Waaaaa! Umabot na ng 40 chaps haha! Last update ko muna ngayong hapon. ^O^ Salamat!
*********************************************************************************************
[ Scene 40 ]
**YNA’s POV**
I can’t remember what I was thinking the day when I said yes to Yuu. I even allowed him to court and kiss me.
Out of pity for myself, perhaps?
Ganun ko na ba kinaka-awaan ang sarili ko? I knew I let him kiss me for revenge. You can’t blame me, I felt like I was really cheated. Ginawa ko rin kung anong ginawa niya sa akin. That was my first kiss.
Pero sa mga oras na yun, kahit konti...
I felt happy. I felt loved and protected.
Hanggang ngayon, I know he’s trying his best to make me forget about Paolo. How I wish I could help myself too..
Hindi kaya.. That scene was God’s way of getting me away from the wrong person?
Baka.. hindi talaga kami para sa isa’t-isa ni Paolo.. Masakit mang isipin pero.. Baka ganun nga yun.
Baka si Yuu talaga ang para sa’kin. I think, it’s okay if I would give him a chance.
Two weeks na rin ang nakalipas simula nung pumayag ako kay Yuu. Hinahatid niya ako, sinusundo na supposed to be eh IBA ang gumagawa. Kilala na rin siya nina Mama, nagulat nga sila na iba na ang kasama ko nun eh.
“Malapit na rin ang play natin ah?” Tanong ni Yuu habang papasok kami ng campus.
”Oo nga eh, kyaaaaah!!” It’s January already.Kalagitnaan na nga eh. Mabilis no?
Kasisimula lang ng December nung nagka-galit kami ni Paolo. I spend Christmas and New Year with my heart broken. That’s why I thank Yuu for trying to pick the pieces of my heart up and putting them back to place.
Ilang beses siyang nag-attempt na kausapin ako, lalo na during rehearsals. Mahirap siyang iwasan. Mahal ko siya eh. Lahat ginagawa ko para hindi niya ako maka-usap, sa klase o kahit saan. Wala na akong pakialam sa sinasabi ng mga fans club ng love team naming dalawa. Mas nasasaktan ako sa tuwing sasabihin nila na ”Sayang, bagay talaga sila eh.”
Ayoko siyang kausapin kasi alam kong mahina ako pagdating sa kanya. Takot na akong maasktan ulit. I’m dead tired of his promises.
Kapag rehearsals, sinusunod ko lang lahat ng naka-lagay sa script. Mahirap talaga kapag may sweet and mushy lines kasi naiilan akong mag-deliver, lalo na kapag kailangan kong tumingin sa mga mata niya. Madalas na rin akong napapagalitan ni Sir dahil hindi ko madeliver ang lines ko like I used to do. Si Paolo kasi, nasasabi niya with full feelings ang bawat linya na. Edi siya na, Idol ko siya.
Pero recently, mild na lang yung paghahabol niya sa’kin. Nag-sawa na siguro at napagod. Naiinis ako kasi, nalungkot ako nung napansin kong hindi na niya ganoon ka-gusto na magka-ayos kami. Ugh.
Madalas ko na rin naman silang nakikitang magkasama ni Lindsay and I guess their getting along well, yata? Hindi ko kasi mabasa yung expressions ni Paolo tuwing magkasama sila.. It’s like he’s not happy.
Ayan na naman ako. Umaasa pa rin. Bakit ba hindi ko siya mabura?? I’m being unfair with Yuu. He’s doing his best pero ako, hindi pa rin maka-get over. Sandali pa lang naman kaming nagkasama ni Paolo pero ganito kalaki ang impact niya sa’kin.
I want to love Yuu. Gustong-gusto kong suklian yung pagmamahal niya. Well, alam kong mahal ko na rin naman siya eh, I’m sure of that.
Napapa-ngiti niya ako at napapatawa ng wagas. Gusto na rin siya ng pamilya ko. He’s sweet, gentle and understanding. He kept his promises.
Mahal ko siya, pero siguro.. Mas mahal ko pa rin si Paolo.
Pero sigurado akong konti na lang ang lamang nun! Siguro mga 5% na lang!
Bakit kasi umaasa pa rin ako. Kahit dahil lang sa mga simpleng getures ni Paolo, parang bumabalik ang feelings ko instanly. I hate how my heart skips a beat everytime I see him.
Ayoko nang umasa!!
“Hey? Yna?”
“E-eh? Sorry.. I was just.. uhh.. Remembering my lines. Ahehe.. ^______^” See how unfair am I? =(
Sabay kaming pumasok sa club room. Kailangan naming mag-report kay Sir every morning para alam niya kung sino ang makaka-attend ng rehearsals after classes.
