Η Νίνα άνοιξε με κόπο τα μάτια της, λες και προσπαθούσε να ξυπνήσει από έναν τρομερό εφιάλτη. Το κεφάλι της βαρύ από τα φάρμακα που της είχαν χορηγήσει και με κόπο κατάφερνε να ξεχωρίσει αν βρισκόταν στον εφιάλτη του ονείρου της ή στον εφιάλτη της πραγματικότητας. Τελικά ήταν όλα αλήθεια. Δεν ήταν ένα κακό όνειρο, πράγματι όλα αυτά της είχαν συμβεί. Η λιποθυμία της μόλις τελείωσε ο αγώνας, η αίσθηση του ποδιού της να χάνεται αμέσως μόλις της χορήγησαν το αντίδοτο για την κωδείνη, οι φρικτοί πόνοι στη μέση όσο βρισκόταν στον μαγνητικό τομογράφο κι ύστερα ο νευροχειρούργος να της ανακοινώνει ότι πρέπει να μπει εσπευσμένα στο χειρουργείο για να μην μείνει παράλυτη. Δίχως να νιώθει έτοιμη να αντιμετωπίσει την φρικτή πραγματικότητα, η Νίνα σφράγισε και πάλι τα βλέφαρά της, κάνοντας μια προσπάθεια να ξανακοιμηθεί.
Κι όμως, ο εφιάλτης δεν σταματούσε εκεί. Με το που έκλεισε τα μάτια της, το μυαλό της Νίνας άρχισε να κατακλύζεται με όλες εκείνες τις εικόνες που είχαν ακολουθήσει μετά το χειρουργείο. Τα ουρλιαχτά της προς τον Άλεξ για να την αφήσει μόνη, ο Άλεξ να αρνείται, η ίδια να φωνάζει χειρότερα και τελικά ο Άλεξ να χτυπά την γροθιά του στον τοίχο και να φεύγει. «Τί έκανα;», μονολόγησε μέσα από τα κουρασμένα της χείλη. «Όχι, δεν γίνεται να το έκανα αυτό!», συνέχισε μην πιστεύοντας την παράλογη αντίδραση τους εαυτού της και έκανε να κουνήσει τα πόδια της για να σηκωθεί. «Πρέπει να τον βρω. Πρέπει να του ζητήσω συγνώμη.», έλεγε αλλά το σώμα της δεν μπορούσε να κουνηθεί από το κρεβάτι. Η μέση της πονούσε φρικτά, το αριστερό της πόδι της ήταν νεκρό, το ίδιο και το δεξί της χέρι. «Το δεξί μου χέρι;», αναρωτήθηκε έντρομη και άνοιξε απότομα τα μάτια της. Γεμάτη τρόμο στράφηκε προς τα εκεί για να δει γιατί δεν μπορούσε να το κουνήσει και τότε τον είδε. Ο Άλεξ είχε αποκοιμηθεί επάνω του, κάνοντάς το να μουδιάσει από τον αγκώνα και κάτω.
Τελικά ήταν εκεί. Δεν είχε φύγει, όσες φορές κι αν του φώναξε να το κάνει. Όπως και τότε που είχαν πέσει στο κρεβάτι θυμωμένοι και του είχε απαγορεύσει να την αγκαλιάζει, έτσι και τώρα ο Άλεξ είχε κάνει ακριβώς το ίδιο. Την είχε αγνοήσει εντελώς, περιμένοντάς την να αποκοιμηθεί για να κάνει το δικό του. «Αχ, Άλεξ.», είπε αναστενάζοντας κι ύστερα άπλωσε το χέρι της να του χαϊδέψει τα μαλλιά. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της καθώς έσκυψε να τον φιλήσει στο μέτωπο και, σαν να κατάλαβε το άγγιγμά της, ο Άλεξ κούνησε το κεφάλι του ξυπνώντας απότομα.
