Chapter 29
SPG
Kyo pushed me harder to the table. Hindi pa ako nakakabawi ng gulat nang bigla siyang sumampa sa ibabaw ko. He pressed his lips firmly to mine as his large palms cupped my face. Natulala ako hindi dahil sa hindi ko inasahang hahalikan niya ako sa mga labi, kundi dahil sa klase ng halik na ipinagkakaloob niya sa akin.
Ang inaasahan ko ay wala akong ibang mararamdaman sa halik niya kundi sakit at pait. Pero iba ito...
Kyo Montenegro's kiss was harsh and tender at the same time.
"Kiss me back..." marahas na sambit niya nang saglit siyang humiwalay.
Hindi ko na hinintay na halikan niya ako ulit. Ako na ang umabot ng mga labi niya para halikan siya. Dahil ito naman talaga ang gusto kong gawin kahit noong una ko siyang makita. Noong nalaman kong siya iyong lalaking mahal ko.
He's still the man that I love. The one that I wanna be with forever. The home that I never wanted to leave.
Lahat ng naipong damdamin sa puso ko, ibinuhos ko sa paghalik sa kanya. Pati ang kaluluwa ko, hinayaan kong malunod sa mga labi niya.
Kyo slipped his long fingers into my hair, drew me closer to him so he could get better access on my mouth.
I was enjoying our hot wet kiss when he suddenly pulled his lips away from me. Salubong ang kanyang mga kilay habang nakapikit pa rin at nakaawang ang mamasa-masa pang mapulang mga labi.
"Kyo..." anas ko na nagtataka.
He opened his eyes, looking startled. His perfect face vulnerable at this very moment, and his mind seemed to be racing with many different thoughts.
Hinaplos ko ang makinis niyang pisngi.
Para siyang biglang natauhan at pagkatapos ay naguluhan. Sa emosyong nakikita ko ngayon sa perpektong mukha niya ay tila bumalik ang dating siya. Iyong siya na bumago sa akin noon. Iyong siya sinukuan ko ng puso ko. Iyong siya na misteryoso pero inosente at mapagmahal pala.
"Kyo, mah—"
"Don't fucking say it," mabilis at may hingal na pigil niya sa akin.
Tinabig niya ang kamay ko.
Napalunok ako nang makitang nag-iba na ang mga mata niya. He had a dangerous glint now in his blue eyes. And those eyes were piercing into me.
Sa isang iglap, naubos ang pag-asa ko.
Yumuko siya at humawak nang mariin sa bewang ko. Hindi ko alam kung gaano katagal ang lumipas na mga minuto. Then I heard him make a low kind of growl.
Nang umangat siya at muli niyang hinuli ang mga labi ko. This time ay hinalikan niya ako nang mariin at walang pag-iingat. He kissed me deeply and angrily. He grabbed a handful of my hair with his left hand as his punishing kiss moved down to my jaw. When he got to my throat, he licked me.
Ibunuka niya ang mga hita ko at ipinatong sa balikat niya ang mga binti ko.
"Don't move..." Naglalaro ang galit at pagnanasa sa kulay asul niyang mga mata habang nakamasid sa katawan ko.
He peeked on my center. Pinagmamasdan nya iyon na para bang kinakabisa ng nag-aalab niyang mga mata. Sinubukan ko itong tabingan ng aking mga palad ngunit tinabig nya ang aking kamay.
"Am I not allowed to look at my property?" he asked sarcastically.
Nang ilabas niya ang pagkalalaki sa harapan ko ay napaurong ako. Pero dahil nakasampay ang mga binti ko sa kanya ay madali niya akong nabawi pabalik.
He spat on his palm and he brushed it into my fold. Marahas. Naramdaman ko ang mainit na likidong ipinahid nya roon. He held his length and he rubbed it softly around my entrance. I felt a thrill coursing through my bloodstream.
Ganito pa rin ang pakiramdam. Kahit masakit ay di ko maiwasang hindi makaramdam ng kakaibang damdamin.
Ang hina ko. Ang hina-hina ko pa rin sa kanya.
Munting ungol ang kumawala sa aking mga labi. "Uhm..."
