Χτύπησε το κουδούνι μια φορά και μετά άλλη μία. Τα λεπτά μέχρι να ακούσει τη φωνή του στο θυροτηλέφωνο της φάνηκαν αιώνας. Κρατώντας τη σακούλα από το φούρνο, είχε στηριχθεί στο ένα της πόδι και το άλλο το κουνούσε πάνω κάτω νευρικά. Μέσα της ευχόταν να πάνε όλα καλά. Είχε δει την απογοήτευση ζωγραφισμένη στα μάτια του χθες το βράδυ, το θυμό του αποτυπωμένο σε κάθε κίνηση του κορμιού του και τώρα σκεφτόταν το πόσο χαζή ήταν να ελπίζει σε μια καλή έκβαση των πραγμάτων. Παρόλ' αυτά, δεν πέρασε στιγμή από το μυαλό της να τα παρατήσει και να φύγει. Θα έμενε εκεί να του μιλήσει ακόμα κι αν χρειαζόταν να μείνει όλη την ημέρα έξω στην είσοδο της πολυκατοικίας του.
«Ποιός είναι;», ακούστηκε θυμωμένη η φωνή του. Η Νίνα πλησίασε κι άλλο το θυροτηλέφωνο.
«Εγώ.», είπε και για κάμποσα δευτερόλεπτα επικράτησε σιωπή. Ύστερα ευτυχώς η είσοδος άνοιξε. Η Νίνα ανέβηκε δυο δυο τα σκαλοπάτια για να αντικρίσει τελικά στην άκρη της πόρτας έναν Άλεξ άυπνο, καταπονημένο και με ένα μάτι ελαφρώς μελανιασμένο.
«Τί θες εδώ;»
«Ακόμα θυμωμένος είσαι;»
«Άλλο σε ρώτησα.»
«Σου έφερα πρωινό. Υπέθεσα πως δεν θα είχες φάει τίποτα από χθες το βράδυ.»
Ο Άλεξ την κοίταξε για λίγο αμίλητος. Ύστερα έβγαλε έναν αναστεναγμό και κάνοντας πιο πίσω, της έδωσε το ελεύθερο να περάσει. Η Νίνα μπήκε αλλά δεν προχώρησε πολύ μέσα. Περίμενε πρώτα να κλείσει ο Άλεξ την πόρτα και στη συνέχεια κοίταξε προσεχτικά το μάτι του.
«Του έβαλες καθόλου πάγο;»
«Όχι.»
«Να σου βάλω λίγο τώρα; Δεν θα ξεπρηστεί πολύ αλλά κάτι θα κάνει.»
«Κάνε ό,τι θες.»
Η Νίνα πήγε στην κουζίνα, άφησε τα πράγματά της στο τραπέζι κι ύστερα πήρε λίγα παγάκια από την κατάψυξη. Τα τύλιξε μέσα σε μια καθαρή πετσέτα και έβρεξε λίγο το πανί της στην άκρη του. Τα ήξερε τα κατατόπια της κουζίνας. Με τον Άλεξ είχαν φάει μια φορά στο διαμέρισμά του και, μπορεί να είχαν περάσει ακριβώς 15 ημέρες από τότε, όμως θυμόταν την κουζίνα και το σπίτι γενικότερα, σαν να είχε φύγει από εκεί μόλις χθες.
«Από το σπίτι του Νίκου έρχομαι.», είπε με το που ακούμπησε τον πάγο επάνω του κι ο Άλεξ αναπήδησε προς τα πίσω με νεύρα. «Η μύτη του έχει τα μαύρα της τα χάλια αλλά ευτυχώς δεν έσπασε.»
«Αυτό τώρα τί μου το είπες; Για να τα πάρω περισσότερο απ' ότι τα 'χω ήδη παρμένα;»
«Δεν κοιμήθηκα εκεί, αν αυτό σκέφτηκες. Απλά πέρασα τώρα το πρωί για να δω πώς είναι. Και να του πω επίσης πως αυτό που είχαμε δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο.»
«Τί είχατε δηλαδή;»
«Έναν Νίκο να με φλερτάρει κι εγώ να τον έχω στο περίμενε, μήπως και κάποια στιγμή καταφέρω να σβήσω αυτά που νιώθω για σένα και κάνω σχέση μαζί του.»
«Αυτό του είπες;»
«Ναι. Και μετά το χθεσινό ξύλο που έφαγε δεν το πήρε και πολύ καλά.»