«Συνήλθες;», τη ρώτησε τρίβοντας τα μάτια του. Η Νίνα του χαμογέλασε διστακτικά, προσπαθώντας να μην ξεσπάσει σε κλάματα.
«Νόμιζα ότι έφυγες.»
«Έφυγα.», της είπε, χαϊδεύοντας της τα μαλλιά και σχηματίζοντας με κόπο ένα χαμόγελο. «Πήγα κάτω να πάρω έναν καφέ και γύρισα. Στο μεταξύ πέτυχα και τον γιατρό που σε χειρούργησε και μου είπε να μην δώσω πολύ σημασία στις φωνές και στα νεύρα σου, γιατί είναι από το στερητικό που σου προκαλεί η έλλειψη της κωδείνης. Περίμενα λοιπόν κι εγώ να κοιμηθείς... κι ύστερα ήρθα στο δωμάτιο.»
Η Νίνα σχημάτισε ένα μουδιασμένο χαμόγελο κι ύστερα τον κοίταξε για λίγο στα μάτια. Άραγε ήταν αλήθεια όλο αυτό που ζούσε; Ήταν δυνατόν αυτός ο άνθρωπος μετά από τόσα ψέματα να είχε την υπομονή να βρίσκεται ακόμη δίπλα της; Ο Άλεξ αμέσως κατάλαβε τις σκέψεις της και έσκυψε δειλά προς το μέρος της να τη φιλήσει. Μετά τα χθεσινά δεν ήταν και σίγουρος αν εκείνη θα αποδεχόταν το φιλί του, όμως χωρίς δεύτερη σκέψη η Νίνα ένωσε τα χείλη της με τα δικά του, προσπαθώντας έστω κι έτσι να του εξηγήσει πόσο μετανιωμένη ένιωθε.
«Σου είπε η Τζίνα για το ατύχημα;», τον ρώτησε. Ήταν σίγουρη πως η κολλητή της θα του τα είχε πει όλα, όμως έπρεπε να ανοίξει αυτή την κουβέντα για να του πει έστω δυο λόγια κι από τη μεριά της.
«Ναι. Μου τα είπε χθες όσο βρισκόσουν στο χειρουργείο. Και για το ατύχημα και για το bboying και για όλα.»
«Συγνώμη.»
«Δεν θέλω να μου ζητάς συγνώμη. Θέλω να σταματήσεις να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου προσπαθώντας να ευχαριστήσεις εμένα.»
«Δεν το έκανα γι' αυτό.»
«Αλλά; Τί θα άλλαζε αν μου είχες πει από την αρχή ποια είσαι;», την ρώτησε κι η Νίνα δίστασε να απαντήσει. «Θα σου πω εγώ: τίποτα! Ήσουν μια θαυμάσια χορεύτρια που τραυματίστηκε και δεν μπόρεσε να συνεχίσει την καριέρα της. Στον καθένα μας μπορεί να συμβεί αυτό.»
«Ήθελα να είμαι το κορίτσι που θα ήθελες να έχεις δίπλα σου.»
«Βάζοντας τον εαυτό σου σε κίνδυνο; Νίνα, στο είχα πει και τότε που τα φτιάξαμε. Θα ήμουν μαζί σου ακόμα κι αν δεν είχες ιδέα από χορό.»
«Λες ψέματα. Σε έβλεπα κάθε φορά πώς με κοιτούσες όταν χόρευα.»
«Και τί σημαίνει αυτό; Σε κοίταζα όπως κοιτάζει κάθε ερωτευμένος το κορίτσι του. Και τα πιάτα στο νεροχύτη να έπλενες, έτσι ακριβώς θα σε κοιτούσα.»
Η Νίνα γέλασε δειλά με αυτό που άκουσε όμως ευθύς αμέσως σοβάρεψε και τα μάτια της γέμισαν με δάκρυα.
«Τα έκανα σκατά.», παραδέχτηκε.
