Napuno ng hiyawan at palakpakan sa buong function hall dahil sa kilalang mga dancers na nagpeperform ngayon sa entablado— bagay na naabutan ko pagpasok sa loob.
"Good evening po, Miss Chrissandra!" Napatalon ako sa gulat nang humarang sa aking paningin ang isang payat at matangkad na babae. Ang pormal ng tindig nito na nakangiti sa akin ng napakatamis. Lumipat ang mga mata nito sa aking likuran na tila may hinahanap. Napalingon naman ako sa tinitingnan niya pero wala namang kakaiba maliban na lamang sa nakabantay na mga guwardiya sa pintuan.
"Kanina pa po kayo hinihintay nina Ma'am Celeste, Ma'am. This way po." Nagsalita ulit ito pagharap ko sa kanya. Nakasunod lang ako dito na naglakad patungo sa harapan. Nag-init ang aking mga pisngi dahil sa mga matang nakasunod sa akin na pilit kong iniiwasan.
Palakas naman ng palakas ang tunog ng musika na sinasabayan pa ng sigawan ng mga tao. As soon as I lifted my gaze I saw my mom and Tita Celeste talking with each other, while my Dad and Tito (Keith's Dad) were gawking at the front. Unang nakapansin sa akin si Tita. Bahagya niya pa akong tinuro kaya napalingon sila sa akin. Nakita kong sinuri ni Dad ang kanyang relo habang papalapit kami sa kanila. I thank the lady who guided me when she pulled me a seat. She just bowed at me at bumalik na sa dinaanan namin kanina.
"Where's Keith?" Ang bungad ni Mommy Celeste sa akin pagharap ko sa kanila. Sinigaw niya pa ito malapit sa aking tenga dahil sa ingay ng musika. Matiyaga namang naghihintay sa sagot ko ang apat na pares ng mga mata.
My heart pounds so fast. "I-thought he's already here." I answered. Sabi niya susunduin niya ako. Nagmukha tuloy akong tanga kakahintay sa wala.
"Call Nathan, Baka magkasama sila." Mr. Cruz ordered his wife.
"Are you serious? Nathan is still on his way. Nagpaalam siya sa akin kanina na hahabol nalang." Sagot naman ni Tita Celeste.
"I'll contact him again, baka nabusy lang po." Paninigurado ko sa mga magulang ni Keith. Bakas kasi sa kanilang mga mukha ang pag-aaalala sa anak. Kagaya nga ng sabi ko, kinuha ko ang telepono sa pouch at dinial ang kanyang numero. Ring lang pa rin ito ng ring, walang sumasagot.
Sa totoo lang, kanina pa ako balisa. Kung ano-ano na ang pumapasok sa isipan ko lalo na ngayon. I don't know. Gusto kong balewalain itong nararamdaman ko because I know I'm just overthinking. But my instinct keeps haunting me.
I came back to my senses when the waiter served the food in front of me. Napatingin ako sa paligid at narealize ko kung gaano ako ka-late dahil ako nalang ang pinagsisilbihan ng pagkain.
Narinig ko ang pagtigil ng malakas na musika at kasunod noon ay ang malakas na palakpakan mula sa manonood. Nagsalita ulit ang emcee. May sinasabi na hindi ko maintindihan. Wala talagang pumapasok sa isipan ko. My mind is clouded with so many unnecessary thoughts right now.
"Baby, kumain ka na." Pagsita sa akin ni Mommy nang mapansin niya siguro na hindi ko ginagalaw ang aking pagkain. Tumango nalang ako bilang sagot at sumubo ng konti para wala na akong marinig pa galing sa kanya. Then the next thing I knew, nasa taas na si Daddy at si Mr. Cruz.
"This is also a very special event for us, because tonight we will be announcing the official union of Cruz Enterprise and The Great Park Company."
"And also tonight we would like to acknowledge the new member of the Executive Team, my beautiful daughter-in-law, Mrs. Chrissandra Park Cruz."
Nakaramdam ako ng hiya sa palakpak ng mga tao. "Congratulations, my dear Sandra. You deserve it." Tita Celeste who sat beside me, felicitated me as she snaked her arms around my waist.
I look at my mom who's smiling and looking at me so brightly, and as if telling me congratulations and i should go now to the stage.
Kahit nag-iinit na ang aking mukha sa hiya, tumayo ako at nagtungo sa entablado. When Dad's Keith and my eyes met, he smiled and bowed slightly at me. Lumambot naman ang puso ko nang makita kung gaano ka proud ang daddy sa akin. Silently, I thanked him so much for everything he had done for me, hindi dahil sa binibigay niya lahat ang gusto ko ngunit dahil hinayaan niya akong matuto at tumayo sa sarili kong mga paa.