«Δεν τον χτύπησα δυνατά.», παραπονέθηκε σαν μικρό παιδί που τσακώθηκε με κάποιο συμμαθητή του στο σχολείο. «Εκείνος είναι φλώρος και μάτωσε αμέσως.»
«Δεν χρειάζεται να απολογείσαι.». αναφώνησε γεμάτη τύψεις, αφήνοντας τον πάγο στο τραπέζι. «Άλλωστε εγώ φταίω για όλα. Θόλωσα με το φιλί που έδωσες στην γκόμενα και δεν έβλεπα μπροστά μου. Δεν έπρεπε να τον πάρω να χορέψουμε. Έπρεπε να το φανταστώ πως θα αντιδράσεις άσχημα και θα του επιτεθείς.»
«Άρα παραδέχεσαι ότι έκανες μαλακία.»
«Ναι, το παραδέχομαι!», είπε ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής της και σταυρώνοντας θιγμένη τα χέρια της. «Και τώρα εσύ σαν καλό παιδί δεν νομίζεις πως πρέπει έστω και από ευγένεια να μου εξηγήσεις τί ήταν αυτό το πορνογραφικό σόου που έκανες με την τύπισσα χθες;»
«Τίποτα δεν ήταν. Ήταν μια παλιά μου γνωστή που ήθελε να μιλήσω στο αφεντικό, μήπως και την προσλάβει για γκαρσόνα. Οκ, παλιά είχαμε πηδηχτεί κάποιες φορές επομένως όταν της ζήτησα να με βοηθήσει να σε κάνω να ζηλέψεις, φαντάστηκε πως έτσι της ζητούσα να με ευχαριστήσει που της βρήκα δουλειά.»
«Και θες να πεις ότι μετά δεν ήρθε από εδώ όλως τυχαίως για να ολοκληρώσει το... ευχαριστώ της.»
«Νίνα, με δουλεύεις; Όλο το βράδυ είχα στο μυαλό μου την εικόνα του Νίκου να σε πασπατεύει και νομίζεις ότι κάτι τέτοιο θα μ' έφτιαχνε και για να πηδήξω; Δεν έχεις καταλάβει τί συμβαίνει εδώ πέρα μου φαίνεται.»
«Τί συμβαίνει δηλαδή;»
«Καμία άλλη δεν θέλω.», είπε με μια φωνή που έβγαζε απόγνωση μα και παράπονο ταυτόχρονα. «Ούτε για πήδημα, ούτε για σχέση, ούτε καν για παρέα. Εσένα θέλω. Και παρόλο που έχω κάνει τα πάντα όλο αυτό το διάστημα για να στο αποδείξω... εσύ δεν θες να είσαι μαζί μου γιατί φοβάσαι.»
Η Νίνα έμεινε άφωνη. Έστρεψε για λίγο το βλέμμα της αμήχανα προς το πάτωμα κι ύστερα το επανέφερε και πάλι προς το πρόσωπό του.
«Και δηλαδή,... όλες αυτές τις μέρες που ήσουν εξαφανισμένος δεν κοιμήθηκες με καμία άλλη;»
«Νίνα, προσπαθούσα να σου δώσω χρόνο να ηρεμήσεις. Δεν είχα καμία όρεξη για πηδήματα δεξιά κι αριστερά, επιτέλους τί νομίζεις ότι είμαι; Έχουμε κι εμείς οι άντρες αισθήματα ξέρεις, δεν σκεφτόμαστε όλη τη μέρα μόνο με το πουλί μας!»
«Εντάξει. Συγνώμη.»
«Δεν μου φτάνει.»
«Ορίστε;»
«Νίνα, σε παρακαλώ. Δεν αντέχω άλλο να παίζω κρυφτούλι μαζί σου. Τί έχει συμβεί;»
«Με ποιό πράγμα;»
«Με τον τύπο που σε πλήγωσε. Το 'χω καταλάβει ότι σε κεράτωνε και ότι, το κέρατο του προφανώς και είχε κάποια σχέση με το χορό, αλλά αν δεν μου μιλήσεις δεν μπορώ να καταλάβω τί πρέπει να κάνω για να μπορέσεις να το ξεπεράσεις.»
«Δεν θέλω να κάνεις κάτι.»
«Θέλω εγώ. Το παρελθόν μου φταίει; Αυτό σε ενοχλεί;»
«Και αυτό.»
«Δεν έκανα τίποτα, στ' ορκίζομαι. Ούτε τη βδομάδα που δεν μιλούσαμε ούτε και πριν. Έχω να πάω με γυναίκα από το πάρτι της Τζίνας.»
