Για πρώτη φορά στη ζωή της στάθηκε τυχερή στο θέμα του πάρκινγκ. Είχαν κλείσει τραπέζι σε ένα μαγαζί στην άλλη άκρη της πόλης και, παρόλο που στην περιοχή των Δυτικών Προαστίων τα Σάββατα γινόταν το έλα να δεις, η Νίνα βρήκε σχετικά αμέσως να παρκάρει. Με την Αναστασία, τον Δημήτρη και τον Νίκο είχαν δώσει ραντεβού μέσα στο μαγαζί και, έχοντας φτάσει μισή ώρα νωρίτερα, αποφάσισε να κάνει μια βόλτα στην κατάμεστη πλατεία μπας και ηρεμήσει.
Παρόλο που περπατούσε αρκετά γρήγορα στην προσπάθειά της να κατευνάσει τα νεύρα της, η Νίνα παρέμενε επιεικώς έξαλλη. Όλα της έφταιγαν αλλά κυρίως ήταν έξαλλη με τον εαυτό της. Ο Νίκος έπειτα από τα τόσα συνεχόμενα ραντεβού τους ήταν ασυγκράτητος στο θέμα της επικείμενης σχέσης τους και η Νίνα μετά βίας μπορούσε να συγκρατήσει τα πράγματα ώστε να μην ξεφύγουν. Βαθειά μέσα της ήξερε πως αυτό μεταξύ τους δεν μπορούσε να συνεχιστεί, όμως πλέον ούτε καν ήξερε πώς να το σταματήσει. Από τη μία είχε την Αναστασία που επέμενε πως αυτός ο άνθρωπος ήταν ότι καλύτερο για εκείνη και από την άλλη τον εαυτό της και την Τζίνα να την προειδοποιούν με χίλιους τρόπους πως η σχέση αυτή ήταν απ' άκρη σ' άκρη λάθος. Επί δύο βδομάδες προσπαθούσε να δει τον Νίκο έστω σαν φίλο και δεν τα κατάφερνε, πότε επιτέλους θα τα κατάφερνε να τον δει σαν γκόμενο; Ούτε κι η ίδια δεν ήξερε και μάλλον η απάντηση όσο περνούσε ο καιρός έκλεινε στο ποτέ.
Βλέποντας την ώρα που είχαν δώσει ραντεβού να πλησιάζει η Νίνα επιτάχυνε το βήμα της και κατευθύνθηκε προς το μαγαζί. Το κλαμπ που είχαν επιλέξει να περάσουν το Σαββατόβραδο τους ήταν ένα συμπαθητικό λάτιν στέκι το οποίο η Νίνα είχε ξεθάψει από ένα οδηγό διασκέδασης έπειτα από πάρα πολύ κόπο, στην προσπάθειά της να βρει ένα μέρος στο οποίο δεν θα υπήρχε καμία πιθανότητα να πετύχει τον Άλεξ. Τα οριεντάλ και τα λάτιν μαγαζιά αποδείχθηκαν η καλύτερη επιλογή που μπορούσε να κάνει κι έτσι, δεδομένου ότι και ο Άλεξ και ο Μάρκος σύχναζαν κυρίως στα μαγαζιά του κέντρου, το να επιλέξει μαγαζί στο Μπουρνάζι ήταν ό,τι πιο ιδανικό.
«Ήρθες κιόλας», ακούστηκε η φωνή του Νίκου μόλις μπήκε στο μαγαζί. Η Νίνα είχε μπει εδώ και ώρα και καθόταν ήδη στο τραπέζι τους.
«Ναι, βρήκα αμέσως πάρκινγκ. Η αλήθεια είναι πως ούτε κι εγώ το περίμενα.»
«Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ήθελες να έρθουμε με το δικό μου. Βλακεία που κουβάλησες και το δικό σου αμάξι μέχρι εδώ.»
«Δεν πειράζει. Είμαι λιγάκι κουρασμένη και καλύτερα να έχω το δικό μου αυτοκίνητο σε περίπτωση που θελήσω να φύγω πιο νωρίς.»
«Μπορώ να κάνω κάτι για την κούραση σου;», ρώτησε σκύβοντας να την αγκαλιάσει. Η Νίνα αποτραβήχτηκε και στη συνέχεια έβαλε και τα δυο της χέρια μπροστά του, ώστε να τον σπρώξει πιο πέρα.