As usual, sa amin naka-tingin lahat. And when I say ‘lahat’, it means kasama SIYA.
Ayan na naman yung tingin niya.. yung tingin na parang nagsasabing, “Nagseselos ako, lumayo ka sa kanya.”
At yung tingin niyang parang may binabalak.
DugDug, says my heart.
I looked away.
“Great, kumpleto na ang attendance. You may proceed to your classes.”
Hinatid ako ni Yuu sa room. Ang gwapo ng taga-hatid ko. ^___^
”Bye” He poked my nose.
”Byeeee. See yah.” Pumasok na ako sa room.
Kasunod ko siya. Umupo siya sa tabi ko, nagpalit kasi ng sitting arrangement and luckily, siya ang napunta sa tabi ko. =___=
Naka-tingin na naman siya sa’kin pagkaupo niya, yung tingin na nagpapakita ng determinatiion niya na magka-ayos kami. Araw-araw yan. LOL. Kailan pa ako naging eye reader?
Kaya palagi akong naka-tingin sa bintana eh. Ayoko siyang makita, pag sa harap kasi ako tumingin, kita ko pa rin siya sa gilid ng mata ko.
MAPEH na. Health kami ngayon, topic naming ang emotional health. Nagkaroon kami ng group activity. We’re having a debate!! ^O^
Two groups lang, since even ang number ng girls at boys, Girls vs. Boys ang laban.
TOPIC: Who is more emotional, girls or boys?
What a question. Brrt. +___+
Nag-start ang debate. Sa boys nagsimula, naglabas na sila ng agenda nila.
“Good Morning. Para sa amin, mas emotional talaga ang mga babae. They are more expressive. Mas madali silang magdamdam kumpara sa mga lalaki. Mas madali silang umiyak, yet madali ring tumawa. Kaya nasasabihan din sila ng ’maarte’ kasi minsan nagiging emosyonal na sila masyado.” Sabi ng isang kaklase kong lalaki, si RJ. Anong maarte? +___+
Turn naman naming mag-sabi ng agenda.
Tumayo si Sandi. Patay kayo ngayon. ~O~
”Ehermh. Para sa amin naman, guys can be MORE emotional than girls. Maaaring mas expressive nga kami, but that’s normal. This is my point. Hindi nga siguro kayo madalas umiyak, but you guys are often soooooooooo moody! We can’t get you! Minsan, bigla na lang mag-susungit, hindi naman kayo nagp-PMS. AND, Kapag galit kayo, what do you do? MAkipag-away at makipag-suntukan, right? Ibig sabihin, mas emosyonal kayo. You often think that the way to settle an argument is to FIGHT!!”
“Your one minute is over Ms. De Ocampo.” Awat ng teacher. Naman haha! Nagiinit pa lang si Sandi eh.
Time naman para magkontrahan kami tungkol sa mga agenda na sinabi ng magkabilang panig. Take note, PANIG. XD
Tumayo si Paolo. Naka-tingin.. sa’kin.
”Sinabi niyo nga na moody kami. Pero palagi ba yun? Kayo rin naman, you often have A BIG WAVE of moodswings kahit wala kayong period.” Talagang parang wala lang nung sinabi niyang ‘period’. Manyak. He continued.
“We’re guys. Alam naman naming na pwede talagang daanin sa usapan eh.”
“WHOOOOOOOOOOAAAAAA!!! EDI INAMIN MO RIN!!” Sigaw ng mga girls. Haha! Nabutasan sila.
Nakita kong kinukuyog na ng mga biys si Paolo, akala ata nila natatlo na sila.
”BUT!! Syempre umaasa kaming mga lalaki sa force namin. We use our strength in everything. Kaya madalas, nauuwi sa sakitan ang asaran. Pero kalian ba kayo naka-kita ng lalaki na nagda-drama at nagsasabi ng kung anu-ano habang umiiyak? O kaya naman, umiyak dahil sa.. heartbreaks? Hindi kami naglalabas ng sobra-sobrang emosyon, kami ang nagko-comfort sa inyong mga babae.” Napatayo ako sa sinabi niya.
”NOT ALWAYS!!” Ooops.
He smirked.
”Because you’re not letting us.” He said calmly.
”STOP IT!! YOU’RE HITTING BELOW THE BELT!! You’re being too personal! Hindi mo ba naiisip yun??” Ngayon ko lang ulit siya nakausap ng may kinalaman sa issue.
Natahimik ang atmosphere sa classroom. We we’re all waiting fir his answer. YES, I, too, was waiting for his answer. Kahit si Ma’am hindi nagsasalita oh.
But instead, he threw a line that hit me big time. I hate it.
“Paano ako makakapag-isip kung ikaw lang ang palaging iniisip ko?”