Η Νέλη σηκώθηκε ξανά απο τη θέση της.Εκείνη ακριβώς τη στιγμή αποφάσισε να κάνει κάτι γενναίο,αποφάσισε να πάρει πάνω της ένα ρίσκο και τις συνέπειες που θα είχε.Αργά προχώρησε και ανέπνεε με τον ίδιο ρυθμό.Μεγάλες, βαθυές ανάσες.Το στόμα στέγνωνε,έκλεινε τα μάτια και πέρναγε τα χέρια απο το πρόσωπό της ''Νέλη μη με τρελαίνεις''είπε ο Έρικ καθώς η αντίδραση της μαζί με την αναμονή τον έκαναν νευρικό.Όλοι στο τραπέζι και εκείνη λίγο απομακρυσμένα, απέναντί τους, όρθια.''Υπάρχει...υπάρχει κάτι που θέλω να σου πω''ανακοίνωσε και τον κοιτούσε στα μάτια.Ήταν τόσο δύσκολο, που πριν το ξεστομίσει τον σκεφτόταν να τη χωρίζει και το πρόσωπό της έδειχνε αβάσταχτη λύπη ''Όταν...όταν χόρευα για να ζω...''άρχισε να λέει και σιγά σιγά η θλίψη έφερε τα δάκρυα που της έκοβαν τον αέρα και δυσκόλευαν τις λέξεις να βγουν απο το στόμα.Το ύφος του Έρικ γεμάτο αγωνία,είχε καταλάβει πως αυτό που θα άκουγε δε θα του άρεσε καθόλου.Η Νέλη σκούπισε μερικά δάκρυα ''...λίγο πριν γνωρίσω το Πολ ...και όταν ήμουν μαζί του...''συνέχισε τρέμοντας ''...τα μαγαζιά και τα ρούχα που φόραγα...δεν...''τον είδε να σηκώνεται όρθιος και ξαφνικά ήταν σκληρός, μα εκείνη είχε αποφασίσει να το πει,να το βγάλει απο μέσα της.Καλύτερα απο την ίδια παρά να το χρησιμοποιούσαν εναντίον της οι άλλοι.Εκείνος έκανε μερικά βήματα και κοντοστάθηκε δίχως να πέρνει τα μάτια του απο πάνω της ''...δεν ήταν τόσο καλά.''σχεδόν ολοκλήρωσε και ήταν έτοιμη.Το στήθος του ανεβοκατέβαινε και ο ηλεκτρισμός σε εκείνο το δωμάτιο ήταν ικανός να τινάξει ολόκληρη τη πόλη στον αέρα.Ο Στηβ και η Άννα έβλεπαν τη σκηνή ανήμποροι.Τα χείλη της πονούσαν,τα μάτια της υγρά και παρακαλούσε να της πει μια λέξη.Στεκόταν με το κορμί της μαζεμένο και εκεί θα έμενε,οτι και να έλεγε ο Έρικ,οτι και να ήθελε να της κάνει, εκεί ακριβώς θα έμενε.Θα δεχόταν είτε το ξέσπασμά του,είτε τη κατανόηση του.
''Τι μαγαζιά?''ρώτησε ξαφνικά σχεδόν απο μέσα του,λες και του έλειπε ψυχή.Η Νέλη έσκυψε το κεφάλι ''ΤΙ ΜΑΓΑΖΙΑ?''ούρλιαξε αυτή τη φορά.Σκυμένη είπε δειλά πνιγμένη στο κλάμα της ''Τέτοια...που...που οι γυναίκες...κάνουν στριπτίζ.Εγώ...εγώ έβγαινα πρώτη μα ποτέ ποτέ...''προσπαθούσε να εξηγήσει παραπάνω ''Τι ρούχα?''την διέκοψε και πιο πολύ θόρυβο έκανε η ανάσα του, που τώρα πια είχε γίνει γρήγορη.Τι να του απαντούσε σε εκείνη την ερώτηση?Πως να του περιέγραφε τα μικροσκοπικα σορτσάκια και τα ημιδιάφανα σουτιέν?Πως? ''ΤΙ ΡΟΥΧΑ?!''της φώναξε ξανά και το κορμί του είχε γίνει πέτρα.Οι φλέβες έστελναν γρήγορα το αίμα στη καρδιά που χτυπούσε σα τρελή.Δε του μιλούσε και εκείνος απότομα πήρε το μπουκάλι με το κρασί.Το έβαλε στο στόμα του και φάνηκε να το κατεβάζει σα να ήταν νερό.Διψούσε και λαχταρούσε να νιώσει στο κορμί του εκείνο το γλυκό μούδιασμα που προκαλεί το αλκοόλ.Το κοπάνισε στο τραπέζι τρομάζοντας τη,σε δυό βήματα ήταν μπροστά της και απότομα άρπαξε το πρόσωπό της με το ένα χέρι.Εκείνο ανασηκώθηκε ελαφρά,φαινόταν τόσο μικρό μέσα στη παλάμη του που άγρια κρατούσε το μάγουλο και το πιγούνι της.Το κοιτούσε απ'άκρη σε άκρη,το πρόσωπο που αγαπούσε,τα μάτια και τα χείλη της.Το έστριβε σε όλες τις μεριές και εκείνη ακίνητη.Την ένιωθε να τρέμει αλλά η ζήλεια τον τρυπούσε και τίποτα δεν ήταν ικανός να σκεφτεί.''Πες μου πως δε τα πέταγες...''της είπε και τη τράβαγε όλο και πιο κοντά του μόνο με το ένα χέρι ''...πες μου πως κανένας λυγούρης δε σε άγγιζε''τα μάτια του μαχαίρια που την πλήγωναν ''...ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΩΣ ΔΕ ΠΗΔΙΟΣΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΑ''της φώναξε απεγωσμένα και πλέον εκείνη βρισκόταν κολλημένη πάνω του.Το μαγουλό της ακουμπούσε το δικό του.