«Μου λες αλήθεια;»
Ο Άλεξ εστίασε στα πληγωμένα μάτια της Νίνας και ευθύς αμέσως ένιωσε ένα πλάκωμα στο στήθος. Τον ήξερε αυτόν τον πόνο. Τον έβλεπε στα καταπράσινα μάτια της που είχαν ξαφνικά σκουρύνει και τον καταλάβαινε όσο κανένας άλλος. Πήρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να συγκρατήσει τον εαυτό του από το να την αρπάξει και να τη σφίξει στην αγκαλιά του. Δίσταζε να το κάνει γιατί φοβόταν πως θα αντιδράσει και πάλι περίεργα, όπως είχε αντιδράσει τότε που χόρευαν. Δεν μπόρεσε όμως να συγκρατήσει την ανάγκη του να την ακουμπήσει κι έτσι σήκωσε διστακτικά το χέρι του και της χάιδεψε το μάγουλο. Η Νίνα έκλεισε τα μάτια της για να γευτεί την τρυφερότητα της κίνησής του κι έτσι αυτό για τον Άλεξ λειτούργησε σαν το έναυσμα που περίμενε για να την τραβήξει επιτέλους επάνω του και να την αγκαλιάσει όσο πιο δυνατά μπορούσε.
«Ποτέ δε θα σου έλεγα ψέματα.», αναφώνησε ανακουφισμένος, βλέποντας την Νίνα να έχει κουρνιάσει μες στην αγκαλιά του, δίχως φωνές και ακραίες αντιδράσεις. «Θόλωσα ρε Νίνα, συγνώμη. Δύο βδομάδες εξαφανισμένη και ξαφνικά να σε βλέπω με άλλον; Ούτε που σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή. Το μόνο που ήθελα... ήταν να σε κάνω να πονέσεις.»
«Και τα κατάφερες.»
«Δεν θα το ξανακάνω στ' ορκίζομαι.», είπε απομακρύνοντας την τόσο ώστε να κρατά τρυφερά το πρόσωπό της στα χέρια του. «Είμαι ένας ανασφαλής μαλάκας, αυτό είναι όλο.»
«Δεν είσαι μαλάκας. Ανασφαλής ναι, αλλά μαλάκας όχι.»
«Τί έχει συμβεί;», τη ρώτησε ξαφνιάζοντάς την και η Νίνα πετάχτηκε απότομα προς τα πίσω. Ο Άλεξ κατάλαβε πως προσπαθούσε να του ξεφύγει και εξακολουθώντας να κρατά το πρόσωπό της, τη συγκράτησε με τους αγκώνες του για να μην φύγει. «Νίνα, αυτή τη φορά δεν πρόκειται να μου ξεφύγεις. Θα μου πεις τί είναι αυτό που σε φοβίζει ακόμα κι αν δώσω ολόκληρη μάχη για να σε πείσω.»
«Άλεξ,...»
«Σε έπιασα να χορέψουμε, φρίκαρες και εξαφανίστηκες. Δεν έχω αισθανθεί πιο μαλάκας στη ζωή μου γι' αυτό, σε παρακαλώ. Μου χρωστάς μια εξήγηση.»
Παλεύοντας μάταια να ελευθερωθεί από τα χέρια του, η Νίνα συνειδητοποίησε πως δεν είχε ελπίδες να του ξεφύγει. Ήταν πιο δυνατός από εκείνη κι αν έκρινε από το βλέμμα του, εξίσου αποφασισμένος να λάβει απαντήσεις. Σταμάτησε να προσπαθεί κι έτσι πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να του εξηγεί, αποφεύγοντας να τον κοιτάξει στα μάτια.
«Δεν είναι ότι δεν μπορώ να χορέψω καθόλου. Είναι ότι φοβάμαι να το κάνω.»
«Γιατί;»
«Γιατί φοβάμαι πως θα με κρίνεις. Πως θα απογοητευτείς όταν δεις ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω και πως στο τέλος θα με παρατήσεις.»
Ο Άλεξ έδειξε να μπερδεύεται. Τόσες μέρες είχε κάνει χίλια-δυο σενάρια μες στο μυαλό του για το ποιά μπορεί να ήταν η αιτία που είχε τροφοδοτήσει εκείνο το ακραίο ξέσπασμα, όμως η απάντησή της ξεπερνούσε κάθε πιθανό του σενάριο. Φοβόταν πως θα την κρίνει; Γιατί; Μονομιάς ένα αίσθημα αγανάκτησης αντικατέστησε το πρότερο σοκ της απάντησής της. Ήθελε να βάλει τις φωνές, να υπερασπιστεί με κάθε τρόπο τον εαυτό του και να της πει πως όλα αυτά που σκεφτόταν ήταν απλά μαλακίες. Το 'θελε τόσο πολύ όμως δεν τόλμησε να πει κουβέντα. Η Νίνα είχε επιτέλους πάρει τη δύσκολη απόφαση να του εκμυστηρευτεί τους φόβους της και δεν υπήρχε καμία περίπτωση να κάνει καμιά βλακεία που θα τα τίναζε όλα στον αέρα.