Mas lalong lumakas ang mga palakpakan, the moment I bowed to everyone. At sa pagkakataong inangat ko ang aking ulo, isang pamilyar na pigura na nasa likuran ang sumalubong sa akin. Nathan was standing there so firm and tall. Hindi masyadong malayo, kaya nakita ko ang pagkagulat sa kanyang mga mukha na tila hindi makapaniwala—nakatutok lang sa akin ang kanyang mga mata at nakaawang ang mga labi.
Umatras ako at nagtago sa likuran ni Daddy na bumati sa akin habang si Tito ay nagbigay ulit ng kanyang mensahe. Nakasunod lang ang mga tingin ko sa kanya na nagtungo sa harapan, sa mesang nakalaan para sa executive members. His aura seems so cold and serious, hindi ako sanay. Matapos halikan si Tita Celeste sa pisngi at batiin si mommy, umupo ito sa tabi ng upuan ni Tito. Hindi na ulit ito tumingin sa akin, maybe he was avoiding having eye contact with me.
"Nathan meet your brother's wife, Sandra. For sure you guys have already met. Sandra took her training for the corporate with Keith's hand. Pinakiusapan kasi ako ng kapatid mo to make their relationship private. And now we are supposed to make an announcement about that." Tita Celeste announced the moment we went back on our seats and as the program continues. I studied Nathan's reaction. Nakatuon lang ang tingin nito sa ina. Bumaling naman sa akin si Tita.
"Ija, nakausap mo na ba ang asawa mo?" She asked.
"Wala pa po." Tita Celeste looked at mom apologetically upon hearing my answer.
"It's all right, Celeste. Don't stress yourself too much. We can set another sched for it. Is that okay with you, Sandra?" Wala naman akong choice kundi ang tumango.
Buong programa lumilipad lang ang isipan ko. I was preoccupied with the thoughts of my missing husband and with Nathan, na hindi ko na namalayang patapos na ang pagdiriwang kung hindi pa tinawag si Daddy upang magbigay ng closing remarks. Hindi ko maiwasan ang madismaya at mabigo dahil umasa akong magpapakita ngayon dito ang asawa ko, umasa akong maipapakilala na niya ako bilang kanyang asawa gaya ng napagkasunduan. Pero, wala. Kahit anino niya ay hindi ko nakita.
I felt so unmotivated to move. Hindi ko matanggap na tapos na at umuuwi na ang mga tao. Ang naiwan na lang ay sila mommy at ilang miyembro ng Executive team na ngayon ay nag-uusap. Nakasunod lang ako kanila mommy hanggang sa gumayak na ang lahat patungog parking lot.
"Sa akin ka na sumama." Napalingon agad ako sa likuran nang magsalita si Nathan. Mukhang narinig naman ito nila mama dahil lumingon din sila sa amin.
"Sa akin na po sasabay si Sandra." Anunsyo nitong muli.
"Mas mabuti pa nga, Nathan." Komento naman ni Tita Celeste.
"We will have Keith investigated, kung saan siya ngayon at kung ano ang nangyari sa kanya." Tito said domineeringly with his jaw clenched.
"I won't tolerate this kind of behavior. This is so disappointing!" He continued. Hinawakan naman ni Tita Celeste ang braso ng asawa bilang pagpapapigil.
"Sige na Nathan, anak, ihatid mo na si Sandra. Mag-iingat kayo." Pakiki-usap ni Tita kay Nathan.
Pareho kaming tahimik habang nasa byahe. I don't know but the atmosphere between us right now is so different and awkward compared before. Ano kaya ang naglalaro sa isipan ngayon ni Sir Nathan?
"I'm sorry." Pagbabasag ko ng katahimikan at feeling ko kasi kailangan ko din humingi ng tawad sa kanya.
"For what?"
"For not telling you about it." I answered as I took a glance on him.
"Now it all makes sense why it is hard for you to accept my offer. Wow! I can't believe you're my sister-in-law!" He exclaimed. Sumilip lang ito saglit sa akin at binalik na ulit ang tingin sa daan.
"Sorry talaga."
"It's all right, Sandra. I know Keith is a very private person. Ganon na ba talaga ako katagal na nawala? Ang dami ng nagbago." Ngumiti nalang ako bilang pagsukli sa pagbabahagi niya.
"And you know what? All this time I was so amazed and curious why the CEO's secretary lives at a high-end subdivision." Natawa naman ako sa pagtatapat ni Nathan.
"I really thought Keith is still living in his condo, kasi hindi ko siya nakikita sa bahay simula pag-uwi ko." Dahan-dahang kumupas ang aking pagtawa at napa-isip.
Condo?
"Malapit na akong magtampo. Ni-isa talaga walang nagsabi sa akin."
Kinuha ko ang aking maliit na pitaka at hinanap doon ang papel na binigay noon sa akin ni Nathan.
"I wanna drop you exactly at your house, Sandra. Just give me the direction."
Sinuri ko ito at napaisip. Sa mga pagkakataong, hindi umuuwi ng bahay si Keith, possible bang dito ko lang siya makikita?
"Sandra. You're spacing out. Are you alright?"
