Hope you enjoy reading. Please consider voting if you enjoyed the chapter. :)
--
* Tama nga si Kuya. *
Author's Point of View
Wala ng ginawa si Ara sa isang linggo kundi ang magkulong at umiyak sa kuwarto niya. Sinubukan na rin ng mga kaibigan niya na kausapin siya ngunit hindi niya ito pinapansin. Lalabas lamang ito sa kuwarto niya kung kakain, maliligo at magbabawas (lols).
"Hoy, Ara naman eh! Pansinin mo naman kami!" pagmamakaawa ni Mika sa kanya na kulang na lang eh lumuhod siya.
"Oo nga, uy!" sabi naman ni Kimmy.
Pero kahit na anong pakiusap nila ay hindi pa rin niya pinapansin ang mga ito.
--
"I think we need to talk about kung paano natin papabalikin si Ara to old herself." sabi ni Mika habang kinakausap niya ang mga kapwa Lady Spikers.
"Pero paano?" tanong naman ni Cienne.
"Ah, bigyan lang kaya natin ng upuan at tali-- ARAY!" binatukan siya ni Mika.
"Bwesit na suhestiyon!"
"Kahit kelan talaga Kimmy, napaka-fail ng mga suggestion mo."
"Eh paano kung tawagin natin si Tangkad?"
"Oo nga noh."
"Total mas close naman sila kesa sa amin eh. Nakakapagtampo nag eh. Amp." sabi ni Mika na para bang naiinis siya dahil may mas hihigit pa sa kanya pagdating kay Ara.
--
Ara's Point of View
Why? Masaya naman kami ah? Wala naman akong na-alalang mali sa relasyon namin and now this?
Sabi ko na eh.
Once a player, always a player. Ni wala man lang siyang dahilan o rason na sinabi.
It's over between me and you. Plus, i don't need you anymore.
OUCH. </3 Para akong pinatay nang maraming beses.
Tama nga siguro na makuha ko 'to. Hahaah. Tanga kasi ako eh. I should've doubted his love and trust for me nung una pa lang. I should've said no.
Pero I think it's time to move on. The faster you move on, the faster you'll recover.
"Ara, kausapin mo naman kami oh!"
Sorry talaga mga BBF's. I just need time and space. Hindi naman kasi isang gabihan lang ang mag-move on eh. Kung ganun lang kadali edi sana kinakausap ko na sila ngayon. Pero promise ko sa kanila na bukas, balik na ako sa dating ako.
Bumaba ako dahil gusto kong kumain at maligo. Kinuha ko yung tinira nila para sa akin at pagkatapos lantakan ito'y hinugasan ko ito.
Nagulat lang ako ng biglang may yumakap mula sa likuran. Naalala ko tuloy si Thomas.
Siya lang ang gumagawa ng ganyan sa akin. Yung out of nowhere eh bigla na lang siyang yayakap.
( highlight )
"Ano na naman ba Thomas?" tanong ko sa kanya kasi nakapatong 'yung ulo niya sa balikat ko.
"I'm sleepy. Matutulog muna ako." sabi niya.
"Kita mong nagluluto ako! Pssh."
"Be silent. Halos one day kaming nag-training." sabi niya sabay halik sa neck ko.
Itinuloy ko na lang 'yung ginagawa ko. Hindi naman siya natutulog eh! Nung sinubukan kong maglakad eh lumalakad din siya. Ang lakas talaga ng saltik na lalaking to.
"Hay naku. Umayos ka nga! Hindi tayo matatapos nito!" Susmiyo baka bukas pa 'to matapos.
Umalis na siya sa pagkakayakap at kinuha niya 'yung kutsilyo sa mga kamay ko.
"Ako na." mag-re-react pa sana ako pero bigla siyang nagsalita.
( highlight )
Naku Ara! Naalala mo na naman siya. Eh sino ba kasi tong mokong na 'to?
Inalis ko yung pagkakayakap niya at humarap sa kanya.
