กริ๊งง กริ๊ง
เสียงกริ่งของบ้านดังขึ้นสองครั้ง ทำให้ยุนกิที่กำลังเก็บของบนห้องจึงต้องละมือกับสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ เขาเดินลงไปชั้นล่าง ไปเปิดประตูบ้านให้ชายเจ้าของร่างใหญ่ ใบหน้าสะอาดสะอ้านที่อยู่ในเครื่องแบบชุดนักเรียน
" มาแล้วๆ " เขาบอกคนที่อยู่หน้าประตูอีกฝั่ง ก่อนจะเลื่อนมือไปเลื่อนประตูบานใหญ่ออก
" ช้าจังเลยนะครับ ทำอะไรอยู่เหรอ "
" เก็บของอยู่บนห้องน่ะ พอดีมันรก "
" อ๋ออ แล้วไม่ชวนผมเข้าบ้านเหรอครับ? "
" เอ้อ..เข้ามาสิ แล้วซื้ออะไรมาเยอะแยะเต็มไม้เต็มมือล่ะนั่น "
" ก็เผื่อแม่พี่ยังไม่กลับบ้านแล้วพี่หิวไง "
" บางทีซื้อข้าวมากินก็ได้ ขนมพี่ไม่ค่อยกิน "
" แทนที่พี่เทคผมเป็นเพื่อนพี่ แถมยังซื้อขนมมาให้ผมกินตลอดแล้วกัน เจ๊าๆกันไปนะ "
" แบบนี้ก็ได้เหรอ "
" ได้ดิ "
จองกุกเดินไปวางถุงขนมที่โต๊ะกับข้าวของบ้าน เขาวางกระเป๋าบนเก้าอี้โต๊ะกับข้าว ก่อนจะเดนไปสำรวจรอบๆบ้าน พอเขาเดินทัวร์ดูรอบๆบ้านจบ เขาก็ถือวิสาสะนั่งโซฟา หยิบรีโมตขึ้นมาเปิดดูทีวีหน้าตาเฉย จนเจ้าของบ้านอย่างยุนกิต้องทำหน้างง แล้วก็ต้องทำเป็นเฉยๆกับมันไป
" นี่บ้านพี่มีช่องดีสนีย์แชลแนลไหม "
" ไม่รู้ดิ มีมั้งลองหาดู "
ทั้งบ้านเงียบไม่มีใครพูดอะไร มีแต่เสียงทีวีที่เปิดช่องการ์ตูนดีสนีย์เอาไว้
จองกุกที่นั่งดูการ์ตูนโดยไม่สนใจใคร แถมยังหัวเราะคนเดียวอีก ยุนกิแม้สายตาของเขาจะมองไปที่ทีวี แต่เขาไม่ได้ดูมันซักนิด เขาเหล่มองจองกุกสลับไปกับการ์ตูน ในใจนึกคิดสงสัย โตขนาดนี้ยังดูการ์ตูนอยู่อีกเหรอ
" นายยังดูการ์ตูนเรื่องนี้อยู่เหรอ " เขาคิดดังไปหรือเปล่า..
" ทำไมล่ะ ดูไม่ได้เหรอ " เขาตอบโดยายตายังไม่ละจากจอทีวี
" ก็เปล่า..ดูเหมือนเด็ก "
" ผมก็เด็กกว่าพี่นี่นา "
" ดูไปเถอะ กินน้ำไรป่ะจะไปเอามาให้ "
" มีน้ำไรมั่ง "
" น้ำเปล่าอย่างเดียว "
" ผมขอโค้ก "
" ไอ้นี่..ก็บอกว่ามีแต่น้ำเปล่า "
" ผมซื้อโค้กมา ไปเปิดดูในถุงบนโต๊ะสิ "
" แล้วก็ไม่บอก "
" ก็พี่ไม่ถาม "
" ถุงไหน มีตั้งหลายถุง " ยุนกิเปิดถุงหาโค้กกระป๋องไปเรื่อยๆ ต่ก็หาไม่เจอเพราะถุงมันเยอะมากจริงๆ ไม่รู้จองกุกจะซื้อมาทำไมตั้งเยอะแยะ เหมือนซื้อมาตุนไว้ตอนน้ำท่วมงั้นแหละ
" ถุงนี่ไง... "
อยู่ๆชายร่างหนาก็เดินมาข้างหลังเขาโดยเขาไม่ทันได้ตั้งตัว ใบหน้าของเขากับของผู้ชายอีกคนใกล้กันมากจนสัมผัสหายใจกันได้
ทั้งบ้านเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร ถึงแม้เสียงทีวีที่ดังก็ไม่ได้ดังไปกว่าเสียงลมหายใจและเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจเขาทั้งสองเลย
เหมือนโลกหยุดหมุนไปแวบนึง..