«Δεν είχα πρόβλημα να πάρω το Νίκο και να χορέψουμε γιατί δεν με νοιάζει αν θα με κρίνει ή όχι. Εσένα όμως σε θέλω. Και στην ιδέα και μόνο ότι θα με απορρίψεις επειδή δεν μπορώ να χορέψω... μου 'ρχεται τρέλα.»
«Γι' αυτό αντέδρασες έτσι;»
«Ναι.»
«Νίνα, δεν πρόκειται να σε παρατήσω.», της είπε στρέφοντας το πρόσωπο της προς τα πάνω για να τον κοιτάξει στα μάτια. «Ακούς τί σου λέω; Σε καμία περίπτωση δεν ισχύει αυτό που σκέφτεσαι. Ούτε για το χορό πρόκειται να σε κρίνω, ούτε και για τίποτα άλλο. Ποιός σου γέμισε το μυαλό με αυτές τις χαζομάρες; Ο πρώην σου;»
Η Νίνα κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Απομάκρυνε με ηρεμία τα χέρια του Άλεξ από το πρόσωπό της και πλέον εκείνος σταύρωσε τα χέρια του, εξακολουθώντας να ακούει με προσοχή αυτά που του έλεγε.
«Ήταν επαγγελματίας χορευτής, ενώ εγώ... ένα τίποτα, προφανώς. Στην αρχή δεν τον ένοιαζε, όμως μετά δημιουργήθηκε τέτοιο χάσμα ανάμεσά μας που κατέληξε ανεξέλεγκτο. Με κατηγορούσε ότι δεν τον καταλαβαίνω, ότι αν ήμουν σαν κι αυτόν θα ήταν όλα διαφορετικά... και μετά άρχισε να με απατάει. Ήθελε να είναι με κάποια ισάξιά του κι όσο εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι' αυτό, τόσο έβρισκε παρηγοριά σε άλλες γυναίκες. Χορεύτριες επί το πλείστον γιατί, όπως έλεγε, εκείνες τον καταλάβαιναν καλύτερα.»
«Κι αφού έβλεπε πως δεν ταιριάζετε τότε γιατί δεν σε χώριζε;»
«Δεν ήθελε να μ' αφήσει. Ήθελε να προσπαθήσουμε,...»
«Να προσπαθήσεις, εννοείς. Γιατί απ' ότι ακούω η μόνη που προσπαθούσε σ' αυτή τη σχέση ήσουν εσύ. Εκείνος το μόνο που έκανε ήταν να σε τιμωρεί πηδώντας άλλες.»
«Δεν ήταν έτσι.»
«Έτσι ακριβώς ήταν! Νίνα, δεν ήσουν ένα τίποτα, ήσουν η κοπέλα του. Κι από τη στιγμή που κατάλαβε πως δεν ταιριάζετε έπρεπε να σε χωρίσει όχι να σε απατήσει.»
«Δεν καταλαβαίνεις,...»
«Εσύ δεν καταλαβαίνεις. Ο τύπος ήταν γεννημένος για να ξενοπηδάει. Και μπαλαρίνα των Μπολσόι να ήσουν εκείνος πάλι θα σε απατούσε. Θα έβρισκε κάτι άλλο που θα του έφταιγε και θα το χρησιμοποιούσε ως δικαιολογία για να σε κερατώνει. Νίνα, δεν έφταιγε ο χορός. Απλά βρήκε μια δικαιολογία που τον βόλευε και φόρτωσε την ευθύνη της απιστίας του σε σένα.»
«Ίσως και να έχεις δίκιο.», του απάντησε σκεπτική και προβληματισμένη. «Τέλος πάντων, δεν ήρθα εδώ για να καταλήξουμε να συζητάμε γι' αυτά. Πάμε να φάμε το πρωινό που έφερα, τώρα που είναι ζεστό.»