«Όχι,... και μιας και το έφερε η κουβέντα,... ήθελα να σου πω πως προχωράμε πολύ γρήγορα και δεν μ' αρέσει αυτό.»
«Γρήγορα;»
«Ναι. Το να προσπαθείς συνέχεια να με αγκαλιάσεις ή να βρεις ευκαιρία να με φιλήσεις όταν κοιτάω αλλού, δεν είναι και πολύ ωραίο. Θεωρώ πως βιάζεσαι λίγο, οπότε καλύτερα να το πάμε πιο σιγά.»
Ο Νίκος ξενέρωσε με αυτό που άκουσε και, αλλάζοντας θέση, έφυγε από δίπλα της και πήγε κι έκατσε απέναντί της.
«Εδώ είναι καλά;», ρώτησε ενοχλημένος και η Νίνα του χάρισε ένα χαμόγελο γεμάτο ειρωνεία και ενθουσιασμό.
«Μια χαρά.»
«Πάντως να ξέρεις ότι πολύ το ζορίζεις. Οι σχέσεις είναι πολύ πιο απλές απ' όσο πιστεύεις και αν δεν χαλαρώσεις δεν πρόκειται να ευχαριστηθείς τίποτα.»
«Οι σχέσεις είναι απλές όταν είσαι ερωτευμένη με τον άλλον κι όχι όταν προσπαθείς με το ζόρι να νιώσεις κάτι γι' αυτόν.», ήθελε να του πει αλλά τελικά δεν πρόλαβε. Ο Δημήτρης με την Αναστασία μόλις είχαν μπει στο μαγαζί.
«Καλώς τους!», αναφώνησε βιαστικά η Νίνα, ώστε να αλλάξει το θέμα συζήτησής τους. Η Αναστασία τους χαιρέτησε γεμάτη χαρά και ο Δημήτρης τους κοίταξε για λίγο απορημένος.
«Γιατί κάθονται απομακρυσμένα τα πιτσουνάκια;»
«Γιατί δεν είναι πιτσουνάκια!», απάντησε ορθά-κοφτά η Νίνα. Ο Δημήτρης την κοίταξε έκπληκτος, το ίδιο κι η Αναστασία.
«Τί έγινε; Τσακωθήκατε;»
«Όχι, βέβαια. Απλά αποφασίσαμε να το πάμε λίγο πιο χαλαρά.»
«Χαλαρά;», αναρωτήθηκε ο Δημήτρης κοιτάζοντας έκπληκτος τον Νίκο. «Τί χαλαρά; Αφού εσείς τα 'χετε.»
«Όχι, δεν τα έχουμε.», του ξεκαθάρισε η Νίνα κι ας την κοιτούσε ο Νίκος στραβά. «Μπορεί να φιληθήκαμε μια φορά κατά τύχη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα φτιάξαμε κιόλας. Έχουμε αρκετό δρόμο μέχρι να γίνει αυτό.»
Ο Δημήτρης μαζεύτηκε στη θέση του πιστεύοντας πως έκανε βλακεία πετώντας μια τέτοια κουβέντα και η Αναστασία πήρε λίγο παραπέρα την Νίνα για να μιλήσουν ιδιαιτέρως.
«Τί είναι αυτά που κάθεσαι και λες; Πας καλά;»
«Την αλήθεια λέω. Κάνει που κάνει τη μαλακία και λέει δεξιά κι αριστερά ότι τα 'χουμε, μην νομίζει ότι συμφωνώ κιόλας.»
«Νίνα!»
«Αναστασία, κόφτο!», απάντησε νευριασμένη στην ξαδέρφη της. «Μια ζωή με κατακρίνεις που μπλέκω με αλήτες και πληγώνομαι κι έτσι αυτή τη φορά αποφάσισα να ακούσω τη συμβουλή σου και να μπλέξω με κάποιον νορμάλ. Κάνω μεγάλη προσπάθεια να τον ανεχτώ δίνοντάς του μια ευκαιρία γι' αυτό σταμάτα να μου τα πρήζεις!»
«Κάνεις βλακείες.»
«Αναστασία, μην μ' εκνευρίζεις!. Στο τσακ είμαι να σας παρατήσω και να φύγω.»