Napapikit sya na para bang ini-enjoy ang ingay na nagmumula sa aking bibig.
Lalo siyang dumiin sa ibabaw ko. The weight of his body on top of mine was bringing back all the memories from the past. Nagsama-sama ang lahat ng alaala at damdamin.
"Ahg, fuck!" he growled through clenched teeth after hitting my core.
I gasped and closed my eyes shut, bit my lower lip. Sa ginawa kong ito ay tila ba lalo syang nanggigil.
Mas lalo siyang bumilis at dumiin. Wala siyang pakialam kahit parang bibigay na ang lamesa na kinaroroonan namin. Parang mapipilay ako. Nang bitiwan niya ako ay humihingal siya na tumitig sa mukha ko.
Nanlaki ang mga mata ko nang marealized ang gagawin niya. "W-wag..."
The corner of his lips just tugged up.
"Wag..." makaawa ko. Hindi pwede sa loob.
He was near his end. His cock throbbing inside me, letting me know that he was almost there.
"Wag, p-please..." Hindi ako handa. Hindi pwedeng may mabuo dahil magulo ang sitwasyon lalo at hindi niya na ako mahal.
Lumayo siya pero isinama ako sa pag-angat. Hinawakan niya ang mukha ko. His thumb brushed the boarder of my lower lip as he spoke. "Go down..."
Bago ko pa makaalma ay nasa harapan ko na ang pagkalalaki niya. Pinisil niya ang pisngi ko para mapanganga ako at malayang maipasok iyon sa bibig ko. Halos mabulunan ako at hindi makahinga sa laki pero hindi ako makalayo. Mahigpit ang hawak niya sa akin.
Gumalaw siya sa bibig ko. Hindi niya iniinda kahit sumasabit siya sa mga ngipin ko, he was so determined to have that release. After a few couple of minutes, he let out a growl and his muscles tensed up. He then finally filled my mouth with his cum.
Seriously? Eh, para na rin nya akong inihian sa ginawa nyang ito sa akin.
Pero bakit pa ba ako magtataka? Gusto niya nga akong parusahan di ba?
He growled as he trembled. Sinabunutan nya ako pagkatapos upang iangat ang aking mukha, pinagmamasdan nya ang puting likido na umaagos mula sa aking bibig.
He's really a monster. I was about to cry pero napigilan ko. We're done kapag may nakita syang luha sa mga mata ko.
Kaya hindi ako pwedeng umiyak. Hindi ako pwedeng maging mahina sa harapan niya. Hindi na.
"Turn around and face the wall," he ordered.
He lifted me up and pushed me on the table. Sa pagkakataong ito ay pinatuwad nya ako. He slapped my ass, six times, I counted. Pagkuwan ay itinutok nya muli sa akin ang kanyang pagkalalaki sa aking likuran at saka marahas na ipinasok iyon.
Natutop ko ang aking bibig.
He gave a thrust so bad. Bahagya syang yumukod para kagatin ang earlobe ko. He was out of his mind pero ano naman ang laban ko. He whispered on my ears while he bonked.
"I will fuc k you, again ang again... titigil lang ako kapag nagsawa na ako, do you understand?"
Paano ako sasagot kung nasasaktan na ako?
Muli ay sinabunutan nya ako. "Nod if you do."
Tumango ako, pigil ang pagluha.
...
"RUBY, are you all right?" tanong ni Rom nang iluwa sya ng pintuan.
Kumatok siya bago pumasok. Nandito pa rin ako sa suite niya kung saan niya ako pansamantalang pinapatuloy mula nang lumayas ako sa amin dahil sa nalaman na ni Mama ang tungkol sa pagbebenta ko ng droga.
"Let's go downstairs. Kakain na," yaya niya. Napakabait talaga ni Rom sa akin.
Mapait akong napangiti sa kanya. Hindi alam kung paano ko sasabihing hirap akong makatayo. Masakit kasi ang katawan ko, napilayan yata ang aking mga hita. Ni hindi ko nga alam kung paano ako nakauwi kanina matapos akong pagsawaan ni Kyo Montenegro.
