Δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε,τρέμαμε σαν τα ψάρια.
''Λοιπόν.''είπα και πήρα μια κοφτή, βαθιά ανάσα.''Θα τρέξουμε προς την πόρτα.''ψιθύρισα.
Εκείνος έγνεψε καταφατικά.
''Ένα'',άρχισα να μετράω με τα δάχτυλα.''Δύο...τρία!''
Αρχίσαμε να τρέχουμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε.Ελπίζαμε να μην ήταν κανείς μέσα στο σπίτι.Ακόμη κι αν ήταν,θα του ξεφεύγαμε έτσι όπως τρέχαμε.Νομίζω.
Ήμασταν μόλις 2 μέτρα πριν την πόρτα και είχαμε ανακουφιστεί κάπως.Όμως ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και ξανάκλεισε με δύναμη.Το γυαλί της πόρτας ράγισε.Πίσω από αυτήν μπορούσαμε να διακρίνουμε ένα μαυροντυμένο,ψηλό άντρα που κρατούσε ένα περίστροφο.
Και τότε απλά ούρλιαξα.Ούρλιαξα όσο πιο δυνατά μπορεί κάποιος να φανταστεί,με τα δάκρυα να τρέχουν.Είχα πιάσει το κεφάλι μου,δεν μπορούσα να το πιστέψω.ΟΛΑ είχαν τελειώσει,ΟΛΑ.Θα μας σκότωνε εδώ και τώρα.Ο Ματθαίος έκλαιγε κι αυτός,αλλά είχε μείνει ακίνητος με τα χέρια ψηλά.
''ΣΚΑΣΕ ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ!'' φώναξε μέσα πίσω από το γυαλί,το οποίο έσπασε με μια κλωτσιά.Συνέχισα να ουρλιάζω,αυτή τη φορά πιο σιγανά όμως.
Ο μαυροντυμένος άντρας,με πλησίασε,με γύρισε πλάτη και μου έβαλε το περίστροφο στον κρόταφο.
Σκατά!
''Αν δεν σκάσεις,θα μπλέξουμε και οι δύο.Εμένα θα με διώξουν από τη συμμορία κι εσύ...στο νεκροταφείο.Ξέρεις,κλασσικά.Δεν το θες αυτό έτσι;''
Δεν απάντησα,απλά συνέχισα να κλαίω.
Θα πεθάνω.
''ΠΕΣ ΜΟΥ,ΤΟ ΘΕΣ;''με ρώτησε για δεύτερη φορά και πίεσε με περισσότερη δύναμη το περίστροφο.
''Ό-ο...Ό...''είχα πάθει σοκ,δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.
''Υποθέτω θες να πεις όχι.Ωραία.''
Ένιωσα το χέρι του να χαϊδεύει απαλά την μέση μου.Το χέρι του όλο και κατέβαινε,μέχρι που με χούφτωσε.Πετάχτηκα πάνω.Αηδίασα.Ο ΜΑΛΑΚΑΣ.Αν μπορούσα θα τον χαστούκιζα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Κατάλαβα ότι γύρισε προς την πλευρά του Ματθαίου.
''Την καλύτερη δουλειά έκανες.Ούτε φώναξες ούτε τίποτα.Μπράβο...''ξερόβηξε.
''ΜΠΟΥΜ!'' είπε και γέλασε με τις αντιδράσεις μας.Πεταχτήκαμε όρθιοι.
''Άντε bye...'' είπε άνετα και έφυγε.
''Ααα,και μην σας ξαναδούμε εδώ μέσα.Αλλιώς,ξέρετε...''έδειξε το όπλο του με υπερηφάνεια.
Όταν έφυγε από το οπτικό μας πεδίο,καταφέραμε επιτέλους να πάρουμε μια ανάσα.
''Ματ!'' άρχισα ξανά να κλαίω και χώθηκα στην αγκαλιά του.''Φοβάμαι!''
Αυτήν την αγκαλιά την είχα ανάγκη.Χρόνια τώρα.
Εκείνος απλά μου χαϊδεψε τα μαλλιά.''Πάμε να φύγουμε.''
Συμφώνησα και με τρεμάμενα γόνατα και οι δυο μας,αρχίσαμε να περπατάμε για να πάμε στη στάση του λεωφορείου.Βρήκαμε ένα περίπτερο,αγοράσαμε 2 εισιτήρια και περιμέναμε για το λεωφορείο,το οποίο ευτυχώς δεν άργησε να έρθει.
Μέσα στο λεωφορείο μας κοιτούσαν λίγο περίεργα,επειδή προφανώς ακόμη τρέμαμε.
''Εσύ κατάφερες να δεις τα μάτια του;'' τον ρώτησα.