«Πω, πω, νεύρα!», αναφώνησε εκείνη με υφάκι. «Μια κουβέντα είπα. Χαλάρωσε!»
Η Αναστασία απομακρύνθηκε κι η Νίνα συγκράτησε απελπισμένη το κεφάλι της με τα χέρια της. Έπρεπε να ηρεμήσει. Δίκιο είχε η ξαδέρφη της, τα νεύρα της δεν ήταν καθόλου καλά. Ήθελε να τους βρίσει, να ουρλιάξει, να τα σπάσει όλα μες στο μαγαζί, να ξεσπάσει. Πόσο σκατά τα είχε κάνει; Καθόταν και υπέφερε υπομένοντας κι αυτούς και τον Νίκο,... γιατί; Επειδή πριν δυο βδομάδες δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τον πανικό της και να χορέψει μ' αυτόν που πραγματικά ήθελε. Μια ηλίθια φοβία της είχε σταθεί αφορμή να χάσει οριστικά τον άντρα με τον οποίο ήταν ερωτευμένη και τώρα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι' αυτό. Κι όσο συνειδητοποιούσε το πόσο ανήμπορη ήταν να τον ξανακερδίσει, τόσο τα νεύρα της συσσωρεύονταν χτυπώντας κόκκινο. Έπρεπε πάσει θυσία να βρει έναν τρόπο και να ηρεμήσει. Να σταματήσει να ξεσπά τα νεύρα της στους γύρω της, να παραδεχτεί το λάθος της και να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών της. Ίσως έτσι κατάφερνε να ηρεμήσει, ίσως πάλι και όχι.
«Ρε συ Νίνα; Ο τύπος που χόρευε στο Breakin' Bad δεν είναι αυτός;»
Στο άκουσμα και μόνο της ερώτησης, το σώμα της Νίνας πάγωσε. Γύρισε σαστισμένη προς την Αναστασία προσπαθώντας να καταλάβει αν πράγματι άκουσε καλά ή όχι και μόλις το βλέμμα της στράφηκε προς την είσοδο, μια σκοτοδίνη την επισκέφτηκε μονομιάς. Ήταν ο Άλεξ. Κι όχι μόνο είχε επιλέξει να έρθει στο πιο άκυρο μαγαζί της Αθήνας, αλλά έσερνε μαζί του και μια γκόμενα. Μια δίμετρη καστανή παρουσία, τίγκα στην προσθετική πλαστική και ντυμένη μόνο με τα απαραίτητα. Περπάτησαν μαζί μέχρι την άλλη πλευρά του μαγαζιού και φτάνοντας στο μπαρ, ο Άλεξ τη βοήθησε να κάτσει σε ένα σκαμπό, μιας και τα θεόρατα τακούνια που φορούσε δεν της επέτρεπαν να στηριχθεί και να ισορροπήσει από μόνη της.
«Έγινε κάτι;», τη ρώτησε η Αναστασία βλέποντάς την να έχει ασπρίσει. Η Νίνα κρύφτηκε στη θέση της και απάντησε τάχα αδιάφορα στην ξαδέρφη της.
«Όχι μωρέ, απλά είναι γνωστός του Μάρκου και δεν θέλω να με δει.», απολογήθηκε τρέμοντας ολόκληρη. «Ξέρεις,... είπα στην Τζίνα ψέματα ότι δεν θα βγω απόψε. Γι' αυτό.»
