Dielli ne ditet e dimrit i ishte dukur gjithmone si nje mashtrim i natyres. Ai diell qe shnderrinte fort por e kishte te pamundur te falte ngrohtesine qe ti prisje, ai diell qe te kujtonte pranveren e bukur ne mes te dimrit plak.
Qendronte mbeshtjelle me nje xhup te zi dhe shallin e leshte gri, teksa priste Arselen perpara Adrionit, nje librari ne qender te qytetit, ne ate dite cuditerisht te ftohte per Tiranen.
E shquajti qe larg, teksa ecte me hapa te shpejte drejt Adrionit. Floket e saj, kete here jo te kapura, qe derdheshin mbi supet e ngushta te Arseles perkedheleshin nga era e asaj dite dimri. Kur u afrua edhe me pak njohu ate te skuqur te lezetshem me te cilen ftohti ngjyroste tiparet e saj femijenore dhe aq femerore ne te njejten kohe. Pallto e saj blu, me kuadrata dhe modelin e gjere dhe mashkullor kishte fshehur trupin e saj imcak, dhe kapuci i kuq kontrastonte bukur floket e saj te erret si netet e gjata te dimrit. Vetem kur ishte pak hapa larg Eriseldit, syte e saj u ngriten nga toka, ku ndoshta numeronte hapat e saj, teksa shikonte Uggsat e saj bezhe. E dalloi dhe i buzeqeshi teksa vazhdonte te nxitonte drejt tij si nje femije qe vrapon per tek blere akullore apo floke sheqeri.
' Me prit ne 10 perpara Adrion o liberdashes.' - i kishte shkruajtur ajo nje nate me pare.
Pse Adrioni? kishte dashur ta dinte, por kishte ruajtur ate pyetje per sot.
- Me fal per vonesen - ishin fjalet e saj te para.
- Nuk je vone, eshte vetem pra 10.10. Je brenda limitit te pranueshem te voneses. - shpjegoi Eriseldi.
- Okay pra... - u sikletos ajo. Terhoqi nje tufez te flokeve te saj, te cilen filloi ta rrotullonte ne gishtat e saj te holle. - Pra ckemi? - tha dhe i zgjati doren. I zgjati doren si te ishin dy pleq qe takoheshin pas shume vitesh teksa benin nje xhiro ne Parkun Rinia. Ajo pafajsi e saj, ai turp i lezetshem qe ai ishte i sigurte qe ngjallte brenda saj ishin aq te lezetshem. Eriseldi shkundi koken dhe qeshi, qeshi me ze, sic nuk kishte qeshur kohet e fundit. Dikush do te mendonte qe ishte e pasjellshme, Arsela qe e shikonte me syte e zgurdulluar e surprizuar mund te mendonte qe ai ishte i cmendur.
- Cfare ka? Kam ndonje gje ne fytyre? - kerkoi te dinte ajo.
- Jo, je thjesht kaq e lezetshme. Njerezit nuk takohen me duke zgjatur duart. - shpjegoi ai.
- Po si? Une nuk di qe ka nje rregull te shkruar qe thote mos i zgjat doren per nje shkundje dikujt.
- Po pse jo nje perqafim? - kerkoi te dinte ai. Ajo uli syte, ai shperthim i vogel vetebesimi zhdukur nga ajo.
- Me mire jo. - foli me ne fund. - Une jam e lidhur. - rrefeu. Eriseldi buzeqeshi, ai e dinte tashme. Ato biseda telefonike nen ze, trendafilat e kuq te nesermen.
- Une nuk po te gjuaj. - pranoi ai. - Por nese te sikletosa, te kerkoj ndjese. Nuk ishte aspak qellimi im.
- Nuk ka gje. - tha ajo pa ndeshur serisht shikimin e tij.
- Pse Adrioni? - pyeti me ne fund Eriseldi.
- Sepse, sepse e vetmja gje qe di rreth teje perpos faktit qe je arkitekt, dhe diagnozes tende mjekesore eshte qe te pelqen te lexosh. - shpjegoi ajo. - Dhe vendi im i preferuar. - shtoi nen ze.
- Pra e perfundova librin qe me rekomandove. - tha Eriseldi, duke ndryshuar temen teksa filluan te ecnin drejt rruges se Durresit ku do te merrnin ndonje taksi.
- Nuk ta rekomandova. Ti the vete qe doje ta lexoje. - kundershtoi ajo me ngut.
- Ishte ndryshe. Fundi ishte ndryshe. - pranoi Eriseldi. - Cfare te pelqen rreth tij? - kerkoi te dinte. Gjithmone kishte menduar qe librat qe dikush pelqen jane pasqyra per ne shpirtin e tij, jane porta e hyrjes per te njohur me mire botekuptimin, idealet e pse jo edhe enderrat e dikujt.
