- drie jaren later -
Drie jaar. Drie jaar van verlossing, overwinning en vrijheid. Maar ook drie jaar van trauma's, nachtmerries en therapie. Ik ben nu negentien en probeer nog steeds mijn leven op te pakken. Vandaag ga ik voor het eerst naar de universiteit.. Waar ik al zo lang op wacht. Er is ontzettend veel gebeurt sinds de dag van mijn bevrijding. We zijn naar het midden van Nederland verhuist, ver weg van oude huis. Een traan loopt over mijn wang maar ik veeg het snel weg. Shit, ik moet nu weg, tenzij ik te laat wil komen op mijn eerste schooldag. Ik pak een cracker en eet hem onderweg op. Ik ren richting Centraal Station, dat zowat tegenover mijn huis staat. Ik heb nog helemaal geen idee hoe deze shit werkt.
Ik haal mijn OV- chipkaart tevoorschijn en scan hem bij de deuren. Ingecheckt. Jeetje, het is echt fucked up druk. Ik knal tegen een paar mensen aan en ren snel verder. Bam. Met een knal val ik op de harde grond. Voor de zoveelste keer. Aii.. "Sorry, ik lette niet op." hoor ik een mannenstem mompelen. Ik bevries. Met grote ogen blijf ik zitten. Dit kan niet.. Onmogelijk. Traag laat ik mijn ogen naar boven glijden, naar de jongen die twee jaar van mijn leven tot een hel heeft gemaakt. Jake. Hij kijkt me ongelovig aan. Net als hij zijn mond opent sta ik vlug op en ren weg. Zo hard als ik kan. Geen idee waarheen. "Vera, wacht!" roept hij. Nog steeds niet beseffend wat er is gebeurd schud ik mijn hoofd. Het was je verbeelding, het is niet echt Vera. Na een paar minuten van non stop geren stop ik in het bos. Zwaar ademend en huilend laat ik me tegen de boom naar beneden zakken.
Het was niet mijn verbeelding.. Het was echt. Levensecht. Hij.. Hij zat in de gevangenis. Hoe is hij vrij gekomen? Paniek giert door heel mijn lichaam. Hij weet waar ik ben. Ik ben niet veilig meer. Of.. Zou hij veranderd zijn? Geloof het of niet, ik heb hem gemist. En toch ben ik bang. Zó, ontzettend, bang. Misschien is hij nu anders. Na mijn ontsnapping, hadden de dokters me geconstateerd met het zogenaamde, Stockholm Syndrome.
Het stockholmsyndroom is het psychologisch verschijnsel dat soms optreedt tijdens een gijzeling. Het verschijnsel houdt in dat de gegijzelde sympathie voor de gijzelnemer krijgt.
Nog steeds ontken ik dit. Maar diep van binnen weet ik dondersgoed wat ik voel voor Jake. Of het geestelijk ligt, daar twijfel ik aan. Dan schiet me iets te binnen. Fuck, fuck, fuck. Vloekend sta ik op. Ik ben al te laat voor school. Ongemerkt lopen de tranen nog steeds naar beneden. Ik denk dat ik voor vandaag maar beter thuis blijf. Ik laat mijn moeder mij wel ziek melden. Slenterend en bang loop ik naar huis.
~
P.O.V. Jake
Sprakeloos kijk ik naar het meisje voor me, die op de grond zit. Dit kan niet waar zijn.. Net als ik wil zeggen hoe erg alles me spijt en hoe erg ik haar heb gemist, staat ze op en rent ze weg. Ik roep haar nog na maar ze verdwijnt in de menigte. Ik ren haar achterna maar het is hopeloos. Nergens zie ik haar meer. Verdrietig zucht ik. Ik haal een sterke beker koffie bij de Starbucks en neem plaats op een stoel. Ja, ik ben vrij. Ik heb mijn straf uitgezeten. Nou ja, niet helemaal. Vera had alleen Micheal aangegeven. Ik wou mezelf gaan aangeven toen ik hoorde dat Vera het niet gedaan had. Alleen dat liep iets anders, Micheal had iedereen al aangegeven. Tijdens de rechtzaak heeft Vera het voor mij opgenomen. Door haar heb ik een lage straf gekregen. Haar ouders waren natuurlijk hartstikke bedonderd en tegen haar uitspraken. Dus nu ben ik terug. En echt, ik ben veranderd. Zíj heeft mij veranderd. Elke dag, elk uur, minuut en seconde heb ik uitgekeken naar het moment dat ik haar weer in mijn armen kon houden. Ik mis haar. Zo ontzettend erg. Alleen moet ik gaan accepteren dat zij mij nooit meer wilt zien of spreken.. Wat begrijpelijk is natuurlijk. Tenzij, zij zij ook van mij houdt, zoals ik van haar houd. Ik moet iets doen. Ik moet een plan verzinnen om haar terug te krijgen. En wie weet, kunnen we ooit nog gelukkig zijn samen en kinderen hebben.
Vera p.o.v.
Ik besef niet hoe gevaarlijk dit wel niet is. Ik kan alleen maar denken aan hem. Hij is veranderd. Hij ziet er nu uit als een warm persoon, iemand die om mensen geeft. Ik krijg die onschuldige blik niet meer uit mijn hoofd. Ik wil hem, nog steeds even erg als vroeger. En ik ben zo ontzettend boos op hem, nooit meer zal ik kunnen vergeten wat er is gebeurd. Nooit. Ik doe mijn oordopjes in en luister naar muziek terwijl ik geluidloos huil. Ik mis hem, maar ik haat hem. Ik wil hem, maar ik walg van hem. Ik houd van hem, maar ik ben bang voor hem. Waar ben ik toch in beland?
