Selena's POV
After so many damn hours nakarating na din kami ni Dad dito sa Cali. May sariling bahay kami dito. Para san pa yung mga pera ng parents ko diba? Nakasakay kami dito sa Bentley ni dad. I just keep on repeating and repeating my mantra.
Please let mom be okay. Let her be okay, please.
Hanggang sa tumigil na yung sasakyan namin sa tapat ng isang malaking hospital. We’re on the hospital grounds. I just keep on following him while I start my mantra again. Let her be okay. Let her be okay. Nakarating kami sa tapat ng isang private room. Tinignan lang ako ni dad. Sinabi kasi niya sakin na mas lalong nag-iba na daw si mom ngayon. To the point that she’s to weak and sick. Binuksan lang ni dad yung pinto habang nakayuko ako. I’m afraid. Afraid of seeing mom in a situation like this. I heave a long deep breath. I need to be strong. Unti-unti kong ini-angat yung mukha ko and there I saw mom. She’s sleeping. She looks so small in his large bed. My mom has never been diminished. I move slowly toward her.
Mom..
Pero ipinagtataka ko, there’s a tube in her mouth.
“Dad.. b-baket may nakakabit na tube kay mom?” Hindi ko alam kung paano ko pa nakayang itanong yan kay dad when in fact, I feel like I’m gonna crash.
“When she came back here in cali., tumawag na lang sakin yung mga maids sa bahay telling me na isinugod nanaman dito ang mom mo. She hardly can’t breath kaya siya dinala dito. Isa yan sa symptoms ng sakit niya. Unti-unti siyang nahihirapang huminga.” Pero baket ganito? The last time I saw her, ang lakas lakas pa niya except the fact she’s very pale. Pero baket naman ganito? Lumapit pa ko sa kanya.
I realize that the tube pulling at the right corner of her mouth leads to a ventilator. Sht. It’s noise is weaving with the beep, beep, beep, of her heart monitor into a percussive rhythmic beat. Sucking, expelling, sucking, expelling, sucking in time with the beeps. Even though her mouth is distorted she still looks peaceful. Her aura showing her authority is still there.
“Dad, can I touch her?” Nag nod lang naman si dad. Hinawakan ko yung buhok ni mom. First time ko lang gawin sa kanya ‘to because of the fact, we’re not close. Pero kahit na hindi kami laging nagkikita at nagkakasundo, I still love her. She’s my mom. And it hurts me seeing her like this. Sa dami ng tao sa mundo, baket yung mommy ko pa? Let her be okay. Let her be okay. I whisper as I keep on stroking her hair. Tinabihan lang ako ni dad giving me a reassuring squeeze at my shoulder.
“I’ll leave the both of you. Talk to your mom. I know she’ll hear it. I love you, baby. Let’s stay strong for your mom.” He kissed my hair then leave us. Umupo lang ako sa upuan katabi ng kama niya habang hawak hawak ko yung kamay niya. Hindi ganito si mom. She’s strong. She is. I know, she’ll fight. She’s strong. She is.
“Mom, please be okay. You’re so unfair! Ni hindi pa nga tayo okay. The last time we saw each other, you just throw me all your butthurts! Nakakainis ka naman mom eh! Hindi ka dapat nakahiga dyan. You should be at your company ruling those people of yours! Hindi ka dapat nandito sa stinky place na’to. So please be okay. Lumaban ka mom, kasi ilalaban ka namin ni dad. We’re always here for you. I am always here for you. Kahit na galit na galit ka sakin, I’m still here mom. I love you.” I kissed her forehead then left her room.
Pumunta lang ako sa chapel. I know he’s the only one who can help me pass through all this problem. Siya lang yung malalapitan ko sa oras na ganito. Nagdasal lang ako. Humihingi ng tulong sa kanya. I’ve been a very worst daughter. Ang dami kong nasaktan na tao, ang dami kong ginawang mali. So much baggage.. And it hurts me.
“Here..” Nagulat naman ako sa lalakeng naka-upo sa tabi ko. Inabot lang niya yung panyo niya sakin. Tinanggap ko naman. Nakatitig lang ako sa kanya pero naka-tingin lang siya sa harap. Mukha siyang ka-edad ko lang.
“Thank you.” I said.
“Masyado sigurong mabigat yung nangyayare sayo ngayon noh?” Nagulat ako sa tanong niya pero mas nagulat ako kasi nakakapagsalita siya ng tagalog mukha kasi siyang amerikanong-koreano.
“Sanay kang magtagalog? Err. Ang stupid ng tanong ko. Anyway, you sorta look like—“
“Korean, eh? Haha. Nah. Pure Filipino. At kahit stupid yung tanong mo, oo sanay akong mag tagalog. Haha.”
“So, baket ka nandito sa cali.?”
“My girlfriend died.” Napatingin lang ako lalo sa kanya pero naka-tingin pa rin siya sa harap. Pero the way na sinabi niya yun, parang wala lang sa kanya. I mean, iba.
“Sorry to h-hear that..” I said at humarap din sa malaking cross na nasa harap.
“It’s okay.”
“Pwedeng magtanong? Well, I know nagtatanong na ko pero pwede ba?” Napatawa naman siya. Ugh. Eh sa ayokong gamitan ako ng sarcasm e.
“Sure.”