Naramdaman ko ang mainit na palad ni Rom sa aking kamay. Nakalapit na pala sya sa akin at nakaluhod sa aking harapan.
"Saan ka ba naggaling? Pinag-alala mo ako. You've gone for almost 16 hours. Umuwi ka ba sa inyo?"
Tumango na lang ako para hindi na siya magtanong pa. Hindi niya na kailangan pang malaman kung kanino talaga ako nanggaling nang mga oras na nawala ako rito sa suite.
"I'm good at advices sometimes... try me." Inayos nya ang ilang hibla ng aking buhok na nakaharang sa aking mukha. "Look at you... namumugto ang mga mata mo..."
"Namimiss ko lang ang pamilya ko," pagsisinungaling ko.
"Okay, ganito na lang. Dito ka lang at kukuha lang ako ng pagkain sa ibaba. Wag kang aalis dyan." Sabay takbo nya palabas.
Aawatin ko pa sana sya pero nawala na sya sa paningin ko. Nag-aalala ako.
Nag-aalala ako sa pagkain na dadalhin nya sa akin.
Pero sige na nga, tutal gutom na rin naman ako. Hindi naman siguro masamang kumain kahit broken hearted and broken down there.
Ilang minuto nga ay narito na si Rom at may bitbit na tray. Maingat nya iyong inilapag sa aking kinauupuang kama.
"I cooked this." Pagmamalaki nya.
Natakam ako sa pagkaing nasa mangkok. Paborito ko iyon.
"Champorado..."
Nagbago ang mukha ni Rom. "Ah, Ruby... hindi yan champorado."
"Ha?"
"Sopas yan na hinaluan ko ng corned meat."
Nakaligtas na nga ako kay Kyo, pero mukang rito sa kapatid ako matutuluyan.
Kinuha nya ito at umupo sya sa tabi ko. Sa hawak nyang spoon ay kumuwit sya rito upang subuan ako. Hinipan nya pa iyon bago ilapit sa bibig ko.
Oh, please, somebody help me.
"S-si Kyo Montenegro..." out of no where ay nasabi ko. May masabi lang para hindi matuloy ang pagsubo niya sa akin ng champorado.
Napahinto sya sa pagsubo sa akin at napayuko.
Effective!
"Si Kyo ba at Lord K ay iisa?" tanong ko kay Rom kahit pa alam ko naman na ang sagot. Try ko lang hulihin if magsisinungaling siya.
Lumikot ang kanyang mga mata. "You should rest."
Akma na syang tatayo nang hawakan ko sya sa braso. Dumako ang tingin nya sa sa kamay ko. "I trust you, Rom... sana... pagkatiwalaan mo rin ako."
Napabuntong-hininga sya at bumalik sa pagkakaupo. "You shouldn't know about this. I could lead you to danger."
Danger? Ano na namang danger? Hindi pa ba ako kota roon?
Naikuyom nya ang kanyang kamao. "I can't tell you, I'm sorry." Tumayo sya at naglakad sa akin palayo.
Ngunit ilang hakbang pa lamang sya nang magsalita ako. "Sa buong buhay ko, wala ni isang lalaki ang nagsabi sa akin ng totoo."
Natigilan sya sa paghakbang.
"Please, sabihin mo sa akin. Rom ba talaga ang totoong pangalan mo? O abbreviation lang tulad ni Lord K?"
Umangat ang balikat nya at napayuko. Matagal sya bago nakasagot.
"Yes. Rom is my real name." Nilingon niya ako pagkasabi. "I am Romnick Montenegro. Isa akong Montenegro katulad nina Kyo, Erika at ni Lander. Ako ang nakatatanda pero mas kinikilalang panganay si Kyo dahil siya ang tunay na first born, dahil siya ang tunay na kadugo. Sila ng bunso naming kapatid na si Lander." Bumuntong-hininga siya. "Pero hindi kami sabay-sabay na lumaki kaya wala na akong ibang masasabi pa sa 'yo, Ruby. Wala akong alam sa pinagdaanan ni Kyo. Sanay na rin akong tawagin siya sa unang letra lang ng pangalan niya."
Ngumiti ako sa kanya. "Salamat sa tiwala na sabihin 'yan sa akin."