เหมือนทั้งโลกมีแค่เรา..
เขาอยากหยุดเวลานี้ไว้ให้นานที่สุด
' ผมชอบพี่ พี่ยุนกิ '
' ฉันชอบนาย จองกุก '
เป็นแค่ความคิดชั่ววูบ แต่สายตาของเขาทั้งสองมันสื่อออกมาแบบนั้นชัดเจน
แต่ไม่มีใครรู้
ยุนกิและจองกุก ยังไม่มีใครบอกความในใจแก่ใครออกไป ถึงบอก ก็จะมีแต่ปัญหาตามมาเยอะแยะ
เลยไม่มีใครเลือกที่จะบอกไปตอนนี้
เวลานี้..
" กลับมากันแล้วเหรอลูก " เสียงแม่ยุนกิที่เพิ่งเข้ามาในบ้านเงียบกริบ ไม่มีใครรู้ว่าท่านมาตอนไหน เมื่อไหร่ แต่ที่รู้ๆ แม่เขาคงเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่นี้หมดแล้วแหละ
" เอ่อ...ครับ " ยุนกิรีบผละตัวออกห่างจากจองกุกเมื่อได้สติกลับคืนมา " แม่ครับ นี่จองกุก..น้องที่โรงเรียน วันนี้มันมานอนบ้านเรานะ "
" งั้นตามสบายเลยนะจองกุก วันนี้แม่ซื้อของมาทำกับข้าวเยอะแยะเลย "
" นายกินได้ใช่ไหม แม่ฉันทำอร่อยนะ "
" จริงเหรอครับ ถ้าผมลองแล้วติดใจขึ้นมา ผมขอมาบ่อยๆเลยนะครับ "
" ได้สิลูก มาได้บ่อยๆเลย แล้วบ้านเราน่ะอยู่แถวไหน "
" ผมอยู่คอนโดไม่ไกลจากนี้มากครับ พอดีคอนโดผมถึงก่อนบ้านพี่ยุนกิ เลยติดรถกันมาด้วยบ่อยๆ "
" อ๋อ ใกล้ๆเอง "
" ครับ "
" งั้นยุนกิพาจองกุกไปอาบน้ำเลยสิลูก จะได้ลงมากินข้าวกัน "
" ครับ ตามมาสิ "
ยุนกิเดินนำจองกุกขึ้นไปชั้นบน ถึงหน้าห้องเขาเอื่อมมือไปบิดลูกบิดเพื่อเปิดประตู ส่วนจองกุกก็เดินตามเข้าไปติดๆ
เขาเดินสำรวจห้องยุนกิไปรอบๆ เดินไปดูที่ระเบียงมั้ง โต๊ะคอมมั้ง เปิดตู้เสื้อผ้ามั้ง
" เฮ้ยๆ อย่าเปิดชั้นกางเกงในสิฟ้ะ " ยุนกิร้องห้ามเมื่อเห็นว่าจองกุกกำลังรื้อตู้เสื้อผ้าของเขาใหญ่ จนเกือบจะเปิดชั้นเก็บของลับของเขาซะแล้ว
" อ่าวชั้นกางเกงในเหรอ ไหนมีลายอะไรมั่งน้าา "
