"ဒါကိုသောက်လိုက်"
ခုံထက်္မှာ ဆံနွယ်တွေ ဖားလျားကျနေလျက်
နှင်းဆီပွင့်ဖက်တို့က သူမခြေရင်းနဲ့ ရင်ညွန့်ပေါ်မှာ အလွှာလိုက် ပြန့်ကျဲနေသည်။
ဖြူနှစ်သောအသားရည်က မှောင်နက်နေသော အခန်းထဲမှာ ထင်းကျနေ၏။
ပိတ်ထားသောမျက်၀န်းလွှာတို့က မပွင့်
သို့ပေမယ့် အမိန့်ပေးသံသဲ့သဲ့မှာ သူမနှုတ်ခမ်းလွှာတို့ ပွင့်အံလာသည်။
တစ်ခုခုကိုအားယူပြောဖို့ကြုးိစားပေမယ့်မရ
လုံး၀အိပ်ငွေ့ချခံရသူပမာ အနည်းငယ်သာကိုယ်ကိုလှုပ်ရှားနိုင်သည်။
နှုတ်ခမ်းနားထိ အေးစက်သော အထိတွေ့နှင့် စိမ်းရွှင်သောအနံ့ကို စူးကနဲ၀င်ရောက် လာသည်။
"ဟင့်အင်း"
သူမအားယူကာ ခေါင်းကိုရမ်းတော့ ရယ်သံသဲ့သဲ့ကြားလိုက်ရသည်။
စားပဲွထက် ခွက်ကို စောင့်ချလိုက်ဟန် ပစ္စည်းအချို့လဲပြိုသံကိုပါ ဆက်တိုက် ထပ်ကြားလိုက် ရသည်။
"အဟင့် "
ညည်းညူရုန်းကန်နေသော သူမကို လွင်ပြင် အရသာခံကြည့်နေမိသည်။
စိတ်ဓာတ်မာ တဲ့ မိန်းကလေး ဒီလို အနေထားမှာ သူမ သတိကပ်နေနိူင်သေး၏။
ကြေးနီရောင်ပျပျရှိသော ခွက် ထဲက သွေးတွေကို ကြည့်ရင်း လွင်ပြင် ပြုံးလိုက်သည်။
ထို့နောက် သွေးတွေကို ပါးစပ်ထဲငုံလိုက်ရင်း
ပွင့်အာလျက်ရှိသောသူမနှုတ်ခမ်းတွင်းသို့ ၀င်ရောက်စေလိုက်သည်။
"အွန့်!!!"
ဘုံ့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းထက်ကနေ သွေးတချို့တ၀က်
ဒီအတိုင်း ကျဆင်းလာသည်။
သူမနှုတ်ခမ်းတို့ဟာ အေးစက်သောအရာနှင့် မဟုတ်တော့ပဲ ပူနွေးစိူစွတ်သောအထိတွေ့မှာ ကျရောက်နေပြီဖြစ်တာကို
သိလိုက်ပေမယ့် အော်ဂလီဆန်စရာအရသာကြီး ၀င်လာတာကြောင့် လူးလွန့် ရုန်းကန်မိသည်။
သိူ့ပေမယ့် သူမရဲ့ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်
ဖြင့် ထိန်းချုပ်ကာ နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ခု ထိကပ်နေဆဲပင်
ပူနွေးစိုစွတ်သော အရည်တချို့ ကုန်စင်သွားပေမယ့်သူမ နှုတ်ခမ်းဟာ မလွတ်မြောက်နိုင်သေး
"ဟင့်အင်း"
ကျိန်းစက် ထူပူလာတဲနှုတ်ခမ်းသားတွေဟာ မျက်၀န်းတွေကနေ မျက်ရည်အဖြစ်သို့ကျဆင်းအောင်တွန်းပို့သည်။
ခုံထက် မှာရုနိးလို့မရသည့်အနေထားမို့ ဘုံ ဟာလွင်ပြင်ရဲ့ကြမ်းတမ်းသောအနမ်းမှာ မလွတ်မြောက်နိုင်
အပေါ်နှုတ်ခမ်းတွေကို တတိတိငုံကာအောက်နှုတ်ခမ်းကိုလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းငုံခဲ နမ်းရှိုက်သည်။
အောက် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ချလိုက်တာလားမသိ စပ်ဖျင်းဖျင်းေ၀ဒနာနဲ့အတူ ငံကျိသောသွေးအရသာပါ ခံစားမိသည်။
"ရူးချင်စရာပဲမင်းသွေးတွေအစ ချိုနေလိုက်တာ အဟွန်း"
တိုးတိတ်သောရေရွတ်သံပေမယ့် သူ့အသံက ဘုံ့သွေးကြောတို့ကို တဖျင်းဖျင်းရှိန်းတက်စေသည်။
"အခုအိမ်ပြန်တော့ "
အမိန့်ပေးသံဆုံးတာနဲ့ ဘုံ ငူငူငိုင်ငိုင်လေး
မက္တပ်ထရပ်သည်။
"အပြင်မှာ မင်းသူငယ်ချင်းစောင့်နေတယ်
သူကတော့ နက်ဖြန်လောက်သက်သာသွားမှာပါ"
သွေးတချို့ပေနေသော ဘုံ့နှုတ်ခမ်းလေးကို လက်ဖြင့် တို့ထိဖယ်ရှားရင်း လွင်ပြင်ကအေးဆေးတည်ငြိမ်စွာပြောသည်။
"သွားတော့"
အသိစိတ်ပျောက်နေသူပမာ ဘုံ ဟာ တရွေ့ရွေ့ ခြံပြင်သို့ရောက်ရှိသွားသည်။
မာဂရက်္မှာ လည်းထို့နည်းတူစွာ ......
