคับแน่นในช่วงล่าง สะโพกกลมส่ายไปมาทำท่าจะถอยหนีแต่ก็ติดที่ฝ่ามืออีกคนจับล็อคร่างกายตัวเองเอาไว้แน่น
"ไม่เอาสิ อย่าหนีผม ไหนว่าจะรักษาไง" เสียงทุ้มเอ่ยเย้าแหย่ระคนครางต่ำๆอยู่ข้างใบหู พรมริมฝีปากจูบไล่ไปทั่วต้นคอขาว กระดูกไหปลาร้าเรียงตัวสวย ไล่มาจนถึงหัวไหล่ม
อิริคค้นพบว่ากลืนกินความหอมหวานนี้มากเท่าไหร่ก็ไม่เพียงพอ
"หมอช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหม....? ผมอยากให้หมอขย่มลงมา อย่างที่เคยทำ" จบคำพูดสุดท้ายก็แอบกระทุ้งความใหญ่โตเข้าไปลึกจนคุณหมอตัวสั่นระริก
เมื่อร่างกายเริ่มคุ้นชินแล้ว ชาร์ลก็เป็นฝ่ายเริ่มขยับสะโพกควบคุมจังหวะเอง
ทุกจังหวะที่ร่างกายขยับสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกันเรียกเสียงครางให้ดังลอดจากริมฝีปากไม่หยุดหย่อน
"ผมรู้ว่าหมอทำได้ดีกว่านี้อีก อืม... แรงกว่านี้อีกสิครับ"
เวลานี้ทั้งน้ำเสียงและแววตาฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างชัดเจน อิริคอยากจะเห็นคุณหมอชาร์ลเสียการควบคุมตนเองยามที่กดกระแทกสะโพกลงมาเสียจนหัวสั่นคลอนอย่างที่เคยทำ ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาชอบมองปฏิกิริยาของคุณหมอยามทำกายภาพบำบัดเสียยิ่งกว่าสิ่งใด
ฝ่ายคุณหมอเองเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็ขยับตัวมานั่งตรงๆ วางมือค้ำน้ำหนักเอาไว้บนหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม เชิดหน้าขึ้นเปล่งเสียงครางแผ่วด้วยกลัวว่าคนด้านนอกจะได้ยิน เปิดเผยร่างกายขาวจัดที่ถูกแต่งแต้มด้วยรอยประทับสีแดงช้ำให้อีกฝ่ายเห็นเต็มสายตา จัดการยกสะโพกขึ้นสูงจนแก่นกายเกือบหลุออกจากช่องทางก่อนจะกดร่างตนลงไปทีเดียวกลืนกินแท่งร้อนเอาไว้สุดความยาว ชาร์ลขยับร่างกายแบบนี้ซ้ำๆสลับกับหมุนวนสะโพกเป็นวงกลมเพิ่มความเสียวซ่านให้กับร่างกายของทั้งคู่
"หมอครับ ขอนะ.... ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว"
ภาพยั่วยวนตรงหน้าไม่ต่างจากดาบสองคม เขาเองก็ถูกกระตุ้นไม่ต่างกัน เมื่อเส้นความอดทนขาดผึง อิริคจับร่างคุณหมอนอนตะแคงลงให้แผ่นหลังบางชื้นเหงื่อแนบกับช่วงอกกว้างของตน ใช้วงแขนเกี่ยวรั้งขาเรียวข้างหนึ่งให้ยกขึ้นเปิดทางให้ตนกระแทกความเป็นชายเข้าไปเสียเต็มแรง ไม่มีการรั้งรอฟังคำอนุญาตใดๆ โสตประสาทของอิริคตอนนี้ดับมืดด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่าน ต่อให้ตอนนี้คุณหมอร้องประท้วงเท่าไหร่ก็ไม่ได้สนใจ เอวสอบบดขยี้เน้นหนักระรัวจนร่างเล็กในอ้อมกอดตัวโยนไปหมด
"อึก..! อิริค อ๊า.. อ๊ะ..!" ด้านคุณหมอเมื่อโดนจับเปลี่ยนท่าโดยไม่ทันตั้งตัวก็ครางเสียงสั่นจนแทบจับใจความไม่ได้ ร่างกายสั่นคลอดไปตามแรงกระแทกที่รุนแรงจนลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง
ลืมแม้กระทั่งต้องกลั้นเสียงครางไม่ให้นางพยาบาลหรือผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาด้านนอกได้ยิน
อารมณ์รักที่ถูกป้อนเข้ามาไม่ขาดสายทำให้ช่องทางด้านหลังโอบกระชับบีบรัดความเป็นชายของคนที่ตระคองของคนที่ตระคองกอดอยู่ด้านหลังเอาไว้แน่น รู้สึกปวดหนึบที่ส่วนอ่อนไหวของตนเองจนต้องสาวมือชักรูดไปตามแรงกระแทก
"อิริค ฮื่อ.. อิริค หมอ.. หมอจะไม่ไหวแล้วอิริค"
"ตกลงใครรักษาใครกันแน่ครับ อาการหมอดูไม่ค่อยโอเคเลยนะ" แกล้งหยอกเย้าคนในอ้อมแขนพลางหัวเราะร่วน ลมหายใจอุ่นรดอยู่กับท้ายทอยคุณหมอยิ่งเสริมอารมณ์ของตนให้พุ่งพล่าน กลีบปากหยักตระโบมจูบฝากฝังรอยรักทั่วต้นคอขาวผ่อง ส่วนสะโพกที่กดกระแทกกระทั้นยังคงทำหน้าที่ได้อย่างไม่หยุดหย่อน มีแต่จะไต่ระดับขึ้นจนความต้องการพุ่งขึ้นสูงติดเพดาน
"หมอครับ อืม.. คุณหมอเซเวียร์..." ความเป็นชายเสียดสีถี่ระรัวเมื่อความต้องการได้เจิ่งล้นที่กักเก็บ ความต้องการล้นออกมาและทะลักเข้าเต็มช่องว่างในร่างเล็กโดยไม่ได้ถามความยินยอมจากคุณหมอ น้ำอุ่นๆที่ฉีดพ่นเข้ามาในร่างกายทำให้ร่างเล็กสั่นสะท้าน ขยับมือกับส่วนอ่อนไหวของตนเพียงไม่นานชาร์ลก็ปลดปล่อยออกมาตามอิริคไปติดๆ ร่างขาวจัดที่พึ่งผ่านศึกหนักมาขึ้นสีแดงระเรื่อน่าเอ็นดู แผ่นอกบางสั่นสะท้านตามจังหวะกอบหายใจ
"อิริค.. ฮื่อ.. คุณนี่มัน..."
"ขอบคุณสำหรับการรักษาครับ คุณหมอ ❤️"
END.
__________________________________________________________________________________________
ENDจริงๆน่ะหรอ55555555555555555555555555555555555555555555555555
นี่มันอะไรก็ไม่รู้ค่ะ มีแต่ความกาม อยากเตือนทุกคนว่าเวลาเปิดป่านโปรดระวังข้างหลัง แต่อ่านมาถึงตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วเนอะ5555555555555555
ตอนต่อไป อาจจะ มีแฟลชแบ็คถึงการพบกันของคุณหมอกับคนไข้ แค่อาจจะนะคะ อาจจะ
แล้วก็ฟิคตอนนี้จะเกิดขึ้นมาไม่ได้เลยถ้าไม่มีคู่หูคู่โรลอย่าง Cheler_dm ขอบคุณนะคะตัวเอง ไว้ว่างๆมาโรลอีกเนอะ555555555
ฟิคนี้มันแท็ก #โรลอย่างไรให้ได้เรื่อง จริงๆนั่นแหละ
ปล. ขอบคุณสำหรับยอดวิว1kนะคะ แล้วก็น้อยใจมากๆที่ยอดวิวตอนที่แล้วปาไปเกือบร้อยแต่ยอดโหวต.... /มองแล้วร้องไห้ ฮึกกกกกก ;-; ตะไมไม่โหวตให้เลาล่ะ เลาน้อยใจนะ ฮื่อออออออ