" ลามปามใหญ่ละนายอ่ะ ไปนู้นเลยห้องน้ำอยู่นั่น แล้วคืนนี้นายนอนพื้นนะ " เขารีบเดินเข้ามาดันชั้นกลับเข้าที่เดิม ก่อนจะชี้มือไปทางห้องน้ำ จองกุกมองตามด้วยความเข้าใจ พยักหน้ารับตอบ แต่ก็ไม่เข้าใจอีกเรื่องว่าทำไมต้องให้เขานอนพื้นด้วยนะ
" ได้ไงอ่ะ เตียงก็ออกจะใหญ่ "
" ใหญ่บ้าไร สามฟุตครึ่งเองนะเว้ย "
" ก็ใหญ่แหละน่า อีกอย่างนะพี่ พื้นก็แข็ง แอร์ห้องพี่ก็เย็น ตกดึกไม่รู้จะหนาวไหม ไม่เป็นห่วงผมหน่อยเหรอ "
" ไม่เย็นหรอก เคยนอนละ "
" เคยให้เพื่อนมานอนเตียงเหรอ "
" เปล่า ฉันดิ้นตกเตียงเองแหละ นอนพื้นยันเช้า สบายกว่าบนเตียงเยอะ "
" งั้นพี่ก็นอนพื้นดิ ผมจะนอนเตียง "
" ไม่เอาอ่ะ "
" เอ้าไหนบอกตัวเองนอนพื้นแล้วสบายไง "
" ก็หลับไม่สบายเท่าเตียงตัวเองนี่หว่า "
" งั้นก็นอนด้วยกัน "
" เฮ้ย ได้ไง เบียดกันร้อนตายดิ "
" เออๆงั้นผมนอนพื้นก็ได้ "
" ทำดีน้องรัก ไปอาบไป..เอ้านี่ผ้าเช็ดตัว " ยุนกิหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาจากตู้เสื้อแล้วโยนให้อีกคนที่อยู่หน้าห้องน้ำ
" ผมนี่ต้องยอมพี่ตลอดเลยเหรอเนี่ยยยย "
" เอาน่า..ไว้วันหลังพี่จะยอมเอ็งบ้างละกันนะ "
" ยอมเรื่องไหนได้บ้างอ่ะ "
" ทุกเรื่อง แต่ไม่ใช่ตอนนี้ "
" งั้นในอนาคตพี่ยอมเป็นของผมได้ใช่ไหม "
" ... "
" อะไร เป็นอะไรไปล่ะ ผมพูดเล่นน่า หน้าแดงใหญ่เลยน้าา "
" ไปเลยไปไอ้เด็กบ้านี่ " ยุนกิดันหลังจองกุกเข้าห้องน้ำเพราะความเขินน่ะสิจนทำเขาเองก็ทำตัวไม่ถูก โดนเล่นมุกยิงมาแบบนี้ใครจะเก็บอาการไหว
ยิ่งต่อหน้าคนที่ชอบแล้วล่ะก็..
ห้ามไม่ได้จริงๆ!
" ฮ่ะๆๆ ไปแล้วๆ "
" เร็วๆล่ะ ฉันหิว "
" คร้าบบบ "
ยุนกิเดินไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกมาแล้วค่อยๆหย่อนก้นลง มือเลื่อนไปเปิดคอม เขากะว่าจะเล่นเกมรอคนที่อาบน้ำอยู่ พออาบเสร็จเขาจะได้เข้าไปอาบต่อ จะได้ไม่เสียเวลาไปฟรีๆ
อ่า..เล่นเกมอะไรค้างไว้นะ
เล่นค้างไว้เมื่อหลายวันก่อน..
' League of Legends '
คลิก
" มาเลยลูกพ่อ... "
อาการคนตอนเล่นเกมกับติดเกมก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ยุนกิเองก็อยู่ในคนกลุ่มนั้น แต่เขาเองก็ไม่ได้ติดอะไรงองแงมจนไม่ทำการทำงานหรอกนะ ก็แค่เล่นยามว่าง พอมีงานเกมให้ไปแข่งเขาก็ไป แข่งแล้วได้อะไรน่ะเหรอ ได้เงินน่ะสิ เงินดีด้วยนะ แต่ต้องชนะเท่านั้น
ผ่านมาสิบกว่านาทีจองกุกก็ยังไม่ออกมา ทำไมเขาถึงอาบนานแบบนี้ ยุนกิเองก็คงลืมไปแล้วว่าจองกุกอยู่ในห้องน้ำ เพราะเขาเองก็เล่นเกมจนเพลิน ป่านนี้แม่เขาคงทำอาหารเสร็จแล้วแหละมั้ง
" พี่ก้า ไปอาบน้ำ " จองกุกเดินออกมาจากห้องน้ำ มาเพียงผ้าคนหนูผืนหนาห่อร่างกายท่อนร่างเท่านั้น นั่นก็ทำให้เห็นซิกแพกอันหนาๆของเขา ชวนหลงเสน่ห์เหลือเกิน เป็นใครคงมาไม่ละสายตา ในมือเขาถือผ้าขนหนูผืนเล็กที่กำลังเช็ดผมที่เปียกๆอยู่
" ... "
ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่จองกุกเรียก
" พี่ก้า หยุดเล่นเกมก่อน "
" ... "
" พี่ก้าผมบอกให้หยุดเล่นเกมก่อนไง ! " จองกุกทนไม่ไหว เขาโมโหที่เรียกอีตาผู้ชายที่นั่งเล่นเกมงอมแงมไม่ยอมหันมา ไม่ยอมตอบรับ แถมยังใส่หูฟังอีก เรียกแบบนี้ชาติหน้าคงไม่ได้ยินหรอกมั้งเนี่ย
เขาเดินไปข้างหลังยุนกิก่อนจะก้มลงเอามือสองข้างเท้าโต๊ะ ใบหน้าของเขาแนบชิดกับใบหน้าของชายอีกคน ก่อนจะตัดสินใจ
จุ้บ!
" เฮ้ย ไอ้กุก ทำไรวะ " ยุนกิรีบถอดหูฟังลง แล้วหันมาตวาดใส่ชายอีกคนที่ทำหน้ายิ้มแย้ม มีความสุขกับการกระทำเมื่อกี้ เขาเอามือถูแก้มไปมาจนหน้าเริ่มแดงก่ำ
" ก็ผมเรียกพี่ตั้งนานนี่ครับ พี่เล่นเกมไม่ยอมสนใจผมซักที "
" มาสะกิดดีๆก็ได้ป่ะวะ เห็นป่ะตายเลยอ่ะ "
" เล่นใหม่ก็ได้น่า "
" แข่งอยู่นะเว้ย "
" ก็แข่งใหม่ไง "
" ... "
" ไม่ต้องมามุ่ยหน้าเลย ไปอาบน้ำไปเลยไป อย่าให้แม่พี่ขึ้นมาตามสิครับ มันเสียมารยาทนะ "
" รู้แล้วน่า "
" รู้แล้วก็ลุกครับ ยังมาเล่นต่ออีก "
" เอออออออ บ่นจริงโว้ย " เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างหัวเสีย แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่ตากไว้ตรงระเบียง แล้วเดินเข้าห้องน้ำ
ปัง !!
แถมยังปิดประตูประชดอีกคนอีกนะ
" ทำมาเป็นหงุดหงิด หงุดหงิดแล้วยิ่งน่ารัก เดี๋ยวก็ทำโทษซะหรอกนี่ " จองกุกบ่นพึมพำขณะนั่งลงบนเตียงเช็ดผมที่เปียกอยู่
จริงๆแล้วเขาก็โมโหอยู่หรอก ที่อยู่ๆก็มาขัดจังหวะการเล่นเกมของเขาแบบนั้น แต่เขาโกรธยิ่งกว่า ทำไมต้องมาหอมแก้มแบบนั้นด้วยวะ เขาก็มีพ่อมีแม่นะเว้ย แม่ยังไม่เคยหอมแก้มเขาแบบนั้นเลย อยู่ๆก็มีไอ้ผู้ชายคนไหนไม่รู้มาหอมแก้มเขาไป
เป็นมนุษย์พันธุ์ไหนกัน ประสาทเสียหรือเปล่า
หรือว่าโรคจิต..
ชอบแต๊ะอั๋งเพศเดียวกันเหรอ
" บ้าว่ะ "
แต่อีกในใจของเขาก็ยังรู้สึกดีอยู่ลึกๆ พอนึกๆดูเขาก็โกรธจองกุกไม่ลงจริงๆ กลับมีความสุขซะมากกว่า อยู่ๆก็ทำอะไรแบบไม่ให้ได้ตั้งตัว
" เร็วๆนะพี่ ผมหิววววว "
" เออน่า รู้แล้ว " เขาอมยิ้มทีนึงก่อนจะดึงสติเลิกคิดฟุ้งซ่านแล้วไปอาบน้ำ
" มาแล้วคร้าบบบบบบ วันนี้คุณน้าทำอะไรให้กินมั้งครับเนี่ย " เสียงจองกุก ดังลงมาจากชั้นบน เขาเดิน..ไม่สิจะเรียกว่าวิ่งก็ได้ รีบขนาดนี้ก็ระวังจะตกบันไดเอานะ
" ค่อยๆสิจองกุก เดี๋ยวก็ล้มตกบันไดเอาหรอก วันนี้ทำหลายอย่างเลยจ้ะ ไข่เจียงชะอมก็มีนะ อีกอย่างไม่ต้องเรียกน้าก็ได้ เรียกแม่เถอะ "
" ครับ..แม่ " เขาหันไปทำหน้าทะเล้นใส่ยุนกิทีนึงเชิงอวดว่า ' แม่พี่ให้ผมเรียกว่าแม่ด้วยว่ะ ' ยุนกิเองก็ทำหน้าค้อนใส่เหมือนอยากจะตอบกลับว่า ' เรื่องมึงเดะ '
" เอ้ายุนกิ ตักข้าวให้น้องเร็ว "
" ครับ " เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปหยิบจานเพื่อไปตักข้าวในหม้อที่กำลังเสียบปลั๊กอยู่ในครัว ไม่นานเขาก็เอามาเสิร์ฟที่โต๊ะ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเอง
" เอ้อ จองกุกนี่อยู่เกรดไหนนะลูก "
" อยู่เกรดสิบเอ็ดครับ เด็กกว่าพี่ก้าปีเดียว "
" แต่หน้าดันไปก่อนฉันน่ะสิ " ยุนกิแกล้งพูดขณะตัดชะอมมาใส่ในจาน แล้วตักเข้าปาก
" ก้าก็ไปแซวน้อง "
" ก็จริงนะแม่ ดูดิ ตัวก็ใหญ่ หน้าก็แก่ "
" ก้าตัวเล็กเองมากกว่า "
" คิ.. " จองกุกหลุดขำ ทำให้ยุนกิต้องตาขวางใส่เขาทันที เขายกมือขึ้นโบกไปมาทำแสดงว่า ' ล้อเล่นนะ '
หลังจากทานข้าวเสร็จ ยุนกกับจองกุกก็ช่วยกันล้างจาน ส่วนแม่ของเขาก็ทำงานบ้านเล็กๆน้อยๆไป จนเกือบหมดแล้วก็ไปทำงานของตัวเอง ส่วนเขาทั้งสองก็พากันขึ้นห้องไปทำการบ้าน ยุนกิสัญญากับจองกุกไว้แล้วด้วยว่าต้องมาสอนการบ้านจองกุก เขาจะผิดสัญญาได้ไงล่ะ
" พี่ก้า ผมยังไม่เข้าใจไอ้โพรเจ็กไทล์อะไรนั่นอ่ะ อธิบายหน่อยดิ "
" อ๋อง่ายๆเลยนะ โพรเจ็คไทล์มันก็คือ วัตถุที่เคลื่อนที่แบบอิสระ แต่มีความเร็วในระนาบ แต่การเคลื่อนที่แบบโพรเจ็กไทล์คือ การเคลื่อนที่ของวัตถุโดยมีแนวเคลื่อนที่แบบแนวโค้ง ตัวอย่างก็เช่น...การเคลื่อนที่ของลูกธนู กระสุนปืนใหญ่ อะไรทำนองนี้ "
" อ๋อ "
" มีไรก็เรียกนะ เล่นเกมละ "
" โห เล่นเกมอีกละ งานการพี่ไม่คิดจะทำเหรอ "
" ทำเสร็จแล้ว "
" เชรด ทำเสร็จตอนไหน "
" ทำเสร็จพรุ่งนี้ "
" ลอกเพื่อนนี่เอง "
" แน่นอน อย่ามากวนอีกล่ะ จะเล่นเกม "
" พี่นั่นแหละอย่างมากวนผม ผมจะทำงานเบาเสียงพี่เวลาพูดคนเดียวด้วย หนวกหูชะมัดเลย "
" ใครพูดคนเดียว คุยกับเพื่อนโว้ย "
" อ๋อหรอ "
สิ้นเสียงจองกุก ก็ไม่มีใครพูดอะไรต่อ ยุนกิก็ตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมต่อไป ไม่แคร์โลก ส่วนจองกุกก็ขยันจริงๆ ตั้งใจทำงานต่อไป
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง จองกุกทำการบ้านเสร็จหมดแล้ว ส่วนยุนกิก็ยังลเ่นเกมไม่เลิก
" พี่ก้า มานอนเถอะ สี่ทุ่มกว่าแล้ว "
" ... " เอาอีกแล้ว ไม่ตอบจองกุกคนนี้อีกแล้วนะ มิน ยุนกิ
" อีกแล้วนะพี่ก้า "
" ... "
" อยากให้ผมทำแบบเมื่อกี้เหรอ ? "
" ... "
" ... " เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่ลุกขึ้นยืน แล้วค่อยๆเดินไปข้างหลังยุนกิเหมือนเคย แต่เขาไม่ได้เอามือเท้าโต๊ะ เขาค่อยๆก้มใบหน้าหล่อๆลงมาให้เสมอกับอีกคนที่นั่งอยู่ เขาสะกิดไหล่ยุนกิเบาๆ ยุนกิไม่ทันได้ตั้งตัวก็หันมาทางที่เขาสะกิดพอดี
จมูกของเขาโดนจมูกของอีกคนทันทีที่หันหน้ามา เขารู้สึกถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าวของอีกคน สายตาที่จ้องมองมาทางเขาเหมือนกับมีเวทมนตร์สะกดจิตของเขาให้ไม่ละสายตานั่นไป เขารู้สึกเหมือนตัวเบา จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย
โลกหยุดหมุนได้ไหมนะ
ทำไมรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะเลยล่ะ
" พี่จะนั่งจ้องหน้าผมแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆก็ได้นะ "
" เอ่อ.. โทษที มีอะไร "
" ก็เปล่าครับ แค่จะชวนนอน "
" นายง่วงก็ไปนอนเลย ฉันยังไม่ง่วง...หาวววววววว "
" นั่นไง หาวใหญ่แล้ว เลิกเล่นแล้วไปนอนเร็ว "
" ขออีกตาดิ "
" ไม่ได้ยายไม่อนุญาต "
" มุขอะไรของนายวะ ขออีกเกมดิ "
" ไม่ได้ครับ "
" โห่ "
" ลุกเร็วไปนอน "
" ไม่เอาอ่าาาาา "
" ลุกกกก ! "
" ไม่ต้องดุก็ได้ !! นอนก็นอน ! "
" ปิดคอมด้วย "
" รู้แล้วน่า "
" เชิญครับ "
ยุนกิเดินไปที่เตียงของตัวเอง เปิดผ้าห่มที่คลุมเตียงอยู่ขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ปิดเปลือกตาได้ไม่เท่าไหร่ ก็รู้สึกว่ามีใครอีกคนมานอนเบียดข้างๆ
" ... "
" ... "
อีกคนที่ว่าก็จองกุกยังไงล่ะ !!
