4. Zac: Een echt interview ...
'Hey opa, hoe is het daar?' Hij keek in zijn opa's vertrouwde lachende gezicht op zijn laptop.
'Het gaat prima, jongen,' antwoordde zijn opa. 'Wanneer kom je weer eens langs?'
Zac wreef door zijn haar en dacht na. Hij miste de oude man, die hem grotendeels had opgevoed. 'Misschien het weekend even, maar ik moet kijken of we optredens hebben in de kroeg.'
Zijn opa knikte begrijpend en glimlachte. 'Gaat het goed op school?'
Zijn aandacht werd afgeleid door berichtjes van Liv op facebook en hij mompelde wat standaard antwoorden.
'Dat is mooi,' reageerde opa Wim.
'Hey opa, Liv biedt net een interview aan in een tijdschrift op internet,' zei hij met een enorme grijns op zijn gezicht.
'Ah wat fijn, hoe is het eigenlijk met haar been?'
'Ze is al maanden uit het gips, opa. Ze loopt als een kievit, zoals u zou zeggen,' grinnikte Zac. 'Ik moet even bellen, opa. Ik zie u waarschijnlijk zaterdag, oké?'
Zijn opa knikte en ze sloten het gesprek af. Vervolgens pakte hij zijn telefoon en stuurde een groepsbericht naar Xander en Youri over het interview.
Nog geen minuut later piepte zijn telefoon en had hij antwoord van de jongens. Youri was meteen super enthousiast.
Oh ons eerste interview! Hoe vet! Denk dat we dat sowieso moeten doen!! Heb er nu al zin in!
Het was duidelijk aan het feit dat er geen gebrek was aan uitroeptekens. Xander was minder uitgesproken, zoals verwacht.
Prima, spreek maar af.
Hij ging terug naar Livs bericht en keek er nog eens naar.
Zac Paulussen: Vooruit dan, omdat je mijn beste vriendinnetje bent. Ik heb de jongens met veel moeite kunnen overtuigen. Wanneer kun je? Dan zorg ik dat we compleet zijn.
Hij draaide zijn bureaustoel om en greep een blaadje en een pen, waarna hij weer terug draaide naar het bureau. Hij tekende een notenbalk en begon de noten in zijn hoofd zo goed mogelijk op papier te zetten. Plots werd hij onderbroken door het geluidje van zijn facebook.
Liv Roberts: Oh ik ben je eeuwig dankbaar! Kunnen jullie toevallig vanmiddag rond een uur of vier al? Misschien gewoon bij jullie op school of in een kroeg?
Hij staarde een paar seconden naar het scherm. Vanmiddag? Even dacht hij na. Ze hadden afgesproken om de compositie voor de gezamenlijke opdracht te oefenen aangezien ze daar overmorgen hun opdracht moesten halen. Hij stuurde maar weer een berichtje naar zijn vrienden en rolde daarna door naar zijn basgitaar. De noten moesten gespeeld worden, als hij wilde weten of het goed was gelukt.
Zodra hij reactie van zijn vrienden had, stuurde hij een nieuw berichtje naar Liv.
Zac Paulussen: Half vijf in Cul de Sac? Komt dat uit?
Om half vijf liepen de jongens gezamenlijk de kroeg in. Het was nog vrij rustig in de bar, wat niet zo raar was als je naar het tijdstip keek.
Liv zat al aan een tafeltje. Ze bestudeerde een blocnote voor haar neus en Zac zag dat ze zenuwachtig was. Ze draaide met haar billen, wiebelde met haar benen en trommelde met haar vingers. De jongens schoven aan het tafeltje en keken verwachtingsvol naar Liv. Er verscheen een blos op haar wangen en inwendig moest hij er om lachen.
'Hey Livje,' zei Youri enthousiast.
'Super super bedankt hiervoor,' begon Liv. 'Zonder dit interview hadden we een mega gat op de pagina gehad.' Ze beet op haar lip.
Zac legde onder de tafel geruststellend een hand op haar been en ze gaf hem een dankbare glimlach.
'Geen probleem,' bromde Xander 'beetje publiciteit voor ons is ook mooi meegenomen.' Hij grijnsde erbij en Liv reageerde op dezelfde manier. Het was duidelijk dat ze zich niet zo goed een houding durfde te geven en Zac kneep nog eens zacht in haar been.
'Welke vragen heb je?' vroeg hij en keek haar geïnteresseerd aan.
'Oh het zijn vast megastomme vragen,' begon ze.