မင်းရဲ့စိတ်၀ိဥာဥ္ကို ချုပ်ကိုင်ဖို့ အချိန်နည်းနည်းပဲလိုတော့တယ်ဘုံ
မင်းက ငါဘ၀မှာ ပထမဆုံးတပ်မက္စိတ်ကို ဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့တဲ့ မိန်းမ
ဒါကြောင့် ငါ့ဘက်ကလုပ်ခဲ့တာ မှန်သမျှ မင်းကိုကာကွယ်ဖို့နဲ့ ရယူဖို့.....
..........
"လွင်ပြင်!!!!!"
ရာသီဥတုဟာအေးစ်မ့်လွန်းတာကြောင့် နှင်းသံတဖျောက်ေဖျာက်ဟာ ပုံမှန်ထက်ကျယ်ေနေသယောင်
သို့ပေမယ့် ဘဲွ့ဖြူရဲ့ ဒေါသတကြီး အော်သံကတိတ်ဆိတ်ေသာ၀န်းကျင်မှာ
ဟိန်းကနဲထွက်လာသည်။
စာကြည့်မျက်္မှန်ကိုချွတ်းးရင်းမီးအိမ်ကို ဆဲွကာပြတင်းပေါက်ကနေ သူကြည့်လိုက်တော့
ဘဲွ့ဖြူဟာ ဒေါသအမျက်ကြီးစွာ ခြံ၀ကို လျောက်လှမ်းလာနေပြီဖြစ်သည်။
"ဘုံနန်းမြိုင် နဲ့ မာဂရက်ရော???"
"သူတို့ပြန်သွားပြီ!!!"
"မင်းဘာတွေကြံစည်နေတာလဲ လွင်ပြင်
ငါတို့က"
"စွပ်စဲွနေတာကို ကျွန်တော် မဖြေရှင်းဘူး
လာရာအတိုင်းလှည့်ပြန်ပါ"
ပြတင်းပေါက်ကနေ သာ ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း
လွင်ပြင်က အေးစက်စွာပြောသည်။
ဘဲွ့ဖြူက မဲ့ကာရယ်လိုက်ရင်း ခါးထောက်လိုက်ကာ
"ဒီကို သူတို့လာခဲ့တယ်ဆိုတာ မင်း၀န်ခံရင်ရပြီ မင်းကိုယ်၌က ပုဆိူးခြုံထဲ လက်သီးပြနေတယ်ဆိုတာ ငါယုံပြီမို့ ရှေ့ဆက်
ကြုံလာရမယ့်အကျိုးဆက်ကိုစောင့်ကြည့်လိုက်"
"စောင့်ကြည့်ဖို့မအားဘူး ပြီးတော့ မင်းတို့ကိုလည်း မပတ်သတ်ချင်ဘူး"
"ယောကျာ်းလိုပဲငါကဒဲ့ရှင်းမှာ ဘုံနဲ့မာဂရက် တစ်ခုခုဖြစ်လို့ကတော့ ငါမင်းကို အကောင်းတိုင်းထားမှာမဟုတ်ဘူး"
ဘဲွ့ဖြူ ကြိမ်း၀ါးလိုက်တော့ လွင်ပြင်က ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်သည်။
ဖြောင့်စင်းနေသောနှာတံနှင့် သွားစွယ်တွေပါသော ကြောင့် သူ့ပုံစံက ကောက်ကျစ်စဥ္းလဲသည့်ပုံပိုပေါ်စေသည်။
ဘာတွေကြည့်ပြီး ဘုံ အားကိူးလိုက်လည်း
သူတွေးလို့တောင်မရ
"မင်း ငါ့ကိုခြိမ်းခြောက်လို့ရတယ်
ဒါပေမယ့် ရာဇ၀င် တွေအရ မင်းနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး "
"ဟုတ်လား တစ်ခုတော့ မင်းသိထားလိုက်
လျော့တွက်လို့မရမယ့်စာရင်းထဲမှာငါကထိပ်ဆုံးကဆိုတာ"
မီးပွင့်မတတ်အကြည့်တို့ က ဆုံစည်းသွားသည်။
မေးကြောတွေတင်းကနဲဖြစ်သွားတာကအစသူတွေ့နေရသည်။
သူ့ပိုင်နက် ထဲ ညနေမှောင်ရီစအချိန် ၀င်ချလာနိုင်တာဟာ နည်းနည်းနောနောဘုန်းကံနဲ့လား
ထိုလူဟာ သူမျက်ကွယ်ပြုလို့ရမယ့်သူ မဟုတ်ဆိုတာကို စိတ်ထဲကနေသိလိုက်သည်။
ဘဲွ့ဖြူဆိူတဲ့ လူဟာ ဘယ်လိုလူလဲ
ဒါလည်း သူသိဖိူ့လိုသည်
..........
