Seven's Pov
"Ami... " tawag ko sa palayaw na ibinigay ko sa kaniya upang pigilin siya sa pagpasok sa gate, na pinagtagumpayan ko naman.
"Huh?" takang tanong niya bago ako lingunin mula sa kaniyang balikat at hindi man lang siya nag-abalang humarap sa 'kin. "May kailangan ka pa ba seven?" kunot noong tanong nito na saglit kong ikinatahimik.
Nanatili lang ako ro'ng nakatayo habang pinagmamasadan ang may gulong ekspresiyon niyang muka.
"H-hey... Ayos ka lang ba?" nag-aalalang tanong niya sa' kin pero nanatili lang akong walang imik at ipinagpatuloy ang pagtitig sa kaniya.
"Mabuti pa siguro ay umuwi ka muna. Nabasa ka ng ulan at hindi pa nakakapag-bihis, baka magkasakit ka niyan." puno nang pag-aalala ang tono ng boses na usal pa nito at sa pagkakataong ito ay tuluyan na siyang napa harap sa akin ngunit nanatili pa rin akong tahimik habang pinagmamasdan pa rin ang ekspresiyon sa kalmadong muka niya.
"Oi! Seven Villaroman? Nandito ka pa b-
"Thank you, ami." may maliit na ngiti sa labing putol ko sa sasabihin niya na ikinalaki naman ng mga mata nito.
Nagsimula akong maglakad papalapit sa kaniya na bahagya namang ikina atras nito ngunit itinuloy ko lang ang paglapit ko na nakapag-papako sa kaniya sa kaniyang kinatatayuan.
"Thank you very much for being my first love, Amethyst Verone Clemente." dagdag ko pa para linawin ang dahilan kung bakit ko siya pinapasalamatan kasabay ng marahang pagdampi ng labi ko sa kaniyang noo at saka ako umatras palayo.
I witnessed how her eyes grew wide and how her lips quivered a bit pagkatapos kong sabihin ang mga salitang iyon at pagkatapos ng paghalik ko sa noo niya.
Nakita ko kung paano dumaan ang iba't-ibang emosiyon sa muka niya. Happiness, joy, sadness, pain and betrayal. Nakita ko lahat ng iyon sa mismong mga mata niya.
"Y-yeah." mabilis na sabi niya kasabay ng pagtalikod niya ulit sa akin.
Hindi nakatakas sa paningin ko ang ilang butil ng luhang kumawala sa mga mata niya at kung paano nabasag ng kaunti ang boses niya kanina bago niya ako talikuran.
It pains me. May kakaibang kirot sa puso ko kapag nakikita ko siyang umiiyak at doble ang sakit at kirot na 'yon ngayon dahil ako mismo ang dahilan ng pag-luha ng magagandang mata niyang 'yon.
"Sana..." pagsisimula ko saka huminto saglit upang humugot ng isang malalim na hinginga "S-sana, makapunta ka pa rin sa kasal ko. I want you there, ami. Isa ka sa pinaka importanteng tao na gusto kong makita sa kasal ko." dugtong ko.
I sound so cruel and selfish pero wala na akong ibang choice. She was my bestfriend, one of the few important person I want to see on my wedding day. Desperado na ako.
"L-lumalalim na ang gabi, seven. You should go home now. Baka nag-aalala na si nadia sa 'yo." mababa ang tono ng boses niya at medyo nanginginig ang boses niya habang sinasabi iyon.
Napangiti ako ng mapait dahil hindi ko nakuha ang sagot na gusto kong marinig mula sa kaniya.
Gusto ko siyang yakapin pero may kung anong pumipigil sa sarili ko at alam kong para iyon sa ikabubuti naming dalawa.
"Yeah, you're right. See you next time, ami. Have a goodnight." pilit ang ngiti sa labi ko habang sinasabi iyon. Hindi man siya nakaharap sa akin pero alam kong alam niya na pilit lang ang ngiting naka-ukit sa labi ko.
"Papasok na ako sa loob. Ingat ka na lang sa pag-uwi, sev." basag ang boses na sambit nito bago tuluyang pumasok sa gate ng bahay niya.
I watch her back habang papalayo siya sa akin papunta sa pinaka main door ng bahay niya. May ilang butil ng luhang kumawala sa mga mata ko habang pinapanood ko ang hindi kumportableng pagtaas baba bahagya ng balikat niya, indikasiyon na umiiyak siya. Tumila na din ang ulan kaya malaya kong napanood ang likuran niya papalayo sa 'kin.
She was my friend, my bestfriend to be exact. A sister, an adviser, a shoulder to lean on, a pillow of comfort and my guardian angel. She was the first girl I fell in love with, the girl second to my grandmother who treat me well and take a good care of me.