Η Νίνα κατευθύνθηκε στην κουζίνα και πήρε δυο πιάτα να βάλει τα ντόνατς που είχε αγοράσει. Οι σκέψεις μες στο μυαλό της ήταν ένα χάος και ούτε καν η μουσική που ακουγόταν από το διπλανό διαμέρισμα δεν κατάφερνε να τις σκεπάσει. Ήταν δυνατόν να το είχε πάρει τόσο ψύχραιμα ο Άλεξ; Ο χορός ήταν όλη του η ζωή, πώς ήταν δυνατόν να μην έχει πρόβλημα με κάποια που φοβόταν να χορέψει μαζί του;
«Έχεις καθόλου χυμό;», τον ρώτησε. Ο Άλεξ πλησίασε τον πάγκο της κουζίνας και της έγνεψε καταφατικά. Στη συνέχεια έμεινε να την κοιτάζει καθώς γέμιζε δύο μεγάλα ποτήρια με χυμό πορτοκάλι.
«Νίνα;»
«Ορίστε.»
«Σε θέλω όπως είσαι.», της είπε κατηγορηματικά και η Νίνα σχεδόν σάστισε. «Δεν με νοιάζει αν ξέρεις ή όχι να χορεύεις. Με νοιάζει που είσαι αυτή που είσαι. Και που τώρα είσαι εδώ.»
Υπό το άκουσμα και μόνο της κουβέντας του, το πρόσωπό της Νίνας έλαμψε. Ένα τεράστιο χαμόγελο αποτυπώθηκε στα χείλη της και, διαισθανόμενη πως κι ο ίδιος την κοιτούσε το ίδιο χαμογελαστός, απέφυγε για λίγο να τον κοιτάξει. Τελικά, ίσως και να το εννοούσε. Ίσως και να μην είχε πρόβλημα αν την έβλεπε να χορεύει άτσαλα μπροστά του, ίσως και να απογοητευόταν και ίσως, όπως έλεγε, και να μην τον ένοιαζε στην τελική. Έλεγε, όμως, την αλήθεια; Η Νίνα γύρισε και τον κοίταξε διερευνητικά. Ένας μόνο τρόπος υπήρχε για να το μάθει.
«Κάποτε είχα μια συζήτηση με τον Μάρκο σχετικά με την Τζίνα.», του είπε καθώς έβαζε τους χυμούς και τα πιάτα πάνω στον πάγκο. «Και ξέρεις τί μου είπε;»
«Τί;»
«Ότι πάντα του άρεσε σαν γυναίκα, αλλά μόλις έμαθε ότι είναι χορεύτρια γούσταρε περισσότερο.»
«Πού θες να καταλήξεις;»
«Στο ότι μπορεί μεν να μου λες ότι με θες έτσι όπως είμαι, αλλά εγώ πιστεύω πως αν χόρευα θα με ήθελες περισσότερο.»
«Δεν έχεις δίκιο.»
«Είσαι σίγουρος;»
«Απόλυτα.»
«Εγώ πάλι, δεν είμαι.», δήλωσε κι ύστερα άρχισε να ψευτο-χορεύει στο ρυθμό της μουσικής που ακουγόταν απ' το παράθυρο. «Γιατί κάτι μου λέει πως αν με έβλεπες να κάνω κάτι τέτοιο θα με ήθελες περισσότερο.»
Έχοντας ήδη πλησιάσει προς το μέρος του, η Νίνα του έδωσε το χέρι της και μόλις ο Άλεξ το έπιασε, εκείνη έκανε μια περιστροφή και προσγειώθηκε με την πλάτη της στο στέρνο του. Τον κοίταξε με την άκρη του ματιού της και μόλις τα βλέμματα τους χάθηκαν το ένα μέσα στο άλλο, έσφιξε το χέρι του γερά γύρω από τη μέση της κι ύστερα άρχισε να λικνίζει το σώμα της επάνω στο δικό του.
«Μην το κάνεις αυτό.», της ψιθύρισε νιώθοντας να φλέγεται ολόκληρος. Με τους γοφούς της κολλημένους επάνω του η Νίνα δεν μπορούσε παρά να παρατηρήσει το πόσο πολύ τον είχε ανάψει η κίνησή της και απομακρύνοντας το κορμί της από πάνω του, γύρισε από την άλλη μεριά αγκαλιάζοντάς τον.