Η Νίνα μεταφέρθηκε προς τη μέσα μεριά του τραπεζιού τους, πιστεύοντας πως έτσι θα μπορούσε να βλέπει προς το μέρος του, δίχως εκείνος να την πάρει είδηση. Ο Άλεξ είχε ακουμπήσει τους αγκώνες του στη μπάρα, με το πρόσωπο του στραμμένο ερευνητικά προς το μαγαζί. Η Νίνα έκρυψε το δικό της, κοιτώντας τον πια πίσω από τον πατικωμένο κόσμο αλλά ακόμα κι έτσι δεν του πήρε παραπάνω από δύο δευτερόλεπτα για να την ξεχωρίσει μες στο πλήθος. Οι μύες στα εκτεθειμένα μπράτσα του τσιτώθηκαν από την ένταση και αμέσως ανασήκωσε κι άλλο το κεφάλι του για να δει ποιοί ήταν μαζί της. Με το που είδε τον Νίκο, τα μάτια του κυριεύτηκαν από θυμό. Η Νίνα το κατάλαβε και κοίταξε προς την άλλη πλευρά προσποιούμενη πως δεν τον είδε, με τον Άλεξ να την κοιτά επίμονα περιμένοντας να διασταυρωθούν τα βλέμματά τους. Με την ώρα να περνά και την Νίνα να αρνείται να τον κοιτάξει, ο Άλεξ αποφάσισε να ασχοληθεί επιτέλους με τη συνοδό που μέχρι πρότινος αγνοούσε. Κάτι της ψιθύρισε στ' αυτί και μόλις εκείνη του χαμογέλασε πονηρά, ο Άλεξ την έπιασε από τα οπίσθια, βοηθώντας την υποτίθεται να σταθεί όρθια. Η Νίνα προσπάθησε να παραμείνει ψύχραιμη και έστρεψε το βλέμμα της προς την άλλη μεριά. Δεν άντεξε, όμως, ούτε για δύο δευτερόλεπτα και ξανάστρεψε το κεφάλι της προς τον Άλεξ. Η γκόμενα είχε κολλήσει επάνω του κι εκείνος έχοντας χώσει τη γλώσσα του βίαια μέσα στο στόμα της, την είχε χουφτώσει και με τα δυο του χέρια ώστε να μπορεί να τρίβει ερεθιστικά τη λεκάνη της επάνω στη δική του.
«Έτσι είσαι;», ούρλιαξε από μέσα της και, σαν να μην έφτανε η θολούρα που της είχε δημιουργήσει η εικόνα που αντίκριζε, κατέβασε μονορούφι το ποτό της ώστε να θολώσει ακόμη περισσότερο το μυαλό της. «Τώρα θα δεις!», συμπλήρωσε και στη συνέχεια έψαξε να βρει τον Νίκο.
«Νίκο, θες να χορέψουμε;», τον ρώτησε προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να κρύψει τον θυμό της και να συμπεριφερθεί φυσιολογικά. Η Αναστασία ήταν η πρώτη που την κοίταξε παραξενεμένη.
«Αφού εσύ δεν χορεύεις.»
«Ε, μια στο τόσο δεν πειράζει. Νικο, πάμε;»
«Ευχαρίστως.», της είπε εκείνος ενθουσιασμένος και πιάνοντάς την από το χέρι, την οδήγησε στο κέντρο του μαγαζιού. Η Νίνα επίτηδες μετακινήθηκε λίγο παραπέρα ώστε να είναι σίγουρα μέσα στο οπτικό πεδίο του Άλεξ. Ύστερα, τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του και με τα σώματά τους ίσα να ακουμπούν, άρχισε να κουνάει τους γοφούς της στο ρυθμό του τραγουδιού.
Όση ώρα είχε κολλημένο το σώμα της πάνω στον Νίκο δεν γύρισε ούτε μια στιγμή να κοιτάξει τον Άλεξ. Ήξερε ότι θα την κοιτούσε και το μόνο που ευχόταν ήταν να ένιωθε κι αυτός όπως εκείνη. Διαλυμένος που ακουμπούσε έναν άλλον άντρα, όπως κι εκείνη διαλύθηκε όταν τον είδε να φιλά μια άλλη γυναίκα. Τρελαμένος που κάποιος άλλος άγγιζε αυτό που ήθελε εκείνος, όπως κι εκείνη ένιωσε να τρελαίνεται όταν τον είδε να αγγίζει αυτή τη γυναίκα. Κάνοντας μία φιγούρα γύρισε την πλάτη της προς τον Νίκο και ακουμπώντας πάνω του, έσφιξε τα χέρια του γύρω από τη μέση της. Δεν σκεφτόταν τίποτα άλλο παρά μόνο το πόσο πολύ μισούσε τον εαυτό της. Τον μισούσε που δεν είχε τα κότσια να διεκδικήσει τον Άλεξ, τον μισούσε που είχε φτάσει σε αυτή την κατάσταση ξεφτιλίζοντας τον εαυτό της και χορεύοντας με έναν άνθρωπο για τον οποίο δεν της καιγόταν καρφί. Έκλεισε τα μάτια της και έγειρε το κεφάλι της πίσω, ακουμπώντας το μάγουλό της πάνω στο λαιμό του Νίκου. Το μόνο που ευχόταν εκείνη τη στιγμή ήταν να βρισκόταν ο Άλεξ στη θέση του. Να γύριζε τον χρόνο πίσω, ακριβώς σε εκείνη τη βραδιά που ο Άλεξ της είχε ζητήσει να χορέψουν και αντί να φοβηθεί και να φύγει, να έμενε να ζήσει αυτό που ζούσε τώρα στην αγκαλιά του Νίκου. Δεν ήθελε τίποτα άλλο. Μόνο να γινόταν ένα θαύμα και ο Άλεξ με τον Νίκο απλά να άλλαζαν θέσεις.
