Κεφάλαιο 20
ΑΛΙΣ
Το κρεβάτι μου είναι πολύ ζεστό και μου αρέσει. Το μαξιλάρι πάει πάνω-κάτω και δεν ξέρω γιατί.
Πάνω...κάτω.
Πάνω...κάτω.
Πήρα μια βαθιά ανάσα, και κατάλαβα ότι τα πάντα μυρίζουν σοκολάτα. Χαμογέλασα με την μυρωδιά, την λατρεύω.
Πάνω...κάτω.
Άνοιξα γρήγορα τα μάτια μου, το δικό μου μαξιλάρι δεν πάει πάνω-κάτω, δεν μυρίζω σοκολάτα. Κοίταξα γύρω το χώρο και τότε τα χθεσινά γεγονότα ήρθαν στο μυαλό μου.
Κοιμάμαι με τον Έιντεν, στο δωμάτιο του Έιντεν, όχι στον καναπέ αλλά στο κρεβάτι του, πάνω του.
Κοιμάμαι πάνω στον Έιντεν. Τα πόδια μας είχαν μπλεχτεί και εγώ είχα ακουμπήσει το κεφάλι μου στο γυμνό στήθος του.
Αργά-αργά για να μην τον ξυπνήσω σηκώθηκα και με μικρά βήματα έφτασα στην πόρτα. Του έριξα μια τελευταία ματιά και έπιασα το χερούλι.
«Πιστεύεις Άλις ότι θα μπορούσα να κοιμηθώ αφού είχες φύγει;» λέει ο Έιντεν με την πρωινή φωνή του. Γύρισα και ακούμπησα τον κορμό μου πάνω στην πόρτα.
«Δεδομένου ότι κοιμάσαι πολλά χρόνια χωρίς εμένα, θα έλεγα ότι μπορείς άνετα να κοιμηθείς μόνος σου.»
«Αγάπη μου, εδώ είναι που κάνεις λάθος. Ο λύκος μου και εγώ σε θέλουμε κοντά μας όλη την ώρα, δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ καλά αν δεν ήσουν δίπλα μου.»
Έκανε χώρο στο κρεβάτι δίπλα του και γρήγορα χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα. Η πλάτη μου ακούμπαγε το στήθος του, τα πόδια μας είχαν μπλεχτεί και το χέρι του με τραβούσε ακόμα πιο κοντά του.
«Μπορεί να είναι Σάββατο αλλά θέλω να ξεπακετάρω»
«Θα τα κάνεις όλα, μείνε όμως για λίγο στο κρεβάτι.» λέει καθώς χώνει το κεφάλι του στα μαλλιά μου και γουργουρίζει.
Χαμογέλασα στην ιδέα ότι του αρέσει το άρωμά μου.
Μείναμε για μισή ώρα ακόμα μέχρι που σηκώθηκε επιτέλους.
Τι στο καλό; Δεν φοράει μπλούζα.
Η τύχη παίζει μα την αυτοσυγκράτησή μου!
«Εμ, εγώ...εγώ αα, πάω να κάνω μπάνιο. Τα λέμε!» του λέω και τρέχω σαν σίφουνας έξω από το δωμάτιο πριν κάνω χαζομάρα. Θα του ορμούσα από λεπτό σε λεπτό.
Έκανα μπάνιο, ξεπακέταρα και η μέρα πέρασε σε μια θολούρα. Δεν είχε δει τον Έιντεν από το πρωί.
Έτσι αποφάσισα να του κάνω μια επίσκεψη στο γραφείο του.
Σκάλες, σκάλες, και άλλες σκάλες.
Στο βάθος ακούγονταν φωνές.
«Σου είπα Στέλλα δεν θα γίνεις το άλφα θηλυκό!»
«Μα τι λες Έιντεν! Είχαμε σχέση για τρεις μήνες, δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τόσο γρήγορα αυτό το βαμπίρ!»
«Αν την εμπιστεύομαι εγώ την εμπιστεύεται και όλη η αγέλη, στις 2 μέρες που είναι εδώ έχει κάνει περισσότερα από ότι έχεις κάνει εσύ σε δυο χρόνια!»
«Τι έκανε και την συμπάθησες τόσο;»
«Βοήθησε μια κοπέλα, τραγούδησε στα παιδιά και μετά ήθελε να τους φτιάξει μπισκότα αλλά δεν την άφησε η Μαρία. Είναι υπέροχη. Είναι αθώα, δεν μπαίνει σε μπελάδες και είναι αληθινή.»
Χαμογέλασα με τα λόγια του Έιντεν και έφυγα από την πόρτα.
Είχα ξεχάσει τα μπισκότα! Άρα θα φτιάξω μπισκότα.
Κατέβηκα στην κουζίνα και έβγαλα έξω ότι χρειαζόμουν. Απλά κουλουράκια και θα τα βουτήξω σε σοκολάτα.
Μετά από μία ώρα βούταγα το πρώτο κουλουράκι της τελευταίας φουρνιάς στη σοκολάτα όταν ένιωσα δύο χέρια να τυλίγονται στη μέση μου.
«Μωρό μου, μυρίζει υπέροχα!»
«Έφτιαξα μπισκότα για τα παιδιά μιας και η Μαρία δεν με είχε αφήσει, να τα τώρα!»
Δάγκωσε το μπισκότα που κρατούσα στο χέρι μου και εγώ το αποτελείωσα.
«Είναι πολύ ωραία!»
Χαμογέλασα και πήρα το γιγάντιο μπολ και το χέρι του Έιντεν στο άλλο και πήγαμε έξω.
«Θα με βοηθήσεις να τα δώσουμε;» τον ρωτάω κοιτώντας τον
Έγνεψε χαμογελώντας και με άρπαξε από το χέρι και με πήγε τρέχοντας στην παιδική χαρά.
Ήταν πολύ χαρούμενος με τα μπισκότα και τον κοίταξα ερωτηματικά.
«Λατρεύω τα παιδιά!» μου εξηγεί
«Και εμένα μου αρέσουν πάρα πολύ!»
Οι μαμάδες κατέβασαν τα κεφάλια τους μόλις μας είδαν. Τους χαμογέλασα και κούνησα το χέρι μου στα παιδιά.
«Ήρθε η Άλις!» φωνάζει η Κάθριν και πριν προλάβω να επεξεργαστώ τι γίνεται βρέθηκα περικυκλωμένη με παιδιά. Ο Έιντεν είχε ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του.
«Παιδιά, έφτιαξα μπισκότα με σοκολάτα και έφερα όπως σας είχα υποσχεθεί!»
Ακουστήκαν πολλά επιφωνήματα χαράς και πολλά ''γες'' από τα παιδιά.
Ο Έιντεν γέλασε και του κούνησα το κεφάλι να έρθει δίπλα μου.
«Ο Έιντεν έχει τα μπισκότα.»
Έγινε χαμός.