«Όχι, καρδούλα μου, εγώ τα έκανα σκατά.», είπε και της φίλησε τρυφερά το χέρι, ενώ συνέχιζε να της χαϊδεύει τα μαλλιά. «Σε ήξερα. Τον καιρό που χόρευες στην Αγγλία σε είχα δει σε βίντεο, είχα παρακολουθήσει μάχες που είχες δώσει και παρ' όλα αυτά δεν σε θυμήθηκα όταν σε είδα στο κλαμπ να χορεύεις. Έπρεπε να το καταλάβω ποιά ήσουν. Αν το είχα καταλάβει τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί.»
«Δεν φταις εσύ. Εσύ δεν φταις σε τίποτα, κανονικά δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ. Δεν σου αξίζει να είσαι δίπλα μου.»
«Είσαι η Νίνα μου!», είπε και τη φίλησε απαλά στο μέτωπο. «Κι από την καρδιά μου κι απ' την ζωή μου δεν πρόκειται να σε διώξει κανένας, θυμάσαι; Ούτε καν αυτό.»
«Φοβάμαι.»
«Το ξέρω μωρό μου. Αλλά αυτή τη φορά όμως δεν είσαι μόνη σου, είμαι κι εγώ εδώ. Ό,τι και να συμβεί θα το περάσουμε μαζί.»
«Μπορεί να μην ξαναπερπατήσω.»
«Δεν θέλω να σκέφτεσαι έτσι, εντάξει; Θέλω να είσαι δυνατή κι όλα θα πάνε καλά.»
«Κι αν δεν πάνε;»
«Τότε θα προσπαθήσουμε να βρούμε μια λύση και να δούμε πώς ακριβώς θα το χειριστούμε από δω και πέρα. Μαζί, όμως, όχι μόνη σου. Δεν σ' αφήνω, μωρό μου! Ακόμη κι αν δεν πάει τίποτα καλά να ξέρεις ότι εγώ θα είμαι δίπλα σου.»
«Σ' αγαπάω!»
«Κι εγώ σ' αγαπάω.»
Ένα φιλί ήρθε να σφραγίσει αυτά τα λόγια, επιβεβαιώνοντας την αγάπη του ενός για τον άλλον. Ένα φιλί μικρό και διακριτικό, που ίσως να μην μπορούσε να σβήσει τα λάθη του παρελθόντος, αλλά σίγουρα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια καινούρια αρχή. Τίποτα δεν είχε χαθεί. Όσο είχαν δίπλα ο ένας τον άλλον, τίποτα δεν μπορούσε να χαθεί.
«Καλημέρα.», ακούστηκε η τραγουδιστή φωνή της Τζίνας. Το επισκεπτήριο του Νοσοκομείου είχε ήδη αρχίσει και, όντας στημένη απ' έξω από νωρίς, η Τζίνα δεν έχασε χρόνο και ανέβηκε στο θάλαμο που νοσηλευόταν η φίλη της για να την δει αμέσως μόλις ξεκίνησε το επισκεπτήριο. Το πρόσωπό της έλαμψε μόλις τους αντίκρισε να φιλιούνται, αλλά πριν προλάβει να ρωτήσει τί έγινε, η νοσοκόμα που έπρεπε να ελέγξει την κατάσταση της Νίνας μπήκε κι αυτή ακριβώς από πίσω της.
«Πώς είστε;», ρώτησε η νοσοκόμα με το που έλεγξε τον επίδεσμο.
«Η μέση μου πονάει.»
«Η μέση θα σας πονά ούτως ή άλλως, λόγω της επέμβασης. Δεν είναι κάτι ανησυχητικό. Το πόδι σας με νοιάζει. Νιώθετε κάποια βελτίωση;»
«Όχι.», είπε αναστενάζοντας βαθειά κι η νοσοκόμα σήκωσε τα σκεπάσματα για να της κάνει η ίδια κάποιες ήπιες κινήσεις στα πόδια. «Εξακολουθώ να μην το νιώθω καθόλου.»