Ngumiti sya sa akin at muling lumapit. "Ang mga Montenegro ang pinakamapanganib na taong nabubuhay dito sa bansa natin. That was the reason kung bakit ayaw kong ipaalam sa'yo."
I saw in his blue eyes that he's telling the truth.
"And now that you know, I promise you. I will protect you at all cost." Pinisil nya ang baba ko.
Kung sana ay naririnig ko rin ang mga salitang ito kay Kyo, ako na siguro ang pinkamasayang babae sa buong mundo. Malas lang, eh. Kasi itong si Rom, binalikan iyong niluto nyang sopas 'daw'.
"Eat, baby."
I think I need another segway.
...
NARITO ako ngayon at nakatayo sa aming bakuran, malapit sa kinatitirikan ng aming bahay. Sa tulong ng mga payo ni Romnick Montenegro ay nakauwi ako rito.
Na-realize ko ito ng payuhan nya ako - I mean, kabaligtaran ng kanyang payo. Akala ko kasi sa pagluluto lang sya palpak iyon pala pati sa pagbibigay ng advice. Mantakin ba namang payuhan ako tungkol sa tamang pagluluto ng sinigang. Tsk. Sayang may hitsura pa naman.
Bago ito ay nagkita muna kami ni Breeze. Iniabot ko sa kanya iyong pera na napagbentahan ko kasama na iyong kay Rom. Mabuti na nga lang at mabilis ang recovery ko. Masakit pa rin ang mga hita ko pero kahit papaano ay nakakalakad na ako nang deretso.
Balik tayo rito sa pag-uwi ko sa bahay namin. OMG, finally at makikita ko na ang pamilya ko. Miss ko na miss ko na agad sila kahit hindi pa naman ganoon katagal buhat nang lumayas ako. Pasaway lang akong anak pero kahit minsan, hindi ko inisip na kaya kong mabuhay na wala sila. Mahal na mahal ko sila. At ngayong wala na iyong mga drugs at fully paid na ako kay Breeze, makakasama ko na ulit sina Amang, Mama, Ate Rosenda, Dangdang at Baby Quiro.
Pagpasok ko sa bahay naming walang pinto maliban sa kurtinang may ipit ay si Amang agad ang aking nakita.
Patakbo ko syang nilapitan upang yakapin subalit malakas na sampal ang isinalubong nya sa akin. Kamuntik na akong mabuwal sa lakas niyon.
"Tangina mo, Ruby, may gana ka pang magpakita dito?!" salubong ang makakapal nyang mga kilay. Huling beses na nakita ko ito ay iyong ginulpi nya si ate Rosenda five years ago.
Sa galit na nakikita ko kay Amang ngayon ay natitiyak kong alam niya na rin ang tungkol sa pagbebenta ko ng droga. Mukhang hindi natiis ni Mama na sabihin sa kanya ang totoo.
"Akala mo hindi ko alam?" dinuro nya ako sa mukha nang makalapit sya sa akin. "Nagbebenta ka ng droga!"
"A-Amang..." nag-unahan na ang mga luha sa pagbaba. Ngayon lang. Tanging ngayon lang sa buong buhay ko nagalit nang ganito sa akin si Amang. Tanging ngayon lang. At hindi ko siya masisisi.
"Ipapahamak mo pa kaming tarantada ka!" sasampalin nya pa sana ako ng isa nang umawat si Mama, sumulpot sya sa likod ko.
"Tama na, Mario!" niyapos nya si Amang.
Pero hindi nagpaawat si Amang. Galit na galit siya nang lumapit ulit sa akin. "Anong pagkukulang namin sa 'yong tarantada ka?! Pinalaki ka naming busog sa pagmamahal! Mula pagkabata mo, inispoiled kitang tangina ka! Lahat ng luho mo, kahit hindi tayo mayaman ay sinikap naming ibigay sa 'yo! Ultimo pangkain na lang rito sa bahay, ibibigay ko pa sa 'yo para may pangload ka! Lahat ng kagagahan mo sa buhay, tinanggap namin! Kahit noong nabuntis ka nang maaga at hindi ka pinanagutan ng kung sino mang nakabuntis sa 'yo, tinanggap ka pa rin namin! Sinuportahan ka pa rin namin! Tapos ito lang ang igaganti mo?!"
