Dag 8,
"Ze heeft nog één dag uitstel gekregen. Omdat ze niet vooruit gaat" zei de dokter. Wat zeg je nou! Ik probeer er alles aan te doen om wakker te worden! Maar het lukt niet.. mijn lichaam werkt niet mee. "Gaat het dan wel goed komen?" Vroeg een mannen stem.
"U bent haar vader neem ik aan? Aan u mogen we wel alles vertellen, want u bent familie." Zei de dokter. "Ja dat klopt ik ben haar vader, maar ik wil graag een antwoord op mijn vraag." Zei hij. Papa! Het gaat goed hoor! Hey!! Luister dan! Weer gaf ik het op.
"Kunt u niet voor even haar hart stoppen en dan weer laten klopen?" Vroeg Lola. "Door stroom schokken..." het wordt stroom en schokken werd me te veel. Ik zette al mijn kracht in en probeerde mijn vinger te bewegen. En ja hoor mijn vinger bewoog een klein beetje. "HAAR VINGER BEWOOG!" riep m'n vader. De dokter rende naar me toe en voelde aan m'n voorhoofd. "Ze heeft er heel veel moeite voor gedaan" zei hij. "JA! Maar is het een goed teken?!!" Riep mijn vader. "Weet ik niet. Het kan van alles betekenen." Zei hij. Mijn vader keek verdrietig.
Einde dag 8.