«Ούτε τώρα που σας ακουμπάω;»
«Όχι. Τίποτα.»
«Η αδυναμία στο πόδι πάντως είναι στα αναμενόμενα πλαίσια. Μην σας αποθαρρύνει. Θα έρθει σε λίγο ο γιατρός να σας εξετάσει και θα σας τα εξηγήσει.», είπε και σκεπάζοντάς την ξανά, έφυγε. Η Τζίνα την πλησίασε προσπαθώντας να φανεί αισιόδοξη.
«Ακούς τί σου λέει; Μην απογοητεύεσαι, θα περάσει.»
«Τζίνα, δεν θα περάσει.», είπε σκουπίζοντας τα δάκρυα που έτρεχαν ποτάμι από τα μάγουλά της. «Μπροστά ήσουν όταν με προειδοποίησε γι' αυτό ο γιατρός στην Αγγλία. Αν έφτανα σε σημείο να μην το νιώθω καθόλου, το πιθανότερο θα ήταν να μην επανέλθει ποτέ, αυτό δεν μου είχε πει;»
Η Τζίνα μια χαρά τα θυμόταν τα λόγια του γιατρού, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν ήθελε καν να το σκέφτεται αυτό το ενδεχόμενο. Μετά το αυτοκινητιστικό, ο ορθοπεδικός που είχε αναλάβει την Νίνα στα επείγοντα, τους είχε εξηγήσει πως η σύγκρουση της είχε προκαλέσει σπονδυλολίσθηση στην οσφυϊκή χώρα. Μια εκφυλιστική πάθηση, δηλαδή, όπου ο ένας σπόνδυλος είχε γλιστρήσει επάνω στον άλλον, πιέζοντας ελαφρά το νεύρο του αριστερού της ποδιού. Από τη στιγμή που δεν εμφάνιζε πόνο ή αδυναμία στα πόδια, οι γιατροί ήταν ιδιαίτερα καθησυχαστικοί και έκριναν πως δεν ήταν απαραίτητο να προχωρήσουν σε χειρουργείο σταθεροποίησης της σπονδυλικής της στήλης. Η αντιμετώπιση θα γινόταν μόνο συντηρητικά και με αποφυγή κάθε δραστηριότητας που θα μπορούσε να χειροτερεύσει την ήδη υπάρχουσα βλάβη. Μέσα στις επικίνδυνες δραστηριότητες συμπεριλαμβανόταν και ο χορός, αφού ένα άτσαλο άλμα ή ένα απότομο τράνταγμα της μέσης της κάλλιστα θα μπορούσε να προκαλέσει περαιτέρω ολίσθηση των σπονδύλων, εγκλωβίζοντας το νεύρο και απειλώντας επικίνδυνα την κινητικότητα του ποδιού της. Στην καθημερινότητά της η Νίνα δεν θα είχε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Αν υπήρχαν κάποιες κινήσεις που δεν θα έπρεπε να κάνει, αυτό θα το καταλάβαινε από το αν θα ένιωθε πόνο ή όχι στο πόδι. Ο πόνος θα ήταν το κύριο σημείο αναφοράς της κατάστασής της ώστε, αν πονούσε κάποια στιγμή απότομα το πόδι της, να καταλάβαινε πως θα έπρεπε να απευθυνθεί αμέσως σε γιατρό. Ουσιαστικά, το έγκλημα που είχε κάνει η Νίνα όλους αυτούς τους μήνες δεν ήταν ότι άρχισε και πάλι να χορεύει. Ήταν το ότι μόλις το σώμα της άρχισε να την προειδοποιεί ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει, εκείνη επέλεξε να εξαφανίσει της προειδοποιήσεις με ένα πολύ σχυρό παυσίπονο, ξεγελώντας τον εαυτό της. Κι ο πόνος μπορεί μεν να εξαφανίστηκε, όχι όμως και η απειλή. Η ολίσθηση συνεχιζόταν ανεξέλεγκτα, δίχως η ίδια πλέον να μπορεί να καταλάβει πόσο κοντά βρισκόταν στην πλήρη παράλυση του ποδιού της.
