Ξύπνησα με έναν ελαφρύ πονοκέφαλο.Τεντώθηκα μέσα στο άνετο κρεβάτι μου και χασμουρήθηκα.Ώπα.Για μισό...
ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ!
Όλγα πες μου ότι δεν έκανες καμιά μαλακία....
Γύρισα το κεφάλι μου και άρχισα να περιεργάζομαι το δωμάτιο.Χασμουρήθηκα ξανά και χασκογέλασα.''Να 'ναι καλά η Αγγέλα!'' ξεφύσηξα ανακουφισμένη.Αναγνώρισα την κρεβατοκάμαρα του σπιτιού της.Μαζί με όλα αυτά η μνήμη μου φρεσκαρίστηκε και από το χθεσινό βράδυ στο μπαρ.Ω ρε ξεφτίλα...Ποιός την ακούει τώρα την Ιωάννα να σχολιάζει και να διαδίδει φήμες για 'μενα.ΠΑΛΙ!
'' Αγγέλα;'' φώναξα.
'' Ξύπνησες;'' ακούστηκε η φωνή της από τον διάδρομο.
'' Όχι,υπνοβατώ.'' ειρωνεύτηκα και έκανα μια παύση. ''Σε ευχαριστώ που με έφερες εδώ.Αν με έβλεπε η μάνα μου στην χθεσινοβραδινή κατάσταση θα είχε πάθει εγκεφαλικό!''Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και μπήκε μέσα.Ήρθε κοντά μου και κάθισε πάνω στο κρεβάτι.
''Γι' αυτό ακριβώς σε έβαλα - με το ζόρι- να κοιμηθείς εδώ.'' με κοίταξε με κατανόηση.
''Τι εννοείς με το ζόρι;Δεν είχα ξεμεθύσει;''
''Μπαα...Απλά σταμάτησες να τραυλίζεις.Ότι παραπατούσες και όλα γύριζαν μέσα στο κεφάλι σου αυτό να λέγεται...''
'' Ωχ...Και δηλαδή τι έκανα;''
Ελπίζω όχι καμιά ανωμαλία...
''Τραγουδούσες όλη την ώρα!''Ξερόβηκε κι έφτιαξε την φωνή της για να μοιάζει με την δικιά μου.''Mamacita mamacita buena...Ain't nobody,loves me better than youuuuu!''
''Α,έκανα ολόκληρο mix;!''
''Ναι!Δεν ήσουν άνθρωπος εχθές,ήσουν ραδιόφωνο!'' γέλασε.
''Αα,τόσο yolo...''
Τι μαλακία πέταξες τώρα ρε Όλγα;Σοβαρά τώρα;Yolo;Πού κολλάει αυτό;
''Με παίδεψες λιγάκι στο να σε κοιμήσω αλλά τα κατάφερα.Έψαχνα να βρω που είναι το off αλλά δεν το έβρισκα!Ούτε μπαταρίες είχες να στις βγάλω για να ράψεις το στόμα σου ούτε τίποτα...''
'' Τώρα που είπες για μπαταρία μου θύμισες το κινητό μου.Για κάτσε λίγο...'' Το πήρα στα χέρια μου και το άνοιξα.Όπως το περίμενα,είχα 27 κλήσεις και 8 μηνύματα από την μαμά.
''Αγγέλα μου είσαι πραγματικά ο...σωτήρας άγγελός μου!'' γέλασα.''Όμως τώρα πρέπει να πηγαίνω σπίτι,αν και να σου πω την αλήθεια δεν θέλω.Ποιός ακούει κύρηγμα τώρα...'' ξεφύσηξα.
''Σε καταλαβαίνω.Άντε πήγαινε,θα ανησυχεί η γυναίκα.''
''Οκέι...Και πάλι ευχαριστώ!'' Άνοιξα την πόρτα,κατέβηκα τις σκάλες της πολυκατοικίας και έφυγα με γοργό βήμα.Ήδη μπορούσα να φανταστώ το κύρηγμα που θα μου έκανε η μητέρα μου ουρλιάζωντας σαν ψυχοπαθής μανιακή με την κουτάλα για μαχαίρι,έτοιμη να με στείλει πακέτο στον Χάρο:''Και πού ήσουν κυρία μου;Μου λες;Κόντεψα να πεθάνω από την αγωνία μου!Γιατί δεν με πήρες ένα τηλέφωνο;Μήπως ΜΕΘΥΣΕΣ;Έτσι και μέθυσες κακομοίρα μου,δεν θα βγεις έξω από το σπίτι για ένα χρόνο!ΕΓΙΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ;''
Και μόνο που το σκέφτομαι πονάει το κεφάλι μου ακόμα περισσότερο!
Αν και είχα παρασυρθεί στις σκέψεις μου,μπορούσα να διακρίνω τα επικριτικά βλέμματα των ανθρώπων.Βρωμούσα αλκοόλ από χιλιόμετρα μακριά.Γαμώτο!Μου την σπάει να με κοιτάνε έτσι,λες και αυτοί δεν έχουν μεθύσει έστω ΜΙΑ φορά στην ζωή τους!
Ε,λοιπόν,αν κι ήξερα ότι έπρεπε να συγκρατήσω τα νεύρα μου,δεν άντεξα.Ξέσπασα στο έκτο άτομο -ναι,τα μετρούσα!- που με κοίταξε λες κι ήμουν απόβρασμα.
''Τι κοιτάς έτσι;Εσύ δηλαδή δεν έχεις μεθύσει ποτέ στη ζωή σου;Άι παρατήστε με όλοι σας,μόνο να σχολιάζετε ξέρετε!''