- Fundi. Me pelqen qe nuk perfundojne bashke. - pranoi ajo.
- Nuk beson tek fundet e lumtura?
- Jo. Jo, dua te them qe besoj. Por nuk besoj tek fundet e lumtura ne situata si ato te atij libri. Dua te them, tere ato genjeshtra, tradheti, lojra femijenore e sfilitese me njeri tjetrin. Si mundet qe ata te jetonin te lumtur duke harruar gjithcka?
- Ke te drejte. - pranoi Eriseldi teksa ecnin, ajo me hapin e saj te shpejte e ai qe mundohej ti pershtatej ritmit te saj.
- Nuk do te te them qe ai liber ka nje vazhdim qe e prish te tere magjine e librit te pare. Nuk eshte me i preferuari im pasi lexova librin tjeter qe ishte nje telenovele e gjalle. - shtoi, pastaj pa i lene kohe te fliste vazhdoi - Cthote Shakaja?
- Te ben te fala. - u tall ai.
- Behu serioz. - kritikoi Arsela.
- Milan Kundera do te donte te vdiste nese do merrte vesh qe injorova librin e tij per nje romance. - shpjegoi Eriseldi
Ajo heshti. Ecen pa folur deri tek taksite e verdha ne anen tjeter te rruges. Eriseldi iu afrua njeres prej tyre, dhe hapi deren per Arselen duke i bere me shenje qe ajo te futej dhe vetem kur u fut ne makine pas saj vendosi te thyente ate heshtje mes tyre. Nese heshtja midis dy personave eshte jo e sikletshme atehere ato jane miq te vertete, kishte lexuar diku. Ajo qetesi mes tyre nuk ishte aspak e rehatshme mendoi ndoshta sepse ishin dy te panjohur qe krejt rastesisht jeta i kishte hedhur ne rruget e njeri tjetrit. Deshironte qe ta transformonte heshtjen mes tyre ne nje bashkebisedim te heshtur mendoi. Deshironte te heshte krah saj, dhe teksa e shikonte te njihte mendimet e saj, te shikonte pertej fizikut ne thellesite e dhomave te zemres se saj; ventrikuj ose atriume do te preferonte Arsela, termat mjekesor qe ai ishte i sigurte qe ajo i njihte aq mire, si nje gjuhe te dyte.
Eriseldi deshironte qe ta quante ate nje mikeshe te mire....
- A nuk ngjan pak kjo njohja jone me ate librin e Xhon Jeshilit? - pyeti ai pasi mbylli deren e taksise pas vetes dhe i tha shoferit per destinacionin e tyre.
- Kujt? - pyeti Arsela duke ngritur vetullen e saj te rregullt.
- John Green. Ai i semuri me kancer me ate vajzen, jo se ti je semure apo ndonje gje. Tani qe e mendoj ishte nje krahasim idiot, pasi e vetmja e perbashket eshte fakti qe une jam semure. - foli pa i lene rradhe asaj te pergjigjej. Po priste ti vinte ne dukje qe ishte nje budalla, por ajo qeshi. Qeshi me tingullin me te bukur qe ai kishte degjuar ndonjehere, ate te lumturise se sinqerte.
- Me thuaj fans i cmendur i Kunderes dhe letersise se mire dhe fine, nga dreqin e njef Xhon Jeshilin dhe Yjet e tij me faje? - pyeti teksa vazhdonte te qeshte.
- Kam nje te dashur. - shpjegoi ai. - Dhe une jam nje djale qe i plotesoj deshirat e saj, dhe kur me kerkoi ta shoqeroja ne kinema pranova dhe bera detyrat e shtepise paraprakisht. Ishte gje e mire, sepse mora facoleta me vete, pasi ajo qau tere kohen. Ajo dhe gjysma e vajzave te tjera te kinemase. - tha Eriseldi teksa rikujtonte diten kur me Margot, ne diten e ditelindjes se saj, kishin shkuar ne premieren e filmit ne Viene, ne kinemane e mbushur perplot me cifte te dashuruar si ata te dy asokohe, dhe me vajza adoleshente veshur me bluza te stampuara me posterin e filmit. Margot nuk kishte leshuar per asnje cast doren e tij dhe ne fund, teksa emrat e aktoreve ndiqnin njeri tjetrin ne ekranin e madh i kishte dhuaruar puthjen me te embel teksa e falenderonte qe ai kishte pranuar ta shoqeronte.
Sikur kishte si te ndodhte ndryshe, kishte menduar Eriseldi. Ai ishte marrezisht i dashuruar me ate.
