❀Düzenlendi❀
1568
İNGİLTERE
~ 4 SENE SONRA ~
Emma tekrar aynadan kendine baktı. Ne kadar da çok değişmişti. Her gün aynada gördüğü çirkin bir beden, yüz yoktu karşısında. Sivilceli, lekeli suratı, kısa yıpranmış solgun saçları, biçimsiz vücudu yerini pürüzsüz bir surata, uzun altın sarısı saçlara ve güzel bir vücuda bırakmıştı. Üzerindeki mavi elbisesi göz rengini ortaya çıkarmıştı. Bukleli sarı saçlarını bugün açık bırakmaya karar vermişti.
Annesi bile onu görse tanıyamazdı. O bile kendini tanıyamıyordu. Şimdiki hâli eskisinden çok uzaktı. Çok güzelleşmişti. Artık insanlara görünmekten korkmadığı için özgürce gezebiliyordu. Tabii ki bu olumlu değişimin ardından bir çok erkek ona talip oluyordu. Özellikle de bir zamanlar onunla alay eden erkekler. Ona aşık olduklarını söylüyorlar, güzel cümleler sarf ediyorlardı. Emma tüm istekleri nazikçe geri çeviriyordu.
Kimse artık onu tanımıyordu. Bir yabancı gibi hissediyordu kendini Emma. Duyguları de değişmişti artık. O eski üzgün, insanların iyi tarafını görmeye çalışan bir kız yoktu. Yerini öfkeli, intikam almak isteyen biri vardı. İnsanların konuşmasında hep art niyet arıyordu. Çünkü herkes çıkardı bir pislikti. Kimseye güvenemiyordu. Sadece Jenna hariç. Çünkü o hep yanında olmuştu. Şu anda da olduğu gibi.
Bir süre sonra bahçeye geçip çiçekleri sulamaya başladı. Güneşli bir ilkbahar günüydü. Çiçekler yeni yeni açmaya başlamıştı ve etrafta hoş bir görüntü oluşturuyordu. Ağaçlardaki dökülen yaprakların yerini yenileri almaya başlamıştı.
Kaleden kaçalı tam tamına dört sene olmuştu ve Jenna söz verdiği gibi vakit buldukça onu ziyarete geliyordu. Jenna sayesinde yalnızlık hissetmiyordu. Dört sene boyunca bir sürü değişiklik olmuştu. Ona göre en büyük değişiklik kendisiydi. Eski hâlinden eser yoktu. O kadar güzelleşmişti ki... Fakat tüm bunlara rağmen değişmeyen bir şey vardı. İçindeki intikam isteği...
Jenna'nın konuşması ile Emma düşüncelerinden sıyrıldı.
- Emma sence yeteri kadar çiçekleri sulamadın mı? diye sordu Jenna gülümseyerek.
- Şey, ben dalmışım, dedi Emma.
- Bu aralar çok dalmıyor musun sence? O kadar konuşuyorum hiç cevap vermiyorsun. Bu kadar aklını kurcalıyan şey nedir ?
- Jenna bir zamanlar herkes bana çirkinim diye kötü davranırdı. Şimdi ise aynı kişiler bana yaklaşmaya çalışıyor. Her şey dış güzellik mi ? İç güzelliğin hiç mi önemi yok? diye sordu Emma dudak büzerek.
- Ah, benim güzel Emma'm sen aklını bunlarla yorma. Boşver insanları. Onlar böyledirler. Sen kendi hayatına bak. O insanlarla muhattap olma. Artık senin için yeni bir hayat başlıyor.
- Haklısın Jenna ama...
- Ama, dedi Jenna meraklı gözlerini ona dikerek.
Emma bir an duraksadı. Söyleyip söylememesi gerektiğini bilmiyordu. Ama Jenna her zaman ona yardımcı olmuştu. Bu seferde ona destek olurdu. Ayrıca Jenna akıllı bir kadındı. Onun fikirlerine gerçekten çok önem veriyordu.
- Ama her şeyin bir bedeli var Jenna. Herkes yaptığının bedelini ödemeli, dedi Emma keskin bir sesle.
- Bedelini ödemesi gereken de kim Emma? diye sordu Jenna.
- Evet, insanlar hep çirkinliğim yüzünden benimle alay edip, beni dışladılar. Fakat bana yapılan en büyük kötülüğü Dük James McCarthy yaptı. Gururumla oynadı. Sırf kendi çıkarı için beni kullandı, dedi Emma sinirlenerek. Yaptığı her şeyin bedelini ödemeli Jenna. Bu yaptıklarının karşılığını almalı.