I went back on my senses when Nathan tapped me on my shoulders. Then, I realized na nakahinto na pala ang sasakyan sa harap ng subdivision.
"So what I've said—"
"Thanks, Nathan. Dito nalang ako."
"Sigurado ka?"
"Yes. Thank you talaga."
"Mukhang nagmamadali ka. Are you sure you don't want me to drop you inside?"
"Okay lang talaga, kuya Pogs. Mag-ingat ka ha." Pagpapaalam ko ulit bago bumaba sa sasakyan.
I immediately grabbed a cab the moment I've seen his car fades away. Nabubulol pa ako habang binibigay sa driver ang lokasyon dahil sa tindi ng kaba. Hindi naman ako sigurado kung nasa kanyang condo nga ba talaga ito, pero hindi ko alam bakit kinakabahan ako ng ganito.
Ang bigat ng mga hakbang ko pagpasok sa lobby. Lumapit agad ako sa front desk at nagtanong. Tinanong din ako nito pabalik kung kaano-ano ko raw ang may-ari. Sinagot ko ang staff, tapos tinuro nito sa akin kung saang floor ko ito makikita.
Sumakay ako ng elevator at pinindot ang sinabi niyang floor. Mula sa repleksyon, nakikita ko ang kaba sa aking mukha. Lumapit ako ng konti at inayos ang nagulo kong buhok. I smiled at myself. In this way, napakalma ko ang aking sarili.
Ting
My heart pummeled in excitement as the elevator opened. Mabilis naman ang mga lakad ko habang nakatingin sa numero ng mga condo unit, silently hoping na makikita ko ngayon ang asawa ko.
Napatigil ako sa harap ng pintuan habang pabalik-balik ang tingin sa numero ng pintuan at numero na nasa papel na hawak ko. Sinisiguradong ito ang unit na tinutukoy ng papel. Pinasok ko ang papel sa loob ng pouch as I prepare myself to knock.
Kakatok na sana ako, when I realized it was slightly open. Napatalon ang puso ko sa hindi ko mapaliwanag na dahilan. Ibig bang sabihin nito maaaring nandito nga si Keith?
I opened it slowly, iniiwasang gumawa ng ingay. Pumasok ako sa loob at tumambad sa akin ang living room nito and next to it is the 4 seated dining table. Walang tao kaya nilibot ko ang paningin sa kabuuan ng kwarto hanggang sa makita ang itim na tuxedo na nasa sahig sa harap ng isang pintuan. Pintuan siguro ng kwarto. Lumapit ako dito upang pulutin ito.
Binatawan ko ang damit nang marinig ang mahinang boses na parang umuungol. I felt my heart intensely pummeled at tumayo dahil sa kuryusidad. I don't know what's happening to me right at that moment na hindi na ako nagdalawang isip pa na buksan ang pintuan.
Naestatwa ako sa kinatatayuan ko nang makita si Keith na tinitira ng malakas sa likuran si... Mitch. Nakapikit ang dalawa at umuungol sa matinding sarap, bagay na sumasaksak at pumupiga sa aking dibdib. Hindi mabigyan ng hustisya ng salitang masakit ang nararamdaman ko ngayon. Nanlamig ang buong katawan ko at lumambot ang mga tuhod ko dahilan ng pagbagsak ko sa sahig. Gumawa ito ng ingay na nagpatigil sa ginagawa ng dalawa na nagulat nang makita ako.
"Sandra!" Kitang-kita ko ang mabilis na paghiwalay ni Keith mula kay Mitch at ang paghila nito ng damit. Binalot naman ni Mitch ang kanyang sarili gamit ang kumot. Lumalabo ang aking paningin. And the next thing I knew, nagsituluan na ang aking mga luha. Sinubukan kong tumayo. Humingi ako ng supporta sa dingding upang makalabas na sa lugar na ito. Hindi naman ako nabigo at kahit nahihirapan, tumakbo ako palabas.
"Sandra!" Narinig kong tawag ulit ni Keith sa akin. Naramdaman kong sumusunod ito sa akin kaya mas lalo kong binilisan ang aking mga hakbang pabalik sa elevator.
"Sandra!" Nagulat ako sa paghila niya sa aking braso upang mapaharap sa kanya. Hinigit ko ito mula sa kanya at sinampal siya sa lakas na mayroon pa ako ng mga sandaling iyon.
"Don't you dare touch me!" I shouted at him hoarsely.
"Nakakadiri ka!" I groan in tears and in pain as I was looking at him who's standing here right in front of me with bloodshot eyes. Ang bigat ng mga paghinga nito na nakatingin din sa akin ng malalim—mga emosyon sa kanyang mga mata na hanggang ngayon hindi ko pa rin mabasa-basa.
"I-I'm sorry." Nakita ko ang pagtulo ng luha sa kanyang mata habang binubulong ang mga katagang iyon. Umiling lang ako sa narinig. "You're not sorry."