Napahagulhol na ako habang sapu-sapo ang aking panga.
"Sinayang mo lang, Ruby, ang lahat ng pag-unawa namin! Sarili mong pamilya, ilalagay mo sa alanganin dahil lang sa pagbebenta ng droga? Bakit? Namimiss mo na ba ang pagpapanggap na rich kid ka? Gusto mo na ulit bumili ng mga luho mo sa katawan? Mamili ng mga mamahaling damit? Gumimik at magwaldas ng pera? Tangina ka! Anong klase ka?! Akala namin nagbago ka na at tumino, pero hanggang ngayon pala ay makasarili ka pa rin!"
Wala akong magawa kundi ang humagulgol lang. Ni hindi ko magawang ipagtanggol ang sarili ko sa mga sinasabi ni Amang. Hindi ko pwedeng sabihin sa kanila ang totoong dahilan ng pagbebenta ko ng droga dahil hindi ko kayang malagay sila sa mas alanganin pang sitwasyon. Pero tama siya, wala naman talaga akong silbi sa pamilyang ito kundi pabigat lang. Dapat ay hindi na ako bumalik pa para mas matiyak ko ang kaligtasan nila.
"Pasalamat ka nga at hindi kita isinuplong sa pulis." Habol sa paghinga si Amang at galit na galit. "Kaya kapag hindi ka pa umalis dito, ako na mismo ang maghahatid sa'yo sa kulungan!"
Sinampal bigla ni Mama si Amang. "Naiintindihan mo ba ang sinasabi mo?!"
Natulala si Amang dahil ito ang unang beses na lumabas si Mama sa kanya. Maging ako ay napatulala aking nakita.
Hindi na kumibo si Amang at isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya bago lumisan sa harapan namin. Ako naman ay nakaramdam ng matinding galit sa aking sarili. Walang ibang pwedeng sisihin kundi ako. Dahil sa akin kung bakit nag-aaway ang mga magulang ko. Isa talaga akong lason sa pamilyang ito.
Hinila ako ni Mama sa kamay at ipinasok sa kwarto. Kulang na lang ay ibato nya ako sa papag na kinahihigaan ko.
"M-Ma..." tigmak ng luha ang aking mukha nang humarap ako sa kanya.
Bumaling sya sa kawalan na may mga luha rin sa mga mata.
"Hindi ko alam, Ruby..." nagtama ang mga mata namin ngunit ang sa kanya ay puno ng galit. "H-hindi ko alam kung mapapatawad pa kita." Tinalikuran nya ako at bago sya tuluyang makalabas ay nagsalita sya. "Walang magbabago, Ruby. Manatili ka man dito o hindi ay hindi ka na kabilang sa pamilyang ito."
Sobrang sakit na marinig mula mismo kay Mama na itinakwil na nila ako.
"Ibang usapan ang droga, Ruby," malungkot na sabi niya. "Buhay ang sinisira ng droga. At ikaw mismo ang kasangkapan sa pagsira ng maraming buhay dahil sa pagtitinda mo. Hindi ko kayang tanggapin. Hindi ko kayang isipin." Nabasag ang boses ni Mama. "Saan kami nagkamali ng pagpapalaki sa 'yo? Saan? Ayaw ko nang alalahanin pa. Ni tingnan ka, parang hindi ko na kaya pa."
Tumango ako. Naiintindihan ko sila. Naiintindihan ko kung gaano sila nandidiri sa akin ngayon. Masakit lang talaga. Ang sakit-sakit pero wala naman kasi akong pagpipiliang iba.
Kung ipaalam ko sa kanila na kaya ko iyon nagawa ay para sa kaligtasan nila? Subalit kung gagawin ko iyon, involve na sila. Kapag nalaman nila ay tiyak na wala na rin silang pinagkaiba sa kung anong katayuan ko ngayon.
Maigi na iyong ako na lang. Kahit masaktan ako habang buhay, ang mahalaga, ligtas sila. Ang importante, malayo sa kapahamakan ang mga minamahal ko.