"ဘုံ"
ဆံနွယ်တွေ ဖားလျားချလိုက် အိမ်ကြီးကို နောက်ခိုင်းထိုင်နေသည့်ပုံက မကောင်းသောပုံရိပ်တစ်ခုနှင့်တူနေသည်။
"မင်းဘယ်တွေသွားနေတာလဲ ဟမ်!!"
"ဘယ်သွားသွား !!!!"
ယောကျာ်းသံကြီးလိုဩရှစွာထွက်ပေါ်လာသော သူမအသံကြောင့် ဘဲွ့ဖြူ မျက်၀န်းတို့ ပြူးကျယ်သွားသည်။
"မင်း ဘုံနန်းမြိုင် မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ"
"မာဂရက်ရော???'
"ဟားဟား"
မျက်နှာလေးမော့ရယ်တော့ ပေါက်ပြဲဖူးယောင်နေသောနှုတ်ခမ်းသားတို့က အထင်းသားပေါ်ထွက်လာသည်။
ခြောက်ကပ်နေသော သွေးစသွေးနတို့က မပျောက်ကွယ်သေး
နက်ဆွေးသော ၀တ်စုံနှင့် အိမ်ရှေ့
နောက်ခိုင်း ထိုင်ကာ စိတ္တဇ ဆန်ဆန်ရယ်မောနေသောသူမဟာ ကြောက် မက္ဖွယ်ကောင်းနေသည်။
ှုဘဲွ့ဖြူ ထိုဖြစ်ရပ်ကို အစဆုံးကြည့်ရင်း အသက်ရှုဖို့တောင် သတိမရ
သူမဟာ ဘုံ ဆိုတာကို သက်သေပြဖို့ အကြောင်းရင်းမရှိသလောက် ပုံစံကဲွထွက်လာသည်။
"မင်း ဘယ်သူလဲ"
"အဟွန်း!!!!"
ရယ်မောနေရင်းနှင့် သူ့အမေးကြောင့် တိကနဲရပ်လိုက်ကာ ပခုံးတွန့်ပြီး မဲ့လိုက်သည်။
နက်ဆွေးနေသော သူငယ်အိမ်ကြီးက ထောင့်ကပ်ရင်းစဥ္းစားနေသလိုလုပ်သည်။
ထို့နောက် ဘဲွ့ဖြူကိုကြည့်လိုက်ရင်း
"သိချင်ရင် ငါ့ကို မိအောင်ဖမ်း!!!!!'
"ဟေ့ ဘုံ မပြေးနဲ့!!!!!"
ရုတ်တရက် သူမ ထပြေးတော့ ဘဲွ့ဖြူနောက်ကနေ ဆဲွထားဖု့ိကြိုးစားလိုက်သည်။
သို့ပေမယ့် မှောင်မဲနေသော အိမ်ကြီးထဲကို သူမ၀င်ရောက်သွားပုံများ စက္ကန့်ပိုင်းလောက်နဲ့တင် ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
"ဘဲွ့ဖြူ!!!"
"ဟား ဦးဆောင် မင်းသတိရနေပြီလား"
ကားပေါ်ကနေ အော်သံသဲ့သဲ့ကြောင့် အိမ်ကြီးထဲ မ၀င်အောင် သူကြိုးတုပ် ကာ ထားခဲ့ခြင်းကိုသတိရသည်။
"ဆောရီးကွာ မင်းတု့ိကို ကယ်ဖု့ိငါဒီလို လုပ်လိုက်ရတာ ဟင် ဒါနဲ့အပ်နှင်းရော"
ဦးဆောင်ကို ကြိုးဖြည်ပေးရင် အပ်နှင်းမရှိတော့တာကို သတိထားမိသည်။
"ငါ ငါတု့ ိဘာဖြစ်သွားတာလဲ"
"နောက်္မှ ငါရှင်းပြမယ္"
"ဘုံလည်းမူမမှန်ဘူး ဒီအိမ်မှာ မင်းတို့အကုန်နေလို မဖြစ်ဘူး တခြားလူတွေလည်းပျောက်နေတယ်"
"ဟာ ဒါဆို ငါပါလိုက်ရှာမယ် နိုဘယ်ရော သူ ့ကို တွေ့မိလား"
"မင်းပြောတော့ နေကောင်းပြီဆို ငါသူ့ကို မတွေ့တာ မနက်ထဲက"
"ဟား ရှုပ်ကုန်ပြီ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ"
"ဒီလိုလုပ် မင်း အပ်နှင်းကို ရှာ
ငါ နိုဘယ်နဲ့ ဘုံ့ ကိုရှာမယ်"
"ဘာတွေဖြစ်ကုန်ကြတာလဲကွာ ငါတို့တွေ ဒီကနေ လွတ်မြောက်အောင်ဘာတွေလုပ်ရမလဲ"
"ဘုံ တစ်ခုခုဖြစ်နေပြီ ငါသိတယ် မင်း တစ်ယောက်ယောက်တွေ့တာနဲ့ ဒီခြံ၀ိုင်းထဲခေါ်လာ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ် အိမ်ထဲ မ၀င်စေနဲ့"
အေး
"မာဂရက်ရော?"
