Enjoy reading! Vote and comment!
______________
Chapter 23: Hard work, determination and willingness
"Whenever you feel like giving up just remember you have a lot of mother f*ckers to prove wrong."
- Alixandrea Francesca Matthews
***
"He's your cousin?" I asked incredulously.
Tumango lang siya but can't look me in the eyes. Lahat kami gulat sa pangyayari.
Magkakilala silang dalawa, hell..mag-pinsan pa.
I feel betrayed; she knew all along that Roland was the father of my children.
She knew, Roland Kyle Valenzuela 'the pop-rock superstar' was the scumbag who broke my heart.
She knew, yet she didn't tell me that they are relatives.
"Ate Chesca, let me explain-"
Mamaya kami mag-uusap, kailangan ko munang paalisin si Roland dito.
"You don't have to explain anything, you're his cousin. There's nothing wrong with that." Sabi ko sakanya but secretly telling her to shut up dahil baka makahalata si Roland. She bowed down her head immediately.
I trusted her too much, I treated her like my own sister, and I never thought she's hiding this to me all those years.
"Isn't small world mom?" Nakangiting tanong ni Xandrine sa'kin. Medyo nawala yung galit sa dibdib ko nang makita ko ang cute na cute kong anak sa pink long sleeved dress niya, she's growing up really fast kaya niya ng mag-ipit ng pigtails on her own pero siyempre not in the perfect way, she's still cute tho.
I nodded, "It is hun," sagot ko sakanya pero kay Kylie ako nakatingin na hanggang ngayon naka-tungo pa rin.
"Mr. Kyle is your friend and Tita Kylie's cousin, so can we call him Tito too?" Xander asked innocently.
"That would be cool!" Xandrei chirped in.
"You can call me Dad if you wa-" He stops himself just at the same moment when my head whips up to hear him finish the sentence.
"Roland!"
"Hey, I was just kidding." Nakangisi niyang sabi, ang sarap sampalin nung ngising 'yon.
Pagbaling ko naman ng tingin kay Kylie hindi na siya mapakali.
"Kuya, please don't tell them na andito ko sa Baguio. Please kuya, I don't wanna go back. You know how they treat me there."
Pakiusap ni Kylie kay Roland.
Dun naman biglang sumeryoso ang mukha ni Roland. Malamang alam niya rin ang pagmamalupit na ginagawa ng step-mother ni Kylie sakanya doon sa Hawaii kaya siya naglayas at napadpad dito sa Baguio.
I cleared my throat and turned to face my kids, "Kids, the breakfast is ready. Go now, elders need to talk." I said using my authoritative voice. Agad naman nila akong sinunod.
"Don't forget to pray." I reminded them.
"Yes mom." They answered in chorus as they walked toward the dining room.
Pagharap ko kila Roland, para naman siyang gulat na namamangha.
I rolled my eyes at him, "I guess I need to get out of here. You guys have to talk. And please Kylie, walk your cousin out the door after, I don't like strange man inside my house." Sabi ko sakanila saka ako sumunod sa mga anak ko. Iniwas ko yung tingin ko when I saw the hurt in Roland's eyes. I heard Kylie asked him to follow her at the library.
I didn't mind, kesa naman marinig ng mga anak ko kung mag sisigawan sila.
Pagdating ko sa dining area behave naman silang kumakain, andun na din ang mga yaya nila.
So I sat in the middle and started to fill my plate with food.
"Pau, Pia, after you ate bring the kids outside and play, the sun shines beautifully today. I have a lot of work to do in the office."
Tumango naman sila.
Yes, even though I have all these fortune in life- being chef, and owner of a resort villa and a restaurant, I am still working. Working really hard to have the stability.
Hindi porke nakamit mo na, magpapasarap ka na. Kailangan ko pa rin kumayod para sa future ng mga anak ko.
Life is going to get hard sometimes. Get the fck up and get your sht together. You're either an ocean or a puddle. Don't be a puddle. People walk through puddles like they're nothing. Oceans fcking destroy cities.And I know that's what I become.
Para sa'kin successful na ko, narating ko na at nakamit ko na yung mga bagay na sinabi nila noon sa'kin na hindi ko mararating.
Tandang-tanda ko pa yung masasakit na salitang binitawan sa'kin ng sarili kong ama at ng asawa niyang mangkukulam kasama na rin ang mga anak nila.
I was 7 months pregnant that time at naisipan kong maglakad-lakad sa Burnham Park.
Dahil triplets nga ang nasa tyan ko, para na kong balyena sa taba. Ang laki-laki na ng tyan ko, ang laki-laki ko pa kaya halos hindi ako nakilala noon nila Barbara.