" เฮ้ย มานอนเตียงเดียวกันทำไมเนี่ย "
" ก็ผมนอนไม่หลับนี่ "
" หลับตาก็หลับแล้วไหม "
" ไม่เอาอ่ะ กลัวผีใต้เตียง "
" นายบ้าป่ะ ไม่มีหรอก "
" งั้นพี่ก็ลงไปนอนสิ "
" เออได้ นอนพื้นยังดีกว่ามานอนเบียดกับคนร่างใหญ่กว่านายอีก "
ติ๊ดๆๆๆๆ
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น เขาตั้งเวลาไว้หกโมงเช้า นี่ก็แสดงว่าหกโมงเช้าสินะ ยุนกิค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ กำลังจะลุกขึ้นจากพื้น แต่ลุกยังไงก็ลุกไม่ขึ้น จนมองเห็นแขนใครพาดอยู่บนหน้าอกลางๆ เขาหันไปมองข้างๆตัวเองก็เห็นจองกุกนอนข้างๆเขา มือข้างนึงพาดอก ขาข้างนึงก็ก่ายตัวเขา ไม่น่าล่ะ ลุกเท่าไหร่ก็ลุกไม่ขึ้น
มานอนเมื่อไหร่วะ
" เฮ้ยไอ้กุก ตื่นหกโมงแล้ว "
" อื้อ.. อีกแปปนึง " เขาตอบด้วยน้ำเสียงอู้อี้
" นายจะนอนต่อก็ได้แต่นายเอาแขนกับขานายออกก่อนสิฉันจะไปอาบน้ำ "
" รีบเหรอ นอนก่อนแปปนึงดิ "
" นอนบ้าอะไรล่ะ จะสายอยู่แล้ว "
"อื้อออ ไปสายวันนึงก็ได้น่า " เขาตอบขณะตายังไม่ลืมขึ้นมาดูแสงอาทิตย์ ยุนกิค่อยๆเอามือแกะแขนของเขาออกจากตัว
แขนได้แล้ว!!
เหลือแต่ขา
สำเร็จ !!
เขาค่อยๆลุกขึ้นไปบนเตียงอย่างไม่มีเสียง
ช้าๆ..
พรึบ !!
แต่เขาก็ต้องกลับมานอนที่เดิมเมื่อเหมือนมีใครคนนึงดึงแขนเขาให้กลับลงไปนอนเหมือนเดิม ชายร่างบางที่ถูกดึงด้วยแรงกระชากอย่างแรง กำลังนอนอยู่บนร่างหนาของชายอีกคนที่กำลังนอนหลับสบายอยู่ ชายร่างบางถูกกอดด้วยแขนหนาๆของชายร่างหนา ที่ดูท่าทีเหมือนจะไม่ยอมปล่อยให้ไปไหน
" ไอ้กุก ปล่อย "
" ไม่ปล่อย "
" ปล่อยสิวะ "
" ไม่ปล่อย "
" มันสายแล้วนะเว้ย "
" สายก็สายไปดิ "
" มีซ้อมบาส "
" ไม่ต้องซ้อม "
" มีเรียน "
" ไม่ต้องไป "
" เฮ้ย อย่ามีงี่เง่าดิ "
" งั้นขอนอนอีกแปป "
" อยากนอนก็นอนไปสิ ฉันไปเกี่ยวอะไรกับการนอนของนายไม่ทราบ "
" ก็เมื่อกี้ผมฝันถึงพี่อยู่ ผมอยากฝันต่อเพราะฝันของผมมันยังไม่จบ ผมอยากฝันให้มันจบ "
" ... "
" พี่รู้ไหม ผมฝันว่าอะไร "
" ไม่อยากอ่ะ " ในใจอยากรู้เหลือเกิน เสียงหัวใจเต้นรัว เริ่มเร็วขึ้น ยิ่งเร็วเสียงหัวใจก็ยิ่งดังขึ้นเช่นกัน ฝันว่าอะไรกันนะ
" ผมฝันว่าพี่โตไปจบออกมา ทำงานเป็นคนสวน "
" ฝันบ้าไรของมึงวะ ไปแล้วเว้ย ไร้สาระ "
" ฮ่าๆๆๆๆ "
To be Continue
EP10