"ခုနသူ မင်းနောက် မှာလေ"
"ဘယ်မှာလဲ"
"ဟင် ဒီနားမှာပဲကို"
ဦးဆောင်က ခုတင်မြင်လိုက်ရသလို ပြောတော့ ဘဲွ့ဖြူ အနီးတ၀ိုက်ရှာလိုက်သည်။
"ဟာ ဟိုမှာ မာဂရက် နဲ့ နိုဘယ်"
အိမ်ကြီးဘေးက လျိုထဲကို ဆင်းဟန်ပြင်နေသည့်သူတို့နှစ်ယောက်ကြောင့်
ခလုတ်တိုက် လဲမတတ် သူတို့ ပြေးသွားကြသည်။
"ဝုန်း!!!'
နိုဘယ်တို့ အနားရောက်ခါနီးမှာ အိမ်ကြီးစီမှ
ကျယ်လောင်သော မြည်ဟီးသံကြီးက ထိတ်လန့်ဖွယ်ရာပေါ်ထွက်လာသည်။
"!!!!!ခါညောင်းတမာနွေ ကြာညောင်းတာရှည်
မယ်ကျော့ရှင် မောင့်ချစ်သည်း
ငိုညည်းလို့ ခရာချင်....
တကယ်ပါ ကြင်သူရယ် အုံးစက်လို့
ယှဥ္ကာတဲွ တွယ်ငြိလို့ မြူးချင်ပါသတဲ့
ကျော့ရှင် ကျော့ရှင် မောင်ကြီ
းချစ်တဲ့ မယ်ကျော့ရှင္ ......!!!!!!'"
ရှေးခေတ် သီချင်းဖြစ်ဟန်တူသည့် အသံကြီးက တိတ်ဆိတ်နေသော နွားရိုင်းသွင်းချိန်ကြီးမှာ ပေါ်ထွက်လာသည်။
ပတ်၀န်းကျင်က မှောင် မိုက်နေပေမယ့် အချိန်အားဖြင့် မကောင်းသောအရာများ မြူးထူးချိန်
အိမ်ကြီးရှိ နွယ်ရိုင်းဘုံ တန်းလျားက ထူးဆန်းစွာ မီးရောင် ဖြင့် လင်းထိန်လာသည်။
မီးရောင် ကိုကျောခိုင်းရင်းကနေသော ပုံစံဟာ သူတု့ိဘက် မျက်နှာမူထားတာကြောင့် သဲသဲကဲွကဲွမမြင်ရ
နောက်က မီးရောင်အရှိန်ကြောင့် သူမဟာ
ဆံပင်တွေ အုံခဲနေအောင် ရှည်ပြီး သီချင်းအလိုက် လက်တွေ အဆစ်ချိုးကာ ကနေသည်ကို ခြောက်္ခြားဖွယ်ရာတွေ့လိုက်ရ
သည်။
နောက်ထက်ကြက်သီးထဖို့ကောင်းတာက သူမဟာ ဒေါသ ချောင်းချောင်းနှင့် အာခေါင်ခြစ်အော်ကာ စကားတစ်ခွန်းကို အဖန်ဖန်ဆိုနေသည်.
"သေစေရမယ် အကုန်သေစေရမယ်!!!!!"
ထိုညဟာ စေတန်မြူးတဲ့ည
......
