Κεφάλαιο 24
ΕΙΝΤΕΝ
Έφυγε, έφυγε, έφυγε.
Ηλίθιε άνθρωπε. Έδιωξες το ταίρι μας. Λέει ο λύκος μου.
Διάβασα το γράμμα δύο φορές.
Αυτή η χαζή η Λέξι μου επιτέθηκε. Τραβήχτηκα μετά τα πέντε δευτερόλεπτα που είχα παγώσει από το σοκ.
Όχι, όχι, δεν γίνεται να με αφήσει!!
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΦΥΓΕ!!!
Έτρεξα σπίτι και μπήκα γρήγορα στο δωμάτιό μας που ακόμα η μυρωδιά της ήταν πολύ έντονη.
Δεν υπήρχαν ρούχα στη ντουλάπα, δεν υπήρχε η οδοντόβουρτσά της στο μπάνιο. Τίποτα. Μόνο μερικά βιβλία.
Τίποτα, τίποτα, τίποτα.
Έφυγε. Έφυγε.
Πήγα στο σαλόνι και δεν άντεξα.
Έκανα το τραπέζι χίλια κομμάτια.
«ΌΧΙ! ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΈΦΥΓΕ!!» φωνάζω στους τέσσερεις τοίχους.
«ΌΧΙ!!» φώναξα άλλη μια φορά και έστειλα την γροθιά μου στον απέναντι τοίχο. Έκανε μια ωραία λακκούβα αλλά δεν ένιωσα ικανοποιημένος. Ξανά και ξανά και ξανά λακκούβες άρχισαν να στολίζουν τους τοίχους.
Ξανά και ξανά γροθιά μετά τη γροθιά. Δεν σταμάταγα, ακόμα και όταν το χέρι μου άρχισε να ματώνει δεν σταμάτησα.
Τα φωτιστικά έσπαγαν με μια μου κίνηση, οι τοίχοι είχαν βαφτεί κόκκινοι με το αίμα μου σε μερικά σημεία. Το τραπέζι ήταν διαλυμένο, το παράθυρο κομμάτια στο πάτωμα όπως και η καρδιά μου.
Η καρδιά μου σπασμένη, κομμάτια στο πάτωμα κανείς δεν ήταν εκεί να την μαζέψει, να με βοηθήσει.
Κανείς, κανείς, κανείς.
Θέλω την Άλις.
Μόνο την Άλις, το αγαπημένο μου άτομο πάνω σε αυτό τον πλανήτη.
Έφυγε, έφυγε, έφυγε.
Η πλάτη μου ακούμπησε στον τοίχο, είχα εξαντληθεί, δεν έχω-δεν θα έχω διάθεση για τίποτα πια. Θέλω την Άλις μου.
Κύλισα κάτω και έβαλα το κεφάλι μου ανάμεσα στα γόνατά μου, θέλω να γίνω μια μικρή μπάλα, δεν αντέχω χωρίς την Άλις!! Δεν μπορώ-δεν θέλω να είμαι χωρίς την Άλις.
Σιωπηλά δάκρυα κύλισαν κατά μήκος του προσώπου μου. Έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα.
Δεν ξέρω για πόση ώρα. Δεν ξέρω για πόση ώρα θα αντέξω αυτό τον πόνο.
Γρήγορα οι λιμνούλες δακρύων έγιναν χείμαρροι, κύλαγαν και δεν έλεγαν να σταματήσουν.
Με μεγάλη δυσκολία σηκώθηκα από το πάτωμα και ακόμα και με τα δάκρυα να εμποδίζουν την όρασή μου προσπάθησα να ανεβώ τις σκάλες.
Με αναφιλητά έφτασα στο δωμάτιό μας. Έπιασα το χερούλι, μπήκα μέσα.
Τίποτα, μα τίποτα δεν ήταν ίδιο χωρίς εκείνη.
Σκαρφάλωσα στο κρεβάτι, ξάπλωσα στη δική της πλευρά με ο δικό της άρωμα και τυλίχτηκα με την κουβέρτα που μας τύλιγε κάποτε.
Αναρωτιέμαι αν θα μας ξανατυλίξει ποτέ.
Τα δάκρυά μου πότιζαν το μαξιλάρι όταν πρόσεξα ένα μπλουζάκι της, στη μεριά του κρεβατιού μου.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, το πήρα, το αγκάλισα, το έβαλα πάνω μου σκεπτόμενος ότι το έβαζε και η Άλις.
«Γύρνα σε εμένα καρδιά μου. Σε παρακαλώ.»
��Ziڅ�
Παιδες η Άλις έφυγε! Λυπάμαι γαμώτοοο!! Μερικές φορές είμαι τελέιως χαζή...(μην το σχολιάσετε)
Δεν έχω άλλα-ο μικρος με πήζει για τον υπολογιστεί και να μην πω τι θέλω να κάνω στη μάπα του αυτή τη στιγμη (αδερφική αγάπη)
Ψηφίστε και σχολιάστε
Σ.Α.