Bugün bi' kafede sarmaş dolaş bi' çift gördüm. Dışardan öyle muazzam görünüyorlardı ki bu mükemmel görüntüyü anlatacak kelime bulamıyorum. Aşk dolu gözlerle bakıyorlardı birbirlerine. Her an birbirlerini kaybedeceklermiş gibi doya doya sarılıyorlardı. Dakikalarca onları izledim. Sonra, sonra durdum.
Onlar değil, orda biz oturmalıydık. Ben onlara bakıp ah çekeceğime, senin o güzel kokunu içime çekmeliydim ama yapacak hiçbir şeyim yok, her zaman ki gibi. Her hareketine, her sözüne birer sigara yakıp söyleyeceğim cümleleri içimde saklıyorum. Sessizce haykırıyorum. İzin ver, sana her şeyi söyleyeyim. İzin ver, içimde tuttuğum cümlelerden kurtulayım. İzin ver, kendime gelebileyim seni unutayım artık. İzin ver bitsin bu kalbimdeki tarifsiz acı.
Bitmez demiştim ben. Bu adam beni güzel sever, yaralarıma merhem olur, yarım bırakmaz demiştim. Yine yanılmışım sevdiğim, yeniden tek başımayım. Kavgalar oluyordu, evet ama bulurduk bir yolunu. İstemedin. Sadece gitmek için uzun yollar seçtin kendine. Beni de hiç mi hiç düşünmedin.
Bense şimdi hissediyorum.
Yemin ederim kalbimin acıdığını hissediyorum.
İçim burkuluyor, gözyaşlarım durmuyor.
Hissediyorum sevdiğim, ben yavaş yavaş ölüyorum.
Bitti diyorum. Bu sefer gerçekten bitti, sevmeyeceğim diyorum. Sözde bitiyor ama kalpte bitiremiyorsun işte. Nefret, sevgi, özlem derken kahroluyorsun o koca zaman içinde. O benim saçlarımı öptü.
Saçlarımı.
Sen olsan unutabilir misin?
Ben ölsem unutamam.
Ve ben seni hep penceremin kenarında bekledim sevdiğim ama sen hiçbir zaman benim sokağımdan geçmedin. Unutma ben seni bekleyecek güce sahibim. Bu yüzden sakın beni yıkmaya çalışma. Kalbimi kırmak için uğraşma. İşe yaramaz.
Ve unutma sen yokken, bu kayalıklara deniz değmiyor.