«Ειδοποίησα τη μητέρα σου.», ακούστηκε η φωνή της Τζίνας καθώς άφησε δίπλα στο κρεβάτι μια τσάντα με λίγα ρούχα που της είχε φέρει από το σπίτι και η Νίνα αμέσως αντέδρασε δυσανασχετώντας.
«Βρε Τζίνα...»
«Νίνα, τί να έκανα; Δεν μπορούσα να μην την ειδοποιήσω, μάνα σου είναι.»
«Πότε έρχεται;»
«Εδώ είναι. Με πήρε πριν λίγο από το αεροδρόμιο να μου πει ότι έφτασε και να με ρωτήσει σε ποιό νοσοκομείο είσαι. Σε κανένα μισάωρο το πολύ θα είναι εδώ.»
Είκοσι λεπτά αργότερα, τα τακούνια των παπουτσιών της κυρίας Ελευθερίας ακούστηκαν από την άκρη του διαδρόμου, κάνοντας τις δύο κοπέλες να την αναγνωρίσουν αμέσως από το περπάτημά της. Ρίχνοντας πεταχτές ματιές στις ανοιχτές πόρτες των δωματίων, η μητέρα της Νίνας δεν άργησε να εντοπίσει τον θάλαμο που την είχαν.
«Κωνσταντίνα;», είπε σαστισμένη με το που αντίκρισε την κόρη της σ' αυτή την κατάσταση. Η Νίνα την κοιτούσε έτοιμη να ξεσπάσει σε κλάματα.
«Μαμά;», είπε και ευθύς αμέσως τα δάκρυα έγιναν πλημμύρα στα μάτια της. Η κ. Ελευθερία άφησε όπως όπως την τσάντα της σε μια γωνιά και παίρνοντας αγκαλιά την κόρη της, προσπαθούσε να την ηρεμήσει.
«Αχ, μωρέ Κωνσταντίνα, αχ!», επαναλάμβανε καθώς της χάιδευε τα μπράτσα.
«Σε παρακαλώ, μην φωνάξεις!»
«Τώρα να φωνάξω; Τώρα ότι κακό ήταν να μας βρει, μας βρήκε! Δεν σου είχαν πει οι γιατροί πως άμα ξαναρχίσεις θα κατέληγες εδώ; Αχ, αυτό το πεισματάρικο κεφάλι σου να μην μπορεί να ακούσει κανέναν.»
«Εγώ φταίω, κ. Βεργιώτη.», ακούστηκε δειλά η φωνή του Άλεξ. Η μάνα της Νίνας έστρεψε το κεφάλι της προς το μέρος του, δίχως να αφήσει την κόρη της από την αγκαλιά της. «Αν δεν της είχα φουσκώσει τα μυαλά με τον χορό τίποτα δεν θα γινόταν. Εμένα ήθελε να βοηθήσει παίρνοντας μέρος στο Battle of the Best... και δυστυχώς, έγινε ότι έγινε.»
«Καλά, αφήστε τα αυτά τώρα και πείτε μου τί σας είπε ο γιατρός.»
