"အဟမ္း..အဟမ္း...ဒီမွာ..."
မရ...ရပ္ကြက္လူႀကီး ေခ်ာင္းဆိုးျပလို႔မက...
လည္ပင္းထဲကေသြးေတြထြက္လာေတာင္
ဂ်င္ကလည္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္က သူတို႔အလုပ္
မွာသာ သူတို႔ခံစား စံစားေနၾကသည္။
အဲ...ရပ္ကြက္လူႀကီးေရွ႕ တည့္တည့္ေရာက္ေန
တယ့္သူတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိေလရဲ႕...။
တစ္ျခားသူေတာ့မဟုတ္...
Lay....
Layေတာင္ အေကာင္းလာထိုင္ေနတာမဟုတ္၊
ရပ္ကြက္ရံုးထဲေရာက္တိုင္း သူ ေခါင္းတင္တင္
အိပ္ေနၾက စာအုပ္အထပ္လိုက္ႀကီးက...
ရပ္ကြက္လူႀကီးစားပြဲခံုေပၚရွိေနတာမို႔...
အခုလိုလာထိုင္ျပီး ေခါင္းခုအိပ္ေနျခင္းပင္...။
ရပ္ကြက္လူႀကီး အသံကိုနည္းနည္းျမွင့္လိုက္
ျပီး...
" ဒီမွာ ဒီမွာ အေမႊစိန္တို႔ေရ!!!"
မရ...
အမယ္...ေထာင့္စားပြဲဝိုင္းမွာထိုင္ေနၾကတဲ့
2ေယာက္ဆို ရန္ေတာင္ျဖစ္ေနၾကေသးတယ္။
ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
Luhan နဲ႔ Tao...။
Tao က Luhanလက္ထဲက စကၠဴစြန္ေလးကို
ၾကည့္ကာ အလကားရေသာမ်က္ေစာင္းေတြ
လွိမ့္ပိန္႔ထိုးေနသည္။
"ျပန္ေပးလို႔...အဲ့တာ ကြၽန္ေတာ္ရွာလာတဲ့
စကၠဴေလ...။ျပန္ေပးလို႔!!!"
ေအာ္...ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ျပႆနာပါလား။
စကၠဴလုမႈနဲ႔ေတာ့ တရားမစြဲခိုင္းေလာက္ေတာ့
ပါဘူးေနာ္။
Taoစိတ္ဆိုးေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ဟိုမိန္းမေခ်ာ
ေခ်ာတဲ့ေကာင္ေလးက...
[[အင္း...ရပ္ကြက္လူႀကီးကေတာ့ေနာ္...
Luhanၾကားရင္...
ရပ္ကြက္ရံုး မီးနဲ႔လာရႈိ႕ခံခ်င္ေနျပီ...ဟိုကမွ
Sam Namjaျဖစ္ခ်င္ေနပါတယ္ဆို...]]
တဟိဟိနဲ႔ သေဘာေတြက်ေနသည္။
ၾကာေတာ့ အနားမွာသူ႔ရင္ဘတ္ေလးသူပြတ္ကာ ရပ္ေနေသာ Krisႀကီးက နားညည္းလာသည္ ထင္...
" ဘာေတြအက်ယ္အက်ယ္ျဖစ္ေနၾကျပန္တာ တုန္း ရင္ဘတ္ေအာင့္တာေတာင္
မေပ်ာက္ေသးပါဘူးဆို...နားပါေအာင့္လာျပီ...။
ဟိုျကက္ေတာင္စီးကလဲ မီးကိုေမႊးရွာတယ္...
ဒီပန္ဒါကလည္း စကၠဴေလးကို တအားတန္ဖိုး
ႀကီးျပေနတယ္...ေရာ့...ေရာ့...အဲ့ေလာက္လု
ေနျကတာ...ဒါနဲ႔ေဆာ့..."
ဒါနဲ႔ေဆာ့ဆိုျပီး...Krisက သူ႔နားကစာအုပ္
တစ္အုပ္စီက စာရြက္ကိုျဗိခနဲျဖဲကာ Taoဆီကို
လွမ္းေပးလိုက္တာျမင္လိုက္ရေတာ့...
ရပ္ကြက္လူႀကီး ဟိုက္ခနဲျဖစ္သြားသည္။
ပန္ဒါက ဝမ္းသာအားရနဲ႔ သူ႔Gegeေပးတဲ့
စာရြက္ကိုယူကာ ေလတံခြန္ထိုင္ေခါက္ေန
သည္။သည္ေတာ့ ဟို Hello Kittyေလးက
တစ္စခန္းထလာျပန္၏။
ဟုတ္တယ္ေလ...သူလည္းအသစ္လိုခ်င္တာ
ေပါ့...သူ႔လက္ထဲက ေလတံခြန္က ေခါက္ျပီး
သားႀကီး...။
သူ႔မ်က္ႏွာစူပုပ္သြားတာျမင္ေတာ့...
အနားမွာ တစ္ကိုယ္တည္းဒြန္႕ေနေသာ..
Oh Sehunေလးက...
အားက်မခံ သူ႔နံေဘးစားပြဲခံုေပၚက..စာအုပ္စီ
ကစာရြက္တစ္ရြက္ကို ျဗိခနဲ ျဖဲပီးLuhanကိုေပး လိုက္ျပန္သည္။
ဟာ...ျဗိျပန္ပဟ...ေနာက္တစ္ေယာက္ကလဲ။
မျဖစ္..မျဖစ္...သိပ္မၾကာခင္ သူ႔ရပ္ကြက္ရံုးက
စာအုပ္ေတြ ပရုပ္လံုးျဖစ္လာႏိုင္သည္ကိုေတြး
လိုက္မိေသာ ရပ္ကြက္လူႀကီးက...
" ဟို...Kris...Wu Yi-Fan...!!!"
ခပ္ေအးေအးအျကည့္တစ္ခ်က္က စူးခနဲလႊင့္
လာသည္။သူ႔ကိုယ္သူ အက္ရွင္မင္းသားမ်ား
မွတ္ေနေလေရာ့သလား...။
ရပ္ကြက္လူႀကီး တံေတြးကိုတစ္ခ်က္ျမိဳခ်လိုက္
ျပီး...
" ေစာနကေလ မင္းျဖဲလိုက္တဲ့စာအုပ္က ဘာ
စာအုပ္လဲ???"
Kris..ပစ္ခ်ထားေသာ စာအုပ္ေလးကိုျပန္
ေကာက္ျကည့္ကာ...ေခါင္းစဥ္ကိုျပဴးျပဲဖတ္ေန
သည္။
ေတာ္ေတာ္ျကာမွ...
