Devrik cümleler kuruyorum, aynı üstüme yikilan hayallerim gibi. Kayboluyorum. Yıkılan hayallerim arasında kaybolup yok oluyorum. Sonsuza kadar susuyorum. Susuyorum ve seni özlüyorum. Çok mu seviyorum? Soruyor olmam hata.
Eskiden hissederdim o acıyı kalbimin en derinlerinde. Peki ya şimdi? Şimdi, ruhsuz bir beden gibi dolanıyor muyum etrafta? Boşa mi yazıyorum? Hayır. Bunlari bir sekilde okuyacağını umuyorum. Nefret mi ediyorum? Seviyor muyum yoksa ikisinin arasında enkazın altinda kalmış bir cocuk gibi eziliyor muyum? İnsan özlemden aglar mi? Bence bunu hepimiz biliyoruz.
Ve ben hiç prenses gibi hissetmedim, bekledigim bir prensim de olmadi. Ben kara şövalyeye aşık oldum ve adım da cadıya çıktı. Sonra zaten toparlayamadım.
Nasıl benden bu kadar uzaklaştin, bu kadar mi ittim, böyle mi kötü biriydim? Bir umutla beklediğim en guzel yarinlarim, şimdi ağlamayacak kadar sonsuza dek vazgeçiyorum senden. Kendimi sonsuza dek yalnızlığa mahkum ediyorum ve aslında kendimi yalniz hissetmiyorum. kendimi yalniz hissetmem için ilk önce kendimi hissetmem gerek. Benimse içimde kocamam bir boşluk var. Hiç olmayacak bir şeyi bekliyormuş gibi. Seni bekliyormuş gibi.
Ve soruyorum şimdi "şahidi olmak zorundamiyiz biz dünyanın dönüşünün?"