May business meeting daw si Theodore, ang magaling kong ama. Naisip nilang mamasyal pagkatapos nun sakto naman na nakita nila ako sa Burnham Park. Sobrang daming panlalait ang natanggap ko noon. Sanay naman ako na hindi pinagtatanggol ng sarili kong tatay pero that day, I will never forget that day na nakisali siya sa pang-bubully sa'kin ng mga anak at asawa niya
"Oh my God! Kaya pala bigla kang nawala sa school! Dito ka pala nagtatago." Nakangising sabi ni Margarette.
"So who was the fcker?" Mariella asked smirking too.
Magsasalita palang sana ko nangbigla namang nagsalita si Barbara, "Ipupusta ko mga daliri ko, walang ama yang anak mo noh?" Sabi niya na may mala-demonyang ngiti sa labi.
Dun ako medyo naluha sa sinabi niya dahil tama naman siya eh. Walang ama ang mga anak ko.
Nakangiti siyang lumingon kay Theodore, umiwas naman ito ng tingin. Muling humarap sa'kin si Barbara at umiling. "I knew it, like mother like daughter. Sabi ko naman sa'yo diba? Mana ka talaga sa nanay mo."
I just stood there and kept my mouth shut, ano bang laban ko? Eh talunan na nga ako. Kasalanan ko bang minalas ako sa lalaking minahal ko dahil iniwan nalang ako?
Kasalanan ko bang walang ama ang mga anak ko? Ginusto ko ba 'tong mangyare sa'kin?
Hindi!
Pero hindi ko na kailangan yun sabihin pa sakanila kasi alam ko naman na kukutyain lang nila ako lalo. Kahit kailan naman hindi nila ko itinuring na kapamilya.
They wouldn't care.
"So, kanino ka naman kumabit?" Margarette taunted.
"Politician din ba?" Mariella asked with malice in her eyes.
Nanliliit ako sa mga sinasabi at binibintang nila, pakiramdam ko any second tutulo na mga luha ko.
Da.mn this pregnancy hormones!
"Hindi ako kabet." That's all I had managed to say and turned my back from them, then Theodore spoke and made me stopped from walking away, "Mabuti nalang hindi pa kita na-ipapakilala sa publiko na anak ko. Kundi mapapahiya lang ako na may anak akong disgrasyada." Aniya at saka ko narinig ang pagsara ng pintuan ng sasakyan nila.
His words stung, hindi ko na napigilan ang mga luha na kanina pa gustong bumagsak.
Nakatungo lang ako habang nakatalikod sa kanila.
Akala ko umalis na sila, hindi pa rin pala.
"Hanggang dyan nalang yang buhay mo. Single-mother na balang araw maghahanap ng lalaking mayaman para masuportahan lang yang anak mo. Just like what your whore of a mom did."
Sabi ni Barbara.
Patuloy lang sila sa pagsasalita, panglalait habang ako nakatalikod lang at hindi makagalaw.
"Siguro kaya andito siya sa Baguio tinakwil din siya ng nanay niyang kabet." Margarette added and laughed with Mariella.
That's when I found the strength to walk away from them. Hindi ko na kasi kakayanin pa, pakiramdam ko nahihilo na din ako.
"Kawawa naman, hindi na makakatapos yan ng pag-aaral may anak na eh. She needs to work hard for them." Naririnig kong sabi ni Mariella habang tumatawa pa rin.
"Mga katulad niyang babaeng walang pinag-aralan, walang mararating yan. Mabubulok na siya dito sa Baguio maliban nalang kung makahanap siya ng mayaman na lalakeng papatol sakanya. Tara na mga anak, naghihintay na ang Papa niyo sa sasakyan. Wag niyo nalang tutularan ang babaeng basura na 'yan."
Yun ang huli kong narinig mula sakanila.
Bawat salita, bawat pang-aalipusta at pang-lalait tinandaan ko. Hinding-hindi ko makakalimutan ang araw na yun. Dahil yun din yung araw na muntik ng malagay sa piligro ang buhay ng mga anak ko.
Hinding-hindi na nila ko kayang maliitin sa susunod na pagkikita namin. Hinding-hindi na nila ko masasaktan.
Sinumpa ko yun sa sarili ko nang duguin ako nung araw na 'yon at itinakbo sa ospital.
Sinumpa kong magiging successful ako, sinumpa kong mapapahiya silang lahat sa mga pinagsasabi nila sa'kin balang araw.
Sometimes the bad things that happen in our lives put us directly on the path to the best things that will ever happen to us.
"Hey mom?" Nawala ako bigla sa iniisip ko nang bigla akong kalabitin ni Xandrine.
"Are you ok mom?" Xandrei asked, I shook my head and chuckled silently.