And more importantly. She was the first love that I will never regret having.
Hindi man matutuloy ang istorya namin sa iisang libro, masaya ako dahil kahit papaano ay naging parte kami ng parehong unang istorya naming dalawa. We learn so much from our first story but we're creating our next book with its new chapter in a different books now.
If only we met in a different circumstances and if only we set aside our friendship to confess each others feelings, maybe we are happy together until now not as a bestfriend but as a lovers.
Napahilamos na lamang ako sa sariling muka ng tuluyan na siyang makapasok sa bahay niya. Marahan kong pinunasan ang ilang butil ng luhang kumawala sa mga mata ko at may inis sa sariling ginulo ang sariling buhok bago tumalikod sa bahay na 'yon.
Nagsimula akong maglakad papalayo sa bahay ni amethyst ngunit nakakatatlong hakbang palang ako ng mapahinto ako kaagad.
Nanigas ako sa kinatatayuan ko at nanlaki ang mga mata ng marinig ang may kalakasang sigaw ni ami kasunod ng mga bagay na nabasag. Ngunit ang mas ikinagulat ko ay ang sunod-sunod na pag-iyak niya na tuluyang nagpasikip sa puso ko. Ramdam ko ang sakit sa bawat iyak na iyon.
Parang pinupunit ang puso ko dahil sa iyak niya. Ramdam ko ang purong sakit sa iyak niyang 'yon.
Napaharap ako ulit sa bahay niya at akmang tatakbo na para pagaanin ang loob niya ngunit napatigil din nung biglang pumasok sa isip ko na ako nga pala ang dahilan ng pag-iyak niyang 'yon.
Comforting her now will just make things worst.
Napakagat ako sa ibabang labi ko habang nanunubig ang matang nakatayo roon sa kalsada. Kuyom ang kamao at bagsak ang balikat kong nilisan ang lugar na iyon ng dahan-dahan.
"I-im sorry, ami. I didn't deserve your tears. Napaka-g*go ko para paiyakin ka ng ganiyan." mapait na wika ko sa sarili at mas binilisan pa ang lakad upang hindi na marinig ang puno ng sakit niyang iyak.
Amethyst Verone Esquivel, she was my bestfriend and my first love. I want my future child to learn how to say her nickname 'ami' first before they learn to speak a name that they can refer me as thier father. I will surely tell stories about her to my future children. I will tell them how much of a good and kind person she is. I-kukwento ko sa kanila kung paano niya ako tinulungang magpatuloy sa buhay at kung paano niya ako napanatiling matatag at kolektado. I-kukwento ko rin sa kanila ang pagkakaibigan naming dalawa. I want my future child to know that I'm lucky and proud to have a perfect bestfriend like her.
Hindi man kami tinadhana para sa isa't-isa at pinagtagpo lang para maging aral sa isa't isa, masaya ako dahil nakilala ko siya. She'll always be my best friend and my first love.
We are the two person that destiny allowed to meet but was not destined to be together. Siguro nga ay napili kami para magsilbi lang aral para sa isa't isa. Kami yung tamang halimbawa ng salitang 'Pinagtagpo pero hindi tinadhana.'
If only we didn't waste the chance to confess to each other and if only we set aside our fear and take the risk. Napapa-isip tuloy ako kung ano na kami ngayon kung hindi ako naduwag umamin sa kaniya.
Meeting her is the best part of the first story we created together but our story has to end now. It's a bittersweet ending that a two person should have but the good part is we grow, we learn and we fell in love until we grew apart and found a new chapter of book to write our stories again but this time, in a separate book with someone we are willing to spend the rest of our life with.
Wala akong ibang hiling ngayon kung hindi ang kaligayahan niya. Makahanap sana siya ng lalaking mamahalin siya ng sobra-sobra higit pa sa pagmamahal ko sa kaniya. May she find a man who won't let her shed a tears because of pain but because of happiness and joy instead. Sana mahanap niya yung lalaking magpapasaya sa kaniya because she deserves it all. She deserve the world.
Amethyst Verone Esquivel, deserve the world and a man who's going to make her the happiest woman on the universe. Kung sino man ang lalaking 'yon. Napakaswerte niya dahil ang babaeng napaibig niya ay may ginintuang puso at talaga namang mapagmahal.
She's a treasure, a rare type of diamonds that meant to be cherished. I failed to do that so I hope the man who'll catch her would take the risk to protect and love her to the best of his ability.
I wish you all the best, ami. Sana mahanap mo na rin ang taong para sayo at makamit ang happy ending na deserve mo.
I'm so proud of you...
_
Moonillegirl🌷