Ο Άλεξ νιώθωντας βαθειά υπέυθυνος μπροστά στην κ. Ελευθερία γι' αυτό που είχε πάθει η κόρη της, ανέλαβε ο ίδιος να της εξηγήσει αναλυτικά και λεπτομεράστατα τί είχε συμβεί στην Νίνα από τη στιγμή που είχε εισαχθεί στο χειρουργείο. Οι σπόνδυλοι πλέον είχαν γλιστρίσει τόσο πολύ ώστε να παγιδεύσουν μεταξύ τους το νεύρο του ποδιού, αναγκάζοντας τους γιατρούς να προβούν σε αφαίρεση του μεσοσπονδύλιου δίσκου που το πίεζε, ώστε να αντιστρέψουν την διαδικασία της παράλυσης τους ποδιού της και στη συνέχεια σταθεροποίησαν την σπονδυλική της στήλη με σπονδυλοδεσία. Η μητέρα της Νίνας ξέσπασε σε κλάματα μόλις άκουσε πως το πόδι της δεν είχε ανακάμψει αμέσως μετά το χειρουργείο και πως θα έπρεπε να περίμεναν μέχρι και τρεις μήνες ώστε να δουν αν θα μείνει παράλυτη η κόρη της ή όχι. Λόγω της κωδείνης οι γιατροί δεν μπορούσαν να ξέρουν πότε ακριβώς άρχισε το νεύρο να ζορίζεται ώστε να μπορούν να κάνουν μια πρόχειρη εκτίμηση του πότε ακριβώς θα έπρεπε να εμφανιστούν ενθαρρυντικά ή αποθαρρυντικά σημάδια. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να περιμένουν.
«Πάω να πάρω καφέδες.», είπε σε μια στιγμή ο Άλεξ, μόλις είδε την νοσοκόμα να φέρνει το δίσκο με το πρωινό της Νίνας. «Θέλετε κάτι άλλο;»
«Όχι αγόρι μου, να 'σαι καλά.», είπε η κ. Ελευθερία σκουπίζοντας τα μάτια της. Η Τζίνα προσφέρθηκε να βοηθήσει τον Άλεξ στο κουβάλημά τους, ώστε να τις αφήσει μάνα και κόρη για λίγο μόνες.
«Δεν θέλω να πιστέψω ότι δεν θα ξαναπερπατήσει.», κλαψούρισε καθώς περίμεναν να ετοιμαστούν οι καφέδες. «Δεν της αξίζει τέτοια κατάληξη.»
«Το ξέρω Τζινάκι.», της απάντησε ο Άλεξ αναστενάζοντας. «Και δεν μ' αρέσει αυτό που γίνεται. Όσο χάλια κι αν είναι, θα έπρεπε το έχει κουνήσει έστω και λίγο. Μια ανεπαίσθητη κίνηση των δακτύλων της τουλάχιστον.»
«Πιστεύεις, δηλαδή, ότι αυτό δεν είναι καλό σημάδι;»
«Από τη μία δεν θέλω να το σκέφτομαι, αλλά από την άλλη το είχαμε κάνει στη σχολή και ξέρω. Μέσα στο πρώτο 24ωρο μετά την εγχείριση η Νίνα θα πρέπει να δείξει έστω μια ανεπαίσθητη κίνηση. Αν δεν δείξει... αυτό δεν είναι καθόλου καλό.»
Γυρίζοντας στο δωμάτιο, η καρδιά της Τζίνας ήταν πιο μαύρη απ' ότι όταν έφυγαν για να πάρουν τους καφέδες. Η μητέρα της Νίνας ευτυχώς είχε συνέλθει από το πρώτο σοκ και όλοι τους κάθησαν μουδιασμένοι τριγύρω πίνοντας τους καφέδες τους και περιμένοντας την Νίνα να τελειώσει το φαγητό της. Η νοσοκόμα εμφανίστηκε έπειτα από λίγο για να μαζέψει τα πιάτα, λέγοντας και πάλι λίγα ενθαρρυντικά λόγια στην Νίνα μήπως και της δώσει κουράγιο. Ύστερα έπιασε στα χέρια της τον δίσκο, όμως κάτι το καλώδιο του τηλεφώνου που είχε μπλεχτεί στο τραπεζάκι, κάτι τα παραπάνω κιλά της που δεν της επέτρεπαν να κινηθεί με ευκολία ανάμεσα στα κρεβάτια, ο δίσκος έφυγε από τα χέρια της, έτοιμος να πέσει με δύναμη πάνω στα πόδια της Νίνας.