«Τί; Δεν το κάνω καλά;», ρώτησε τάχα έκπληκτη κι αμέσως πέρασε το δεξί της πόδι πάνω από το δικό του, αφήνοντας ελεύθερο το αριστερό της ανάμεσα στα πόδια του. «Αν κάνω αυτό, δηλαδή, είναι εντάξει;»
Η Νίνα άρχισε να κουνά και πάλι τη λεκάνη της, τρίβοντας αργά και βασανιστικά το σώμα της επάνω του. Οι άμυνες του Άλεξ απλά έσπασαν. Με μια κίνηση την άρπαξε και την σήκωσε επάνω του και η Νίνα δίχως να χάσει χρόνο, έπλεξε τα πόδια της γύρω από τη μέση του και κόλλησε τα χείλη της πάνω στα δικά του. Για την Νίνα ήταν ένα φιλί απελπισίας. Μια απέλπιδα προσπάθεια να του δείξει πόσο πολύ της είχε λείψει, πόσο κοντά έφτασε στην τρέλα μένοντας μακριά του και μια υπόσχεση της προς εκείνον πως δε θα τον έδιωχνε από κοντά της ποτέ ξανά. Για τον Άλεξ ήταν απλά μια πράξη απόγνωσης. Μια λαχτάρα να καταλάβει μέσα από το φιλί της αν τον ήθελε κι εκείνη και αν θα μπορούσε έτσι να την νιώσει ολοκληρωτικά δική του. Τα σώματά τους γαντζωμένα το ένα από το άλλο και ξάφνου όλες οι απαντήσεις παρουσιάστηκαν ξεκάθαρες μπροστά τους. Γιατί για τον Άλεξ, αυτό που έδιωξε μακριά τις αμφιβολίες του, ήταν τα χέρια της που χάιδευαν αχόρταγα το σώμα του και ο τρόπος που τον φιλούσε λες και δεν θα της δινόταν άλλη ευκαιρία ποτέ ξανά. Ενώ για τη Νίνα ήταν το τρελαμένο άγγιγμα του επάνω στο σώμα της και τα φιλιά του που έδειχναν πως ήθελε να την γευτεί όσο περισσότερο μπορούσε, λες και από αύριο υπήρχε φόβος να την χάσει ξανά.
«Είσαι σίγουρη;», τη ρώτησε μόλις τα χέρια του χώθηκαν κάτω από την μπλούζα της, έτοιμα να ξεκουμπώσουν το σουτιέν της. Η Νίνα τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα, έτσι όπως την είχε ακουμπήσει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, και στη συνέχεια έβγαλε την μπλούζα της με μια απότομη κίνηση και την πέταξε στο πάτωμα.
«Ποτέ δεν ήμουν πιο σίγουρη.», τον διαβεβαίωσε, αναγκάζοντάς τον να βγάλει γρήγορα και τη δική του. Εκείνος όρμησε ξανά στα χείλη της, έπιασε το κούμπωμα του σουτιέν και της το έβγαλε κι αυτό. Με το χέρι του την έκανε να κάμψει τον κορμό της προς τα πίσω, ώστε να αρχίσει να μοιράζει φιλιά πάνω στο γυμνό της σώμα. Και όταν όλα πια έδειχναν πως πέρα από εκείνο το σημείο δεν θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ πια γυρισμός, ο Άλεξ την κόλλησε ξανά επάνω του και τη μετέφερε στο δωμάτιό του.
Όταν μπήκε μέσα της, όλη το σώμα της μούδιασε. Ο Άλεξ άρχισε να κουνιέται ρυθμικά και φιλώντας την ξανά και ξανά, η Νίνα ένιωθε να μην μπορεί να πάρει ανάσα. Και ξαφνικά ήταν σαν να βρήκαν όλα το νόημα τους. Βρισκόταν ακριβώς εκεί που ήθελε με ένα άνθρωπο που με κάθε κίνησή του έδειχνε πως την ήθελε σαν τρελός. Κι όταν το χέρι του σύρθηκε από πίσω της ώστε να μπορέσει να σπρώξει κι άλλο μέσα της, μια κραυγή ξέφυγε από τα χείλη της παρακαλώντας τον να μην φύγει. Να μην την αφήσει ποτέ, να μην την πληγώσει ποτέ. Ο Άλεξ της ψιθύρισε πως θα είναι εκεί για πάντα και ακόμη κι αν η ίδια δεν είχε το μυαλό να σκεφτεί πως κάτι τέτοιο παραήταν καλό για να είναι αλήθεια, αφέθηκε στα λόγια του και άφησε τον εαυτό της να τελειώσει. Ηχηρά και ολοκληρωτικά, κάνοντας την καρδιά του Άλεξ να πλημμυρίσει από ευτυχία. Πλέον ο πόνος που ένιωθε μέσα του τον είχε εγκαταλείψει. Την κρατούσε στην αγκαλιά του και, αν και όλα έμοιαζαν με ψέμα, έστω για τώρα ένιωθε πως ήταν δική του και μόνο δική του. Και με αυτή και μόνο τη σκέψη, άρπαξε το πρόσωπο της με το χέρι του και δίνοντάς της το πιο παθιασμένο φιλί που της είχε δώσει ποτέ, έκανε μια τελευταία κίνηση και τελείωσε.