Halos mabuhayan ako ng loob at gustong gusto ko ng umiyak dahil nakita ko si Kuya Peter!
"WAAA! Huhu.. kuya .. Bakit ngayon ka lang?" at yinakap ko siya ng mahigpit. Ewan ko, napaiyak na rin ata ako dahil sa nakita ko ang guy bestfriend ko.
"Shh. Wag ka ng umiyak. Tahan na." sabi niya habang hinahaplos yung likod ko.
Nagstay lang kami sa ganung posisyon. Ma-swerte ako dahil may kaibigan akong kagaya ni Kuya Peter. Alam niyo yung ganun? That one friend whom you can do whatever you want and whenever you want it. Minsan nga, tinatanong ko, bakit hindi na lang kami? Cause it seems legit, right? You can do whatever you want whenever you're with him.
Matapos ng mga ilang minuto ay kumawala na ako sa yakap niya.
"Salamat Kuya ah?" sabi ko sa kanya.
"Sus, wala yun. Lika labas tayo? SM gusto mo?" aya niya sa akin. Pumayag naman ako. Who am I to say no anyway diba?
Papalabas na kami ng dorm nang biglang sumulpot si Mika at nakabusangot.
"Oh Mika, what's with the face, men!" tanong ni Kuya Peter sa kanya.
"Kasi.. kasi.. Waa! Ikaw pinapansin ni Ara habang ako h-hindi! Huhu!" at nagiyak-iyakan ang loko.
"Pssh. Sorry na." pinat ko yung ulo niya at hinatak si Kuya papalabas. "Lets go!" dagdag ko pa.
"Hoy, Leche! Sama ako!" pasigaw niya mula sa loob. Hinatak ko naman agad siya papunta sa sasakyan niya. Pinaharurot niya naman agad yung sasakyan para hindi makahabol si Mika.
"Hoy! Waaaiiit!" sigaw niya sa amin. Nagtawanan lang kami ni Kuya Peter. Hahaha.
--
"Halika na." sabi ko sa kanya. Hinahatak ko yung kamay niya pero hindi siya nagpapahatak.
"Eeh. Mamaya muna. Hindi pa ako kumakain eh." sabi niya.
"Kfine. Sige na nga." sabi ko sa kanya.
"Yehey!" Tumalon naman siya na para bang batang binigyan ng candy. duh.
"Hoy, tumigil ka nga. Nakakahiya ka." sabi ko sa kanya. Nag-pout naman siya.
Pumasok na kami sa Author's Restaurant (Ayokong mag-advertize eh. Lols.) Nagustuhan naman namin ang mga pagkain dun dahil sobrang napaka-sarap. It's actually a mixture of Japanese and Filipino Cuisine( Kasi may lahi akong japanese. Haha.)
"Okay ka na?" tanong niya sa akin.
"Huh? Oo, bakit? Ano bang nangyari sa akin?" kunot noong tanong ko sa kanya.
"Ah wala. Nevermind." sabi niya at nagpatuloy siya sa pagkain ng inorder niya. Hindi ko pa rin makuha yung gusto niyang sabihin kaya hanggang ngayon eh tinitignan ko siya ng naka-kunot noo.
Napansin niya ata na nakatingin pa rin ako sa kanya kaya hinawakan niya yung noo ko at inalis yung kunot. "Naku. Kumain ka nga."
Kumain na lang ako. Ang weird niya eh. Haha. Ano konek?
--
"Hala! Ang duga mo talaga kahit kailan!" sigaw ko sa kanya. Eh! Mananalo na sana ako eh! Kiniliti lang niya ako!
"Haha. Anong mananalo? Hahahaha." tumatawa lang siya. Kasi naman eh! May deal kasi kami na kung sino ang may pinaka-maraming ma-shoot na bola eh siya yung mananalo. Malalampasan ko na sana yung score niya ng bigla niya akong guluhin kaya ayun! Talo!