No matter what life throws me alam kong kakayanin ko dahil para sa'kin I've been through the worst, pakiramdam ko wala ng sasakit pa noon sa napagdaanan ko kaya kahit anong dumating na pagsubok ngayon alam ko kakayanin ko.
"You haven't touched your food yet, mommy." Sabi naman ni Xander na halatang nag-aalala.
Napansin kong tapos na silang kumain gayon din ang mga yaya nila.
I cleared my throat and smiled at them once again, "I am ok. I'm just thinking about the tons of work waiting for me in the office."
Lahat naman sila nagpout,
"Don't worry mommy's gonna be home early, I will try to finish my work very quick." I said reassuring them. Alam ko naman na namiss nila ko and been wanting to spend some quality time with me, pero kailangan ko munang asikasuhin yung naiwan ko ding trabaho sa Inn.
"Go outside, sunlight is still healthy maaga pa oh, wag muna kayong magtatakbo huh." Bilin ko sakanila.
Ngumiti naman si Xandrine and kissed me on the cheek saka hinila palabas si Yaya Pia niya.
Hinalikan na din ako sa pisngi nila Xander at Xandrei at nakangiting sumunod kila Xandrine.
"Call us mom when you're leaving na." Xander said over his shoulder.
"Yes big guy, I'm just gonna take a bath." Sagot ko sakanya bagko ako humigop sa kape ko.
Napailing nalang ako, sa may gilid lang naman ng Inn ang office ko. Nagpatayo ako ng isang bungalow lang na bahay to be my office.
Dun ako tumatanggap ng mga clients na magpapa-cater sa'min o kaya mga client na gusto mag rent ng venue para sa mga kasal or debut o iba pang okasyon. Sa laki kasi nitong hacienda pinaayos ko yung part na nasa may bungad lang upang maging reception sa mga party. Malawak naman siya and can only accommodate 150 people. Ayoko kasi masyadong mailapit yun sa mansion ko, maiingayan na ang mga anak ko gayon din ang mga guest sa Inn.
Pero hanggang dun lang, hindi ko na masyado pang kinareer ang pag-oorganize ng mga event. Rent lang talaga sa place, sila na bahala sa pag dedecorate yung organizer na ng event ang may trabaho non, as long as they pay the rent I'm out of their hair in no time.
Busy din kasi ako sa pag-aasikaso sa Inn at sa buong hacienda. May part kasi sa bandang dulo ng hacienda na magandang lupa at pwedeng taniman ng mga gulay.
Kinumbinsi kong mag trabaho yung mga asawa at matatanda ng anak ng mga helper dito sa hacienda. Through that natutulungan ko sila sa pang-araw araw na gastos nila gayon din naman sila natutulungan nila ko para hindi na ko masyadong umoorder sa ibang mag-gugulay para sa mga stock sa restaurant at inn.
There's no greater feeling than proving the people wrong that doubted your ability for years. That always thought you wouldn't make it.
That always put you in the shadow of those "greater" than you.
However, don't let their words get into you. Whenever you feel like giving up just remember you have a lot of mother f*ckers to prove wrong. Show that mother f*ckers who think you can't that you can. Let them watch you succeed and be amazed.
Sacrifice with hard work, determination & a willingness to pay the ultimate price of what you believe in.
Naniniwala ako na kapag gusto mong makuha o makamit ang isang bagay, kailangan mong gawin ang lahat para makuha lang iyon.
Do it with passion or not at all.
Tumayo na ko at naglakad papunta sa hagdanan para mag-ayos na. Nasa kalagitnaan na ko ng hagdan nang biglang lumabas na ng library si Roland at Kylie.
Bumilis na naman bigla ang kabog ng dibdib ko, hindi ko sila pinansin but Roland's word stopped me.
"Andrea, can we talk?"
"No, I'm busy." I said without turning to look at him. Hindi pa ba sila magchecheck-out?
"And Kylie, after you walk your cousin out the door paki-ayos na yung mga papeles sa office ko, and I also wanna see the bookkeeping from last week. Maliligo lang ako, salamat." I said and continued walking upstairs.
I'm still hurt and upset sa pagtatago sa'ki ni Kylie ng sikreto niya but I still care for her, hindi ko kayang magalit sa'kanya.
We're gonna talk later; I need to hear whatever she's going to say. And I hope hindi siya umamin kay Roland kung tinanong man siya nito kanina sa pag uusap nila.
______________
Tadaaaaah! Sana mainspire ko kayo sa mga pinagdaanan at pinagdadaanan ni Drei. Work hard people! Sacrifice today so you can live on your terms tomorrow!
God bless! Next chapter pasabog. hahahahaha!
Vote and comment! Tell me what you think about this chap! Salamat sa pagbabasa!
2:00 pm
08/12/2015
|iamhilarious|