XII
Shikonte cdo detaj te spitalit Hygea, si te ishte nje turiste qe per here te pare shkonte ne qytetin e saj te preferuar; muret e pastra, korridoret qe vertete qe falnin ate ndjesine e nje spitali bashkohor, ndryshe nga ato me muret e mykosura te QSUT. Imagjinonte veten pas disa vitesh teksa ecte plot vetebesim ne nje spital te tille, ndoshta edhe me te mire ne Gjermani. Doktoreshe Arsela, i pelqente si tingellonte.
- U mahnite. - konstatoi Eriseldi duke e rikthyer ne realitet, duke e zgjuar nga enderrat e saj me sy hapur.
- Po. Nuk kisha pare kurre nje spital kaq, hmm, si hotel. - tha ajo, e ekzaltuar si nje femije. Ndersa vajzat e tjera kenaqeshin me dhurata apo me vizita ne restorante te shtrenjta, ajo do te kenaqej me fare pak, te kalonte nje pasdite ne nje spital te tille. Ketu edhe kartelat dhe tere ato punet aq te merzitshme do te ishin me te bukura, mendonte e sigurte ajo.
- Do te fluturoje ne qiellin e 37 nese do te vije ne Viene sepse qiellin e 7 e arrite qe tani. - qeshi ai.
- Sikur te vija, fjala kyce 'sikur'.
- Si dihet kurre, tani qe ke nje shok qe jeton ne Viene. Ndoshta do te duhet ta vish ta takosh ndonjehere, teksa ai qendron shtrire ipafuqishem, vene perfund nga semundja. - tha teksa tallej, duke harruar kritiken e Arseles. Behu me serioz i kishte kerkuar ajo.
- Je budalla ti apo ben vete? - pyeti Arsela. Eriseldi shfryu i lehtesuar, qe ajo nuk ishte ngrysur dhe distancuar serisht prej tij.
- Shume veta me kane thene qe jam.
*
Ai qendronte perballe saj teksa bisedonte me mjekun shtatlarte, me i gjate se vete Eriseldi. Mjeku ishte nje djalosh i ri, ende me fytyren e njome dhe jo ate pamjen e frikshme prej plaku te serte e te frikshem. Duhet te jete vertete i zoti perderisa punon ketu, mendonte ajo dhe shpresonte qe nje dite do te ishte vete Arsela ne vendin e djaloshit.
- Ajo eshte kushurira ime. - degjoi Eriseldin qe thoshte me zerin pak me te larte se me pare. - Eshte studente mjekesie. Mund ti shpjegoni cdo procedure apo rezultat.
- Me behet qejfi vertete. - tha mjeku duke drejtuar shikimin e tij tek ajo. - Ne cfare viti?
- Ne vit te 4.
- Qenkemi pothuajse kolege. Shume suksese. - tha teksa i zgjaste doren. Arsela takoi doren e atij mjeku, prekje mes se ciles shpresonte te merrte pak nga dija edhe fati i tij, ndonese ajo ishte nje deshire aq egoiste. Pse osmoza nuk funksiononte ne raste te tilla?
Pastaj buzeqeshi djallezisht teksa vazdhonte te shkundte doren e mjekut te ri, duke pare nga Eriseldi. Kush jep doren ende kishte thene ai pak me pare. Ja pra ku ishte pergjigja e tij, nje djale/burre i kompletuar, me nje profesion te lakmuar dhe nje pune te mire.
*
Dolen nga spitali pasi Eriseldi kishte kryer te tere ekzaminimet e kerkuara nga mjeket Vieneze.
NJe rezonance magnetike, e kishin futur ne ate pajiste te cpifur si nje tub mbytes, nje tmerr per klaustrofobiket.
Kishin cpuar krahun e tij ne dy vende per ti marre nje sere testesh serologjike per te percaktuar llojin e tumorit, dhe nje sere te tjerash genetike qe beheshin vetem ne ate spital .
Rezultatet pas nje jave i kishin thene infermieret dhe me pas mjeku.
Ai kishte insistuar qe Arsela, si nje e infiltruar, te shtrydhte doktoret per ndonje informacion, i sigurte qe ato mund ti besonin dikujt te fushes se tyre por ata nuk ishin thyer si ai vete nga ajo buzeqeshja e saj dhe naiviteti me te cilin ajo kryente cdo veprim. Te tere kishin mohuar me koke teksa perserisnin te njejten fjali, si te ishte e shkruar ne ndonje skenar qe u jepej per ta mesuar permendesh: Pas nje jave te tera. Do tju njoftojme per cdo gje.
- Te shkoi e ardhura deri ketu kot. - komentoi ai kur me ne fund qendronin ne ajrin e paster duke pritur taksine te cilen kishin porositur.