"Nakakainis ka talaga! Maduga ka!" nagwalk-out daw ako para kunyare nagtatampo kaso hindi niya ako pinigilan kaya naglakad na lang ako papalayo.
"Tsk. Sayang ililibre pa sana kita eh pero ayaw mo ata eh." Napatigil ako paglalakad. Liningon ko siya at nakita kong nakangiti siya. Tumakbo ako sa kanya.
"Oh, Akala ko ba aalis ka na?" tanong niya ng natatawa.
"Ah eh. I c-changed my mind eh. Haha."
"Halika nga dito." Lumapit ako sa kanya. "Lets go. San mo gusto mag-tanghalian?" tanong niya.
"Sa asdfghjkl's Restaurant." Haha. Uubusin ko pera mo! Mehehe.
"Off we go! Wooh!" naglakad na kami papunta sa restaurant na yun. Syempre naman noh. Alangang lilipad? Haha. Ano konek, diba?
Habang papunta kami dun eh may nakita akong keychain shop.
"Huy, wait lang. Diyan ka lang, ha?" sabi ko sa kanya at nagpunta sa loob ng shop.
Asan ba 'yun?
Iniisa kong tinignan yung mga keychain hanggang sa mahanap ko yung gusto ko.
"There you go! Ate, dalawa pong gan'to." Kumuha siya ng ganung keychain at sinupot.
"Thank you mam. Come again." nakangiting bati ni Ate. Ngitian ko na lang siya at tumakbo papunta kay kuya.
"Ang tagal mo naman." bungad niya sa akin.
"May binili lang ako. Eto oh." sabay pakita ko sa kanya nung keychain at inabot ko sa kanya.
"Ikaw talaga ang dami mong alam. Halika nga dito." sabi niya. Lumapit ako sa kanya at bigla niya akong yinakap. "Kaya mahal na mahal kita eh." dagdag pa niya.
"Aray, masu-suffocate ako!" awat ko sa kanya. Ang sakit eh! Parang sinasakal niya ako. Tsaka ang tangkad kaya niya noh. Kaya kailangan niyang yumuko para magka-level yung mukha namin. Para nga akong nabibigti eh.
"Sorry naman. Bansot ka kasi eh. Haha."
"Hindi kaya. Matangkad ka lang noh."
"Halika nga."
Hinatak na niya ako sa restaurant pero bigla siyang tumigil at tumingin sa akin kasi nasa likod niya ako.
"Oh bakit?" nagtatakang tanong ko sa kanya. Yung mukha niya kasi parang natataeng ewan. Haha.
"Ah, k-kumain ta-tayo sa ibang restaurant. Lets go." sabi niya tsaka niya ako tinutulak pabalik.
"Bakit ba? May nakita ka bang multo? Bakit ganyan ang itsura mo?!" tanong ko sa kanya. Para kasi siyang nakakita ng multo eh. Sinubukan ko namang tignan ko ano 'yun pero hindi niya ako pinapayagan. Hinaharangan niya kung ano man iyon.
"Ano ba! Naiinis na ako sayo, ha?! Titignan lang naman eh!" sigaw ko sa kanya. Nakakainis! Gusto ko lang namang tignan eh! Bwesit.
"Gusto mong tignan?! Edi sige tignan mo!" pa-sigaw na sagot niya sa akin tsaka siya umalis at naglakad palayo. Halos nagsigawan na kami dito at ang daming tao na rin ang nakakuha ng atensiyon namin.
Tinignan ko naman kung ano yung hinaharangan niya.
Nagsisisi ako na tinignan ko pa.
Si Denden at si Thomas, naghahalikan. Lahat ng sakit na naramdaman ko ay bumalik.
How could he do this to me?! Ni wala pa ngang one month na nagbreak kami, nakikipaghalikan na siya sa iba?! Gustong gusto kong pumunta sa kinaroroonan niya para sapakin siya pero wala eh. Nanghihina na ako ng husto. Halos lumuhod na ako sa sahig at pinagtitingin na ako ng mga tao pero wala akong paki-alam.