Μόνο τα μάτια του φαίνονταν.Είχε μάσκα,γάντια...Τα πάντα.Σκέτος εγκληματίας.Ποιος ξέρει τι έχει κάνει...Να έχει δολοφονήσει;Να έχει κλέψει;Να έχει βιάσει;
''Ναι,ήταν σκούρο μπλε.Βέβαια μου έκανε εντύπωση,επειδή μόλις κατάλαβε ότι είδα τα μάτια του,χαμήλωσε το βλέμμα του...''
Ο Ματθαίος παραπάτησε,επειδή το λεωφορείο σταμάτησε απότομα.
''Μου είπες ότι ανακάλυψες κάτι πριν.Τι ήταν;''ρώτησε και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το παραλίγο φιλί.
''Τι σκέφτεσαι;''
''Ε;Α,τίποτα.''
''Κατάλαβα...''
Έσκυψα το κεφάλι μου και δάγκασα το κάτω χείλος μου.
''Ματ...Θέλω να σου κάνω μια ερώτηση.''
''Μην το κάνεις πιο δύσκολο.''
''Τι;Τι θες να πεις;''
''Δεν...'' ξεφύσηξε. ''Μην πάρεις θάρρος.Είμαστε φίλοι και μόνο φίλοι.''
Ώπα.
''Για μισό λεπτό!'' άρχισα να εκνευρίζομαι. ''Απ ' ότι θυμάμαι ΕΣΥ με πλησίασες για να με φιλήσεις όχι εγώ!''
Κάποια άτομα που κάθονταν σε κοντινές θέσεις μέσα στο λεωφορείο άρχισαν να μας κοιτούν.
Δεν το πιστεύω ρε γαμώτο!Δηλαδή ΓΙΑΤΙ σ'εμένα,ΓΙΑΤΙ να παίζει με τα συναισθήματα μου ενώ ξέρει ότι ο έρωτας μου για εκείνον με έχει βασανίσει άσχημα!;
''Ήθελα...'' έσκυψε το κεφάλι του και με κοίταξε. ''Να ξεχάσω τη Στέλλα.''
Μάλιστα.Στα διάλα!Και βρήκε ΕΜΕΝΑ!Δηλαδή με θεωρεί και ΤΣΟΥΛΑ από πάνω;
''Και δε μου λες,'' είπα με όση υπομονή μου είχε μείνει. ''Και εκείνο το βράδυ,που τυχαίνει να είναι ακριβώς ένα χρόνο πριν τι ήταν;Κι εκεί με εκμεταλλεύτηκες;''
Πήρε μια έκφραση σαν να μη θυμόταν.
''Να σας το θυμήσω, κύριε Ματθαίο Ελευθερίου;Κάναμε έρωτα!Με έριξες στο κρεβάτι!''
Και μάλιστα στο κρεβάτι του κολλητού του,του Πάνου.Καταρραμένο πάρτυ!Τι ήθελα και πήγα!;
Το μισό λεωφορείο μας κοιτούσε αλλά δεν έδινα δεκάρα.
''Όλγα ΗΡΕΜΗΣΕ.''
''Πώς να ηρεμήσω;ΠΩΣ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΩ;'' είχα γίνει έξαλλη.
Ώστε όλα βγάζουν νόημα!Κι εγώ η ηλίθια είχα κρυφές ελπίδες και ασχολούμουν μαζί του!
''Ήμασταν ντίρλα!''
Ωραία δικαιολογία.Τι να πω;!
''Θες να πεις ότι εγώ ήμουν ντίρλα...!Καλύτερη δικαιολογία δεν μπορείς να βρεις;''
''Σε ικετεύω,αυτά θα τα συζητήσουμε άλλη φορά.''
''Ξέρεις κάτι;Άστο!Βαρέθηκα!''
Εκείνος με κοίταξε με ενοχικό βλέμμα.Δεν ξαναμιλήσαμε μέχρι την ώρα που κατεβήκαμε από το λεωφορείο.
Μού έκανε πρόταση να να με συνοδέψει μέχρι το σπίτι μου,αλλά αρνήθηκα.
Προς το παρών δεν θέλω καν να τον βλέπω,ούτε να του μιλάω.
Λοιπόννννν!Τι κάνετε;Ελπίζω καλά!Σκέφτηκα κι εγώ στο τέλος κάθε κεφαλαίου να σας κάνω ερωτήσεις για να συζητάμε.Αυτό το εμπνεύστηκα από την AriadniP (παρεπιπτόντως τσεκάρετε την ιστορία της,είναι πολύ ωραία)Βλέπω πολλούς να το κάνουν και σκέφτηκα ότι είναι μια καλή ιδέα :D
Σημερινή ερώτηση:Ποιο είναι το αγαπημένο σας ζώο;