၁၉၁၂ ခုနှစ်
မေလ ၂၃ ရက်နေ့
နှင်းငွေ့တွေကြားမှာ လှပကျော့ရှင်းသော ကလေးငယ်လေးတစ်ဦး ဖွားမြင်လေသည်။
သူမဟာ
ရာဇာမင်းခေါင် စံအိမ်ကြီး၏ အစေခံ တန်းလျားကအမိ ဖြစ်သူ
ဒေါ်ဒေါင်း မမှ မွေးဖွားသော သမီးရတနာတစ်ဦးဖြစ်ပေမယ့် သူမမွေးဖွားလာခြင်းအပေါ်
၀မ်းသာမည့်သူ ကြိုဆိုမယ့်သူလည်းမရှိ
"ဟွန်း မိန်းကလေးကြီးလား "
"အလိုတော် မီးဖွားထားတဲ့ သူ့ရှေ့ပြောတာ ဆင်ခြင်စမ်းပါ စာဥရယ် နို့ သူဖခင်ရော ပြန်မရောက်သေးဘူးလား"
လက်သည်ဒေါ်မောက်က စကားလမ်း
ကြောင်းလဲွှဟန် ဆိုလိုက်တော့စာဥက မွေးကင်းစ ကလေးကိုကဲကြည့်ရင်း
"သူဌေးလေး နဲ့အတူ မန္တလေးမြို့ဆင်းသွားတယ်လေ အရေးပိုင်မင်းသမီး မွေးနေ့အတွက်ဆိုလား ဘာဆိုလားမသိပါဘူး"
"ကဲ ဒါဆိုလည်းတို့တွေ ကလေးမိခင်ကို ကူလုပ်ပေးကြတာပေါ့ ဟဲ့ ဒေါင်းမ ညည်းကလေးက ဖြူဖြူခဲခဲလေးအေ့ ဘိလပ်က သူဌေးလေးစားနေကြ နို့ခဲလေးနဲ့တောင်တူသေး"
"မောလိူက်တာ အရီးမောက်ရယ် ပြစမ်းပါဥိီး ကလေးကို"
"အို မိန်းကလေးလှတာ ဘာလုပ်ဖို့လဲ စာဥတို့လိုလူဆင်းရဲတွေ့အဖို့ရုပ်လှတာ အန္တရာယ်ပဲ"
"တယ်ဒီကလေးမှ ပြောလေကဲလေ"
စာဥပြောတာမှန်ပါသည်။ဖို၀ါဒီကြီးစိုးရာ
ရွာမို့ မိန်းမတွေဟာ ပညာသင်ခွင့်မရှိ
၁၆နှစ်ပြည့်တာနှင့် အိမ်ထောင်ကျ ကလေးယူ လင်ကို ဘုရားလို ပြုစုရတယ့်အချိန်ကာလဖြစ်နေသည်။
အရေးပိုင်မင်းတို့ ဂျမဒါတို့လာရင်လည်း
ငယ်ငယ်ချောချော ဆက်သခံရတာတွေ ရှိတာမို့ သူမစကားက ဆေးခါးကြီးလို ဖြစ်နေပေသည်။
"စကားဆိုတာ တတ်တိုင်းမပြောရဘူး စာဥ
နောက်္ဖေးမှာ ရေနွေးအိုးတည်ထားတယ်သွားယူချေ"
စာဥကအငေါက်ခံ လိုက်ရတော့ ဒေါ်မောက်ကို မျက်စောင်းထိုးရင်း လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပေးသည်။
အမေဖြစ်သူလက်ထဲက နို့နှစ်ရောင်အသားရည်နှင့် မိန်းကလေးဟာ ငြိမ်သက်လို့
မင်းကြိုက်စိုးကြိုက်ရုပ်ကလေးအေ လို့ ပြောချင်ပေမယ့် စာဥက ရှေ့ကနေပြောချသွားတာမို့ ဒေါ်မောက် ဆက် မပြောတော့ဘဲ လုပ်စရာရှိတာလုပ်နေလိုက်သည်။
ဒီကလေး ဟာ တစ်မူထူးတဲ့သူမို့ အလုပ်လုပ်ရင်း ငဲ့ကြည့်မိတာ ခနခန
...........
"ဟေ့ လာဦး ဒီနား"
ခြံနောက်ဖက်က ရေကန်လေးက ဘိလပ်က ရေကူးကန်တွေအတိုင်းဆောက်လုပ်ထားတယ်ဆိုလို့ ကျော့ရှင် လေး လာချောင်းကြည့်တာဖြစ်သည်။
ဆံရစ်၀ိုင်းလေးနှင့် နွမ်းပါးသော အ၀တ်တွေဟာ ဖြူနှစ်သော သူမအသားရည်ကို မဖုံးဖိနိုင်
စူးစမ်းတတ်သော မျက်၀န်း၀ိုင်း၀ိုင်းလေးတွေဟာ ဟဲ့ ဆိုသော ခေါ်သံအောက္မှာ စူးရဲကျဥ္းမြောင်းသွားသည်။
"ခေါ်နေတာ မကြားဘူးလား သူငယ်မလေး"
ကျော့ရှင် ထိုသူကို မမြင်ဖူးပါ
သို့ပေမယ့် ဒီလိုမျက်နှာ မျိုး ဟာ တစ်ခါမြင်ယုံနှင့် တစ်သက် မမေ့နိုင်စေသော မျက်နှာမျိူးဖြစ်သည်။
ခက်ထန်ခြင်း မောက်္မာခြင်း အလိုရမ္မက်ကြီးခြင်း ဥာဏ်များလွန်းသော လက္ခာဏာရပ်နှင့် ပြည့်စုံသည့် ကြန်အင် ရှိတာကို သူမ မသိပေမယ့် မကောင်းသည့်လူလို့ တပ်အပ် တွေးခေါ်နိုင်သည်။
ကောင်းမွန်ကျော့ရှင်းသောအ၀တ်စားတို့ကို ၀တ်ဆင်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနှင့် ထိုလူဟာ မြင့်မားသောအဆင့်တန်းကဖြစ်ဟန်တူသည်။
အိမ်ထဲကအိမ်ပြင်မထွက်ဘဲ အစေခံတန်းလျားမှာပဲ သူမနေခဲ့တာ အသက် ၇နှစ်အရွယ်ထိပင်
ဒီကနေ့မှ သူမဟာ ရေကူးကန်ဆိုသောအရာကို သိချင်လွန်းတာကြောင့်စံအိမ်နားက နေရာဆီ ရောက်နေရခြင်းဖြစ်သည်။
အဖြူရောင်ခေါင်းပေါင်းနှင့် သက္ကလပ်အကျ္ီကို ၀တ်ဆင်ထားပြီးရှူးဖိနပ်အညိူရောင်ရောင်နှင့်ကြွရွစွာ ၀တ်ဆင်ထားသူဟာ ခြံထဲက ခံူတန်းထက်ကနေ သူမကို လှမ်းမြင်သွားဟန်တူသည်။
တုတ်ကောက်ကို(အင်္ဂလိပ်ခေတ ်ခြံပြင်လမ်းလျောက်ထွက်လျှင် ကိုင်တွယ်သောတုတ်ကောက်) ကိုင်ရင်း ဆေးပြင်းလိပ်ကိုရှိုက်နေပုံက
စိတ်၀င်စားစရာတွေ့သွားသော ကျားတစ်ကောင်နှယ် တရွေ့ရွေ့အနားတိုးလာသည်။
ကျော့ရှင် ရေကန်နောက်က စံပယ်ရုံကြီးနောက် ပြေး၀င်တော့ ရယ်သံသဲ့သဲ့ကြားလိူက်ရသည်။
သူဘယ်သူလည်း မသိပေမယ့် ကျော့ရှင် ရင် မဆိုင်ချင်
"ကျော့ရှင်ရေ!!!!"