Η Άννα και ο Στηβ κατάλαβαν πως ο Έρικ πέθαινε για την Νέλη.Μπροστά τους ζούσαν μια τρελή κορύφωση ενός έρωτα που δεν είχαν συναντήσει ξανά.Τον ήξεραν και τον είχαν δει σε όλες τις σχέσεις του.Ποτέ και με καμιά δεν ήταν έτσι,ποτέ δε φώναζε,ποτέ δε ζήλευε τόσο παθιασμένα,ποτέ το ύφος του δεν άλλαζε τόσο γρήγορα προδίδοντας χιλιάδες συναισθήματα,ποτέ και με καμιά.Ένιωσαν πως αν κάποιος του την έκλεβε μέσα απο τα χέρια, θα κατέρρεε την ίδια στιγμή.Η φωνή του,οι λέξεις του,ο τρόπος που την έπιανε όλα έκρυβαν έρωτα,πάθος,αγάπη που σα λάβα μπορούσε να κάψει και τους ίδιους.
''Στο...στο ορκίζομαι.Εγώ...εγώ ποτέ...''πάλευε να του πει,πάλευε να τον πείσει πως εκείνη ποτέ δε έκανε κάτι πρόστυχο, αλλά οι λυγμή της,τη σταματούσαν.Σήκωσε το χέρι της να τον αγγίξει στο στήθος αλλά εκείνος τη σταμάτησε λίγο πριν,σφίγγοντας το καρπό της.Αμίλητος την άφησε το ίδιο απότομα και το πρόσωπο έστριψε στο πλάι.Η Άννα έτρεξε και την έκλεισε στην αγκαλιά της.Πόσο ανάγκη είχε μια τέτοια αγκαλιά,πόσο πολύ ανάγκη και έτσι κούρνιασε μέσα.
Ο Έρικ απομακρύνθηκε βαδίζοντας προς το σαλόνι,ήθελε λίγο χρόνο να το χωνέψει,να προσπαθήσει να το αντέξει.Τι του συνέβαινε?Γιατί να γίνεται τόσο αβάσταχτό?Αφού ήξερε πως είχε και εκείνη παρελθόν όπως όλοι,γιατί τον πείραζε τόσο πολύ?αναρωτιόταν και οι σκέψεις τον έκαναν χειρότερα.Τη Νέλη θα την αγαπούσε όποια ιστορία και να είχε, δεν ήταν αυτό το προβλημά του,η εξομολόγησή της δε τον έκανε να σκεφτεί ούτε στιγμή να την αφήσει.Ο έρωτάς του όμως, ήταν απόλυτα κτητικός,τρελός και έφτανε στα άκρα.Δεν ήξερε πως ο άνθρωπος θα μπορούσε να έχει τέτοια συναισθήματα και σε τέτοιο βαθμό,δε φανταζόταν οτι θα τα αισθανόταν ο ίδιος.Πίεζε με τα δάχτυλα το κεφάλι του, δεξιά και αριστερά,τη σκεφτόταν να κουνιέται στον καθένα και έβγαζε πονεμένους ήχους,άγριους.
Πήρε μια βαθυά ανάσα και επιστρέφοντας είπε πιο ήρεμος ''Αφήστε μας μόνους''.Στην αρχή δίσταζαν αλλά ο Στηβ τράβηξε την Άννα σχεδόν αμέσως.Ήταν σίγουρος πως ο ξάδερφός του δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγει με τη Νέλη.Όταν η πόρτα έκλεισε εκείνη παρέμενε στη θέση της.Ο Έρικ τη πλησίασε ''Δείξε μου'' της είπε με παγωμένο ύφος.Οι ώμοι της ταρακουνήθηκαν απο το κλάμα στο άκουσμα αυτού που της ζητούσε.''Δείξε μου τι έκανες,ντύσου έτσι,χόρεψε σε εμένα.Το ίδιο,θέλω ακριβώς το ίδιο''.Εκείνη δεν ήθελε να το κάνει,ένιωθε μια ανεξήγητη ντροπή.Και ενώ πριν λίγο πίστευε πως όλο αυτό δεν ήταν κάτι που την έκανε πρόστυχη,μπροστά του ένιωθε ακριβώς έτσι.Έκανε μερικά βήματα πίσω και τον προσπέρασε.Στη διαδρομή της προς το δωμάτιο έσβηνε όσα φώτα ήταν περριττά.Έπλυνε το πρόσωπό της και το κοίταξε για λίγο.Της θύμησε εκείνο το παρελθόν και είδε τον εαυτό της να χορεύει σε εκείνα τα φτηνά μαγαζιά.Αισθανόταν πως ο Έρικ την έβαζε να το κάνει μπροστά του για να τη τιμωρήσει, μα έκανε λάθος,πολύ λάθος.Εκείνος είχε ανάγκη να το ζήσει,να το δει,να το χωνέψει και στο τέλος να το κάνει δικό του και να το αποδεχτεί.Έπρεπε να έχει τη πραγματική εικόνα και όχι τις σκέψεις που έρχονταν στο μυαλό του.Έπρεπε, για να μη μπορεί κανείς να μιλήσει άσχημα για τη γυναίκα που είχε στο πλάι του, χωρίς να τον βάλει στη θέση του εκείνος.Και έτσι έσυρε πιο έξω μια καρέκλα και αφού δύσκολα βόλεψε τον εαυτό του,απλά τη περίμενε μέσα στο μισοσκόταδο.