သေဘာေပါက္သြားဟန္ျဖင့္...
" အာ...'စာရင္း'တဲ့..."
အမေလး...2လံုးတည္းေသာစကားလံုးေလး
ျကားရဖို႔အေရး...ေျမျမိဳခံရမတတ္ေစာင့္ေနရ
တယ္။
စာရင္းတဲ့လား....
" ဟိုက္!!!"
ေသစမ္း...မနည္းအားစိုက္လုပ္ထားရတဲ့
စာရင္းအင္းေတြ...။
"ဟဲ့ဟဲ့..Tao...Tao..လက္ထဲက စာရြက္ေလး
ကိုျပန္ခ်လိုက္ပါေနာ္။
ဒီမွာ..ေရာ့ေရာ့ ေဆာ့ခ်င္သပဆို ဒါေလးနဲ႔
ေဆာ့ေနာ္။"
မတတ္ႏိုင္ေတာ့...အနားကစကၠဴအျဖဴေလး
တစ္ရြက္ကို မသက္မသာလွမ္းေပးလိုက္ရသည္။
ဒီေတာ့မွ ဟိုပန္ဒါကလည္း သူ႔လက္ထဲက
စာရင္းစာရြက္ေလးကို..ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴျပန္
ခ်ေပးေတာ့သည္။
ႏို႔မို႔ကေတာ့...ေသမင္းလာေတာင္းေတာင္
သူသာလိုက္သြားမယ္...စာရြက္ေတာ့အပါမခံ
ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔...။
အဲ...ေနပါဦး ဒါဆို ခုဏကအဲ့ေကာင္ေလးကိုင္
လာတဲ့စာရြက္ကေရာ...ဒီကပဲျဖဲလိုက္တာတဲ့
လား...။ေသခ်ာေအာင္ေမးျကည့္မွပါပဲေလ..။
" Tao..Tao ah... "
အိုလံပစ္ေရႊဆုရအားကစားသမားတစ္ေယာက္
လို စာရြက္ကို အားျကိုးမာန္တက္ေခါက္ေနေသာ
Taoက ေမာ့ျကည့္လာသည္။
"ဟို...ခုဏLuhanလုသြားတဲ့ စာရြက္ကေလ...
အဲ့တာ မင္းဘယ္ကယူလာတာလဲ???
အိမ္ကလား???"
သူ႔ေမးခြန္းေၾကာင့္ Taoက Luhanနဲ႔ မလွမ္း
မကမ္းမွာ က်ေနေသာ ေလတံခြန္ေလးကို
ၾကည့္ကာ...
"ဘယ္ကအိမ္ကယူခဲ့ရမွာလဲ...
ရပ္ကြက္ရံုးအဝင္က Notice Boardမွာကပ္
ထားတဲ့...ည7နာရီအစည္းအေဝးရွိသည္ဆို
လား...အဲ့စာရြက္ေလး...အေရာင္ေလးလွလို႔
ခြာလာတာကို...အဲ့ပိုးဟပ္ျဖဴက ဝင္လုတာ"
"ဘာ!!!ငါ့မ်ား ပိုးဟပ္ျဖဴ။
ေအး..ငါသာ ပိုးဟပ္ဆို မင္းဆီအရင္ေျပးလာပီး
မင္းပါးစပ္ထဲဝင္မွာ..."
အခုခ်ိန္မွာ ရပ္ကြက္လူႀကီး သူတို႔ရန္ပြဲကို
အာရံုမစိုက္ႏိုင္...။
အကူေကာင္ေလးကိုေခၚျပီး Notice Boardမွာ
စာရြက္အသစ္ျပန္ကပ္ခိုင္းရျပန္သည္။
ေဆာ့စရာရွားလို႔...Notice Boardက ဆင့္ေခၚ
စာကို ျဖဲလာရသည္တဲ့...။
ကဲ...တစ္ေယာက္ျပီးျပီဆိုေတာ့ ေနာက္တစ္
ေယာက္...
" Sehun shi...,ခုနက စာရြက္ျဖဲလိုက္တဲ့
စာအုပ္က ဘာတဲ့တုန္း "
ရပ္ကြက္လူႀကီးေခ်ာ့ေမာ့ေမးေတာ့...
ေမးတဆတ္ဆတ္နဲ႔ ဇတ္က်ိဳးမတတ္ ကေနေသာ ထိုေကာင္ေလးက မ်က္ေမွာင္ကို
တြန္႔ကုတ္လိုက္ျပီး...စာအုပ္ကိုယူျကည့္သည္။
ဒါေတာင္...ခပ္တိုးတိုးလွမ္းေျပာလိုက္ေသး...
အလုပ္ကိုရႈပ္တယ္တဲ့...။
ေအာ္...အာဏာရွိ စည္းကမ္းရွိတယ္လို႔
နာမည္ႀကီးလွပါတယ္ဆိုတဲ့ Pie....
ဂ်င္ကလည္Twelveနဲ႔က်မွပဲ ျဖစ္ပ်က္ေနရတဲ့
ဘဝက...။
အဲ့လိုဆိုလို႔လည္း သြားၿပီးေတာ့လည္း မေငါက္
ငမ္းရဲ...။ေတာ္ၾကာ သူတို႔ဘဝက ရပ္ကြက္
လူႀကီးဆိုဆံုးမမႈမ်ားႏွင့္မွသာ တိုးတက္ႏိုင္ေတာ့
မည္ဆိုျပီး ရပ္ကြက္ရံုးကိုအုပ္စုလိုက္ေျပာင္းလာ
မွျဖင့္ မခက္ပါေပလား...။
ဟူး...။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ Sehunႏႈတ္ဖ်ားက
ထြက္လာမယ့္ စကားကိုေစာင့္စားေနမိတယ္။
လွ်ာေလးသပ္ကာေျပာလိုက္ေသာ Sehun
စကားက...
"ရပ္ကြက္ရံုးအထိမ္းအမွတ္စာအုပ္တဲ့..."
"ဟိုက္!!!"
ေဆာ္ျပန္ပဟ..ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း။
တျခားရပ္ကြက္က လူႀကီးေတြအလည္လာရင္
ျမင္ေကာင္းေအာင္ ဒီအထိမ္းအမွတ္စာအုပ္ေလး
ကို ဂုဏ္ယူစြာထားထားပါတယ္ဆိုေနမွ...။
ျဖဲရက္လိုက္ေလျခင္း...
လုပ္ရက္...ရက္....
" တဟိုက္ဟိုက္နဲ႔ ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ေတြ႕ေနရလို႔
လား...အိပ္ေကာင္းျခင္းကိုမအိပ္ရဘူး..."
ျငဴျငဴစူစူေျပာရင္း ေရွ႕တည့္တည့္မွာအိပ္ေန
ေသာ ကုိကိုLayက ျပန္ေခါင္းငိုက္စိုက္အိပ္သြား
သည္။
ေအာ္...ငါ့ဘဝႏွယ္...
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယူႀကံဳးမရျဖစ္တာေတာင္
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျဖစ္ပိုင္ခြင့္မရွိပါလား။
ေအာ္...ငါ့ဘဝ...ငါ့ဘဝ...။
"ဒီမွာ...ဒီမွာ...ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကိုအဖတ္လုပ္
ၾကပါဦးလားဟင္..."
သနားစရာေညာင္နာနာေလးထြက္ေပၚလာေသာ
ရပ္ကြက္လူႀကီးအသံေျကာင့္...
အားလံုးအာရံုက..သူ႔ဆီေရာက္လာသည္။
အုပ္ထိန္းသူသဖြယ္ျဖစ္ေနေသာ မ်က္မွန္ဝိုင္း
ေလးတပ္ထားေသာ Suhoက Lotionဘူးေလး
ကိုင္ကာ ရပ္ကြက္လူႀကီးေရွ႕ကိုေရာက္လာ
သည္။
" အင္း...ေျပာေျပာ ရပ္ကြက္လူႀကီး..."
အာရံုေရာက္လာေပးတာပဲ ထိုင္ကန္ေတာ့ေပး
ရေတာ့မယ့္ပံုပင္...။
" မင္းတို႔ကို Mikeက ဘာလို႔ဒီလႊတ္လိုက္တာ
တဲ့လဲ???"
"သူ႔မွန္ျပတင္းတံခါးကို ခြဲပစ္လိုက္မိလို႔တဲ့"
အင္း...Mike..Mike...
မွန္ျပတင္းေလးတစ္ခ်ပ္နဲ႔ ဒီဂ်င္ကလည္ေတြကို
ငါ့ဆီပို႔လိုက္တာတဲ့လား...။
ေနာက္မ်ားမွ အဲ့Mikeအိမ္သြားျပီး မွန္ေတြ
ခ်ည္းနဲ႔ပဲ အကုန္ဆင္ေပးလိုက္ဦးမယ္...
အိမ္သာပါမခ်န္...။
" အဲ့ေတာ့လည္း လြယ္ပါတယ္ကြာ...
မွန္ျပတင္းဖိုးေလ်ာ္ျပီး ျပန္ေတာင္းပန္လိုက္ျက
ေပါ့...။အဲ့ဆိုေျပလည္သြားျပီပဲေနာ..."
"ေျပာသေလာက္မလြယ္ဘူးဗ်..."
ေျပာသေလာက္မလြယ္ဘူးဗ်ဟုဆိုကာ ေရွ႕
တက္လာသူက Kai....
" Kaiက ဘာေတြမလြယ္ေနတာလဲ???"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ေလ်ာ္ဖို႔ပိုက္ပိုက္မရွိဘူး
ေလ..."
အင္း ကေဘာက္ကခ်ာေတြေျပာေနျပန္ပါပီ။
" မင္းတို႔ေနတဲ့အိမ္က ရပ္ကြက္ထဲမွာ
အဖိုးတန္ဆံုးအိမ္ႀကီးပါကြာ...။ေျမေနရာကလဲ
ႏွစ္လမ္းေပါက္ေနရာမို႔ ေတာ္ရံုတန္ရံုလူ
မဝယ္ႏိုင္တာလဲ အားလံုးသိပါတယ္။
အဲ့တာကို ဘယ္ကပိုက္ပိုက္မရွိတာတဲ့တုန္း "
"ဟာဂ်ာ...ေျမေနရာဝယ္ႏိုင္တိုင္း သူေဌးယား၊
ရပ္ကြက္လူႀကီးတို႔လို တစ္ကိုယ္တည္းမေန
နိုင္ရို႕ 12ေယာက္ေပါင္းေနေနရတာလဲ
ထည့္ေျပာေယ..."
ေမးတဆတ္ဆတ္ေလးလည္းေရွ႕တက္ေျပာ
လာ၏။
မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး....သူတို႔ဟာသူတို႔
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေမႊခ်င္လို႔ မိဘေတြနဲ႔မေနပဲ
သီးသန္႔အိမ္ခြဲေနတာေရာ...
ဆိုင္ရာဆိုင္ရာရပ္ကြက္ရံုးကလူႀကီးေတြကလဲ
ငါ့လက္ကလြတ္ ဗြ်တ္ဆိုျပီး..ဂ်င္ကလည့္မိဘ
ေတြကို တိုက္တြန္းလိုက္တာေတြေရာ...
အကုန္ျပန္ၾကားထားရျပီးသား။
ဒါေပမဲ့လည္း အဲ့အေျကာင္းေတြမေျပာခ်င္
ေတာ့ဘူး။
ေလေျကာရွည္ေနသမွ် ဒီဆယ့္ႏွစ္ေယာက္
သူ႔ရပ္ကြက္ရံုးမွာပဲ ေသာင္တင္ေနဦးမွာ...
ျမန္ျမန္ ကိစၥျဖတ္ျပီး..ျမန္ျမန္ႏွင္လႊတ္မွပါပဲ...။
"မင္းတို႔ဆီတကယ္ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွမရွိတာ
လားကြာ...။ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ရွိတာ
ေပါင္းလိုက္ရင္ေတာ့...မွန္တစ္ခ်ပ္စာ ေအးေဆး
ထြက္လာမွာပါ..."
"ရပ္ကြက္လူႀကီးရယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔တြက္ကပ္
တာမဟုတ္ပါဘူး။တကယ္မရွိလို႔ပါ...
လိမ္ေျပာရင္ႀကီးလာရင္ လူႀကီးျဖစ္ရပါေစဗ်ာ..
အိပ္ရင္လဲ မ်က္စိပိတ္မွအိပ္ေပ်ာ္တတ္ျပီး...
လမ္းေလွ်ာက္ရင္လဲ ေျခေထာက္တစ္ဖက္
ေျမွာက္ရပါေစဗ်ာ...
အဲ့လိုက်ိန္ဆိုပါတယ္..."
စလာပါျပီ..ေပါက္ကရေလးဆယ္စကားေတြက။
ရပ္ကြက္လူႀကီးသက္ျပင္းခ်တာကိုျမင္ေတာ့
ကမၻာႀကီးကိုတိုင္တည္ကာ စူးစူးနစ္နစ္က်ိန္ဆို
ျပေနေသာ Yeolက..သူပါ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္
ကိုလိုက္ခ်လိုက္ျပီး...
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ပိုက္ဆံရွိရင္ေလ...
ရပ္ကြက္ရံုးအတြက္ ဆင္သက္ေစ့လွဴပါတယ္
ဗ်ာ...တကယ္ပါ..."
"ဟမ္...ဆင္ကိုေတာင္ သက္ေစ့လွဴမယ္...
ေန..ေနပါဦး..မင္းတို႔အသက္ေတြကဘယ္
ေလာက္လဲ???"
"19..20...ေတြေလ..."
"အဲ့..အဲ့ဆို စဥ္းစဥ္းစားစားလဲေျပာပါ..
ေမာင္Yeolရယ္..။
ဆင္အေကာင္19...အေကာင္20ကို ရပ္ကြက္
ရံုးထဲ ငါကဘယ္ေနရာသြားထားရမွာတုန္း!!!
မင္းတို႔ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔တင္ ငါ့ရပ္ကြက္ရံုးက
ျပည့္ေနျပီ!!!"
စိတ္ညစ္ညဴးစြာေျပာလိုက္ေသာ ရပ္ကြက္လူ
ႀကီးစကားေၾကာင့္...Yeolက..စဥ္းစားမိဟန္
ေလးျဖင့္..."အင္း အဲ့တာလဲဟုတ္ေပသားပဲ
ေနာ္"တဲ့...။
ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့...ဒီဂ်င္ကလည္ေတြ
ပိုက္ဆံမရွိတာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...။သက္သက္
မဲ့ သူတို႔အိမ္မွာမေနခ်င္တိုင္း ရပ္ကြက္ရံုးလာ
ထိုင္ခ်င္ေနၾကတာ..။
Mikeကလည္း အခုအခ်ိန္အထိလိုက္မလာ
ေသး...။
Mikeရယ္...မင္းနဲ႔ငါလည္းရန္ျငိဳးမရွိရပါလား
ကြာ...။
ကဲပါေလ..ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ...။
ျဗဟၼာဦးေခါင္းေလးေတြကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ပဲ
သူ႔ရံုးထဲခဏသိမ္းထားရဦးမွာေပါ့...။
အင္း...ကမၻာေပၚက လူမ်ိဳးစံုကိုးကြယ္ၾကတဲ့
တန္ခိုးရွင္ေတြကို ရင္ထဲကျကိတ္တလိုက္ျပီး...
"ကဲကဲ..အဲ့ဆိုလဲ Mikeလာတယ့္အခ်ိန္အထိ
ဒီရံုးထဲျငိမ္ျငိမ္ေလးထိုင္ေနၾကေနာ္...
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနာ္...။ဘာမွမလုပ္ပဲနဲ႔...
Ok!!!"
"Cool"
"Ok"
"Kk"
Deal"
"Accept"
"Yehet"
"Yayy"
"I know"
"I see"
Imm..တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာခ်င္တာ
ေျပာျပီး..ရပ္ကြက္လူႀကီး စားပြဲနဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္း
ေထာင့္ နံရံကိုမွီျပီး ဆယ့္တစ္ေယာက္စလံုး
တန္းစီထိုင္ခ်လိုက္ျကသည္။
က်န္တဲ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္
မွာေပါ့ေနာ...။ေခၚလဲမေခၚျက...။
ရပ္ကြက္လူႀကီး ေခါင္းခါယမ္းလိုက္ျပီး..စာအုပ္
ႀကီးကိုငံု႔ၾကည့္ေနလိုက္၏။
ညေနအစည္းအေဝးလုပ္ရင္ တင္ျပရမယ့္
အစီအစဥ္ေတြကိုျပန္စိစစ္ေနလိုက္သည္။
ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ဂ်င္ကလည္ေတြထံမွ
ဘာသံမွထြက္မလာေတာ့..နည္းနည္းေတာ့
စိတ္ထင့္သြားသည္။အဲ့ျဂိဳလ္သားေလးေတြက
ဒီလိုျငိမ္တတ္ျကတဲ့သူေတြမွမဟုတ္ပဲကိုး...။
ေက်ာလည္းမလံုသလိုျဖစ္လာကာ...ရပ္ကြက္
လူႀကီးေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့...အမေလးေလး
11ေယာက္စလံုး သူ႔ကိုထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္ျက
တာ...။သမင္ရဲ႕အလစ္ကိုေခ်ာင္းျပီး ဝင္ဆြဲမယ့္
က်ားေတြက်ေနတာပဲ..။မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္
ကိုမခတ္...။
နည္းနည္းေတာ့တုန္လႈပ္သြားတယ္...
ၾကက္သီးေတြေတာင္ထလာသလိုပဲ...။
"ဘာ..ဘာလို႔...ဘာလို႔အဲ့လိုျကီးေတြျကည့္ေန
ျကတာလဲ???"
ထိုေတာ့မွ...Chenဆိုသူက...
"ဘာမွမလုပ္နဲ႔ဆိုမွေတာ့...ၾကည့္ဖို႔ပဲရွိေတာ့တာ
ေပါ့။ဒီမ်က္လံုးႀကီးပါ ပိတ္ထားေပးရမွာေတာ့
မဟုတ္ပါဘူးေနာ္..."
မွားပါတယ္...မွားပါတယ္ေနာ္...
နည္းနည္းေလးမွကို စကားမွားလို႔မရ။
"မင္းတို႔သေဘာအတိုင္းသာေနပါကြာ။
အဲ့လိုႀကီးေတာ့ထိုင္ၾကည့္မေနၾကပါနဲ႔...။
ေက်ာထဲကကိုစိမ့္ေအးလာလြန္းလို႔ပါ..."
"ၿပီးတာပဲေလ..."
အမယ္...တစ္ျပန္ႀကီးပါလား။ခြင့္ျပဳခ်က္ရသြား
ေတာ့မွ...သူ႔ကိုဆက္မၾကည့္ၾကေတာ့ဘဲ
ကြ်တ္စီကြ်တ္စီစကားေတြျပန္ထြက္လာၾက
သည္။ရြဲ႕တာလား...တကယ္စကားနားေထာင္တာလားကိုမသိေတာ့...။
စာရင္းဇယားေတြျပန္လုပ္ေနလိုက္သည္။
ရပ္ကြက္ရန္ပံုေငြ...အထြက္ဇယားေတြေရးဆြဲ
ေနတုန္း နားထဲတိုးဝင္လာသည္က...
Kaiအသံ...။
"ဒီအတိုင္းထိုင္ေနရတာပ်င္းတယ္။
ပေဟဠိဖြက္မယ္...ေက..."
"အိုေက..."
"ကဲ...ငါအရင္စေမးမယ္...
ကေတာ့ကေတာ့လို႔ေအာ္တဲ့ငွက္ကဘာငွက္
လဲ???"
"အမယ္ လြယ္လြယ္ေလးကို...
ကေတာ့ကေတာ့လို႔ေအာ္မွေတာ့..ကေတာ့
ကေတာ့ငွက္ေပါ့ကြ..."
"တိန္ မွားတယ္..အေျဖမွန္က...ပ်ံတတ္တဲ့ငွက္
ပါတဲ့ခဗ်ာ..."
Kaiအေျဖျကားေတာ့ အကုန္လံုးေဟးခနဲ
ထေအာ္ျကျပန္၏။
အင္း...ဘယ္လိုဟာေလးေတြပါလိမ့္...။
ဒီလိုေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္အသံေတြက်ေတာ့
ေရွ႕ကကိုကိုLayက ၾကားပံုမေပၚ...။
အေရထူေနျပီေနမွာပါ...။
" မန္က်ည္းသီး..မင္း အဲ့ယာေတာ့ညစ္ပတ္
တာပဲ.."
"Yah!!!Oh Sehun...မင္းအဲ့လိုေတာ့မေျပာနဲ႔
ငါ့အေျဖကမွန္တာပဲကိုး...။
ပ်ံတတ္တဲ့ငွက္ဆိုအားလံုးပါတာပဲေလ.."
"အဲ့ရႈိ ရပ္ကြက္လူႀကီးရဲ႕ၾကက္ေရာပါယား??"
0-o
အဲ့ျကက္ကိစၥကမပီးနိုင္ေသးဘူးလား။
"ဟာ...ပါတာေပါ့...ျကက္လဲငွက္ပဲ..."
"ျကက္ကပ်ံမွမပ်ံတတ္တာ..."
"မွတ္ထား...အေတာင္ပံလဲပါ...ေျခေထာက္2
ေခ်ာင္းလဲပါ...နႈတ္သီးလဲပါတယ္ဆို...
အဲ့တာငွက္မ်ိဳးငွက္ႏြယ္ပဲ..."
"မင္း အဲ့ရိုေျပာေျကးဆို ေလယာဥ္ပ်ံကလဲ
ငွက္ယား...။ေျခေထာက္လိုဘီးႏွစ္လံုးလဲပါ...
အေတာင္ပံလဲပါ...ႏႈတ္သီးလဲပါတယ္ေယ.."
"ဟုတ္တယ္ ငွက္ပဲ..."
"အဲ့ရႈိေနာက္ေန႔ ငါေလယာဥ္ကြင္းသြားျပီး
ေလယာဥ္ပ်ံေခါင္းကိုထိျပီး စပါးႏွံေတြသြားသြား
ေကြ်းရမွာယား!!!!"
"ေကြ်းေခ် ေကြ်းေခ်...အဲ့မွ Airport Security
ေတြေတြ႕ပီး ဖမ္းသြား...သြား...
အဲ..၊အဲ့တာလဲေကာင္းတာပဲ...
ေလယာဥ္ကြင္းကိုငါတို႔ေရာက္ပဲေရာက္ဖူးတာ။
ရံုးထဲထိမထိုင္ဖူးေသးဘူး...။
တကယ္သြားေကြ်းမလား..."
ရင္ထဲဒိန္းခနဲျဖစ္သြားကာ...ရပ္ကြက္လူႀကီး
သူတို႔ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့...
မ်က္ဝန္းေလးေတြမ်ားေတာက္ပေနလိုက္ၾက
တာ။
အျပံဳးေလးေတြကိုက ခ်ိဳေနလိုက္ၾကတာ...။
ထိုအခိုက္..တစ္ခုခုကိုသတိရဟန္ျဖင့္...
DOက ရပ္ကြက္လူႀကီးကိုလွမ္းၾကည့္လာသည္။
အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားေတာ့...
့ျပဴးေလးက သူ႔ကိုျပံဳးျပလာကာ...
"ရပ္ကြက္လူႀကီး ေလယာဥ္ကြင္းကိုသြားတတ္
လားဟင္???"
"ဟင္...သြားတတ္ပါတယ္ ဘာလို႔လဲ???"
"ေအာ္...ကြၽန္ေတာ္တို႔ အုပ္ထိန္းသူအေနနဲ႔
ေခၚရေအာင္လို႔ပါ။ျကိုေမးထားတာ"
ငင့္...ရပ္ကြက္ထဲတင္မက...ဟို ေလယာဥ္ကြင္း
အထိပါ တာဝန္လိုက္ယူေပးရမည္တဲ့...။
ငါ ေလယာဥ္ကြင္းေနရာေမ့သြားျပီလို႔အျမန္
ေျပာမလို႔ရွိေသး...DOက ျပန္လွည့္သြားျပီျဖစ္
သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္မေျပာမဆို ထေဖာက္လာသည္က
Yeol....
Chenဘက္ကို တြန္႔တြန္႔ တြန္႔တြန္႔ႏွင့္တိုးလာ
ကာ...သူ႔ရဲ႕ပါးစပ္ေလးကိုျဖဲျပျပီး...
"ေဒါက္တာ...ဒါေတာက္...
ကြၽန္ေတာ္သြားကိုက္ေနလို႔ႏႈတ္ေပးပါ..."
အမယ္...Chenကလဲအလာႀကီး...
နံေဘးကSuhoမ်က္မွန္ဝိုင္းေလးကို ခြ်တ္ယူ
လိုက္ျပီး..သူ႔မ်က္စိတစ္စံုေပၚတင္လိုက္ကာ...
"အိမ္း ျပစမ္း...ၾကည့္စမ္း..ၾကည့္စမ္း...
သြားေတြကမေကာင္းေတာ့ဘူးပဲ...။
ဒီေရွ႕သြားတစ္ေခ်ာင္းကိုႏႈတ္ပစ္ရမယ္..."
"ဆရာ...ဆရာရယ္..အဲ့ဆိုကြ်န္ေတာ္ကဘယ္လို
ဝါးရမွာလဲ???"
"မပူနဲ႔...မပူနဲ႔...
ဆရာေတြးစီစဥ္ျပီးသားပါ...။လြတ္သြားတဲ့
သြားေနရာမွာ ေျခမကေျခသည္းႀကီးကို
အစားထိုးစိုက္ေပးလိုက္ပါ့မယ္..."
ေဝါ့...ရပ္ကြက္လူႀကီးရင္ဘတ္ထဲထိေတာင္
ဆန္တက္လာသည္။
အိပ္ရာထတာေနာက္က်လို႔...မနက္စာကိုရံုး
ေရာက္မွသာစားေနရေသာ လက္ေထာက္ေလး
ဆို...စားေနတာေလးရပ္...ပါးစပ္ေလးအုပ္ကာ
အျပင္ဘက္ေျပးထြက္သြားတာလွစ္ခနဲပဲ...။
ရပ္ကြက္လူႀကီး ဂ်င္ကလည္ေတြကို လွမ္းတားမလို႔ရွိေသး...
သြားဆရာဝန္နဲ႔ လူနာကသြားႏႈတ္ေနၾကျပီ...။
အဲ့ေတာ့လဲ ပါးစပ္ေလးပိတ္ကာျကည့္ေနရျပန္
၏...။
"ကဲကဲ...ျပီးျပီ...
သြားႏႈတ္ခ ေဒၚလာ100ပါ..."
"ဟင္...ေစ်းႀကီးလိုက္တာသြားႏႈတ္သူရယ္...
3မိနစ္ေတာင္မျကာတဲ့သြားေလးတစ္ေခ်ာင္းကို
100ေဒၚလာတဲ့လား..."
"3မိနစ္အတြက္100ေဒၚလာေပးရမွာႏွေျမာေနရင္ရပါတယ္၊.၊
ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ခါက် သြားတစ္ေခ်ာင္းကို
1နာရီျကာေအာင္ႏႈတ္ေပးပါ့မယ္..."
အင့္...Chenစကားကို သြားဆရာဝန္ေတြျကား
သြားလို႔မျဖစ္...။
သူေျပာေတာ့လဲဟုတ္ေနသားဆိုေတာ့...
Yeolဟိုဘက္ျပန္လွည့္သြားသည္...။
ဟူး...ဘာေလးေတြမွန္းကို တကယ္မသိေတာ့
တာပါ...။
စာရင္းအားလံုးစစ္တာ ေသခ်ာသြားျပီမို႔
ရပ္ကြက္လူႀကီး လက္မွတ္ေလးထိုးမလို႔ရွိေသး..
တစ္သံထြက္လာျပန္သည္။
နားေထာင္လိုက္တာနဲ႔ သိသာေနေသာအသံ
ပိုင္ရွင္က Tao...။
"Gege..ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္တာေလးတစ္ခုရွိလို႔။
စစ္ႀကီးျပီးေတာ့ေလ...ကမၻာ့လူဦးေရကဘာလို႔
တိုးလာတာလဲဟင္???"
ဟာ...ဒီလိုေမးခြန္းဆိုတာ...ပညာရွိေမးခြန္းပဲ။
အမွန္တိုင္းဝန္ခံရရင္ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတာင္
အဲ့အေျဖကိုမေျဖတတ္။
ဒါေၾကာင့္သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပစြာနဲ႔ လက္မွတ္ဆက္
မထိုးေသးဘဲ ေဖာင္တိန္ေလးကိုကိုင္ကာ
မသိမသာနားစြင့္ေနလိုက္သည္။
Tao..gegeလို႔ နာမ တပ္ကာေမးခံလိုက္ရေသာ
Krisက...
"ေအာ္..Oေလးရယ္...ဒါေလးမ်ား
စစ္သားေတြျပန္ေရာက္လာလို႔ေပါ့..."
O-o
O-o
အင္း...ဒီဂ်င္ကလည္ေတြ တစ္ခုခု လြတ္ေနတာ
ေတာ့အမွန္ေနမွာ..။သူတို႔နဲ႔သာ တစ္ရက္
ေလာက္အတူေနလိုက္ရရင္ေတာ့...
ဖ်ားဖ်ား...ရူးရင္ရူး...မရူးရင္ေဂါက္မွာပဲ...။
ထိုသို႔...ထိုသို႔...ဂ်င္ကလည္Twelveရဲ႕
အံ့ဩနဘမ္းဥာဏ္စြမ္းေတြကို ရပ္ကြက္လူႀကီး
ပါ စံဝင္ခံစားေနခိုက္...
"ဟို...ဦးေလး...Appက စာရင္းအတည္ယူဖို႔
လႊတ္လိုက္လို႔ပါ...
Faxစက္ကပ်က္ေနလို႔..."
အသံရွင္က...ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က ရပ္ကြက္
ေရးမွဴးရဲ႕သမီးေခ်ာ...။
ရပ္ကြက္လူႀကီးျပာသြားသည္။ျပာရမွာေပါ့..
ဟိုဘက္ရပ္ကြက္မွဴးဆိုတာက...ရပ္ကြက္8စု
မွာအႀကီးဆံုးမလား...။
"ေအာ္...အင္းအင္း ခဏခဏေနာ္ သမီး
ဦးခုတင္စစ္ျပီးတာ...လက္မွတ္ေလးထိုးျပီး
မိတၱဴေလးဆြဲေပးလိုက္မယ္..."
ေကာင္မေလးမွာ ထိုင္လို႔လဲမရ...ဘယ္ရမွာလဲ၊
ေရွ႕မွာမိန္႕မိန္႕ျကီးစံျမန္းအိပ္ေတာ္မူေနသည္က
ကိုကိုLay...။
သြားလဲမႏႈိးရဲ...ဝူးဝါးဝူးဝါးေလွ်ာက္ေအာ္ေနမွ
ျဖင့္...ဟိုဘက္ရပ္ကြက္ေရးမွဴးသမီးပ်ိဳေရွ႕
ငါပဲအရွက္ကြဲမွာ...။
ဒီေတာ့လဲ ရပ္ကြက္လူႀကီး မသိခ်င္ေယာင္ပဲ
ေဆာင္ေနလိုက္ရသည္။
ဟိုေကာင္မေလးကေတာ့...ဂ်င္ကလည္12ကို
ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေန၏။
ၾကည့္လည္းၾကည့္မွာပါပဲ...
အဲ့ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္က အရူးေတြဆိုေတာင္
ခုေခတ္ေကာင္မေလးေတြအတြက္ကေတာ့
အိမ္မွာထိန္းထားပါရေစဆိုေလာက္ရတဲ့အထိ
ေခ်ာေနၾကတာကိုး...။
ခုလည္းနံရံကိုမွီျပီး ေကာင္မေလးကို ဖုတ္ေလတဲ့
ငပိရွိတယ္လို႔ပင္မထင္...သူတို႔ဟာသူတို႔
စကားေတြေပါေနၾကသည္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ရပ္ကြက္လူၾကီး
သိခ်င္မိသား...
တစ္အိမ္ထဲလည္းေန..ေက်ာင္းလည္းတူ..
အတန္းလဲတူေနတာကို...ဘာေတြမ်ားေျပာ
စရာေတြက်န္ေနေသးတာပါလိမ့္လို႔ေလ။
အၿမဲတမ္းဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္...12ေယာက္
စကားေျပာျပတ္တာကို မေတြ႕ရ...။
သူ႔ကိုဂရုမစိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးႏွာကစ္ျပီ
ေပါ့...။သူ႔ဆို ဒီရပ္ကြက္တစ္ဝို္က္က ေကာင္ေလး
ေတြက အေသရရ အရွင္ရရလိုခ်င္ေနၾကတာ
ခ်ည္းပဲေလ...။
ဒီဂ်င္ကလည္ေတြကေတာ့ အခု သူ႔ကိုနံရံေပၚက
အက္ေၾကာင္းရာေလာက္ေတာင္ စိတ္ဝင္စားပံု
မေပၚပါဘူး။တစ္ေယာက္ဆိုအက္ေျကာင္းကိုပဲ စူးစူးစိုက္စိုက္နဲ႔ ဖုန္းနဲ႔ေတာင္ဓာတ္ပံုရိုက္ေန
ေသးတယ္...။
မ်က္ေမွာင္ေလးတြန္႔ခ်ိဳးကာ..ႏႈတ္ခမ္းေလးစူ
လာေသာ ေကာင္မေလးကို အရင္ဆံုးသတိထား
လိုက္မိတာက...Chen...
" ေဟ့ ေဟ့...ေဟ့ေကာင္ေတြ..
ဟိုတစ္ေယာက္က ေဂါင္ႀကီးအုပ္ရဲ႕သမီး
မလား???"
အႀကီးဆံုးရပ္ကြက္ေရးမွဴးကိုမ်ားေခၚခ်ပစ္လိုက္
တာ...ေဂါင္ႀကီးအုပ္တဲ့...။
အေဖျဖစ္သူကိုထူးထူးဆန္းဆန္းေခၚလိုက္တာ
မို႔ ေကာင္မေလး မရိုးမရြျဖစ္သြားေပမဲ့...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်င္ကလည္ေတြ သူ႔ကိုသတိထား
မိသြားပီမလား။
မိန္းကေလးေတြသဘာဝအတုိင္း မ်က္ေစာင္း
ေလးခ်ီကာ မထီသလိုေလးလုပ္ျပေနလိုက္
သည္။
"ဟာ..ဟုတ္တယ္ဟ...အဲ့ေကာင္မေလးပဲ
ငါမနက္တိုင္းေပါက္စီထထဝယ္တိုင္း
သူလမ္းေလွ်ာက္ေျပးေျပးေနတာေတြ႕တယ္..."
ထပ္ဆင့္ေထာက္ခံလိုက္ေသာ Xiuxiuစကား
ကို Yeolကပါ...
"အဲ့ေကာင္မေလးက ၾကားရတယ့္သတင္းေတြ
အတိုင္းပဲေနာ္..."
အလဲ့လဲ့...ေကာင္မေလးမေနာေခြ႕သြားတာေပါ့။
ေကာင္ေခ်ာေလးေတြက သူ႔အေၾကာင္းကို
တခုတ္တရေျပာေနသည္ကိုး...။
သို႔ေပမယ့္ ရပ္ကြက္လူႀကီး ရင္ထဲသိပ္မေကာင္း
ဒီဂ်င္ကလည္ေတြက 10ခြန္းေျပာရင္ 9ခြန္း4ပံု3ပံုက ေပါက္တတ္ကရေတြပဲမလား။
သမီးေရ...အျပည့္အဝႀကီးယံုမေနနဲ႔ဦး...။
ေတြးလို႔မွမဆံုးေသး...
"ဟုတ္တယ္ငါလည္းၾကားဖူးတယ္...။
သူအရင္ကအရမ္းရုပ္ဆိုးပီးအရမ္းလဲဝတာတဲ့။
ရည္းစားကေတာင္အဲ့တာေၾကာင့္ပစ္သြားတာ
ဆိုလားပဲ..."
"ဟုတ္ေလာက္မယ္...ဟုတ္ေလာက္မယ္။
အေဖကပိုက္ဆံရွိေတာ့ မ်က္ႏွာခြဲ...
အဆီေတြဇြတ္ခ်...မနက္တိုင္းအေစာႀကီးထပီး
လမ္းေတြေလွ်ာက္...အဲ့တာေၾကာင့္Xiumin
နဲ႔ေတြ႕ဖူးတာေနမွာ..."
သြားျပီ...သြားျပီ...
ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကြက္ခနဲပ်က္သြားသည္။
မွန္ကန္ေနေသာ သတင္းေတြကိုး...။
ေနပါဦး...ေကာင္မေလးအဲ့လိုျဖစ္ေနတုန္းက
ဒီဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ ဒီရပ္ကြက္မွာေတာင္မရွိ
ေသးပါဘူး။ဘယ္ကဘယ္လိုေတြၾကားထားတာ
ပါလိမ့္...
ဟမ္..ေသ...ေသစမ္း...
သူေျပာျပထားတာလို႔ထင္ေတာ့မွာပဲ...။
ထင္တယ့္အတိုင္းပါပဲ...ေကာင္မေလးသူ႔ကို
မ်က္စိကြ်တ္ထြက္မတတ္ၾကည့္ေနတာ...
သူ႔အရွက္ကိုခြဲရပါ့မလားဆိုျပီး သူ႔အေဖျပန္
တိုင္ေနမွျဖင့္...
ရပ္ကြက္လူႀကီးသြားၿဖီးေလးနဲ႔ ဟီးခနဲရယ္ျပ
လိုက္ေတာ့...ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာက ပိုတင္းမာသြားကာ...
"Appaကို လႊတ္လိုက္မယ္...စာရြက္ယူဖို႔ကို"
ေျပာၿပီးခ်ာကနဲလွည့္ထြက္သြားတာ...ရပ္ကြက္
လူႀကီးလွမ္းေအာ္ေနတာလဲ ဂရုမစိုက္ေတာ့။
သြားျပီ...သြားျပီ...ငါ့ဘဝေတာ့..။
ဒီဂ်င္ကလည္ေတြ ငါ့ရံုးတစ္ခါေရာက္
ငါျပႆနာတစ္ခါတက္ရတာပဲ...။
ခုလည္းဘယ္လိုလုပ္ရပါ့...ရပ္ကြက္လူႀကီး
ရင္ထဲကအေမာနဲ႔ ကုလားထိုင္ေပၚေျခပစ္
လက္ပစ္ထိုင္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
ဟိုဆယ့္တစ္ေယာက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေရာက္တတ္ရာရာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနၾကျပန္
သည္။
Canteenက အန္တီႀကီးက အခြန္ေဆာင္တာ
ေနာက္က်လို႔ ေနာက္ႏွစ္က်ေျပာင္းေပးရမွာေတြ
ေရာ...
အခန္း3ကေကာင္ေလးက...သူ႔ေခြးေနာက္လိုက္
ရင္းေခ်ာ္လဲျပီး ေဘာင္းဘီျပဲတာေတြေရာ...
Hee Chulရွဴေနၾကႏွာေဆးဘူးထဲ ငရုပ္ေကာင္း
မႈန္႔ေတြထည့္ထားတာေရာ...
အိုး...အစံုအစံု...သူတို႔ေမႊသမွ်ေတြေရာ...
ေမႊျပီးသမွ်ေတြေရာ..စားျမံဳ႕ျပန္ေနၾကျပန္သည္။
ေစာနက ရပ္ကြက္လူႀကီးသမီးအေၾကာင္းကို
သူတို႔ေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာ က်ိန္ေျပာရမယ့္
မ်က္ႏွာမ်ိဳးေလးေတြနဲ႔...။
ေနာက္က်ဘာဖစ္သည္မသိ...ျကက္ေတာင္စီး
ေလးက လွစ္ခနဲထေျပးသည္။
ဆံပင္ထိပ္ေပၚက ထိပ္စီးေလးက လႈပ္လႈပ္
လႈပ္လႈပ္နဲ႔...။
" ဘာ...ဘာျဖစ္သြားတာတဲ့လဲ???"
သူ႔အေမးကို အငယ္ဆံုးေလးက...
မ်က္ေမွာင္ေလးတြန္႔ကုတ္ကာျဖင့္...
" သူယား...အေလးမပစ္ခ်ီးေတြ..Liner...
Layအတြက္ေခါင္းအံုးနဲ႔...ၾကက္ကင္delivery
ဖုန္းနံပါတ္...မီးဖိုေခ်ာင္ပစ္ခ်ည္းေတြသြားယူတာ
ေယ..."
ဟမ္...ေန...ေနၾကပါဦး...သူတို႔..သူတို႔...
ဒီရပ္ကြက္ရံုးထဲ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနဖို႔
မ်ားစိတ္ကူးထားတာတဲ့လဲ???
ေခါင္းအံုးေတြေရာ...ဖုန္းနံပတ္ေတြေရာေျပးယူ
ရသည္တဲ့...။
"ဟဲ့ဟဲ့...ေနေန...သြားသြား...မင္းတို႔ပါအကုန္
လိုက္သြားၾကေတာ့...။
သူျပန္မလာခင္..မင္းတို႔ပါလိုက္သြားၾကေတာ့"
"ဒါဆို...မွန္ျပတင္းေပါက္ကိစၥကေရာ???"
"ရတယ္ရတယ္...ငါပဲစိုက္ေလ်ာ္လိုက္ပါ့မယ္။
Mikeကိုလည္း ငါပဲေတာင္းပန္လိုက္ပါ့မယ္။
အဲ့ေတာ့ကာ...ျပန္ၾကေတာ့ေနာ္...။
လိမၼာပါတယ္ သြား...သြားၾကေတာ့ေနာ္။
ေနပူေနတာ...ဟိုပန္းေရာင္ေလးျပန္ေျပးလာရ
တာေမာေနလိမ့္မယ္..သြားသြား ျမန္ျမန္ေလး
ျပန္လိုက္သြားၾကေတာ့..."
ေရႊထြက္မတတ္ ေတာင္းပန္ကာ ခခယယ
ျပန္လႊတ္ေနေသာ ရပ္ကြက္လူႀကၤီးကိုၾကည့္ကာ
ဂ်င္ကလည္ေလးေတြ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၾက
သည္။
ဘယ္တတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ့မလဲ???
အိမ္ရွင္ကျပန္ဆိုမွေတာ့ျပန္ရံုေပါ့...
အဲ့ေလာက္ႀကီး မ်က္ႏွာေျပာင္မတိုက္တတ္ပါ
ဘူး...ကိုယ္ေတြကလဲ..ဟြမ္း...။
ဖင္ကဖုန္ေတြခါကာ...10ေယာက္စလံုးထြက္
သြားၾကသည္။
ေရွ႕က တခူးခူးနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာLayကို
ေတာ့...ရပ္ကြက္ရံုးထိပ္ေရာက္မွ Suhoက
ေရးႀကီးသုတ္ျပာျပန္ေျပးႏႈိးေခၚသည္။
အမယ္...မသိရင္..သူကပဲ Layကို ျပန္ေပးဆြဲ
ထားမွာက်ေနတာပဲ...။
ေအာ္ေအာ္..သူတို႔ဟာသူတို႔ေရာက္လာျပီး
အတင္းျပန္လႊတ္ေနရတာပါပဲ...။
ဟုတ္တယ္ေလ...ၾကာၾကာလည္းမထားရဲ။
ထားတဲ့အခ်ိန္ၾကာေလ...သူ ျပႆနာေတြ
ရွင္းရေလျဖစ္ေလေနေနမွာ...။အခုကို
ဟိုဘက္ရပ္ကြက္မွဴးကို ဘယ္လိုေတာင္းပန္ရ
ပါ့။ရွင္းျပလည္း ယံုပါ့့မလား...။
ေအာ္...Pieေရ...
ကိုယ့္ကိုေနေနလည္း အဲ့ဂ်င္ကလည္ေတြက
ရေအာင္လာရွာတာပဲ...။
ဟူး...
သက္ျပင္းေမာက ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ
ခ်မိတုန္းပါပဲ...။
*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*•*
Ok...
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အသက္ဆက္ေဆးေလးမ်ားကို
ေမွ်ာ္လင့္ေနရင္း...။
Plz Support me
We R 1
We always stand for EXO
♥ EXO & EXOL ♥
Saranghae my Readers
Yours ★ & Cmts make me to be
Strong
Ok...We Are One Forever
Never Leave EXO