"ဟင်"
အိမ်ကမိခင်ဖြစ်သူ ဒေါင်းမ အသံကြားမှ
သူမ အိမ်ကခိုးထွက်လာတာကို သတိရကာ
အစေခံတန်းလျားဆီ ပြေးထွက်လာလိုက်သည်။
ကျားရှေ့ မှောက်ရက်လဲသောသမင်ငယ်လို ညနေစောင်းသောအခါ သူမတို့ သားအမိကို ရာဇာမင်းခေါင် စံအိမ်က အခေါ်လွှတ်ကြောင်းကြားလိုက်ရသည်။
.........
မျက်စိ မကစားပါနဲ့ပြောထားပေမယ့် တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် ခမ်းနားသော အိမ်ကြီးကို အခုမှ မြင်ဖူးလာဖူးတာမို့ ခေါင်းလေးက ပတ်ချာလည်ဖြစ်နေသည်။
အမေဖြစ်သူ ခေါက်ထားလည်း မကြာလိုက် သူမ ပြန်ငေးကြည့်မိပြန်တာပင်
ခေါက်ခံရလွန်းလို့ နဖူးထိပ်လေးတွေ ရဲတက်နေပြီး လက်ကလေးနဲ့ အသာပွတ်သည်။
နာပါသည်လို့တောင် မညည်းညူ
သူမကြည့်ချင်လျှင် အခေါက်ခံရမှာကို
သိတာကြောင့် အခေါက်ခံ၍ကြည့်တာဖြစ်၏။
သူဌေးကတော် ဒေါ်ခင်မိမိကြည် က ကျွန်းထိုင်ခုံမှာ ခေါက်ယပ်တောင်ကို တဖျပ်ဖျပ်ခပ်လျက် ကျော့ရှင်ကို ခေါင်းစခြေဆုံးကြည့်သည်။
ထို့နောက် ၀င်လာထဲက မျက်တောင် မခတ်ကြည့်နေသော သားဖြစ်သူကိုလည်းဂရုပြုမိကာ
"ဒေါင်းမ ညည်းသမီး အသက် ဘယ်လောက်ရှိပြီတုန်း"
"ရှင် ဟို ဟို ၇နှစ် ရှိပါပြီ မမကြီးရှင့်"
"ပညာကော သင်ဖို့ အစီစဥ္ရှိလား"
"မ မရှိပါဘူး ရှင့်"
"အေး ညည်းသမီးကို အကပညာ သင်ပေးမလို့ ကျုပ်စီမံထားတယ်
သဘင်အကဆိုလို နယ်လှည့်ဖျော်ဖြေခံ မဟုတ်ဘူးနော် ဒီအိမ်ကြီးမှာ ဖျော်ဖြေဖို့"
ဖျော်ဖြေဖို့ .....ဒါဟာဘာကို ဆိုလိုလည်း ဒေါင်းမ နားမလည်ပါ
သူမခင်ပွန်း ဘရှင်သည်လည်း ပိုလို့တောင်
နားလည်မည် မဟုတ်
သို့ပေမယ့် သဘင် ပညာဆိုသည်မှာ ကြွကြွရွရွ လှလှပပ သီဆိုကခုန်တာတော့သူမသိသည်။
ကောင်းတာဆိုးတာထက် သူဌေးမ ဆုံးဖြတ်တာ မငြင်းပယ်ရဲတာမို့ သူမ ခေါင်းညိတ်ခဲ့သည်။
ထိုအတွက် ငွေကျပ် ၃၀ပေးတော့ သူမ မျက်ရည်တောင်၀ဲသည့်အထိ ပျော်ခဲ့ရသည်။
ဒီလိုငွေမျိုး သူမမကိုင်တွယ်ဘူးပါ
မန္တလေးက ဆရာကို ခေါ်သင်မည်ဆိုတာကြောင့် ကျော့ရှင်လေးနှင့် မခဲွရသလို အိမ်ကြီးပေါ်မှာ လှပကျော့ရှင်းစွာ ကခုန်မည့် သမီးဖြစ်သူအတွက်ပါတွေးမိတော့ ဒေါင်းမ မျက်နှာဟာ လပြည့်၀င်းလို ၀င်းထိန်နေသည်။
ကျော့ရှင်လေးက အရာရာကို သူမဦးနှောက်ကလေးနှင့် မတွေးတောနိုင်