Όταν το τραγούδι τελείωσε κι εκείνη άνοιξε πια τα μάτια της, το μόνο που πρόλαβε να δει ήταν τον Άλεξ να έρχεται καταπάνω τους. Προσπάθησε να βάλει τα χέρια της στο στήθος του για να τον απωθήσει προς τα πίσω όμως ήταν πολύ αργά. Η γροθιά του είχε φύγει πάνω από κεφάλι της και είχε προσγειωθεί με απίστευτη δύναμη επάνω στον Νίκο. Και παρόλο που και η ίδια αλλά και ο Δημήτρης έτρεξαν να τους χωρίσουν, εκείνοι είχαν πέσει κάτω και δέρνονταν.
«Άλεξ, σταμάτα!», φώναξε κι ευτυχώς ο Άλεξ σταμάτησε να τον χτυπά. Ξέροντας πως η δύναμή της δεν επαρκούσε για να τον τραβήξει προς τα πίσω, η Νίνα χώθηκε ανάμεσα σ' εκείνον και τον Νίκο κι έτσι ο Άλεξ, από φόβο να μην την χτυπήσει κατά λάθος, αναγκάστηκε επιτέλους να κάνει πίσω.
«Αν ξαναπλώσεις τα κωλό-χερα σου πάνω της θα στο σπάσω.», φώναξε απευθυνόμενος προς τον Νίκο και αναφερόμενος στο σαγόνι του που το κρατούσε από τον πόνο. Εκείνος σκούπισε τα αίματα που είχε στο πρόσωπο και άρχισε να φωνάζει.
«Φωνάξτε την ασφάλεια του μαγαζιού να τον πετάξει έξω. Έχει πρόβλημα ο άνθρωπος.»
«Αν σου βαστάει, έλα εσύ να με πετάξεις έξω!»
«Άλεξ, ηρέμησε!», τον παρακάλεσε για μία ακόμη φορά η Νίνα. Ο Άλεξ όλο και πλησίαζε ξανά προς τον Νίκο κι εκείνη, παρά το μικροκαμωμένο της σώμα, έκανε ότι μπορούσε για να τον συγκρατήσει πίσω.
«Εγώ δεν έχω καμιά δουλειά να βγάζω τα σκουπίδια έξω από το μαγαζί! Εσύ επιτέθηκες σε μένα και στην κοπέλα μου, άρα τράβα να...»
«Νίκο, σκάσε!», τσίριξε η Νίνα πριν η λέξη κοπέλα θυμώσει τον Άλεξ περισσότερο. «Βούλωστο, τα κάνεις χειρότερα!»
«Το μέρος του παίρνεις;», διαμαρτυρήθηκε εκείνος και νευριασμένος με το γεγονός ότι η Νίνα κρατούσε σχεδόν αγκαλιά τον Άλεξ για να μην κινηθεί ξανά εναντίον του, την άρπαξε από το μπράτσο και την τράβηξε απότομα προς το μέρος του. Κι αν η λέξη κοπέλα δεν είχε σταθεί αφορμή για να εξαγριωθεί χειρότερα ο Άλεξ μαζί του, αυτή η απότομη χειρονομία επάνω στη Νίνα τον έκανε θηρίο. Πριν καν αντιληφθεί κανείς τους το παραμικρό, ο Άλεξ άρπαξε τον Νίκο από το πουκάμισο με το ένα χέρι και, τραβώντας τον απότομα προς το μέρος του, του έσκασε άλλη μία μπουνιά στο πρόσωπο.