Buong gabi akong umiiyak lang sa kwarto.
Lumipas pa nga ang isang araw na umabot sa nakalimutan ko nang kumain. Hinahatiran ako ni Dangdang at baby Quiro pero hindi ko rin naman kinakain ang dinadala nila. At minsan, may gabi pa na kinakatok ako ni ate Rosenda. Tiyak na wala pa syang laam sa mga nangyayari. Ayaw ko naman syang kausapin kaya hindi ko sya pinagbuksan ng pinto.
Hanggang sa kinabukasan ay saka ko lang nalaman na nagpunta ang buong banda ng Black Omega Society sa bahay namin. Kabilang na marahil si Kyo na dumating. Nakakatawa lang isipin na walang kaalam-alam ang pamilya ko kung sino ba si Kyo sa buhay ko. Mapait na napapangiti na lang ako sa hangin.
Nang sumapit ang gabi ay nag-ring ang aking cellphone. Sinagot ko ito at tinig ni Kyo ang sumagot sa kabilang linya.
"In my apartment. Now."Iyon lang at nawala na siya.
Okay, alam ko na. Kailangan na naman niya ako.
Naligo na agad ako at nagbihis. Mini-skirt lang ako para hindi na nya punitin kung sakali. Sa ilalim nito ay undies para hindi na sya mahirapan kapag inangkin nya ako. Sa pang-itaas naman ay simpleng blouse lang na tinernuhan ng dala kong shoulder bag. Wala pang isang oras ay nakarating na ako sa apartment nya. Ngunit bago ako pumasok ay pinupog muna ako ng kaba.
Bakit ba nararamdaman ko pa ito? Bakit kinakabahan pa ako nang ganito? Di ba dapat ay wala na akong nararamdaman? Di ba dapat bato na ako? Kailan ba mawawala ng tuluyan ang emosyon ko? Ah, siguro kapag talagang durog na durog na ako. Di bale, malapit na iyon.
Pagpasok ko sa pinto na hindi naka-lock ay nakita ko agad si Kyo.
Nakaupo siya sa table kung saan niya ako pinarurusahan at may hawak na naman siyang kopita. Jeans, button down polo at red necktie na hindi nakasampay lang sa leeg niya, iyon ang naabutan kong ayos niya. Natatabingan ng ilang hibla ng buhok ang isa niyang mata. Basa ang kanyang buhok na para bang kaliligo lang niya.
Sa isang madilim na bahagi ay lumitaw ang imahe ng isang babae. Napaatras ako dahil bukod pala sa kanya ay may ibang tao pa.
May kasama sya?
Nanlaki ang aking mga mata nang unti-unting maliwanagan ng ilaw ang isang dalaga. Kilala ko ang babae na ito. Siya si Mari! His ex-fiancée!
Tumingin si Kyo sa upuan na katabi ko.
"Sit." Utos nya.
Umupo naman ako doon habang hindi bumibitiw ng tingin sa babaeng pinaseselosan ko noon. Bigla ang panliliit ko. Why not? She's sophisticated, with blue eyes and too gorgeous to compare to me. Lamang ang Mari na ito ng maraming paligo sa akin. Nang magsabog yata ng kagandahan at kakinisan at gising na gising ito at nakanganga pa!
Nakita ko ang lungkot sa mga mata ni Mari habang nakatingin sa akin.
Bakit siya nalulungkot? Di ba dapat masaya siya dahil malaya niya nang maaangkin si Kyo? Ako ang dapat mamatay sa lungkot dito at hindi siya.
Hindi ko pa alam ang nangyayari pero sa isiping kasama ni Kyo ang babaeng ito ay para ng pinipiga ang puso ko.
Lumapit sa akin si Kyo sanhi para maamoy ko ang mabango nyang amoy. May hawak syang tali at iginapos nya ako sa bangko. Inilapit nya ang kanyang mga labi sa aking punong tainga at saka bumulong.
"Listen, I'm going to fuck Mari..."
Nag-ulap ang aking paningin.
"And I want you... to watch us..."
JAMILLEFUMAH