«Χίλια συγνώμη.», απολογήθηκε η νοσοκόμα, καθώς έπαιρνε από τα χέρια του Άλεξ τον δίσκο που εκείνος πρόλαβε να πιάσει στον αέρα, πριν προσγειωθεί επάνω στα πόδια της Νίνας. Απάντηση από τον Άλεξ δεν πήρε. Το θέαμα που είχε μόλις αντικρίσει και εκείνος και η Τζίνα, τους είχε προκαλέσει τέτοιο σοκ, ώστε να κάθονται να κοιτούν κι οι δύο τα πόδια της Νίνας μαρμαρωμένοι και πελαγωμένοι.
«Τί πάθατε;», τους ρώτησε σαστισμένη η Νίνα. Ο Άλεξ με την Τζίνα κοιτάχτηκαν, προσπαθώντας να επιβεβαιώσουν ο ένας στον άλλον ότι πράγματι είχαν δει αυτό που είδαν.
«Το κούνησες.», είπε ο Άλεξ. Η Νίνα τον κοίταξε ξανά προσπαθώντας να καταλάβει αν της κάνει πλάκα ή όχι.
«Ποιό;»
«Το αριστερό σου πόδι. Την ώρα που πήγε να πέσει πάνω του ο δίσκος, το κούνησες αντανακλαστικά.»
«Αποκλείεται!»
«Νίνα, αλήθεια λέει.», φώναξε ενθουσιασμένη η Τζίνα. «Κι εγώ το είδα.»
«Πάω να φωνάξω τον γιατρό.», είπε η μητέρα της Νίνας και αφήνοντάς τους μόνους, έτρεξε στον διάδρομο να βρει τον γιατρό που την είχε εγχειρίσει.
Για πρώτη φορά μετά από αυτή την περιπέτεια, τα λόγια του γιατρού ήταν επιτέλους ενθαρρυντικά. Το πόδι της πράγματι άρχιζε να δείχνει σημάδια ανάκαμψης κατά την εξέτασή του, κάτι που πιθανότατα είχε αργήσει να γίνει, επειδή η Νίνα είχε τρομοκρατηθεί και φοβόταν να βάλει δύναμη να το κουνήσει. Ένα αίσθημα ανακούφισης τους κατέκλυσε όλους και πολύ περισσότερο την ίδια την Νίνα. Επιτέλους μια ισχνή ελπίδα έδειχνε να κάνει την εμφάνισή της, αποκαλύπτοντας έναν μακρύ και δύσκολο δρόμο αποθεραπείας που θα είχε όμως θετική έκβαση. Ο Άλεξ πήρε στο χέρι του το δικό της και γεμάτος χαρά, το έφερε προς τα χείλη του και το φίλησε. Με δάκρυα στα μάτια έστρεψε η Νίνα το κεφάλι της προς το μέρος του και του χαμογέλασε.
«Σ' αγαπάω.», του είπε ψιθυριστά και στη συνέχεια ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του. Επιτέλους δεν ήταν μόνη. Μετά το ατύχημα και από τότε που ξεκίνησε η περιπέτεια της υγείας της, αυτή ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που δεν ένιωθε καθόλου μόνη.
--------------------------------
Τσα!!! Για πείτε μου τώρα; Το διόρθωσα καθόλου; Ευτυχώς όλα καλά για την Νίνα μας αν και, όπως είπε κι η ίδια, έχει ακόμη μπροστά της έναν μακρύ δρόμο αποθεραπείας.
Δεν έχω να πω πολλά γι' αυτό το κεφάλαιο, μόνο να σας θυμίσω ότι σε πέντε περίπου κεφάλαια τελειώνει. Είμαι πολύ συγκινημένη που φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της αυτή η περιπέτεια και ελπίζω να την απολαύσατε όσο κι εγώ.
Φιλάκια πολλά πολλά και περιμένω με ανυπομονησία τα σχόλιά σας!!!!