18 juli (11 weken en 6 dagen)
_________
Lakisha Santos
_________
Wie kwam weer op dit ondoordachtige idee om naar Engeland te gaan, opzoek naar iemand waarvan ik niet 100% zeker was dat hij de vader van mijn ongeboren kind is?
Juist, ja. Damarus. Mijn beste vriendin die soms te behulpzaam was.
Ik zuchtte en keek de onbekende café rond. Het was half vol met dames die van een coffeetje genoten en mannen die gingen voor bier. Ik voel mij zo niet in het plaatje passend.
Ik was pas een paar uur in dit land en ik wou al terug. Kreeg je al zo snel heimwee? Ik had geen idee van waar ik mijn zoektocht moest starten. En ik gaf Damarus geen schuld daarvoor hoor, want ik had mijn hersens moeten gebruiken en een plan moeten bedenken voordat ik hier naartoe kwam.
"Goedendag. Waarmee kan ik u van dienst zijn?" Een meisje, ongeveer dezelfde leeftijd als ik, gekleed in een groen jurkje stond naast mijn tafel met een boekje en pen in de hand.
Ze was ongeveer even oud als ik. Een grote glimlach sierde haar lippen. Geniet zoveel mogelijk van je jeugd, zei ik in gedachte. Wat mij was overkomen wenstte ik haar niet toe.
"Hallo. Mag ik alsjeblieft een hete kan thee en een broodje gezond?" Vroeg met een kleine glimlach. Het meisje streek een blonde pluk achter haar oor en pende mijn bestelling neer.
"Welke smaak?"
"Doe maar raspberry." Alweer schreef ze.
"Moet u nog iets anders?"
"Misschien een stuk appeltaart. Maar zou je dat na de thee en brood willen brengen?"
"Is goed. Uw bestelling komt zometeen." Zei ze en liep meteen weg. Ik kreeg niet eens de gelegenheid om dankjewel te zeggen.
Na een kwartier bracht ze mijn brood en thee en ik begon gulzig te eten. Ik had vreselijk honger omdat het eten in de vliegtuig op de een of andere manier niet lustte. Toen ik gisteravond landde had ik een pak beschuitjes gekocht en dat had ik tot vanochtend gegeten.
Ik zat naast het raam en keek naar buiten, terwijl ik at. Het was begonnen met regenen en een aantal mensen renden de café binnen waardoor het steeds drukker werd. Een dame van in de twintig, gekleed in een grijze broekpak, rende op korte hakken de straat over en de café binnen. Ik keek haar vanonder mijn wimpers aan, terwijl ik van mijn thee nipte.
Ze had een donkere huid. De kleur van mijn favorierte Cadbury chocolade. Ze was redelijk lang met brede heupen en een hele smalle taille. Ik wist dat ik een mooi figuur had, maar vergeleken met haar waren mijn rondingen niets. Ze liet mij denken aan mijn moeder. Ongeveer zo was ze gebouwd met een redelijk grote achterste.
De vrouw keek de café rond terwijl ze haar natte armen met een tissue droogde. Haar blik rustte op mij en ik voelde mij betrapt. Had ze gevoeld dat ik naar haar aan het staren was? De vrouw liet haar ogen glijden naar de enige vrije stoel tegenover mij. Ze leek voor een moment te twijfelen, maar kwam uiteindelijk toch naar mij toe gelopen.
"Hallo. Is deze stoel bezet?" Haar donkere ogen keken mij vragend aan.
Ik schraapte mijn keel en antwoordde met; "Nee."
"Mag ik dan even plaats nemen. Ik ben uit-ge-put. Ik heb gisteravond niet geslapen. Zoveel werk heb ik te doen en ik ben niet te eens voor de helft klaar."
"Natuurlijk!" Zei ik vriendelijk en de vrouw liet zich met een vermoeide zucht neerzakken.
"Zoals ik ak zei. Ik ben zo moe. Na zoveel gewerkt te hebben moet ik toch immuun raken tegen vermoeidheid?" Ik wist niets te zeggen en knikte haar medelevend toe. "Mijn dochtertje heeft over twee uur oudermiddag en ik wordt verwacht omdat ik de vorige twee keer niet ben geweest. Ik zeg het je, alleenstaande moeder zijn is geen makkie." Ik beet ongemakkelijk op mijn lip en legde zo onopvallend mogelijk mijn hand op mijn buik.
