Het is niet moeilijk om ongemerkt uit bed te stappen aangezien ik me niet eerst onder een laken uit hoef te worstelen. Ik deel namelijk een bed met mijn jongere zusje Lavinia - in het dagelijks leven ook wel bekend als Vinny - en zij heeft de irritante gewoonte om in haar slaap het hele laken naar zich toe te trekken. Ook nu ligt ze weer met een stuk van het witte katoen stevig in haar vuist geklemd en de rest om zich heen gewikkeld als een rups in een cocon. Alleen vandaag komt het me wel goed uit. Op een dag als dit heb ik even wat tijd voor mezelf nodig.
Mijn blote voeten landen bijna geluidloos op de ruwe houten vloer. Zo stil als de af en toe piepende planken toelaten sluip ik naar de kast die langs de deur staat. Ik gris een broek en een shirt van mijn stapel en begeef me naar de badkamer. Daar kleed ik me om, zodat mijn familie niet wakker wordt van mijn bewegingen. Ik neem niet de moeite om te ontbijten. Dat kan straks ook nog. In plaats daarvan ga ik meteen naar buiten. Vandaag is niet de dag om aan mijn knorrende maag te denken.
Het is eng stil als ik de straat oversteek. Normaal gesproken is iedereen op dit tijdstip al wakker, maar vandaag is de enige dag van het jaar dat de inwoners van Latronis uit kunnen slapen. Het is immers de dag van de Zuivering, onderdeel van de Eliminatie. Iets waar ik eigenlijk liever niet aan wil denken, maar ik zal er niet aan ontkomen.
Het pad in de olijfgaard voelt stevig aan onder mijn voeten. Dat is het meestal rond deze tijd van het jaar, zo net na de oogst. Tijdens het plukken van de olijven wordt hier namelijk veel gelopen, waardoor het donkere zand aangestampt wordt tot een stabiele ondergrond. Als het droog blijft - zoals dit jaar - tenminste. Er zijn ook jaren geweest dat de regen met bakken uit de hemel kwam vallen en de olijfgaard in één grote modderpoel veranderde.
Mijn favoriete boom staat helemaal achterin de gaard. Het is de oudste boom van allemaal. Mijn vader heeft me verteld dat hij er al lang voor mijn geboorte stond. Door zijn leeftijd is de stam behoorlijk dik en is hij ook hoger dan veel van de andere olijfbomen. Dat in combinatie met de vele takken die eraan groeien maakt het een prima boom om in te klimmen, wat ik dan ook graag doe.
De takken buigen nauwelijks door onder mijn lage gewicht. Dat is het enige voordeel van honger lijden. Behendig klim ik zo hoog als ik komen kan, naar de tak waar ik altijd zit en vanwaar ik een prima uitzicht heb op de bergen achter de olijfgaard. Bovendien word ik gecamoufleerd door de bladeren die het hele jaar door aan de boom blijven zitten, waardoor ik de omgeving wel heel goed in de gaten kan houden maar anderen mij niet meteen kunnen zien.
Mijn hand streelt de bobbelige stam van de boom. Nog maar een paar weken geleden zat ik precies op deze plek om de boom te ontdoen van zijn olijven. De oogst was goed deze keer. Dat mocht ook wel weer, na het fiasco van vorig jaar. Zoals altijd was het ook nu weer hard werken, maar gelukkig was het dit jaar mooi weer en dat hielp wel bij het plukken. Toch was ik zoals gewoonlijk weer blij toen de dagen van twaalf uur achter elkaar werken er eindelijk op zaten. Olijven plukken is helemaal geen erg werk, maar zulke lange dagen ga je vanzelf in al je ledematen voelen.
Olijven zijn één van de belangrijkste voedselbronnen in dit land. Van een groot deel van de oogst wordt olijfolie gemaakt. Daar houden mijn moeder en haar collega's zich mee bezig zodra er geen olijf meer in de gaard hangt. De rest van de vruchten wordt ter consumptie verkocht op de markt in het centrum.
De stilte is confronterender dan ik had gedacht. Ik wilde gewoon even alleen zijn, afscheid nemen van deze boom voor het geval ik hem nooit meer terug zal zien, maar juist het gebrek aan menselijke omgevingsgeluiden benauwt me nu. Het enige dat er te horen is, is het knorren van mijn lege maag. Stilte voor de storm. Of het geluid van de naderende dood?
