Goodbye my love.
ประตูกระจกบานเดิมถูกเปิดอ้าทิ้งไว้ปล่อยให้สายลมพัดผ่านเข้ามายังในตัวห้อง ฝ่าเท้าสีซีดเพราะไม่ได้แตะต้องแสงแดดขยับก้าวมายืนอยู่ตรงประตูพร้อมกับฝ่ามือที่จับผ้าม่านให้รวบไปอยู่อีกทาง จีมินทอดสายตามองท้องฟ้ายามเช้าที่ไม่มีเมฆบดบัง อากาศดูปรอดโปร่งดีมันชวนทำให้หัวใจดวงน้อยรู้สึกอุ่นขึ้นมานิดๆ
หลังจากที่ฟื้นขึ้นมาคุณหมอก็ออกความเห็นว่าควรให้เขาอยู่ในโรงพยาบาลต่ออีกสักสองคืนเพื่อดูอาการ ซึ่งเขาและครอบครัวเองก็ไม่ได้คัดค้านอะไร พี่ยุนกิก็อุตส่าห์อยู่นอนเฝ้าและคอยถามตลอดทั้งวันว่าเขาอยากได้อะไรไหม แม้จะแอบเกรงใจแต่ลึกๆแล้วจีมินเองรู้สึกดีไม่น้อยที่ได้รับความใส่ใจแบบนั้น
มันทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะนึกไปถึงฝันนั่น
จริงอย่างที่แทฮยองว่า.. เขายังมีครอบครัว ยังมีคุณพ่อคุณแม่ และพี่ยุนกิ.. มันคงเป็นบาปที่ติดตัวไปตลอดชีวิตหลังความตายแน่ หากเขาไม่ได้ฟื้นขึ้นมาและเอ่ยขอโทษให้กับทุกคน ตอนนี้จีมินรับรู้ได้เป็นอย่างดีเลยว่าทุกคนรักเขามากแค่ไหน
ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังทำใจไม่ได้กับการจากไปของแทฮยองอยู่ดี
วันนี้จีมินได้กลับมาบ้านแล้วหลังจากที่นอนหมดสติอยู่ในโรงพยาบาลนานหลายวัน มีบ้างบางวันที่คุณนายคิมจะเข้ามาเยี่ยมเยียนและให้กำลังใจเขา ซึ่งนั่นทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย เพราะท่านเองก็เพิ่งสูญเสียแทฮยองไป มันคงแย่มากในตอนที่ท่านรู้ว่าเขาคิดสั้นฆ่าตัวตายเพื่อจะตามลูกชายของเขาไป
ความผิดบาปนี้เขาจะขอชดใช้มันด้วยการทำตามในสิ่งที่แทฮยองเอ่ยขอไว้ เขาจะดูแลครอบครัวของแทฮยองเอง และจะทำให้ดีที่สุด เพราะแบบนั้นแล้วแม้ว่าในใจจะโหยหาความรักจากแทฮยองมากแค่ไหน เขาก็จะไม่วู่วามทำอะไรแบบนั้นลงไปอีกเด็ดขาด
เขาไม่อยากให้ใครต้องเสียใจอีก ไม่ว่าจะเป็นคนที่อยู่ หรือคนที่ไม่มีวันฟื้นขึ้นมาได้อีกแล้วอย่างแทฮยอง
“เฮ้อ..”
จีมินผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบา ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยที่ทอดมองออกไปยังทิวทัศน์โดยรอบผละลงหลุบมองพื้นเบื้องล่าง ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับสมุดโน้ตเล่มสีฟ้า มันถูกวางคว่ำหน้าไว้และเหมือนว่าจะอยู่ในลักษณะนั้นมาตั้งแต่ต้นแล้ว
บางทีอาจเป็นในตอนที่เขากำลังลงมือทำเรื่องเลวร้ายกับตัวเอง จำได้ว่าตอนนั้นก็วางสมุดทิ้งไว้กับพื้นแบบนี้นี่แหละ หลังจากที่พี่ยุนกิเข้ามาช่วยเขาห้องนี้ก็คงถูกปิดตายไม่ได้มีใครเข้าออกอีกเลยจนกระทั่งเขาที่กลับมาวันนี้
ฝ่ามือป้อมๆเอื้อมลงคว้าสมุดเล่มนั้นขึ้นมาถือไว้ หน้ากระดาษที่ถูกกางทิ้งไว้เกือบจะถึงกึ่งกลางของสมุดอยู่แล้ว แต่ก่อนที่จะได้พลิกมันขึ้นมาดู อะไรบางอย่างที่วางตกอยู่บนพื้นใต้สมุดเล่มนั้นก็เรียกให้สายตาของเขาต้องวูบไหวขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
แหวนดอกไม้..
คนตัวเล็กชันเข่านั่งลงกับพื้นห้องก่อนจะหยิบแหวนวงเล็กที่ถูกถักขึ้นมาแบบง่ายๆ มันเป็นดอกไม้แห้งที่คงถูกเหน็บไว้ในสมุดตั้งนานแล้ว แต่เขาไม่รู้เลยว่า..มีแหวนอยู่ในสมุดเล่มนี้ด้วย
ฝ่ามือจับพลิกหน้ากระดาษให้หงายขึ้นมาด้วยหัวใจที่เต้นระรัว และแทบจะร้องไห้ออกมาเดี๋ยวนั้นที่เห็นว่าในหน้ากระดาษของสมุดที่เปิดค้างไว้ มันไม่ได้ว่างเปล่าอย่างที่เคยเข้าใจ...
ในหน้าที่หนึ่ง หน้าที่สอง หรือสามของสมุดอาจไม่มีอะไรขีดเขียนอยู่เลย แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่ามันจะว่างเปล่าเสมอไป..
รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเสียดื้อๆที่เห็นตัวอักษรยึกยือนั่น แทฮยองคงพยายามจะเขียนมันในตอนที่อยู่โรงพยาบาลไม่เวลาใดก็เวลาหนึ่ง และบอกให้ใครสักคนเอามันกลับไปไว้ที่ห้องเพื่อรอให้เขามารับมันไป
ข้อความสุดท้าย ที่เจ้าตัวคงไม่คิดว่าเขา..จะตัดสินใจทำอะไรลงไปก่อนที่จะได้อ่านมัน ขอโทษนะแทฮยอง ขอโทษจริงๆ.. แต่หลังจากนี้เขาจะมีชีวิตต่อไปตามที่บอก จะทำตามคำหมั้นสัญญาที่อีกฝ่ายเคยเอ่ยขอไว้
เขาจะมีวันพรุ่งนี้เพื่อแทฮยอง
และเพื่อทุกคนที่รัก…
ถ้าวันนี้ผมไม่อยู่แล้ว ต้องดูแลตัวเองให้ดีๆนะ
ถึงเราจะไม่ได้มีวันพรุ่งนี้ด้วยกัน แต่จีมินต้องมีวันพรุ่งนี้ไว้เพื่อผม เข้าใจไหมครับ?
..รักเสมอ..
Kim Taehyung.
__________
#ช็อตฟิคร้องไห้หนักมาก
จริงๆมีบทความอยู่ในเด็กดี แต่อยากเอาลงไว้ในนี้บ้างเป็นเรื่องๆไป แฮ่~
ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ :)