Αλεξ
Αυτή η κοπέλα πραγματικά είναι το χειρότερο είδος ανθρώπου που θα μπορούσα ποτέ να γνωρίσω στην ζωή μου. Αλήθεια το προσπαθήσω να κρατηθώ, μια, δυο , τρεις και η κακή του ώρα. Πόση υπομονή και εγώ ως άνθρωπος να αντέξω . Τελικά όση και εξωτερική ομορφιά να διαθέτει αυτή η κοπέλα, τόση κακία κρύβει μέσα της, Ο μόνος λόγος που θα συνεχίσω με την φωτογράφηση, είναι πρώτον γιατί δεν θέλω να χαλάσω την φήμη μου για αυτήν την κακίστρω. Δεύτερον υπάρχει και η πίεση από τους άνω, όπως βέβαια και του φίλου μου δεν μπορώ να τον απογοητεύσω, με έχει στηρίξει σε δύσκολες στιγμές στην ζωή μου.
Όλο το βράδυ τριγυρνούσα με την μηχανή μου στους δρόμους, δεν είχα προορισμό, δεν σταματούσα πουθενά. Το μόνο που ήθελα, ήταν να ηρεμήσω και ο μόνος τρόπος ήταν να γυρνάω με την μηχανή μου στους δρόμους. Από μικρός που ήμουν μου άρεσε η ησυχία της πόλης το βράδυ, ήταν οι μόνες στιγμές που ηρεμούσα από τα προβλήματα μου. Οι σκέψεις πολλές και για κακή μου τύχη ανάμεσα σε αυτές περνούσαν και εικόνες δικές της, να με κοιτά με αυτό το απαξιωτικό ύφος σαν να ήμουν σκουπίδι και τότε μου ήρθαν ταυτόχρονα σκηνές με του γονείς μου.
Παρελθόν
Η οικογένεια Μπράουν,η ένδοξη οικογένεια μεγαλοεπιχειρηματιών που για το μόνο που νοιάζονται, είναι τα λεφτά και η εικόνα προς τα έξω. Μεγάλωσα μέσα στα πλούτη, ποτέ δεν είχα ουσιαστικό παράπονο, αλλά όλα γινόντουσαν για ένα σκοπό. Να κληρονομήσω την μεγάλη αυτή περιουσία και να γίνω διάδοχος του Christopher Μπράουν. Με έσερναν από δεξίωση σε δεξίωση και με παρουσίαζαν ως τον επόμενο πετυχημένο διάδοχο, που θα διαδεχτεί επάξια την θέση του πατέρα του. Δεν λέω λογικό ήταν για αυτούς, για εμένα όμως? Ποτέ δεν με ρώτησαν τι θέλω πραγματικά? Τι ήθελα να κάνω, με τι να ασχοληθώ? Η μεγάλη μου αγάπη πάντα ήταν οι φωτογραφίες. Όχι να φωτογραφίζομαι εγώ, αλλά να φωτογραφίζω. Πάντα μου άρεσε να φωτογραφίζω χαμόγελα, λαμπερά ή θλιμμένα μάτια, οτιδήποτε γενικά μου έκανε εντύπωση. Άλλωστε τι είναι η φωτογραφία, μια αποτύπωση της ψυχής!
Όταν πια αποφάσισα να τους ανακοινώσω την απόφασή μου να γίνω φωτογράφος, τους είδα να αλλάζουν εκατό χρώματα, μόνο καπνούς από τα αυτιά δεν έβγαλαν. Πρώτος βέβαια μίλησε ο γλυκός πατερούλης μου..
- Μου κάνεις πλάκα έτσι, Άλεξανδρε?
- Όχι πατέρα, δεν θέλω να ακολουθήσω αυτό που μου επιβάλετε..
- Μα δεν είναι δυνατόν ένας Μπράουν, να γίνει ένας ψευτοφωτογράφος της πλάκας. Δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό θα κάνει κακό στην φήμη μας , στην εταιρεία..
- Ε ναι σωστά πάνω από όλα η εταιρεία, το τι θέλω εγώ να κάνω στην ζωή μου δεν έχει σημασία ε?, απάντησα αγανακτισμένα..
- Έλα βρε αγόρι μου ξανασκέψου το , μπορείς να το κάνεις σαν χόμπι, είπε η μητέρα μου προσπαθώντας να βρει μια μέση λύση και να κατευνάσει τα πράγματα..
- Δεν καταλαβαίνεις βρε μητέρα, δεν θέλω να σπουδάσω διοίκηση επιχειρήσεων , δεν με νοιάζει να γίνω ο μεγάλος κληρονόμος. Μου αρέσει να φωτογραφίζω δεν το βλέπω σαν χόμπι..
- Άκου να δεις, από την στιγμή που ζεις με τα δικά μου λεφτά , θα κάνεις αυτό που σου λέω εγώ κατάλαβες ?, είπε ο πατέρας μου εξοργισμένος
- Αλλιώς τι πατέρα?
- Αλλιώς να μαζέψεις τα πράγματά σου και να φύγεις από το σπίτι, δεν ανήκεις σε αυτήν την οικογένεια..
- Βρε Chris , σκέψου πιο ήρεμα σε παρακαλώ, είπε η μητέρα μου
- Όχι Μαίρη, δεν θα ταΐζω εγώ έναν χαραμοφάη.. είπε και γύρισε την πλάτη του...Η απόφαση είχε παρθεί, δεν θα έμενα ούτε λεπτό εδώ μέσα. Χίλιες φορές μόνος μου, παρά σε μια οικογένεια που με έχει για τρόπαιο.
Παρόν
Αυτές οι σκέψεις γυρνούσαν στο μυαλό μου, ώσπου έφτασα στο σπίτι μου. Κουρασμένος και σωματικά και ψυχικά . Με το που μπήκα σπίτι, έβγαλε το μπουφάν και τα ρούχα μου και φόρεσα μια απλή γκρι φόρμα. Αφού έβαλα ένα ποτήρι ουίσκι, έβαλα χαλαρή μουσική και έπειτα κάθισα στο καναπέ μου να χαλαρώσω από την ένταση της ημέρας. Εκεί που βρισκόμουν σε μια νηνεμία, ξαφνικά ακούω το κουδούνι. Μα ποιος είναι τέτοια ώρα ?Κοιτάω το ρολόι μου και βλέπω ότι είναι περασμένα μεσάνυχτα. Για κλέφτες δεν νομίζω, δεν θα χτυπούσαν το κουδούνι.. Σηκώθηκα από τον καναπέ και κοίταξα από το ματάκι της πόρτας. Το θέαμα που αντίκρισα μπροστά μου , με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Ήταν εκείνη.. Μα καλά τι ήθελε τέτοια ώρα στο σπίτι μου .. Αν ήρθε πάλι να με προσβάλλει, μα τω Θεό, δεν θα βγει ζωντανή από εδώ μέσα . Αφού πήρα μια βαθιά ανάσα, άνοιξα την πόρτα..
Έπρεπε να το παραδεκτώ, η κακίστρω είναι πολύ όμορφη. Φοράει ένα τζιν παντελόνι που κολακεύει τα καλλίγραμμα πόδια της και από πάνω ένα επίσης τζιν πουκάμισο που δένει στην μέση της και αφήνει εκτεθειμένη την επίπεδη αλλά και γυμνασμένη κοιλιά της. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε έναν πρόχειρο κότσο, ενώ ήταν ελαφρά βαμμένη και αν είναι δυνατόν αυτό την έκανε ακόμα πιο όμορφη. Πραγματικά αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα μεταξύ μας άνετα θα την έβαζα στο κρεβάτι μου.
- Χμμ ενδιαφέρον, η δεσποινίς Έμιλυ στο κατώφλι μου, τι μεγάλη τιμή.., είπα ειρωνικά
- Το ήξερα ότι θα ξεκινούσαν οι ειρωνείες, είπε αλλά με καμιά δόση κακίας..
- Αφού το ήξερες, τι κάνεις εδώ? Ήρθες να με προσβάλλεις και άλλο, δεν σου έφτανε το πριν, θέλεις και συνέχεια..?
- Για αυτό ήρθα.. Να περάσω μέσα..?, είπε μες στην ευγένεια, που για κάποια στιγμή με έκανε να ανησυχώ..
- Αν και είναι αργά πέρνα, να δούμε τι θέλεις.. είπα και αφού έκανα στην άκρη , πέρασε μέσα. Αφού έκελισα την πόρτα, γύρισα προς το μέρος της..
- Λοιπόν θα μπορούσα να μάθω τον λόγο της επισκέψεως σου ..?, είπα σταυρώνοντας τα χέρια μπροστά στο στήθος μου..
- Ανακωχή.. Ζητάω ανακωχή.. , είπε με μια ανάσα..
Τι θα κάνει ο Άλεξ, θα δεχτεί ή έχει πληγωθεί τόσο πολύ που θα την διώξει?