Mijn vingers klemmen zich om de tak heen waarop ik zit. Het kost me moeite om adem te halen. Vijftien keer, dat is de exacte hoeveelheid van deze dagen dat ik al mee heb gemaakt, ook al kan ik me de eerste drie tot vier natuurlijk niet herinneren. Maar alles is anders als je eenmaal de leeftijd van zestien jaar bereikt. Op je vijftiende weet je dat je nog minstens een jaar te leven hebt. Dan lijkt het moment van jouw eigen Eliminatie nog ver weg.
Het is me gelukt het ergens diep binnenin me te verstoppen, het hele afgelopen jaar. Maar nu krimpt mijn hart ineen omdat ik weet wat ik straks door zal moeten maken. Ik heb het zelf gezien, vorig jaar en de jaren daarvoor, en dit jaar zal ik zelf onderdeel van het spel zijn. De gedachte daaraan doet me bijna overgeven. De enige reden dat ik dat niet daadwerkelijk doe, is omdat mijn maag daar te leeg voor is.
Voetstappen op het aangestampte zandpad verstoren de stilte. Ze gaan steeds sneller, waardoor ik weet dat er iemand naar me toe komt rennen. Ik hoef niet naar beneden te kijken wie het is, want dat kan ik zo wel raden.
Als de rennende persoon me begint te roepen, wordt haar identiteit inderdaad bevestigd. "Deia!"
Ik negeer haar. Ze vindt me vanzelf wel. Het is geen geheim dat ik regelmatig mijn tijd doorbreng in deze boom en zeker niet voor mijn beste vriendin. Enige vriendin ook trouwens. Ik ben niet zo sociaal.
"Deianeira Holborn." Licht hijgend komt Bodine tot stilstand onder de boom. Beschuldigend kijkt ze naar boven terwijl ze de stam vastgrijpt om steun te zoeken. "Hoe kun je je verstoppen op een dag als dit?"
"Als ik me echt zou willen verstoppen dan zou ik wel naar een plek toe gaan waar je me niet zou kunnen vinden." Alsof iemand zich kan verstoppen voor wat er vandaag gaat gebeuren.
"Je weet best dat ik dat niet bedoel. Kom naar beneden, asociale stomkop. Of wilde je echt zeggen dat je de tijd die we nog samen hebben liever in die boom doorbrengt dan met mij?"
Daar geef ik geen antwoord op. Niet omdat ik haar niet teleur wil stellen, maar omdat ik er niet aan wil denken. Zelfs als ik de komende paar dagen overleef dan zal de kans groot zijn dat ik mijn beste vriendin kwijtraak. Andersom geldt hetzelfde, maar laat ik eerlijk zijn, Bodine heeft veel minder grote overlevingskansen dan ik.
Ik knijp nog één keer in mijn oude vertrouwde lievelingstak en laat mezelf dan omlaag zakken. Binnen een paar seconden sta ik naast Bodine in het zand. Voor haar is dit allemaal nog erger. Twee weken geleden is ze pas zestien geworden en de kans dat ze uitverkoren wordt is zo klein. Als ik haar een maand van mijn eigen leven had kunnen geven dan had ik het gedaan.
"Goed zo." Ze doet en poging naar me te lachen, maar ik zie de angst in haar ogen staan. Haar arm haakt zich door de mijne. "Kom, we gaan naar mijn huis, nu het nog kan."
Zwijgend loop ik naast haar door de olijfgaard. Over het pad waar we al zo vaak samen hebben gelopen. Laatst nog, tijdens de oogst. In de oogsttijd wordt echt iedereen in dit land aan het werk gezet. Kinderen gaan met hun ouders mee om ze te ondersteunen bij het plukken. Als kleuters liepen Bodine en ik daardoor al hand in hand met kleine mandjes tussen de bomen door om olijven te verzamelen. In feite is dit de plek waar onze vriendschap is ontstaan. Wat natuurlijk niet vreemd is gezien we hier van jongs af aan al zoveel tijd met elkaar doorbrengen. Maar de waarheid is dat als Bodine niet mijn beste vriendin was geweest, ik waarschijnlijk een hekel aan haar had gehad. Zij houdt zich bezig met oppervlakkige dingen als jongens en uiterlijk terwijl ik me zorgen maak over de vraag of mijn familie wel genoeg te eten heeft. En ik weet dat dit oneerlijk is omdat zij zich over die dingen ook zorgen maakt, maar zij zet altijd alles zoveel dramatischer neer dan dat het in werkelijkheid is. Met uitzondering van vandaag. Er is geen mogelijke manier om vandaag in een iets minder dramatisch daglicht te zien.