အိမ်ကြီးထက် ကြွရွစွာထိုင်နေသော လူကြီးနဲ့ အမျိုးသမီးအား ကြည့်ရင်း မျက်လုံးလေးက၀ိုင်းစက်သွားသည်။
သူမ မနက်ခင်းက တွေ့ခဲ့သော လူကြီး
အသက် ကသူမထက် အများကြီး ကြီးပုံပေါ်ပေမယ့် မေမေကြီးလောက် မကြီးသေး
"ညနေတိုင်း ညည်း သမီးကို အကသင်ဖို့ လာပို့ရမယ်"
"ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ မမကြီးရယ်
ကျော့ရှင်လေးက ခေါင်းမာတာကလဲွရင်လေ
သိပ်ကို နူးညံ့ပြီး စိတ်ကောင်းတဲ့ ကလေးပါ"
"ကောင်းပြီ အခုညည်းတို့ ပြန်လို့ရပြီ"
ဒေါ်ဒေါင်းမတို့ ငွေထုပ်လေးပိုက်ကာ
ဦးချ မတတ် နှုတ်ဆက်ရင်း ပြန်ထွက်သွားကြသည်။
သူမတို့ထိုင်ခဲ့သည့်နေရာလေးမှာ ကျော့ရှင် ကျန်ခဲ့သည့် ပု၀ါနီနီလေးက ငြိမ်သက်စွာ ဖေးတင်နေခဲ့လေသည်။
တလျောက်လုံးငြိမ်သက်စွာ
ထိုင်ကြည့်နေသည့် မင်းခေါင်က ထကာ ထိုပု၀ါလေးကို အင်္ကျီအိပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။
ဆေးပြင်းလိပ်ကို ဖွာရှိုကရင်း တိုင်ကပ်နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ည ၇နာရီ
"ကျွန်တော် အနားယူတော့မယ်"
"မင်းခေါင်"
အမေ ဖြစ်သူ ခေါ်လိုက်ပေမယ့် မင်းခေါင် မထူးဘဲ လှေကားပေါ် တက်ရင်းနဲ့က
ငဲ့ကြည့်သည်။
"သူက ၇နှစ်ပေမယ့် ကလေးပဲရှိသေးတယ်နော် မယ်မယ်တို့ သိက္ခာရှိသေးတယ်
အချိန်တန်မှ သင့်လျော်သလို ဆုံးဖြတ်ပေါ့လေ"
" ကျွန်တော် သိပါတယ် ယမင်းသူဇာရုပ်လေးလို လှလို့ ကြည့်နေမိတာပါ
အချိန်တန်ရင် တော့ မယ်မယ်တွေးထားသလို ဖြစ်လာမှာပေါ့ "
ခပ်မဲ့မဲ့ ပြောရင်း လှေကားပေါ်တက်သွားသည်။
ခန့်သည် ချောသည် ရက်စက်သည်ဆိုတာတွေဟာ မင်းခေါင်းရဲ့ ဂုဏ်ပုဒ်တစ်ခုလို ဖြစ်နေသည်။
သူအပျင်းပြေစိတ်အပန်းဖြေတာဟာ မိန်းမငယ်လေးတွေနှင့်ဆိုတာ သူမသိတာမို့
အမြဲတမ်းဖျော်ဖြေဖို့ ည ၇ နာရီတိုင်း လှပေ့ သန့်ပေ ဆိုသော ဇိမ်မယ် များကို ခေါ်ပေးထားရသည်။
ဒီ၀ါသနာကို သူမကိုယ်တိုင် အဆိပ်ပင်ရေလောင်းသကဲ့သု့ိ ဖြည့်စည််းပေးနေမိသည်။
အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ရာဇာမင်းခေါင်စံအိမ်တွင် မင်းခေါင်ရဲ့ အမိန့်ဟာ ဓါးသွားလို
အာဏာစက်ရှိခဲ့တာမို့....
.......
