Dag 9,
"Hallo Zoëy. Ik ben het Jessica. Ik hoop eigenlijk dat je dood gaat, maar ik ben er om je te steunen, omdat het een opdracht is voor school. Moet er een verslag over maken." Zei ze. Hoe durft ze dat te zeggen! Ze weet natuurlijk niet dat ik gewoon alles hoor. Ik wil graag wakker worden, maar op een of andere manier moet ik er echt heel, heel, heel veel moeite voor doen. Weer zet ik al m'n kracht in om mijn middelvinger te bewegen. Het lukte, althans een klein beetje. "Ah, dus je probeert te bewegen. Oké, oké." Zei ze.
Lola kwam de kamer binnen lopen. "Jessica, oprotten nu." Zei ze droog. "Waarom?" Vroeg Jessica. "Omdat je een vieze vuile trut bent" zei Lola. "Tuh, en jij niet dan" voordat Lola iets kon zeggen liep ze al weg. "Sorry Zoëy dat ik er niet eerder was" zei ze. "Ik wou dat ik wist wat ze gezegt heeft" ze liep weg.
De verpleegkundige kwam de kamer binnen om naar m'n ogen, handen, hart en longen te kijken. "Ogen goed, hart goed. Eigenlijk is alles prima" ze schreef het op in een dossier. "Al vooruitgang?" Vroeg mijn vader. "Uiteraard, ik hoop dat ze binnenkort weer de oude is" zei ze. "Gelukkig" zuchte hij. Wacht het lukt me! Ik kan m'n ogen wel open doen! Ik probeerde het. Mijn vader keek hoe mijn ogen trilde. Toen opeens voelde ik alles shaken. Het leek wel een epileptische aanval. "DOKTER! ZE KRIJGT EEN HART AANVAL!" Riep de verpleegkundige. Ze kwamen eraan met een schok apparaat. "Drie, twee, één.. nu!"
Na een tijdje werd ik wakker. Was ik bijna dood? Ik kan me niks meee herinneren. Fack! Ik kan weer zien! Kan ik ook praten of bewegen? Ik probeerde het allebij maar zonder succes. "Mijn schatje, alsjeblieft laat me niet in de steek. Wordt wakker. Ga alsjeblieft weer bewegen en praten ik mis je" zei hij.
"Papa, ik probeer alles" zei ik. "ZOËY!" riep hij. "Huh? Ik kan weer praten!" Riep ik. "Dokter, dokter!" Riep mijn vader. "Ja?" Hij kwam aanlopen. "Ze kan praten!" Riep mijn vader. "Echt?!" Zei de dokter. "Ja!" Zei ik. "Kan je ook bewegen?" Vroeg hij. "Nee" ik keek sip. "Hmm misschien ben je wel verlamd" zei de dokter. "Voor eeuwig of voor tijdig dat weet ik niet" ik schrok. "Maar ik wil kunnen lopen! Springen, vliegen en dansen" zei ik. "Dat zal verlopig nog niet kunnen" zei de dokter.
Einde dag 9.
JE LEEST
Dagboek Van Een Dood Meisje #wattys2018
RomanceDeel 1 & 2 Ik ben Charlet, tegen die tijd dat je dit leest ben ik dood. Ik kon de pijn in mijn hart niet meer verdragen. Het werdt steeds sterker. Ik voelde me zelf niet meer. Nu ik dood ben, ben ik bij mijn oma. Dat geeft me een goed gevoel. Ik was...