Τα επόμενα λεπτά φάντασαν χαοτικά και για τους δύο. Η Νίνα είχε κουρνιάσει στην αγκαλιά του και ο Άλεξ χάιδευε τα μαλλιά της μην ξέροντας τί να της πει. Ένα σωρό όμορφες κουβέντες πέρασαν από το μυαλό του και, τελικά, από τα χείλη του βγήκε η πιο γλυκιά κουβέντα που θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί.
«Το εννοούσα αυτό που είπα.», ψιθύρισε στ' αυτί της κι η Νίνα έστρεψε το απορημένο της βλέμμα προς το δικό του.
«Ποιό;»
«Το ότι θα κάνω τα πάντα για να μη σε πληγώσω. Δεν μιλούσε ο ενθουσιασμός της στιγμής. Πράγματι το εννοούσα.»
«Κι ούτε θα με διώξεις;»
«Από πού;»
«Από εδώ. Έτσι δεν είχες πει ότι κάνεις με τις γυναίκες;»
«Με τις γυναίκες.», διευκρίνισε σηκώνοντας λίγο το σώμα του, ώστε να την σπρώξει κάτω από την αγκαλιά του. «Όχι με σένα.»
«Γιατί;»
«Γιατί εσύ είσαι η Νίνα μου.», είπε ακουμπώντας τρυφερά το μέτωπό του πάνω στο δικό της. «Κι από το σπίτι μου κι από τη ζωή μου δεν πρόκειται να σε πάρει κανένας.»
Η Νίνα ένιωσε προς στιγμήν όλο τον κόσμο της να χάνεται. Μετά βίας κρατιόταν να μην αφήσει την καρδιά της να παρασυρθεί από τα παραπλανητικά του λόγια, όμως συγκράτησε τον εαυτό της και του χάιδεψε τρυφερά το πρόσωπο.
«Όσα όμορφα λόγια και να μου πεις, ποτέ δεν θα καταφέρουν να πάρουν τις φοβίες μου μακριά.»
«Το ξέρω. Όμως κι εσύ θέλω να ξέρεις πως δεν ήμουν πάντα αυτός που γνώρισες στο breakin' bad. Μπορώ να κάνω σχέση με γυναίκα και μάλιστα να της είμαι και πιστός.»
«Δεν αμφιβάλω γι' αυτό. Όπως δεν αμφιβάλω και για το πόσο πολύ θα προσπαθήσεις να μη με απατήσεις. Θα χρειαστώ χρόνο για να βεβαιωθώ ότι δεν πρόκειται να μου φερθείς σκάρτα, αλλά... ξέρεις κάτι; Δεν με νοιάζει. Το αν θα μου βγεις πιστός ή όχι είναι ένα ρίσκο που πρέπει να το πάρω μόνη μου. Και μετά από όσα υπέφερα μακριά σου,... νομίζω πως είμαι έτοιμη να το κάνω.»
Ο Άλεξ προς στιγμήν πιάστηκε εξ' απροόπτου. Ένιωσε σαν να μην άκουσε καλά και κυρίως, ένιωσε σαν να μην κατάλαβε αυτό που μόλις είχε ακούσει.
«Δηλαδή,... θες να πεις ότι είμαστε μαζί;»
«Ναι.», του απάντησε χαμογελώντας και αμέσως ο Άλεξ κόλλησε τα χείλη του πάνω στα δικά της. Η Νίνα ανταπέδωσε το φιλί του και κάνοντας μια απότομη κίνηση με το σώμα της, τον έσπρωξε στην άκρη και βρέθηκε από πάνω του. Τον φιλούσε, τον φιλούσε, μέχρι που έχασε την αίσθηση του χρόνου. Επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, η Νίνα άνοιξε τα μάτια της και κάνοντας μια απότομη κίνηση αποτραβήχτηκε εντελώς από πάνω του.
«Όχι! Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί!»
«Τί έπαθες;», τη ρώτησε θορυβημένος. Η Νίνα τύλιξε το σεντόνι γύρω από το γυμνό της σώμα και άρχισε να κόβει νευρικές βόλτες μες στο δωμάτιο.
