Δάφνη POV
-Δάφνη έχεις αδιάσει το δωμάτιο σου;είπε η μητέρα μου
-Ναι ρε μα,το'παμαι,είπα και κατέβασα όσες κούτες είχαν απομείνει ,στο άδειο πλέον δωμάτιο μου,στο σαλόνι
Πολλές αλλαγές στην ζωή μου
1ον καινούργιο σπίτι πολύ μακρυά από το δικό μου
2ον καινούργιο σχολείο αν και αυτό δεν παίζει κάποιο σημαντικό ρόλο αφού έτσι και αλλιώς θα άλλαζα για να πάω λύκειο
3ον δεν θα έχω φιλους,όχι ότι εδώ ειχα καθώς δεν εμπιστεύομαι πολύ τους ανθρώπους,απλά εδώ ήξερα κόσμο ενώ εκεί δεν θα ξέρω κανέναν εκτός από την Χριστίνα. Αν και υπάρχει ένα προβληματάκι πάνω σ'αυτο η Χριστίνα είναι ένα χρόνο μεγαλύτερη άρα εγώ δεν θα έχω κανέναν γνωστό στην τάξη μου.
-Το φορτηγό είναι εδώ Δάφνη έλα!Οι ανθρωποι εχουν φορτωσει ολα τα πραγματα μας,είπε η μητέρα μου και με διέκοψε από τις σκέψεις μου
Γρήγορα πέταξα στην backpack μου το κινητό μου και με βαριά καρδιά έδωσα τα κλειδιά,αυτού του σπιτιού,στην μαμά μου.
Αυτό ήταν λοιπον..αφήνω πίσω μου το σπίτι μου,ολες τις αναμνήσεις των παιδικών μου χρονων.Μπορει να μην εμένα εδώ απ'την αρχή καθώς τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής μου τα έζησα στην Θεσσαλονίκη,αλλά αυτό θεωρώ σπίτι μου.Τοτε ήμουν πολύ μικρή ο μόνος χώρος του σπιτιού που θυμάμαι από το παλιό μας σπίτι είναι η μεγάλη τραπεζαρία.Ηταν τεράστια και πολύ φωτεινή,εκεί έπαιζα συνεχεια.
-Ήρθες επιτελους!είπε αυστηρά ο μπαμπάς μου
-Αχαμ, του είπα αδιάφορα και φόρεσα τα ακουστικά μου. Έβαλα αμέσως το αγαπημένο μου κομμάτι ,fairly local των twenty one pilots,για να μην ακούω τις φλυαρίες του μπαμπά. Δεν κατάλαβα για πότε με πήρε ο ύπνος ,βασικά επόμενο ήταν αφού δεν μπορούσα να κοιμηθώ καθόλου το βράδυ σκεφτόμουν συνέχεια το σημερα.
-Δάφνη μου,ξυπνά γλυκιά μου φτασαμε,είπε η μαμά μου καθώς μου σκουντηξε τον ώμο..