“Uh.. the w-way you said na namatay yung girlfriend mo, baket parang wala lang sayo? I mean, diba dapat parang you know..”
“I get you. Well, simple lang naman yung sagot dyan. Tanggap ko kasi. Tinanggap ko ng buo sa puso ko.” Hindi ko ma-gets.
“I don’t get you.” Huminga lang siya ng malalim at ngumiti. Weird.
“It’s hard knowing that the one you love will die. Mahirap, masakit, alam ko yan. I’ve been all through that. Kagaya mo, ganyan din yung ginawa ko. Lumapit sa kanya at humingi ng tulong. Umiyak dahil masakit. Masakit kasi may mahal ka na nasa bingit ng kamatayan. Masakit naman lahat ng bagay sa una. Pero lalong sasakit yan kung hindi mo tatanggapin. Kung paulit-ulit mo lang sasabihin sa sarili mo na, masakit, na hindi mo kaya, hindi mawawala kailanman yung sakit na yan. Pero once you accept it, you’ll learn to live with it. parang ako ngayon, my girlfriend died today. Nagtataka ka siguro kung baket nandito ako imbis na nandun dapat ako umiiyak, nagluluksa. Pero hindi, dito agad ako dumiretso. Sa kanya. Kasi alam ko, nawala man yung mahal ko, alam kong masaya na siya kung nasan man siya. Masaya siya kasi alam niyang tinanggap at tanggap ko na.” Hindi ko namalayan umiiyak na rin pala ako. Lumapit pa siya sakin lalo while stroking my back.
“Wag kang umiyak. Magdasal ka lang. Ipaubaya mo sa kanya lahat. Ang dapat mo lang gawin, manalig at magtiwala. Sabihin na lang natin na, do your best and he will do the rest. Mas may alam siya kung ano ang dapat para satin. Kaya tahan na. Ayokong nakakakita ng babaeng umiiyak.”
“T-thank you..” Nginitian lang niya ko at ginulo yung buhok ko. Somehow, gumaan yung pakiramdam ko. Siguro nga, dapat tanggapin ko na lang kung anuman yung mangyayare.
“Sige una na ko. Ngiti lang.” Tumayo na siya at akmang aalis na pero hinawakan ko yung dulo ng damit niya. Humarap naman siya sakin.
“A-ano.. ano pala pangalan mo?”
“Crayon.” Sabi niya sabay lakad na palayo.
Nag stay lang ako sandali dito at umalis na. Pag pasok ko sa room ni mom, nakita ko lang si dad. umiiyak nanaman siya. Hindi lang talaga ako sanay. Siguro kung napaka-sakit para sakin nito, doble-doble yung sakit para kay dad.
“Dad.. sshh. She’ll be fine. She’s strong. Hindi niya tayo iiwan.” Lumapit lang ako sa kanya at umupo sa tabi niya.
“I just can’t bear to see her like this. Weak and…”
“Sssh. It’s alright dad. it’s alright. Let’s just pray for her recovery. She can surpass this. She can.”
“I never seen her like this. Knowing your mom, she’s so brave and strong. And now she’s lying here, sick and helpless.”
“Let’s just pray dad. Yun lang yung magagawa natin, for now.” I just hugged him ng pumasok yung doctor.
“Mr. Samaniego and..” he said then look at me.
“Selena. I’m their daughter.” He nod.
“I have a very important matter to say. I’ll go straight to the point. The patient is very weak. All her vital signs were not good. Alam naman natin na hindi na kakayanin ng kahit ano yung sitwasyon niya. All we can do is to pray and ask for miracle. I’m sorry.” Sabi niya sabay labas. Para kaming pinagbagsakan ng langi’t at lupa. Nag-uunahan nanamang pumatak yung mga luha ko ganun din si dad.
“No.. she j-just can’t leave us, Selena.. She just can’t..” hindi ko alam kung anong sasbihin ko. kasi kahit ako nahihirapan din..
“Dad..” I just hugged him while the both of us cry. Ang sakit kasi. Ang sakit sakit.
“She’s strong. I know she can go through this.” Sabi ni dad pero kitang-kita naman sa mukha niya yung takot.
“Don’t cry dad. Mom won’t be happy seeing us like this. She’ll be fine. Everythings gonna be fine.” Natahimik lang kami parehas ni dad. Parehas naming tinititigan lang si mom. At times like this, we’re helpless. Saktong 8am ng nagpasya si dad na umuwi muna kami. Nakarating naman agad kami dito sa bahay namin. Naninibago lang ako dahil ang tagal kong hindi nakabalik dito. Nandito pa rin yung kwarto ko since I was a kid. Wala man lang nabago.
Bigla namang nag ring yung cellphone ko. Local number yung nakalagay sa screen.
“Hello?”
[Selena..] It’s him..
“Clyde..”
[I miss you, baby. Kamusta?]
“Same old. Mom’s getting worst..”
[Pagsubok lang yan. Kaya niyo yan. Ikaw pa ba ang susuko? Problema lang yan. Hayaan mong yung problema ang sumuko sayo.] Napatawa na lang ako sa sinabi ni perv. Na-mimiss ko na siya.
“I miss you.” Agad kong sabi.
[I know. Sige na magpahinga ka na. I’ll call you tomorrow, ayt? I love you, baby.] Then he hang up. Konting tiis lang magkakasama rin kami. Konti na lang..