"အား.....အဟင့် "
"အိုး ဆရာကြီးရဲ့ အရှိန်လေး အ လျော့ အ....ပါဥ ီး အား"
အပေါ်ထပ် ဆောင်ကြီးထဲတွင် အ၀တ်မဲ့နေသော မိန်းမ ၃ ဥိီးနှင့် မင်းခေါင်ဟာ ရမ္မက်ပင်လယ်ထဲတွင်စီးမျောနေကြသည်။
မင်းခေါင်က လဲွလို့ မိန်းမလှ တွေဟာ အကုန် အလဲလဲအပြိုပြို
"အား မာယာ အ့ အင့် "
သူ့လက်ဖ၀ါးတွင် ပု၀ါနီလေးက ရစရာမရှိအောင် နွမ်းကြေနေသည်။
ထိုအရာကို ပဲ တစိုက် မတ်မတ်နမ်းရှိုက်ရင်း
အောက်တွင် အတုန်းအရုန်းဖြစ်နေသော မိနးမငယ်၏ ခါးကို ဆဲွကာ သူ့အရာကို အဆံူးထိစောင့်ထည့်ရင်း ကြမ်းတမ်းစွာ ဆက်ဆံသည်။
"အား ....အဟင့်"
ကျန်နှစ်ယောက်က မျက်လုံးတွေပြူးနေကြသည်။
ဒီလောက် စိတ်အားပြင်းစွာ ဆက်ဆံတာ အခုမှ မြင်ဖူးတာမို့ ဆေးများစားထားလားဆိုပြီး သံသယ ဖြစ်နေကြသည်။
ထိုစဥ္ မင်းခေါင်က သူ့အောက်က မိန်းမအား စောင်တွန်းလိုက်ပြီး ကြောင်ကြည့်နေသော ဘေးက မိန်းမအား ဆဲွကာ မှောက်လျက်နေစေ၍ အပြင်းထန်ဆက်ဆံနေပြန်သည်။
မင်းခေါင် မျက်လုံးထဲမှာ ၀ိုင်းစက်စွာ ကြည့်နေသော မျက်၀န်းတွေရယ်
ဖြူနှစ်နေသောအသားရည်ရယ်
သွေးနီရောင်ထနေသည့် ခြေဖ၀ါးလေးတွေရယ်
ပန်းနုရောင်သန်းနေသော နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတို့ကို မြင်ယောင်ရင်း စိတ်က အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်လာလေသည်။
သူ့ရမ္မက် မီး ငြိမ်းသွားသည့်အခါမှာ ပေါက်ပြဲဒဏ်ရာ များနှင့် အတုနး်ရုံးလဲနေသော မိန်းမ ၃ဥိီးခမျာ လှုပ်တောင် မလှုပ်နိုင်ကြတော့
အချိန်အားဖြင့် ည ၁၂ နာရီ
ကုတင်ပေါ်မှာ ပုံပျက်စွာ လဲနေကျသော ထိုမိန်းမတွေကို ရွံရှာသလိုကြည့်ရင်း မင်းခေါင်
၀ရံတာ ဖက် ထွက်လာလိုက်သည်။
ကိုယ်ပေါ်မှာ လုံချည်တစ်ထည်သာကပ်နိုင်တော့သည်။
ချွေးတို့အပြိုင်းပြိုင်းကျနေတာတောင် သူ့စိတ်ထဲ လိုအင်က မပြည့်၀သလို ဟာတာတာ
ကြီး ဖြစ်နေသည်။
အစေခံတန်းလျားကို ကြည့်တော့ မဲမှောင်နေကာ အိပ်မောကျနေဟန်တူသည်။
မာယာကျော့ရှင် ဆိုသော မိန်းမငယ်လေးဟာ
၇နှစ်သာ ရှိသေးပေမယ့် စိတ်အာရုံ ခံစားမှုတို့ကို အပိုင်သိမ်းနိုင် ခဲ့သည်။
ဒါကြောင့် သူမကို သူမြင်မြင်ချင်းသဘောကျတာမို့ အိမ်ကြီးပေါ်ရောက်စေမည့် နည်းအား အသုံးပြုလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
ယမင်းရုပ်လေးလို အလှကြည့်ဖို့မဟုတ်ပေ
မယ့်
မင်းကိုတော့ အပိုင်လိုချင်မိတယ် မာယာ
အို ချစ်ရတဲ့ မာယာရေ မြန်မြန်ကြီးပြင်းလာပါတော့.............
👻👻👻👻👻
plotက ဖတ်နေကြနဲ့ တူမှာ မဟုတ်ပါဘူးနော်
21+ပါထားတာမို့ ကလေးတွေ မဖတ်ဖို့ အကြံပြုချင်ပါတယ်
plotကရှေ့ဆက် ထပ်ကြမ်းမှာပါ
မကြိုက်လောက်္မယ့် ဇာတ်၀င်ခန်းတွေ
romanceမဟုတ်ဘဲ အကြမ်းဖက်တဲ့ အနေထားတွေ ပါလာမှာမို့ မကြိုက်သူများ ficကို ဒီနေရာမှာတင်ရပ်စေချင်ပါတယ်ရှင့်
စောင့်မျှော်ပေးပြီး ဖတ်ပေးကြတဲ့ ဒါဒါလေးတွေကို လေးစားလျက်ပါ
လူကြိုက်နည်းပေမယ့် အနည်းစုလေးက တန်ဖိုးထားဖတ်ပေးနေတာမို့ ချောရဲ့ tempoအတိုင်းစီးမျောဖို့ ထပ် ဖိတ်ခေါ်ပါရစေ
ချစ်တဲ့
ချော