Η κοπέλα έκανε το σταυρό της και έκανε ένα μορφασμό σαν να μου λέει:''Δεν πας καλά...''
Ειλικρινά,το σιχαίνομαι αφάνταστα να με κοιτάνε τόσο επικριτικά,και να βγάζουν αμέσως συμπεράσματα ενώ δεν με ξέρουν καν!Μπορεί να με τρε-λά-νει!
Πήρα μια βαθιά ανάσα.Ένιωθα πως είχα γίνει κατακκόκινη από τον θυμό.Οκέι,το παραδέχομαι,δεν ήταν σωστό να πιώ τόσο πολύ,ούτε να φλερτάρω ανεξέλεγτα με τον πρώτο τυχόντα ναρκομανή.Το πάθημα ας μου γίνει μάθημα!
Το κινητό μου κουδούνισε μέσα στην τσέπη.Πριν το πιάσω,ξεφύσηξα και ευχήθηκα να μην ήταν η μητέρα μου.Δεν είχα καμιά όρεξη για καβγά.
Και δυστυχώς,η ευχή μου έπιασε πάτο.
Να το σηκώσω,ή να μην το σηκώσω; Όλγα,επιτέλους,αποφάσισε!Δεν θα χτυπάει για πάντα!
Οκέι,οκέι...
''Ν-ναι;''
''Όλγα παιδάκι μου που είσαι;Σε έχω τρελάνει στα τηλέφωνα γιατί δεν απαντάς;Πού έμπλεξες πάλι;Πού κοιμήθηκες;Γιατί δεν μου απαντάς;'' Ναι,μαμά,λες και πρόλαβα να επεξεργαστώ τις ερωτήσεις.Η γλώσσα σου πάει πιο γρήγορα και απο Φεράρι.''ΛΕΓΕ ΜΗ ΜΕ ΣΚΑΣ!Πάντως να το ξέρεις,θα φας γερή τιμωρία!''ούρλιαξε σαν υστερική.Κλασσική ελληνίδα μάνα.
Πάντως αυτό για την τιμωρία το κατάλαβα μια χαρά.
''Θα σου τα πω όλα από κοντά.Είμαι στον δρόμο,έρχομαι.''
Εκείνη πήγε να μου πει κάτι,αλλά την διέκοψα.
''Να σου πω,δεν πιστεύω να μαγειρεύεις τώρα;''
''Μαγειρεύω,Όλγα!Ξέρεις κάτι πρέπει να φάμε!''
''Τι μαγειρεύεις;''
Το κλίμα ξαφνικά μετατράπηκε σε πιο φιλικό.
''Να,εδώ.Ξεκοκαλίζω ψάρι.''
Κρατάει μαχαίρι;Ωχ.Ωχ.ΩΧ!Άντε γεια κόσμε...
''Να σου πω.'' συνέχισε.'' Ελπίζω να έρχεσαι σε λίγο είναι θα είναι έτοιμο το φαγητό.Δε μου λες,εσύ τι έφαγες;''
Τώρα να της πω την αλήθεια;
''Εμ,τίποτα...''
''Τίποτα;ΤΙΠΟΤΑ;''
Γούρλωσα τα μάτια.Μα καλά,θα έκανε καβγά για το φαγητό;ΓΙΑ ΦΑΪ;Σοβαρά;
''Σιγά μωρέ,δεν έπαθα και κάτι.''
'' Έπαθα όμως ΕΓΩ!Όλη την ώρα σε περίμενα.ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ας είχες φάει ΚΑΤΙ,μπορεί και να μην θύμωνα τόσο!Εσείς η νέα γενιά είστε πετσί και κόκκαλο!Αλλά φταίνε αυτά τα περιοδικά που σας πασάρουν!Εδώ βλέπεις μοντέλα με ύψος 1.90 και είναι εξήντα κιλά!''
Γέλασα λίγο από μέσα μου με την τρέλα της.Αν είναι δυνατόν!
'' Θα τα πούμε όλα από κοντά;Ναι;Ωραία!'' της το έκλεισα απότομα.
Ε,λοιπόν,η ελληνίδα μάνα είναι η μόνη που θα νευριάσει επειδή το παιδί της δεν έφαγε!
Με τα πολλά και με μερικά ακόμη αδιάκριτα βλέμματα,χτύπησα το κουδούνι.Όταν η πόρτα άνοιξε,έσφιξα τα μάτια μου και έβαλα τα χέρια μου μπροστά στο πρόσωπό μου.
''Παιδάκι μου,τι κάνεις;''
''Κρατάς μαχαίρι;'' άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου και ελευθέρωσα τα χέρια μου.
''Όχι...''
''Ουφ,ευτυχώς...''
''Έλα να φας,το φαγητό είναι ετοιμο.Θα τα πούμε εμείς οι δύο μετά το μεσημεριανό,νεαρή!'' είπε απειλητικά.
Ωχ,την έκατσα την βάρκα...
-----------------------------------------------------------
Το ξέρω ότι άργησα να ανεβάσω κεφάλαιο,απλά έχω αμφιβολλίες.Είναι ωραία η ιστορία μέχρι στιγμής;Το ξέρω ότι είναι μόνο 2 κεφάλαια απλά θέλω την γνώμη σας!Περιμένω σχόλια.Επίσης,αν σας άρεσε μην ξεχάσετε το λαμπρό σας αστεράκι,θα το εκτιμούσα πολύ.Να έχετε μια καλή μέρα.♥