Gusto ko lang ngayon eh ang umiyak. Which is a sign of weakness.
Umaasa na aalis siya sa kina-uupuan niya at pupunta sa labas at sasabihing "Shhh. Nandito na ako, hindi kita iiwan. Tahan na." pero wala eh. She picked her over me. What can I do right? Hindi na daw niya ako kailangan eh. Hahaha.
Tama nga talaga ang sinabi nila, kung ayaw natin masktan, wag tayong maging assuming. Nag-assume kasi ako na magtatagal kami parang yung mga nangyayari sa fairy tales pero fairytales nga lang diba? Nag assume ako na mahal niya ako eh pero in the end, this is what I get. He destroyed me.
Masakit.
At ang mas masakit pa eh, pinapakita niya sa akin na hindi niya ako mahal in front of all these people. Nakakainis eh! Sana hindi ko na lang tinignan. Sana sinunod ko na lang si Kuya Peter. Nagtampo pa tuloy sa akin at iniwan ako. Just when I needed him most.
Bakit ba nahantong ang lahat sa ganito?
"Tama na. Bumangon ka na jan." Nagulat at ako kaya naapatingala ako ng di oras dahil biglang may nagsalita.
Nakita ko si Kuya Peter na inilalahad ang kamay niya. Lalo akong umiyak dahil akala ko hindi na siya babalik pa.
--
"Sorry, K-kuya ah? Da-dahil h-hindi kita p-pinakinggan? Sorry talaga." Nag-sorry agad ako pagkaupong pagkaupo ko sa backseat ng sasakyan niya. Pumasok din siya sa backseat at umupo.
"Shh, okay lang. Sige, iiyak mo lang."
"Sorry r-rin da-dahil mahina a-ako."
"Ano ka ba. Hindi ka naman mahina eh. Natural sa pagmamahalan ang nasasaktan. Okay? Hindi mo matutunang magiging matatag kung hindi ka masasaktan at kailangang marunong ka ring mag-adjust kung may mawala sa buhay mo kasi hindi naman lahat permanente eh." yinakap niya ako at nagpatuloy sa pagsasalita. "Parang sa Volleyball. Hindi ka mananalo kung wala kang experience at lalong mawawalan ka ng chance na maipanalo kung hindi ka marunong mag-adjust." pagpapaliwanag niya sa akin habang nakayakap pa rin.
Lalo pa niyang hinigpitan ang kanyang yakap. I feel secured with his arms wrapped around me.
"Thank you, Kuya." bulong ko sa kanya.
Peter Torres' Point of View
Naku Ara. Kay bata bata eh ang dami ng problema. Hayy. Nakatulog na si Ara dahil na rin siguro sa kaiiyak. Sa dami ba naman kasi ng problema eh.
*vibrate*
May naramdaman akong vibration coming from my pocket. Kinuha ko yung phone ko at nakita kong tumatawag si Ate Abi.
"Hello? Peter?"
"Ah hello. Ate."
"Nasaan na ba kayo ni Ara? Kung makagala kayo parang walang pasok bukas ah?"
"Ah sige na ho nay, i-uuwi ko na siya diyan. Hahaha."
"CHE!"
"Eto naman, di mabiro. Sige na magdra-drive na ako pauwi."
"Ah sige, bye."
Nag-drive na ako papuntang dorm nila. I need to know the truth. Bakit bigla na lang nakipag-break si Thomas kay Ara without even giving a reason? Hindi ganun si Thomas eh. Hindi ko man siya kilala ng personal but one thing I know is that he is a vocal person. Sasabihin niya kung bakit niya ginawa ang isang bagay.
And with that, kailangan ng imbestigasyon. I need to talk to him.
"Ano, Kuya? Napasaya mo ba?" tanong ni Mika.
Napa-buntong hininga na lang ako. "Hindi eh. Nakita kasi namin si Denden at Thomas. Naghahalikan."
"Ano?!"
______________