Roberts #3: She's got a boyfriend anyway

30. Zac: Gevoelens

30. Zac: Gevoelens

Hij keek haar wanhopig aan. Als ze nu zou zeggen dat ze niet op die manier om hem gaf, wist hij zeker dat ze hem kapot zou maken. Letterlijk. Hij was als de dood voor haar antwoord. Ze keek hem aan met ogen als die van Bambi, maar dan helderblauw in plaats van bruin. Alsof hij een jachtgeweer op haar gericht had, maar de vraag was simpel. Hield ze van hem?
'Liv?' fluisterde hij en stapte voorzichtig op haar af. Hij haalde zijn vingers door haar haar. 'Zeg iets alsjeblieft.'
Het appartement was akelig stil en hij was bang voor het ergste. Had hij haar sleutels niet mee moeten nemen? Had hij het daarmee kapot gemaakt? Xander had gelijk: Het had hem een bak herrie opgeleverd, maar had hij het nu ook echt kapot gemaakt?

Er ontsnapte een traan aan haar linkeroog en hij wreef die met zijn duim weg, terwijl hij voelde hoe zijn hart begon te vallen. 'Livje, alsjeblieft.'

Opeens zette ze haar handen tegen zijn borst en begon halfhartig te duwen. 'Je hebt me opgesloten, Zac,' snikte ze. 'Je beweert dat je van me houdt, maar je hebt me opgesloten hier.'

'Liv, kappen nou. Draai er niet omheen. Je kunt gaan waar je wilt, maar ik moet het weten. Ik kan zo niet nog weken doorgaan, hopend dat jij eindelijk zegt wat je wil.' Hij slaakte een diepe zucht en haalde zijn beide handen door zijn haar. 'Elke dag ben ik bang dat je omdraait en teruggaat naar Matt.'
'Waarom zou ik teruggaan naar hem? Waarom denk je dat nog steeds? Net of ik op deze manier door kan gaan?'
Hij sloeg nog eens tegen de deur. Waarom zei ze niet gewoon wat ze voelde? Hij werd gek van het gedraai. Als ze hem gebruikt had, moest ze het gewoon zeggen. 'Wát wil je nou van mij?' Hij stapte op haar af en zette haar klem tegen de muur. Zijn lijf duwde tegen dat van haar en hij was bang voor wat ze nu ging zeggen, dat hij terug moest stappen en haar nooit meer aan zou mogen raken, mogen zien.
'Weet ik niet,' snikte ze. 'Ik weet niet wat ik van je wil.'
Hij boog voorover: 'Ik hou van je, Livje. Waarom zie je dat niet? Het enige dat ik vraag is: Hou je ook van mij?' Voorzichtig duwde hij zijn voorhoofd tegen haar schouder en heel langzaam dacht hij dat hij voelde dat ze knikte. Zijn ademhaling stokte en hij keek op.
Met gesloten ogen knikte ze en deze keer legde hij zijn voorhoofd tegen de hare. 'Ja,' fluisterde ze zacht. 'Ja, ik hou van je.'

Opluchting stroomde door hem heen en hij kon eindelijk ademhalen. Zacht drukte hij zijn lippen op de hare. Toen deed hij een stap terug. 'Waar je maar heen wilt gaan, Livje,' zei hij zacht. Ze stapte naar hem toe en drukte haar lippen op die van hem. 'Ik wil nergens naartoe.'

Ze lag op de bank te slapen en hij staarde naar haar. Haar blonde haar als een waaier om haar hoofd. Hij stond op en pakte een blocnote en een pen, daarmee ging hij terug op de bank zitten. Het afgelopen uur had een melodie hem constant zitten vervelen en hij moest hem uitschrijven. Hij pakte zijn gitaar erbij en begon zacht te spelen.
Een uur later stond de melodie op papier, maar nu begon het moeilijkst: De tekst. Het zou een zware opgave worden om die op papier te zetten. Voorzichtig begon hij.

And I know this is gonna be hard to do, but I can't take this anymore so please.
Liv sliep nog steeds vast en hij liet zijn ogen even op haar rusten. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht.
Tell me that you will, love my heart, cause that, is all I can give to you.

And I know, this is gonna be hard, but we can't keep doing, what we do now.
So please just say that I'm enough, please just stay with me.

Hij zuchtte diep en tikte met zijn pen op de tafel, die hij uiteindelijk neerlegde. Zijn gitaar zette hij terug in de houder, waarna hij naar Liv toe liep en zijn armen onder haar door haakte. In één beweging tilde hij haar van bank en met haar in zijn armen liep hij naar de slaapkamer. Daar begon hij haar voorzichtig uit te kleden. Hij deed het zo voorzichtig mogelijk.