'Doe niet zo gek, Sp-Livje,' zei hij, 'die vragen kunnen nooit zo stom zijn.'
Youri schudde overenthousiast met zijn hoofd. 'Wij houden van alle vragen. Begin maar gewoon.' Hij ging een stukje verder op de tafel hangen. Het was duidelijk dat hij niet kon wachten op de vragen. Af en toe was zijn vriend net een overenthousiaste labrador.
'Oké?' zei Liv voorzichtig en pakte haar pen op. 'Dus wie is XYZ?'
Ze keek de jongens om beurten aan.
'XYZ zijn,' begon Xander, 'Xander, Youri en Zac. Drie vrienden die van rockmuziek houden en proberen het te spelen. We zitten op de rockacademie en hopen alle drie later iets in de muziek te gaan doen. Hopelijk mag dat met XYZ zijn.'
Liv pende ondertussen de woorden van Xander op haar notitieblokje. Het puntje van haar tong kwam aan de zijkant uit haar mond en Zac vond het er super schattig uit zien. Hij keek vlug de andere kant op en ontmoette Xanders blik, die hem vragend aankeek. Gelukkig onderbrak Liv het moment.
'Kunnen jullie XYZ in drie woorden omschrijven?' vroeg ze.
Youri gaf meteen antwoord: 'Muzikaal, speels, rock?' Hij keek van Zac naar Xander en die knikten allebei.
'Wie doet wat in de band?' Liv richtte haar blik op Zac.
'Ik speel de bas en eerste zang. Youri is de tweede zanger en speelt op de elektrische gitaar en Xander speelt op het drumstel. Liedjes schrijven doen we samen,' besloot hij.
'Klets niet, jij schrijft,' flapte Youri eruit. Hij gaf zijn vriend een blik. Zijn lyrics waren persoonlijk en Liv zou er dingen uit kunnen halen. Hij wist niet of hij daar blij van werd.
'Hou oud zijn jullie en wie is het oudst?' Liv keek de drie jongens weer om beurten aan, terwijl ze met haar pen boven de blocnote zweefde.
'Ik,' zei Xander, 'ik ben het oudst. Een oude zak van tweeëntwintig.' Er verscheen een scheve glimlach op zijn gezicht.
'Ik ben de middelste,' zei Zac. 'En Youri hier is onze baby.'
'Man, je bent net anderhalve maand ouder dan mij,' bromde Youri.
Liv begon te lachen en keek daarna naar Zac. 'Ik dacht dat jij de oudste was,' zei ze. Hij schudde zijn hoofd.
Na het interview waren zijn vrienden snel vertrokken. Nu zat hij samen met Liv in de kroeg en ze hadden allebei wat te drinken voor hun neus.
'Goed gemaakt met Matt?' vroeg hij.
Liv knikte. 'Ja, hij was heel lief toen we thuis kwamen.' Ze staarde naar het glas voor haar neus. Hij vroeg zich af wat ze bedoelde met lief. Hij zag beelden voor zich, die hij niet wilde zien en waar hij niet aan wilde denken.
'De rozen netjes in een vaas gezet?' vroeg hij daarom maar, hopend dat de beelden verdwenen. Ze knikte weer en nam een slok van haar drinken.
'Donderdag moeten we onze compositie laten zien. Als hij goedgekeurd wordt, mag ik afstuderen,' zei hij met een grijns rond zijn lippen.
'Oh super spannend! Kan ik komen kijken?' Liv keek hem hoopvol aan.
Haar enthousiasme zorgde ervoor dat hij zich warm van binnen voelde. 'Ja dat kan. Er zit een publieksruimte boven de jury, daar mogen gasten luisteren. Dus als je wil is dat een optie.' Hij nam een slok van zijn koffie.
'Ja! Dat wil ik dolgraag, ik ben zo benieuwd. Ik weet gewoon dat jullie het halen.' Stuiterend zat ze op haar stoel, waardoor Zac moest lachen.
'Iets minder enthousiast mag wel, Sponsje. Ik weet niet of we het gaan halen.' Hij kneep zijn onderlip samen, zoals hij altijd deed als hij nadacht.
'Tuurlijk wel! Jullie zijn er goed genoeg voor.' Ze duwde speels tegen zijn arm.
Zac rolde met zijn ogen. 'We zijn niet bepaald de 'next Coldplay'.
'Hou op, Mister Superstar,' bromde Liv.