- Emma bir Dük'ten intikam almanın kolay olacağını mı sanıyorsun? diye sordu Jenna.
- Çok zor olmasa gerek Jenna.
- Her şeyi çok basit sanıyorsun Emma. Ama her şey hayallerindeki gibi olmayabilir canım.
- Tüm yaptıklarını yanına kâr mı kalacak Jenna?
- Ben, bilemiyorum, diye yanıt verdi Jenna kararsız bir şekilde.
- Sende bu yaptıklarının bedelini ödemesi gerektiğini gayet iyi biliyorsun.
- Bak Emma. Ben sadece senin mutlu olmanı istiyorum.
- Mutlu olmamı istiyorsan intikam almama yardım etmelisin.
- İstersen içeride konuşalım, dedi Jenna.
Emma başını "Tamam" anlamında salladı. Son ağacı da suladıktan sonra kulübeye girdiler. Emma elindeki kabı masanın üzerine bıraktı. O sırada Jenna çoktan yatağın kenarına oturmuş, Emma'nın yanına gelmesini bekliyordu.
Emma hemen Jenna'nın yanına oturdu. Bir süre sessizlikten sonra Emma konuşmaya başladı.
- Ee Jenna ne düşünüyorsun? diye sordu.
- Bu imkansız bir şey Emma.
- İmkansız diye bir şey yoktur, dedi Emma.
- Bu sandığın kadar kolay değil tatlım. Hayatta her istediğin olmaz.
- Ama bu istediğim olabilir Jenna. Senin yardımınla istediğimi başarabilirim. Emin ol çok mutlu olacağım. Hem sen de mutluluğumu istemiyor muydun?
- Evet ama ben nasıl yapacağımızı bilmiyorum.
- Bir plana ihtiyacımız var.
- Evet fakat intikam alırken Dük'e yakın olman gerektiğini biliyorsun değil mi?
- Evet ama kaleye girmek çok zor.
Jenna, Emma'nın mutluluğu için inkitam almasını istemiyordu. Bu oyunun sonunda Emma'ya zarar gelmesinden korkuyordu. Ama Emma çok ısrarcıydı. Ne kadar ısrar etsede en sonunda istediğinin olacağını biliyordu. Bir süre sonra Jenna konuşmaya devam etti.
- Aslında pek imkansız sayılmaz. Biliyorsun balo sezonu açıldı. Duyduğuma göre dört gün sonra kalede maskeli balo olacakmış.
- Maskeli balo mu? diye sordu Emma şaşkın bir şekilde.
- Evet. Bir sorun mu var?
- Hayır. Hep bir baloya katılmak istemişimdir. Özellikle de maskeli baloya, dedi gülümseyerek Emma.
Emma küçüklükten beri hep maskeli baloya katılmak istemişti. Baloda giydikleri o güzel kıyafetlere ve ve onları daha da gizemli yapan maskelere hep hayran kalmıştı.
- Baloya katılırsan kaleye girmeyi başarabilirsin, dedi Jenna.
- Peki ya sonra Jenna?
- Sonra... Sonra... Bilemiyorum. Nasıl intikam alacağını düşündün mü ?
- Onu öldürebilirim.
Jenna duyduklarına çok şaşırdı. Öldürmek mi ? Emma kesin çıldırmış olmalıydı.
- Benimle dalga mı geçiyorsun Emma ? Ne öldürmesi ? Katil mi olmak istiyorsun? Ayrıca seni soytarı yaptı diye onu öldüremezsin.
Emma'nın yüzü düştü. Ona göre çok iyi bir fikir gibi geliyordu. Ama Jenna aynı fikirde değildi.
- Daha iyisini biliyorsan kendin söyle Jenna.
- Bence sen de ona acıların en büyüğü olan aşk acısını yaşat. Ama uyarmam gerek. James aşka inanmaz. Sana gerçekten aşık olması neredeyse imkansız.
- Merak etme aşık olacak.
- Nasıl bu kadar emin olabiliyorsun ?
Emma, Jenna'nın yanından kalktı ve aynaya doğru yöneldi.
- Baksana Jenna çok güzelleştim. Dük'te dış güzelliğe kanacak. Bana aşık olunca onu da, buraları da terk edeceğim. Çok uzaklara gideceğim. İstersen sen de benimle gelirsin, dedi gülümseyerek.