«Δεν μπορώ ακόμη να δεσμευτώ μαζί σου. Δεν,... δεν γίνεται!»
«Γιατί;»
«Ούτε καν σε ξέρω.»
«Νίνα, με δουλεύεις; Μόλις το κάναμε! Πόσο πιο καλά απ' αυτό, δηλαδή, μπορείς να με μάθεις;»
«Ακριβώς σ' αυτό αναφέρομαι. Μπορεί να το κάναμε και να ήταν και τέλειο, αλλά πού ξέρω εγώ ότι δεν ήταν κάτι που απλά έτυχε; Όχι, όχι. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη για τις επιδόσεις σου στο κρεβάτι. Δεν γίνεται.»
Ο Άλεξ την κοιτούσε έχοντας παγώσει από το σοκ, μέχρι που η Νίνα δεν κατάφερε να συγκρατήσει άλλο τον εαυτό της και τα γέλια της την πρόδωσαν κανονικότατα. Ο Άλεξ σούφρωσε τα μούτρα του και βουτώντας την από τη μέση, την προσγείωσε και πάλι πάνω στο κρεβάτι.
«Καλά, δεν ντρέπεσαι καθόλου; Τί είναι αυτά που κάθεσαι και λες στον γκόμενό σου;»
«Εγώ να ντραπώ; Ή ο γκόμενός μου που δεν σκέφτεται και ψαρώνει αμέσως;»
«Ώστε επιμένεις να σου αποδείξω τί αξίζω;»
«Δεν επιμένω απλά. Το απαιτώ!»
«Εντάξει, λοιπόν.», είπε τραβώντας το σεντόνι από πάνω της, αφήνοντας έτσι το σώμα της τελείως ακάλυπτο. «Ελπίζω μόνο να μην έχεις να κάνεις κάτι άλλο σήμερα, γιατί μέχρι αύριο το πρωί δεν πρόκειται να σηκωθείς απ' αυτό το κρεβάτι.»
«Όλο υποσχέσεις είσαι!», τον προκάλεσε και καθώς εκείνος άρχισε να τη φιλά αχόρταγα στο λαιμό, η Νίνα έσκασε στα γέλια μέχρι που τελικά υπέκυψε.
-----------------------------------------------
Happy Valentine's Day!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :D :D
Εύχομαι να σας άρεσε το αποψινό κεφάλαιο και κυρίως να ταίριαζε στην περίπτωση!!! :) Συγνώμη που το καθυστέρησα τόσο αλλά πραγματικά θεωρούσα πως ήταν ό,τι έπρεπε για την γιορτή των ερωτευμένων!! :)
Τελικά, για πείτε!!! Πώς σας φάνηκε; Μου τη συγχωρήσατε καθόλου τη Νίνα για το σπάσιμο νεύρων που σας προκάλεσε τόσο καιρό ή όχι; Μπορώ να πω πως ακόμη κι εγώ νιώθω ανακουφισμένη που επιτέλους η Νίνα παραδέχτηκε αυτά που νιώθει για τον Άλεξ, που του μίλησε για τις φοβίες της αλλά και που πήρε την απόφαση να αντιμετωπίσει τους φόβους της με τη βοήθειά του.
Και κάπου εδώ να σας πω ότι η ιστορία μόλις ολοκληρώθηκε κατά το 1/3 της, οπότε οπλιστείτε με υπομονή γιατί ακόμα μας περιμένουν αρκετές περιπέτειες. Οι περισσότερες από αυτές θα βρουν τη Νίνα και τον Άλεξ μαζί, άλλες πάλι... ίσως και όχι. Όπως και να'χει πάντως σας ευχαριστώ πολύ πολύ που αγαπήσατε την ιστορία μου μέχρι εδώ και εύχομαι να συνεχίσει να σας κρατά ευχάριστη παρεούλα μέχρι το τέλος της!
Κλείνοντας το αποψινό κεφάλαιο, θα ήθελα να προσθέσω πως επίτηδες δεν το αφιέρωσα σε κάποια από εσάς συγκεκριμένα γιατί, λόγω της ημέρας, θα ήθελα να το αφιερώσω σε όλες μας! Εύχομαι κάθε χρόνο η συγκεκριμένη ημέρα να μας βρίσκει όλες ερωτευμένες και, το σημαντικότερο, ποτέ μα ποτέ να μην σταματήσουμε να πιστεύουμε πως ο έρωτας μπορεί να αλλάξει και τον πιο αδιόρθωτο άντρα.
Φιλάκια πολλά πολλά και τα λέμε την Πέμπτη με καινούριο κεφάλαιο.