«Σου είπα μακριά τα κωλό-χερά σου από πάνω της!», φώναζε εξακολουθώντας να τον χτυπά με μανία και μέχρι να έρθουν οι μπράβοι του μαγαζιού για να τους χωρίσουν, ο Άλεξ είχε κατεβάσει άλλες δύο φορές τη γροθιά του στο πρόσωπό του. Πλέον το κάτω χείλος και η μύτη του Νίκου ήταν γεμάτα αίματα, ενώ ο Άλεξ είχε μόνο ένα ελαφρύ χτύπημα στο μάτι. Η ασφάλεια τον συνόδευσε μέχρι έξω και από πίσω τους έτρεξε και η Νίνα.
«Παιδί μου, πας καλά;», του φώναξε με το που έμειναν μόνοι έξω στην είσοδο, τρέχοντας να τον προλάβει καθώς απομακρυνόταν. «Του έσπασες τη μύτη!»
«Αυτό ήταν που δεν σ' αρέσει να χορεύεις;»
«Άλεξ, σταμάτα να τρέχεις κι άσε με να δω το μάτι σου.», του φώναξε κι ο Άλεξ βράζοντας από θυμό σταμάτησε απότομα και γύρισε προς το μέρος της. Το μάτι του είχε αρχίσει να πρήζεται αλλά ευτυχώς δεν είχε κάποια πληγή. Η Νίνα έκανε να το ακουμπήσει κι εκείνος απομάκρυνε με νεύρα το χέρι της από πάνω του.
«Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί μ' αυτόν τον μαλάκα χόρευες μια χαρά ψύχραιμη ενώ με μένα να έκανες λες και προσπάθησα να σε σκοτώσω;»
«Δεν χόρευα μαζί του.»
«Ναι σωστά, δεν χόρευες. Έτριβες τον κώλο σου πάνω του μπας και του σηκωθεί και σε πηδήξει, αυτό έκανες!»
«Σοβαρά; Εγώ το έκανα αυτό ή εσύ;»
«Νίνα, πηδιέσαι ή όχι με τον τύπο που έδειρα;»
«Όχι!»
«Λες ψέματα!»
«Εγώ ή εσύ; Που πριν μια βδομάδα έλεγες πως με θες και τώρα κάθεσαι και δίνεις γλωσσόφιλα πίσω από την πλάτη μου;»
«Δεν ήταν καθόλου πίσω από την πλάτη σου. Ήταν ακριβώς μπροστά στα μάτια σου και το έκανα μόνο και μόνο για να σου τραβήξω την προσοχή.»
«Α, μπράβο! Υπέροχα! Απορώ πώς δεν σκέφτηκα τόση ώρα να βάλω το χέρι του Νίκου ανάμεσα στα πόδια μου μπας κι έτσι τραβήξω και τη δική σου προσοχή!»
Το πρόσωπο του Άλεξ κοκκίνισε μονομιάς και αμέσως την άρπαξε από το μπράτσο. Η Νίνα τον κοίταξε έκπληκτη. Όχι επειδή έβαλε δύναμη και την πονούσε, αλλά επειδή μπορούσε ξεκάθαρα να νιώσει το πόσο πολύ έτρεμε από τα νεύρα του.
«Γιατί εκείνος κι όχι εγώ;»
«Άλεξ, λες βλακείες.»
«Απάντησέ μου! Τί το καλύτερο έχει εκείνος που δεν το 'χω εγώ;.»
«Ξεκόλλα πια το μυαλό σου απ' αυτό το καλύτερος ή χειρότερος. Δεν περιστρέφεται όλος ο κόσμος γύρω από το τέλειο ξέρεις.»
«Τότε γιατί είσαι μαζί του;»
«Δεν είμαι μαζί του.»
«Είχε τα χέρια του πάνω στη μέση σου!»
«Είχες τα χέρια σου πάνω στον κώλο της!»
«Το έκανα για να ζηλέψεις!»
«Και τα κατάφερες!», φώναξε αφήνοντάς τον άναυδο. «Συγχαρητήρια! Δεν έχω τίποτα άλλο να σου πω!»