- Ah, Emma. Sen ve hayal gücün... Ama senin kıyafetin ve masken yok. Bu halinle baloya giremezsin.
- Jenna en önemlisini unuttuk, dedi Emma tedirgin bir şekilde
- Nedir?
- Baloya halk da katılabilecek mi? Sonuçta önüne gelen herkesi almazlar değil mi? diye sordu Emma.
******
- Abi! Abi! dedi Ketherin çalışma odasının kapısını hızlıca açarak.
- Ketherin! Sana kaç kere söyleyeceğim kapıyı çalmadan girme diye?
- Ama abi çok önemli.
- Bu kadar önemli olan ne? Küpeni mi kaybettin yoksa? dedi James kahkaha atarak.
Ketherin çok sinirlendi. Ona önemli olduğunu söylüyor ama abisi küpeni mi kaybettin diye soruyordu. Bunun neresi önemli olabilirdi ? Evet bir kere küpesini kaybettiğinde de çok önemli demişti. Fakat o sadece bir kereydi. Bu gerçekten çok önemli bir durumdu.
- Abi dalga geçmeyi bırak. Baloya dört gün kaldı ama hala kıyafetim gelmedi. Ben ne giyeceğim ? Tabi sen rahatsın. Seninki hazır, getirildi.
- Hadi ama Katherin. Seninki terzi tarafından özel olarak dikilecek. Yani balo sezonu diye kıyafet bulamama derdin yok. Birkaç gün içinde kıyafetini getirirler, dedi James. Şimdi odadan çıkarsan iyi olur.
- Of, pekala gidiyorum. Ama yarında gelmezse bu sefer tekrar yanına geleceğim. Hemde kapıyı çalmadan! dedi sinirle odadan çıkarken.
Ketherin hemen aşağıya annesinin yanına indi.
- Anne! Ben ne yapacağım ? Kıyafetim yok, maskem yok!
- Yine mi aynı konu? Katherin biraz sabret, dedi Düşes.
Ketherin masanun üzerinde duran çiçekli tokasına doğru yöneldi. Eline aldı ve saçının kenarına koydu.
- Hadi ama Ketherin biraz gülümse.
Ketherin annesine döndü ve yapmacık bir şekilde gülümsedi. Ama onun aklında hala kıyafeti vardı. Ya yarın gelmeseydi? Ama terzileri hiçbir zaman işini geç yapmamıştı. Her zaman zamanında teslim etmişlerdi. Abisi haklı olmalıydı. Birkaç gün içinde gelirdi.
- Üzme kendini Ketherin'im.
- Anne ben odama çıkıp biraz dinleneceğim, dedi Katherin.
- Tamam kızım, dedi Düşes.
Ketherin odadan çıktı ve merdivenlerden yukarıya çıkmaya başladı. Odasına girince masasına oturdu. Kenarda duran kağıt ve kalemini alıp, terziden dikmesini istediği kıyafeti çizmeye başladı. Hiç ara vermeden akşama kadar çizmeye devam etti. En sonunda resmini tamamladığında kendisi bile hayran kalmıştı. O kadar güzel çizmişti ki. Resmini alıp diğer çizdiği resimlerinin arasına koydu.
Daha sonra saate baktı. Akşam yemeği vakti gelmişti. Hemen kalemlerini de yerine koyup odadan çıkıp, yemek salonuna geçti. Bir süre sonra Dük de yemek salonuna geldi. Masanın başına geçmesi üzerine Düşes ve Leydi de masaya oturdular. Daha sonra yanlarında duran iki hizmetçi yemekleri servis etmeye başladılar. Servis tamamlandıktan sonra hizmetçiler reverans yapıp odadan çıktılar.
Sessiz süren akşam yemeğinin ardından yemeğini ilk bitiren Katherin oldu.
- Size afiyet olsun, dedi ve reverans yapıp odadan ayrıldı.
Hızlıca odasına çıktı. Odasına girdiğinde gardrobunu açtı. Biraz göz gezdirdi ve içlerinde mavi renk olan geceliğini aldı. Üzerindeki kıyafeti çıkardıktan sonra hemen geceliğini giyindi. Daha sonra yatağına uzandı ve gözlerini kapattı. Yarını sabırsızlıkla bekliyordu. Bu düşünceler içinde uykuya daldı.