Hij wist wat ze bedoelde. Youri klaagde ook altijd dat hij hen zo de grond in boorde, maar daar kon hij niets aan doen. Dat zat in hem. Totdat hij zeven was, had hij nooit anders gehoord dan dat hij niets kon. Op een rare manier was de scheiding van zijn ouders een zegen geweest. Hij slikte een brok in zijn keel weg en nam nog een slok van zijn koffie.
'Zac?' vroeg Liv zacht. Hij richtte zijn blik op haar gezicht.
'Gaat het wel?'
'Nog goeie make-up-sex gehad?' vroeg hij en knipoogde erbij.
Ze keek hem een moment vreemd aan en zei toen: 'Nah, kon beter.' Een glimlachje speelde om haar mond, maar hij zag de bezorgdheid nog steeds in haar ogen. Hij probeerde te doen alsof hij het niet zag en keek op zijn horloge.
'Ik moet gaan, Livje,' zei hij en stond op. Nadat hij een kus op haar wang had gedrukt, liep hij de kroeg uit.
Met een naar gevoel stapte hij op zijn motor en reed richting huis.
Ze kroop steeds verder onder zijn huid. Het gebeurde met kleine dingetjes: een blik, een aanraking en een lach. Hij wilde het haar vertellen, maar hij kon het niet. Natuurlijk wist ze dat hij een goed contact had met zijn opa, maar ze wist niet wat hij voor hem betekende. Dat zijn opa de enige was die echt wist wie Zac was.
Hij had geen honger, dus eten had op dit moment geen zin. In plaats daarvan plofte hij gefrustreerd op de bank en klikte de tv aan. Hij legde zijn hand op zijn achterhoofd en staarde naar het kastje, al kwam er niets binnen. Het enige dat hij voor zich zag was haar bezorgde gezicht.
Hij werd opgeschrikt door de bel en staarde voor een moment naar het kastje. Alsof hij wilde zeggen, was jij dat? Toen de intercom nog een keer zoemde, stond hij op en liep er naar toe.
'Ja,' bromde hij in het ding.
'Mag ik binnenkomen?' Livs stem stroomde nog steeds over van bezorgdheid en ergens zei zijn verstand dat hij dat beter niet kon doen.
'Weer ruzie?' vroeg hij grinnikend.
'Zac, kom op. Nee geen ruzie.'
Hij drukte op de zoemer en zette zijn deur op een kier.
Ze ging naast hem op de bank zitten toen ze binnenkwam.
'Hey,' zei hij zacht, terwijl hij voelde hoe ze hem aanstaarde. Zijn maag draaide rond, want hij had het idee dat ze met een doel hier was.
'Ik moet het eruit trekken hè? Ze keek hem schuin aan en hij besloot dat hij naar de tv bleef staren. Hij wilde er niet over praten.
'Kom op, Zac. Ik ben niet gek, ik zag het aan je gezicht.'
Hij stond op van de bank en liep naar de keuken. 'Wil je drinken?' vroeg hij, maar hij kreeg een blik. Schouderophalend pakte hij een whiskeyglas en de whiskey, om vervolgens terug naar de kamer te lopen. Hij goot wat van het bruine goedje in het glas en goot het leeg in zijn keel, om vervolgens het glas nog een keer te vullen. 'Je wilt het niet weten, Livje.'
'En als ik dat nou wel wil? Als ik wel wil weten waar je mee zit?'
'Je wilt niet weten dat mijn vader alles wat los en vast zit neukt en dat mijn moeder om niemand geeft behalve zichzelf,' bulderde hij. Hij pakte het glas op en goot deze ook leeg. Een moment kneep hij zijn ogen dicht tegen de sterkte van de drank. Het maakte het er niet beter op dat ze hem aanstaarde.
'Je wilt niet weten dat de enige mensen op wie ik ooit heb kunnen bouwen mijn opa en oma zijn. Je wilt niet weten dat ik die verschrikkelijke mensen, die mij gemaakt hebben, nooit meer wil zien.' Hij stond op, maar wist niet goed waar hij naartoe moest, aangezien hij niet weg kon lopen uit zijn eigen appartement. Uiteindelijk besloot hij voor zijn slaapkamer te gaan, waarbij hij de deur met een klap dichtgooide. Hij sloeg hard tegen de boksbal die in hoek stond.
Op dat moment maakte Liv de deur open en liep naar binnen. Hij wilde nog eens uithalen, maar ze greep zijn polsen vast.
'Stop,' zei ze zacht en trok hem tegen zich aan. Hij liet het toe en verborg zijn neus in haar nek. Ze sloeg haar armen om hem heen en het was een gevoel waar hij meer naar verlangde dan wat dan ook. Gewoon een knuffel.