- Tallesh ti? Une shkova ne qiellin e 7te, harrove? - kujtoi ajo dhe i gjuajti lehte ne krah per te terhequr vemendjen e tij; nje veprim per te cilin u penduar shpejte; nje veprim aq shoqeror i rezervuar per personat me te afert. Eriseldi nuk ishte nje i tille, ndonese insistonte tek ajo teoria e tij qe tashme ata te dy ishin 'shoke'.
- Sdo me lesh vetem as pas nje jave. - tha me nje ton lutes, urdherues ai.
- Hmm, une erdha njehere, mendoj qe do ishte shume nese...
- Po ta kerkoj une kete here. - e nderpreu Eriseldi. - Me fal qe te nderpreva, por e dija qe do te gjeje ndonje menyre per te refuzuar, nje opsion i tille nuk ekziston. Ke vetem dy mundesi: A. Do te vi. B eshte si A. Te nderpreva per te te kursyer frymen.
- Je i sigurte? Nuk ke dike tjeter per te te shoqeruar? - mendonte per prinderit e tij, te cilet ai nuk i permendte kurre. Arsela dyshonte nese i kishte thene per semundjen e tij. Pastaj e dashura per te cilen i rrefeu pak me pare, pse nuk vinte ajo per te qendruar prane tij?
- Jo. Te tjeret nuk e dine, ende.
- Nuk u ke thene? - pyeti e surprizuar Arsela megjithese kishte dyshuar dicka te tille deri nje cast me pare.
- Jo. Nuk dua tu them gjera gjysmake. Dua te di cdo gje perpara se ti mbledh per ti thene te verteten e madhe. - pranoi. Kishte refuzuar ti tregonte prinderve te saj per qendrimin e tij ne spital, dhe kur e ema kishte kerkuar te dinte ku ishte zhdukur teksa e perqafonte per here te pare ne jete e kishte genjyer duke i thene qe kishte qene ne Durres me shoket. 'E di ti si jane mbledhjet me cunat, shume alkol dhe gjume. Harrova te karikoja dhe telefonin. '
'Mendova me te keqen' kishte thene ajo teksa vazhdonte ta shtrengonte ne krahet e saj.
'Mos ja fut kot edhe ti. Ce keqe mund te me ndodhe, kam jeten para' kishte genjyer serisht Eriseldi. Nje genjeshter aspak e bardhe si ato te adoleshences se tij te harruar tashme; por nje genjeshter e zeze si semundja qe zhvillohej, fuqizohej cdo dite, ore, minute brenda trupit te tij.
- Nuk jam personi i duhur per te te kritikuar, nuk te njoh mjaftueshem, por mendoj qe duhet ta dine dhe te te qendrojne prane. Prinderit, e dashura. - tha Arsela. As qe kishte menduar ti tregonte Margot ndonje gje, jo pas ndarjes se tyre ne aeroport.
'Gjerat mes nesh nuk jane si me pare' kishte thene ajo teksa Eriseldi behej gati te dilte nga makina e Margot per te hipur ne avionn qe do ta sillte ne Tirane. Ajo duhet te kishte ardhur me te, e kishin planifikuar ate udhetim prej kohesh sepse ajo deshironte te vizitonte qytetin e tij te lindjes, te njihte prinderit e shoket e tij te gjimnazit.
'Kam nevoje per kohe' keto ishin fjalet e fundit te saj perpara se ai te pergjigjej me nje 'Ok' te thate e te zbriste nga makina per tu futur ne aeroportin e madhe te Vienes.
- Cfare ndryshimi sjell? Vetem do te alarmoheshin.
- Ato meritojne ta dijne. - insistoi Arsela.
- Do llokume ti e? - pyeti Frenkli.
- Cfare lidhje kane llokumet? - ai vertete duhet te kishte ndonje neuron jo funksional mendoi Arsela.
- Sepse nese do merrnin vesh qe djali i tyre i vetem po vdes, do te nxitonin te me fejonin sa me pare. Prinderit e mi jane te cuditshem, ime me qe kur isha i vogel me tregonte perralla qe mbaronin me fjaline 'Kur te martohesh ti do te bejme nje super dasem' dhe jo me ate jetuan te lumtur pergjithmone. - Eriseldi ishte i sigurte qe e ema kishte planifikuar cdo gje; vendin e dasmes, ne ndonje lokal buze detit sic kishte enderruar gjithmone te martohej vete; ne vere as qe diskutohej. Ndoshta kishte parashikuar edhe si do te dukej nusja e tij, ndonje bionde elegante, me pamje prej supemodeleje por me trute e nje shkenctareje te NASA-s. Ishte po aq i sigurte qe kurrsesi nuk e kishte parashikuar semundjen e tij: Kancerin e paftuar...