"Kan ik me voorstellen." Reageerde ik. Ik kon aan haar zien dat ze het inderdaad moeilijk had. Ik ben Damarus dankbaar dat ze mij naar hier stuurde, alhoewel ik niet wist hoe ik moest beginnen aan deze speurtocht.
"Waar zijn mijn manieren. Ik me niet eens voorgesteld en begin jouw al meteen te informeren dat ik een dochter heb. Bratt heeft gelijk. Ik praat veel te veel... Hier gaan we dan weer. Soms kan ik niet stoppen met- Ik ben Mikaila!" Ze sloeg met haar vlakke hand op de tafel en ik schrok op.
"U-uh, ik ben Lakisha." Zei ik en keek gauw naar buiten of het al was gestopt met regenen. Ik voelde mij plotseling niet meer op mijn gemak.
"Hola, Lakisha." Zei ze met een grijns en ik trok mijn wenkbrauwen naar haar op. "Ja ik heb opgemerkt dat je latina bent. Zo zeg me. Hoeveel heb je al?" Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek haar niet begrijpend aan. Toen seinde ze naar mijn buik waarop mijn hand nog altijd lag. "Hoeveel kinderen heb je al?"
"Pardon?" Ik keek haar verontwaardigd aan.
"Latinas zijn toch vruchtbaar?"
"Ja! Net als elke andere vrouw! Ik ben pas zeventien, weet je dat?!"
"Weet jij dat?" Ik stond met een ruk op van mijn stoel. Wie dacht ze wel niet te zijn?
"Het is mijn leeftijd."
"Op zeventien jarige leeftijd hoor je niet zwanger te zijn."
"Hou je vooroordelende mond dicht voordat ik op nul draai! Gaat het jou wat aan?"
"Nee. Ik vind het gewoon zielig. Wie is de vader?"
"De jouwe."
"Je kent hem niet eens."
"Dat is niet jou zaak. Ik raad je aan om mij met rust te laten voordat ik om jou in een heiden verander."
"Dus je gaat naar de kerk?"
"Ja en ik vind het voor een paar seconden jammer want ik wil je zo graag in brand steken."
"Wow. Typisch een latina. Altijd ready om te-"
"Dat was de druppel." Ik stond met een ruk op en was gereed om de vloer met haar lichaam schoon te maken.
"Oke, oke, oke, oke. Het is niet nodig om geweldadig te worden. Het spijt mij oke?" Ik keek haar kwaad aan. "Zit alsjeblieft." Verzuchtte ze.
Ik wou op haar af vliegen, maar de serveerster kwam aangelopen met een bordje waarop mijn appeltaart zat. Ik had honger dus zat ik weer neer.
"Bedankt." Perstte ik uit tegen het meisje. Ze knikte en liep toen weg.
"Kijk, het spijt mij heel erg. Ik ben heel moe en gestrest. Morgen moet ik naar het verlovingsfeest van mijn beste vriend."
"Dat geeft je het recht niet om onbeleefd te zijn tegen anderen en rommel uit te kraaien." Ik nam een hap van mijn taart en slot mijn ogen met een zucht. Ik was zo moe. Deze dame had het klein beetje energie dat ik over had weggenomen.
"Nogmaals sorry." Ze had haar gezicht in haar handen verborgen. Ik bekeek haar met samengeknepen ogen aan.
"Ben je verliefd op hem of zo?" Vroeg ik na poosje.
"Ieuw nee. Hij is al jaren mijn beste vriend. Hij is nu wel knap, maar vroeger was hij zo lelijk. Ik heb een trauma opgelopen." Zei ze met een serieus gezicht.
Ik kon het niet helpen, maar schoot in de lach. "Serieus? Je liep daarom een trauma op?" Ze moest eens weten wat een trauma oplopen was.
"Ja." Grinnikte ze. Ze keek op haar horloge en liet een klagende kreun horen. "Als ik nu niet ga mag ik een andere school voor Manon zoeken."
"Oke"
Ze stond op en wou weglopen, maar keerde toen terug. "Kijk, het spijt mij heel erg dat ik zo onbeleefd deed. Gewoonlijk ben ik een heel vriendelijk persoon."
"No problemo." Antwoordde ik en glimlachte klein.
"Mag ik je nummer zodat we een keer kunnen afspreken?" Ze gaf mij haar telefoon en ik sloeg mijn nummer op. "Oké. Adios."
"Adios."
_____
Wat vinden jullie ervan?
Neem een keertje een kijkje op mijn profiel. :)
Bedankt voor de stemmen en de lieve reacties.
X Mix