Το ύφος του Άλεξ σαν να μαλάκωσε προς στιγμήν και η Νίνα παριστάνοντας τη θιγμένη έκανε να φύγει προς το μαγαζί. Πριν προλάβει να απομακρυνθεί ο Άλεξ την σταμάτησε.
«Άσε με!», διαμαρτυρήθηκε όμως ο Άλεξ την ταρακούνησε ώστε να στρέψει το πρόσωπό της προς το δικό του.
«Πριν δυο βδομάδες σε πήρα να χορέψουμε και φρίκαρες. Νίνα, για τελευταία φορά: τί παραπάνω έχει αυτός από εμένα;»
«Τώρα; Μια σπασμένη μύτη.»
«Νίνα!»
«Εντάξει, σταματάω!», είπε σηκώνοντας προς τα πάνω τα χέρια της, υποδηλώνοντας έτσι πως σταματά τις βλακείες. Ο Άλεξ την κοιτούσε με ένα ύφος που ξεχείλιζε από εκνευρισμό. «Δεν έχω κάποιο πρόβλημα με το χορό,... απλά με σένα δεν θέλω να χορέψω.»
«Γιατί;»
«Είναι πολύπλοκο, δεν ξέρω πώς να το...»
«Γιατί;», ούρλιαξε χτυπώντας τη γροθιά του στον τοίχο που βρισκόταν ακριβώς πίσω της. Η Νίνα έγινε έξαλλη και εντελώς αντανακλαστικά γύρισε και τσίριξε κι αυτή.
«Γιατί δεν θέλω να μ' ακουμπάς!»
Η απογοήτευση που ζωγραφίστηκε στο βλέμμα του Άλεξ δεν είχε προηγούμενο. Ο χρόνος πάγωσε και για κάμποσα λεπτά έμειναν να κοιτιούνται σαν δυο ξένοι.
«Δεν εννοώ να μην μ' ακουμπάς καθόλου, απλά όταν χορεύεις...», προσπάθησε να διορθώσει τα λόγια της με ήρεμο τόνο. Εκείνος χωρίς να πει λέξη, τράβηξε το χέρι του από τον τοίχο κι απομακρύνθηκε όπως όπως από κοντά της. «Έλα ρε Αλεξ, δεν το εννοούσα έτσι όπως ακούστηκε.»
«Άρα ξέρεις πολύ καλά πώς ακούστηκε.», της φώναξε βράζοντας από θυμό. Η Νίνα άρχισε να τρέχει προς το μέρος του, καθώς εκείνος πλησίαζε προς το παρκαρισμένο αυτοκίνητό του.
«Άλεξ, σταμάτα.»
«Νίνα, γύρνα στον γκόμενό σου και παράτα με ήσυχο.»
«Δεν είναι γκόμενός μου!», του φώναξε αλλά είχε μπει μέσα στ' αυτοκίνητο και δεν την άκουσε. «Δεν είναι γκόμενός μου!», του φώναξε ακόμα πιο δυνατά αλλά ο Άλεξ είχε βάλει μπρος και είχε ήδη φύγει από εκεί.
-----------------------------------------------------
Τί μου κάνετε; Σας εκνεύρισα πολύ μ' αυτό που έγινε;
Πραγματικά δεν έχω λόγια, ούτε για τον έναν ούτε για τον άλλον! Από τη μία σκεφτόμουν ότι θα μου σκυλο-βρίσετε τη Νίνα όταν το έγραφα κι από την άλλη σκεφτόμουν ότι κι ο Άλεξ δεν συμπεριφέρθηκε και σαν άγιος και θα τ' ακούσει κι αυτός!
Λοιπόν, ακούω εντυπώσεις! Τί σενάρια είχατε κάνει για την επανεμφάνιση του Άλεξ και κατά πόσο πέσατε μέσα; Τώρα τί γνώμη έχετε σχηματίσει μετά απ' αυτό και για τους δύο; Τη χειρότερη φαντάζομαι... :P
Επόμενο κεφάλαιο του Αγ. Βαλεντίνου, όπως σας υποσχέθηκα. Κι όχι Κυριακή απόγευμα, αλλά Σάββατο αργά το βράδυ, ώστε στις 14/2 να το βρείτε έτοιμο το πρωί.
Φιλάκια πολλά και ελπίζω να μην σας εξόργισα πολύ!!! :P :P