Na lang nagedacht te hebben, ben ik tot een besluit gekomen.. Vergeet hem en ga door.
~
"Vera? Vera!" hoor ik iemand roepen. "Wat?!" roep ik geïrriteerd en slaperig. Altijd maken mensen mij wakker uit mijn schoonheidsslaapjes.. "We gaan eten!" schreeuwt mijn moeder terug. Ik heb geen honger maar toch sta ik op en loop naar beneden. Eenmaal aan tafel begint mijn vader gelijk te praten. "Wat was er vanochtend nou?" vraagt hij. Ik slik en voel de brok alweer in mijn keel. "Niks, ik voelde me gewoon niet goed." antwoord ik zacht. Hij kijkt me onderzoekend aan maar gaat dan toch door met eten. Opgelucht neem ik een hap van het eten. Na het eten pak ik mijn telefoon en oortjes en loop naar buiten. Even wandelen lucht altijd op. Traag loop ik langs het water, richting het bos. Ik ben in de war, en niet zo'n beetje ook. Ik heb het gevoel dat ik nooit in mijn hele leven iemand anders kan vinden, van wie ik meer zal houden van hem. En het is zo stom, echt, ik weet wat jullie nu denken en ja, ik ben het volkomen met je eens. Je kan niet verliefd worden op je ontvoerder. Het kan gewoon niet. Volkomen belachelijk. Onmogelijk. Maar kijk eens om je heen en vertel me hoeveel dingen je ziet, die eigenlijk onmogelijk zijn, als je er goed over nadenkt. En het is gebeurd. Ik kan het niet meer terugdraaien. Ik ben gevallen voor mijn ontvoerder en ik kan het niet ontkennen. Kan ik nog dieper vallen? Vast wel. Kan het nog meer pijn doen? Ongetwijfeld. Kan het ooit nog goedkomen? Geen idee.
~
Jake's p.o.v.
"Denk na Jake, kom op, gebruik je hersenen een keer." mompel ik in mezelf. Face-to-face kan ik sowieso niet tegen haar praten. Ik moet dus een andere manier van communicatie gaan gebruiken. "Zoals wat?" fluister ik. Communicatie, communicatie.. Flessenpost.. Haha.. Telefoneren..Internet.. Email.. Brief! Ik moet haar gewoon een brief schrijven waarin ik haar alles uitleg! Ik moet alleen even uitzoeken waar ze woont maar dat lukt me wel. Haastig ren ik naar het bureau in mijn appartementje, ik pak een vel papier en een pen. Hier gaan we dan..
~
Ik plak de envelop dicht met een hartjes sticker, gaat ze vast leuk vinden! Tevreden druk ik er een kus op. Oh shit, ik heb geen postzegels in huis. Ik ga ze wel even halen bij de winkel in de buurt. Ik pak mijn jas en de brief neem ik voor de zekerheid ook mee. Fluitend loop ik de straat door en ik besluit gelijk even te gaan wandelen langs het water.
Mijn adem stokt als ik haar zie. Ze zit op het gras voor het water, met oortjes in. Ze ziet me niet en ergens hoop ik dat ze zich nu omdraait, mij ziet en in mijn armen rent. De gedachte aan haar warme gloed geeft me vlinders.. Maar ik moet nu even flink zijn en uitzoeken waar zij woont. Eerst naar de winkel hier om de hoek. Diep in gedachten verzonken loop ik verder. Rustig loop ik de winkel in en zoek naar de postzegels. "Aha" fluister ik als ik een pakje postzegels in het schap zie liggen. Tevreden loop ik ermee naar de kassa en reken af. Ik loop weer naar huis en vanaf een afstandje zie ik dat ze opstaat, die gaat vast naar huis toe. Tijd om haar adres te vinden!
~
Hooiiii lieve lezers! Hier ben ik dan weer en ik moet eerlijk zeggen dat ik nu echt helemaal vastloop. Ik ben inspiratieloos as fuck en hoe langer ik wacht hoe erger het word. Ook ben ikeen beetje hopeloos om eerlijk te zijn. Jullie hebben geen idee hoe nerveus ik nu ben om dit hoofdstuk te publiceren. Laat me alsjeblieft je eerlijke mening weten! Volgend hoofdstuk is waarschijnlijk de laatste.. Ik snap het als jullie nu een beetje boos op me zijn, vanwege de tijd tussen de uploads en dit troep hoofdstuk, vergeef het me alsjeblieft!😆 Ik weet gewoon niet meer hoe het nu verder moet. Help me out! Oh ja, de vraag van vandaag is.... *tromgeroffel* Geloven jullie dat Jake echt veranderd is of heb je je twijfels?🤔 En ik heb nog een mededeling! Wat denken jullie van een What's App of Instagram DM groeps-app voor alle fans, met mij erin natuurlijk! Een soort van "KBsquad"! Zo kun je ook nieuwe vriendinnen maken bijvoorbeeld😊 Mij lijkt het echt leuk! Laat me weten of jullie het ook willen en stuur me je nummer of Instagram naam via een privé-bericht, niet in de comments, voor je eigen veiligheid! Love you all!
xoxo Shewa💗