Het huis van de familie Lennox staat naast dat waar ik al mijn hele leven woon. Net als de rest van de huizen in deze straat lijken ze als twee druppels water op elkaar. Beide huizen hebben dezelfde loshangende dakgoot die het al meerdere malen begeven heeft, luiken waarvan de donkerblauwe verf zo afgebladderd is dat ze eigenlijk gewoon houtkleurig zijn en smerige vensterbanken.
Vanaf de overkant van de straat zie ik mijn moeder in ons eigen huis voor het raam staan. Ik zwaai naar haar en wijs op Bodine om duidelijk te maken dat ik naar de buren ga.
Mam knikt droevig. Zou ze terugdenken aan haar eigen Eliminatie? Ik weet niet eens of ik dat wel wil weten. Natuurlijk heb ik her en der wat verhalen gehoord, maar ik hoef niet zo nodig te horen wat voor gruwelijkheden mijn ouders allemaal hebben moeten doorstaan. Wat waarschijnlijk gewoon een uitvlucht is om maar niet te hoeven denken aan wat Bodine en mij straks te wachten staat. Het voordeel is dat ik niet net zoals mijn moeder in de arena mijn grote liefde kan verliezen. Die heb ik namelijk niet.
Mijn moeder had die wel. Al een tijdje voor de Eliminatie van hun jaar had ze een relatie met Balder Holborn en ze waren dolverliefd op elkaar. Dat heb ik in ieder geval van horen zeggen. Maar de arena werd Balder fataal. Vlak voor zijn dood schijnt hij tegen zijn tweelingbroer gezegd te hebben dat die met haar moest trouwen. En zo geschiedde. Balders tweelingbroer Vidar en zijn grote liefde Dione overleefden de helse beproeving en trouwden met elkaar. Nu weet niemand meer beter dan dat het mijn ouders zijn. Ik ben heel blij dat ik die ellende in ieder geval niet mee hoef te maken. Iedere keer als mijn vader en moeder elkaar aankijken, zie ik gewoon dat er iets mist. Ze hielden allebei van Balder, maar ze houden niet van elkaar.
In de keuken van de Lennox' doet Bodines moeder een poging om haar zoontjes te voeren. Yaris en Dwyn hebben echter alleen maar interesse in het klieren van elkaar. Ze tikken elkaar aan en rennen dan gierend van de lach weg. Zij hebben er nog geen flauw benul van wat er vandaag allemaal gaat gebeuren. Daar zijn ze nog te klein voor.
De buurvrouw heft haar hoofd een stukje op als we binnenkomen. Haar blauwe ogen die anders zo vol warmte zitten, kijken me nu uitdrukkingsloos aan. Weer zo iemand die op een dag als vandaag wordt herinnerd aan wat ze allemaal heeft moeten doorstaan, en aan wat ze de komende tijd nog zal moeten doormaken.
"Hallo Deia," begroet ze me na een tijdje. "Ga zitten. De komende dagen zullen al zwaar genoeg worden."
Zwijgend neem ik plaats aan de houten keukentafel. Het is exact dezelfde als die wij thuis hebben. Inwoners van Latronis hebben bij de aanschaf van meubilair nou eenmaal niet veel keus, tenzij ze rijk zijn. Helaas is die positie maar voor een zeer beperkt groepje mensen weggelegd.
Bodine komt naast me zitten. Onder de tafel pakt ze mijn hand vast. "Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik hou van je, Deia. Ik wil dat je dat weet." Haar stem klinkt vreemd, alsof er een barst in zit.
"Het is goed, ik weet het. Ik ook van jou." Ook mij kost het moeite om de woorden uit te spreken. Mijn keel is dik van alle ingehouden tranen, maar ik mag nu niet huilen. Nee, ik moet sterk zijn. Dat is de enige manier om te overleven.
"Ik vind het zo erg." Bodine slaagt er niet in om haar tranen in bedwang te houden, of ze probeert het niet. Een dikke druppel glijdt over haar wang. "Ik kan maar niet geloven dat ik straks dood zal zijn. Gewoon vermoord. Ik wil helemaal nog niet dood. Ik wil oud worden."
Ik sla een arm om haar heen. "Misschien overleef je het wel." Daar ben ik eerlijk gezegd niet van overtuigd, maar ik zou een erg slechte vriendin zijn als ik dat hardop zou zeggen.
Hevig snikkend schudt ze haar hoofd. "Nee, Deia. De kans dat ik uitverkoren word is zo klein en de kans dat ik de rest overleef is misschien wel nog kleiner. Maar je moet niet denken dat ik jou iets kwalijk neem. Jij verdient het om uitverkoren te worden."
"Ik word niet uitverkoren."
"Jawel hoor," reageert Bodine standvastig. "Jij in ieder geval." Ze begint op haar vingers te tellen. "Arthur ook, en Arachne. Matheus misschien. Maar ik niet. Al bestaat er natuurlijk de kans dat er een wonder gebeurt."
Ik geloof niet in wonderen. Als wonderen zouden bestaan dan zou de hele Eliminatie niet plaatsvinden. Dan zouden we gewoon allemaal in vrede samenleven zonder dat er ooit een onschuldige tiener vermoord hoefde te worden. "De kans dat je wordt uitverkoren is één op twaalf."
Bodine rolt met haar ogen. "Echt weer iets voor jou om het allemaal in cijfertjes uit te drukken. Jij bent gewoon hartstikke slim en daarom zul je erbij zitten."
Zij is anders ook niet dom, maar ze behoort ergens tot de middenmoot en dat is in een samenleving als deze gewoon geen erg veilige plek. Maar zelfs als beste leerling van de school weet ik niet of ik wel uitverkoren zou willen worden. De uitverkorenen worden door de rest van het volk meestal met de nek aangekeken. De rol die zij toebedeeld krijgen in de Eliminatie zorgt ervoor dat ze er niet meer bij horen. Neem nou Nevis, die vorig jaar één van de zogenaamde gelukkigen was. Voor de Eliminatie was ze ontzettend geliefd en hartstikke populair op school. Nu is ze altijd in haar eentje.
De uitverkorenen zijn ook stuk voor stuk klootzakken. Bij dat groepje eikels zou ik sowieso niet willen horen, zelfs al ben ik misschien ook niet de aardigste persoon ooit. Ik wil gewoon mezelf zijn.
De situatie raakt me pas echt als Adelia, Bodines moeder, over de tafel heen mijn hand vastpakt en me diep in mijn ogen kijkt. "We zullen geen hekel aan je hebben, Deia. Als jij uitverkoren wordt dan zullen we juist trots zijn. Je bent echt één van ons."
Ik moet een paar keer achter elkaar slikken om de tranen op hun plek te houden. "Dankjewel. Ik waardeer het echt dat je dat zegt. Alleen denk ik niet dat ik erbij zal zitten."
"Ik denk het wel, maar we zullen het zien vanmiddag." Adelia lacht zelfs even zwakjes naar me voordat ze mijn hand loslaat.
"Alsjeblieft, Deia," gaat Bodine, die mijn andere hand nog steeds vast heeft, verder. "Word uitverkoren en zorg dat dit hele gedoe stopt. Voor Vinny, voor Yaris, voor Dwyn. En voor mij." Dat laatste voegt ze er zo zachtjes aan toe dat ik me in eerste instantie afvraag of ze het wel echt gezegd heeft.
Ik knik, niet in staat om iets te zeggen door de tranen die mijn keel blokkeren. Natuurlijk kan ik de Eliminatie niet stoppen, maar aan iemand als Bodine zou ik alles beloven.
- - -
A/N Wat denken jullie tot nu toe? Alle meningen zijn welkom. Dus zie je iets dat beter kan, laat het dan vooral weten. Ik wil een aantal dingen ook nog rigoureus veranderen, dus letterlijk alle suggesties zijn welkom. Bovenaan staat ook nog een boektrailer die ik zelf in elkaar geknutseld heb. Het is ongelofelijk amateuristisch (deels omdat mijn laptop vervloekt was), maar het leek me wel leuk om een keer te doen.
En dan nog even iets belangrijks: ik kan jullie garanderen dat dit verhaal afgemaakt wordt, maar ik kan niet garanderen wanneer dat zal zijn. Het herschrijven vergt echt heel veel tijd (vooral omdat ik het idee heb dat ik het helemaal aan het verknoeien ben) en daarom zou het kunnen dat er later in dit verhaal een pauze ingelast wordt. Maar voor nu heb ik nog minstens drie maanden aan voorraad, dus maak je hier voorlopig nog maar geen zorgen over.
Ik weet het, veel mededelingen vooraf, maar dat was het voor nu :)